In oktober afgelopen heb ik een miskraam gehad met bijna 5,5 week. Nu komen we op de uitgerekende datum aan en merk dat ik nog steeds iedere dag zoveel verdriet ervan heb. Is dit normaal? Voel me af en toe een aansteller wat geen verdriet erom mag hebben. Heb immers 2 gezonde kinderen en het was nog maar zo pril, er zijn genoeg mensen die hun kindje in een veel later stadium verliezen. Ik denk er nog echt iedere dag aan en vaak genoeg huil ik erom, vooral deze dagen rondom de uitgerekende datum zijn erg zwaar. Bij mijn partner kan ik niet echt terecht voor mijn gevoel... hij zegt dat ik mijn verhaal kwijt kan maar merk ook dat hij het liever niet erover heeft, omdat het hem ook pijn doet. Ik probeer maar steeds te denken dat er vast iets niet goed is geweest en het misschien maar goed is dat je eigen lichaam het uitstoot... maar dat neemt niet weg dat ik het ontzettend oneerlijk vind. Hoelang duurt het voordat je het een plekje kan geven?
Allereerst sterkte! Om antwoord te geven op je vraag denk ik dat deze tijd voor iedereen anders is... Dus als jij deze tijd nog nodig hebt om t rouwen dan is dat jouw goed recht! Op zich kan ik me voorstellen als buitenstaanders het idee hebben dat het wellicht lang duurt. Misschien zijn het mensen die geen kinderen kunnen krijgen en het in hun ogen dus niet "eerlijk" vinden omdat je al twee mooie gezonde kinderen hebt. Of wellicht zijn het mensen die meerdere mk hebben gehad of een kindje hebben verloren. Ook dat zijn gevoelens die zij mogen hebben... jij kunt niet in hun hart kijken. Wat ik ermee wil zeggen is dat iedere gebeurtenis voor iedereen anders is en anders beleefd. Dit heeft gewoon heel veel impact op jou gehad en daar heb je je tijd voor nodig. Dan moet je die nemen. Maar als je het in het perspectief plaatst naast iemand die geen kinderen kan krijgen of bv heel veel miskramen heeft gehad of zelfs een kindje heeft moeten verliezen dan met je hun gevoel hierin ook respecteren. Nogmaals heel veel sterkte, neem je tijd, maar probeer er ook niet al te lang in te blijven hangen. Hier hebben jullie kinderen ook niets aan, en wellicht staat dit verdriet ook in de weg voor een eventuele nieuwe zwangerschap!
Dankje Nou tegenover de buitenwereld doe ik net alsof ik erover heen ben... juist om dit soort reacties hopelijk te besparen want wilt niet dat iemand dat gevoel zou krijgen. Mijn kids weten hier ook niets van, ben een kei in een masker op zetten dus mijn verdriet heb ik als ik alleen ben. Denk dat het ook komt omdat er nu geen 3e zwangerschap in zit (komende tijd), dat het een combinatie is en daardoor zoveel pijn doet.
Wellicht is het dan meer het feit dat er geen 3e zw meer in zit en je het daarom zo jammer en oneerlijk vindt dat het mis is gegaan. Een hele logische reactie lijkt me en ook best moeilijk denk ik. Als je er met je man niet over kunt hebben en met de buitenwereld dus ook niet dan zou ik er wel hulp bij zoeken om erover te kunnen praten. Wellicht dat je het dan op den duur een plekje kunt geven, maar dan hoef je het in ieder geval niet op te kroppen en het "alleen" te verwerken. Nogmaals sterkte!
Tja, soms denk ik ook dat ik eroverheen ben, maar niks is minder waar... In januari heb ik een MA gehad. Nu ben ik terug zwanger en had vorige week al een eerste echo. Man, heb ik het opeens na de echo bei de arts op een potje huilen gezet! Zomaar opeens, uit het niets... Toen mijn man de arts zei van "oei blijkbaar nog niet alles verwerkt", stonden de tranen bij mijn arts ook wel in de ogen. Mijn arts is een vrouw van rond de 50. En het enige wat ze kon zeggen is: "ik weet hoe je je voelt, heb het ook meegemaakt" Zo zie je maar, het blijft een treurige gebeurtenis. De ene keer kan je er gewoon over spreken, de andere keer komen er tranen bij te pas.
@Clapat: Pff dat kan ik me voorstellen, het is ook niet niets... Ik hoop dat je nu een voorspoedige zwangerschap krijgt met een mooie gezonde baby als resultaat!
Sterkte... Ik maak op dit moment hetzelfde mee... Afgelopen week te horen gekregen dat het hartje niet meer klopt. Ik zat in week 12, maar 'het' was al gebeurd in week 10 zonder dat ik het wist... Het verdriet is onbeschrijfelijk en het is een verdriet die ook ECHT ALLEEN de moeder voelt. Andere leven met je mee... Maar jij weet hoe het echt is... Kortom snap helemaal wat je bedoeld. Ik denk er ook na een paar maanden nog steeds mee te zitten, het was bij mij tenslotte me eerste...
Ontzettend veel sterkte! Neem je tijd.. de moeder weet indd pas hoe het echt voelt, ook al zijn anderen nog zo meelevend. Hopelijk is het jullie snel weer gegund!
Lieve meid, er is geen bepaalde tijd aan te hangen. Rouwen en verdriet is voor ieder van ons weer anders. En natuurlijk mag je verdrietig zijn, ook al heb je twee gezonde kinderen! Ik heb gemerkt dat daadwerkelijk afscheid nemen mij ontzettend heeft geholpen. Ik en mijn man hebben allebei een afscheidsbrief geschreven en op de uitgerekende datum begraven op een mooi plekje. Gek misschien, maar dat kleine ritueel hielp echt. Ik wens jou en je man heel veel sterkte!
Veel sterkte! Het is niet raar dat je verdrietig bent, want het ís gewoon heel verdrietig en rot. Ook al was er iets mis, je was heel blij met deze zwangerschap en je hebt al zo veel dromen vanaf het moment dat je het weet. Misschien kunnen jullie toch proberen met elkaar te praten en naar elkaars verdriet te luisteren. Het is zo fijn als je het bij elkaar kwijt kan er er over praten helpt in je verwerking. Je verdriet uiten lucht op. Heb je een vriendin waar je het kwijt kan? Misschien iemand die ook weet wat een miskraam is?
Iedereen rouwt anders, en ook de tijd om te helen verschilt enorm. Ik was er eigenlijk heel nuchter in, hij was gewoon niet sterk genoeg om te leven dus het is goed dat het stopte. En ja dat is heel kut. Maar je kunt niks anders dan gewoon doorgaan met je leven.
Heel veel sterkte meid! Ik weet dat het enorm zwaar is! Iedereen is anders, de een heeft het er langer moeilijk mee dan de ander, maar het wordt uiteindelijk wel makkelijker maar het zal altijd pijn doen. Het heeft niet zo veel zin om jouw gevoelens en emoties te vergelijken met anderen. Neem je tijd!