Ja hier hetzelfde. Had me op 'het ergste' voorbereid, maar het viel me alleszins mee. Zoals hierboven gezegd draaide de tweede vrij snel mee in het ritme wat we al hadden. Ik vind 2 kinderen niet 2 keer zo zwaar. Laten we zeggen 1,5 keer zwaarder
Groot... De overgang is groot. De overgang van 0 naar 1 kind is ook groot natuurlijk, maar met een tweede wordt het de kunst de aandacht te verdelen. Alles keer twee eigenlijk. Je groeit er wel in hoor, maar het is zeker pittig. Heb zelf nu een derde en vond die overgang juist weer veel minder groot. Eea ligt ook aan je kindje, maar dat weet je niet van te voren.
Van 1 naar 2 vond ik echt veel groter dan van 0 naar 1. Nu verschillen onze zoontjes heel weinig in leeftijd dus dat zal ook zeker mee spelen. Dan gaat het verdelen van de aandacht al snel zitten in de verzorging. De oudste hadden wij bijna geen kind aan. De tweede is pittiger. Maar de komst van de tweede heeft onze oudste ook meer pit gegeven om zijn 'plekje' te verdedigen. Nu zijn ze pas 2 en bijna 1 en zitten wij nog in de tropenjaren. Ik denk (hoop vooral) dat het met de jaren wel makkelijker gaat worden. Maar dat ligt denk ik ook wel heel erg aan de combinatie van karakters en interesses. Maar daarvan kan ik nog niks uit ervaring zeggen.
Ik denk dat je er geen zinnig woord over kunt zeggen. Iedereen ervaart het anders. Dat heeft te maken met hoe de ouders tegen dingen aankijken. Maar vooral ook van de kinderen zelf natuurlijk. Hoe groot is het leeftijdsverschil? Wat zijn de karakters van de kinderen? Is er een leuke klik? Onze ervaring: onze oudste was 'al' drie toen zijn broertje geboren werd. Hij kon best al een aantal dingen zelf (de trap op en af bijvoorbeeld en meelopen met de kinderwagen, hij was al zindelijk, at zelf etc.) Dus dat scheelde voor ons een hoop. Als je een leeftijdsverschil van anderhalf jaar hebt, zal die eerste periode absoluut heftiger zijn! Onze oudste kan zichzelf niet zo goed vermaken, maar samen met zijn broertje kan hij heerlijk spelen. Dus in zekere zin levert dat ons meer 'rust' op. De jongste entertaint zijn broer en dus vraagt hij dan niet constant aandacht van ons. Op die momenten is het dus juist minder druk in plaats van drukker. Ik doe graag het huishouden als ze allebei thuis zijn. Dan kan ik lekker door terwijl zij spelen. Hoewel... soms poets ik ook wel eens samen met de jongste als zijn grote broer op school zit. Soms lukt het dan 's middags om even op de bank een boekje te lezen terwijl ze samen spelen. Hoewel ze dan wel verdacht vaak ruzie krijgen. Als ik echt bezig ben, is dat veel minder. De spitsmomenten zijn misschien een poosje iets drukker geweest. Aankleden en ontbijten op werkdagen: dan heb je inderdaad allebei een kind waar je mee bezig bent. Maar ook dat is op dit moment eigenlijk ook niet zo heel erg pittig meer. De oudste doet in principe alles zelf. De jongste kan trouwens ook al steeds meer op dat gebied, maar moet natuurlijk nog wel geholpen worden. In weekenden / vakanties hebben man en ik ook nog steeds wel onze rustmomenten. Het is niet zo dat je constant allebei een kind hebt. De ene keer gaat hij even met beide kinderen naar de speeltuin en kan ik even luieren of lezen. De andere keer is het andersom. Al met al vind ik het met twee kinderen zeker niet zwaarder. Misschien de babytijd van de jongste een beetje, maar ook dat viel wel mee. Inmiddels zou ik eerder zeggen dat het vaak misschien wel makkelijker is met twee kinderen dan met één. Ik vind het in ieder geval echt heel fijn dat ze elkaar hebben. Eén kind was al geweldig, twee kinderen zijn helemaal fantastisch.
Ik vond het van 0 naar 1 veel heftiger dan van 1 naar 2. Ben heel benieuwd naar hoe het zal zijn van 2 naar 3
Van 0 naar 1 vond ik een aardverschuiving Van 1 naar 2 vond ik het met name lastig om de aandacht te verdelen (zeker met onze plakbaby) en het feit dat je nu altijd allebei 1 kind had (niet meer af kunnen wisselen). Toen we daar aan gewend waren viel het 100% mee. Nummer 3 ging helemaal zo mee in het ritme, met de vierde valt het me ook mee. Het is zeker drukker, maar vermaken elkaar ook! Er zit bij ons gemiddeld zo'n anderhalf jaar tussen de kinderen.
Beide kinderen logeren best vaak bij oma en dan ervaren wij zo'n rust. De dynamiek met 1 kind is voor mij heel anders, veel gemoedelijker. Ik laad dan echt even op. Ondanks dat willen we graag meer kinderen
Heel herkenbaar. Ik vind het met 1 kind thuis heel veel rustiger dan met 2. Nu ligt dat denk ik ook wel aan de kinderen. Onze kinderen kunnen ook wel eens leuk spelen samen, maar zitten elkaar toch vaker dwars. Verder vond ik de overgang van 1 naar 2 veel zwaarder dan van 0 naar 1. Speelde hier ook mee de oudste een heel makkelijke baby was en de jongste juist niet. Nu gaan we voor een 3e, zal een veel groter leeftijdsverschil tussen zitten (dochter en zoon schelen maar 14 maanden), wat deels bewust is.
Een vriendje/vriendinnetje dat komt spelen is echt heel wat anders dan een broertje of zusje is mijn ervaring. Als mijn zoontje een vriendje te spelen heeft dan spelen ze echt samen en heb ik er inderdaad geen omkijken naar, maar zoals hij met vriendjes speelt, zo spelen mijn dochter en zoon echt niet met elkaar.
Ik denk dat het inderdaad in grote mate samenhangt met het kind. Van 0 naar 1 vond ik dramatisch. Het heeft me een jaar gekost om mijn draai te vinden in die nieuwe rol. Dat de dochter een huilbaby was, hielp niet aan de zaak. Lang getwijfeld over een tweede, en na vier jaar een zoontje erbij. Die verandering heb ik nauwelijks gevoeld. Ja, ik ben moe. Ja, het is evenwicht zoeken en aandacht verdelen. Maar de essentie van het tweede kind erbij, dat heeft nauwelijks aanpassing van me gevraagd.
Van 0 naar 1 echt een makkie. Die deed ik er gewoon bij maar met nummer twee erbij na krap twee jaar vond ik erg heftig. Ik heb echt wel een half jaar moeten wennen eer dat ik het een beetje onder de knie kreeg en het lekker ging lopen. Nummer drie kwam 7 jaar na nummer 2 en was ook een makkie. Oudste kinderen naar school en alle tijd voor de baby etc. Achteraf had ik liever een groter verschil gehad tussen 1 en 2, bijv 3/4 jaar maar goed dat is achteraf haha
De overgang van 1 naar 2 (in mijn geval 3) kinderen is makkelijker dan het krijgen van je eerste kindje. Tenminste zo ervaar ik het. Het krijgen van je oudste is gewoon een life changing event. En dat kostte in mijn geval tijd om te wennen. Bij de 2de weet je hoe het gaat, wat je kan verwachten. Het hebben van 1 of meerdere kindjes is natuurlijk wel heel anders. Niet per definitie zwaarder, maar je bent wel meer tijd kwijt aan de dagelijkse activiteiten. Alles in goede banen leiden. Wat al eerder is genoemd is het met 1 kindje allemaal net iets makkelijker te regelen. Je kan elkaar afwisselen, boodschappen doen is makkelijk. 1 kindje ligt zo in bed, ben ik met 10minuten weer beneden. Voordat ik er 3 heb liggen ben ik minstens een half uur verder. Ontbijt maken in de ochtend, 2 boterhammen zijn zo gesmeerd. Maar 3x2 boterhammen kost meer tijd. En zo zijn er natuurlijk meer dingen. Maar daar staan alle leuke dingen ook tegenover. Samen spelen, gezelligheid, als de eettafel vol zit vind het ik heerlijk. Kan zo genieten van die meiden. Vind het maar "saai" 1 kindje (niet vervelend bedoelt natuurlijk)
Ik vind de overgang van 1 naar 2 kinderen het heftigst. Ik vond 1 kind geweldig! Ik voelde nergens belemmering, hij ging gewoon overal mee naartoe. Ik vond het zo leuk dat ik al snel nog een kind wilde. Die is er ook gekomen, ze schelen 1,5 jaar. Maar jeetje ik heb het echt overschat. Het is ook heel leuk, de kinderen zijn dol op elkaar (oke natuurlijk hebben ze ook weleens ruzie) en ze hebben ook veel aan elkaar. Maar voor mezelf vind ik het echt vermoeiend om overal met 2 kinderen te zijn. Als er 1 kind logeert merk ik meteen hoe makkelijk 1 kind is. Maar toch zou ik niet anders willen. Dit weekend is mijn zoon 2 nachtjes aan het logeren en dan merk ik aan mijn dochter dat ze haar broer heel erg mis en dat ze zich verveelt in d'r eentje. Ze is veel stiller dan normaal en als ze haar broer op facetime ziet is ze meteen helemaal blij en gaat ze gillen. En het huishouden, bij mij is het niet perfect maar moet dat dan? Ik doe mijn best om alles zo goed mogelijk bij te houden en als dat een keer niet lukt, tja jammer dan.
Ik vond van 0-1 appeltje eitje, 1-2 deed ik er met gemak bij, 2-3 vond ik het eerste jaar ook super goed te doen maar Tussen de 1 en 2 jaar heel zwaar, heeft misschien wel te maken de zwangerschap van de vierde waarin ik tot 27 weken alleen maar in bed of het ziekenhuis gelegen heb en daardoor zorgen voor de kinderen heel zwaar vond en overal hulp voor moest vragen. Van 3-4 ging heel soepel, misschien wel het meest lastige omdat ik van alles moet regelen nu qua logopedie ziekenhuizen spelen met vriendjes en vriendinnetjes helpen op school voetbal majorette zwemles etc etc , maar er valt tot nu toe goed te plannen en het loopt eigenlijk heel soepeltjes, achteraf gezien heeft de vierde ons veel meer balans gegeven. Wij hebben 4 kinderen in 6 jaar gekregen, het makkelijke aan 1 en 2 die 18 maanden scheelden met elkaar vond ik dat ik als thuisblijf moeder zelf ook nog een uurtje kon gaan liggen tussen de middag als ik een slechte nacht had gehad, dat kan nu met schoolgaande kinderen en alle afspraken niet meer.
Ik vond de overgang van 0 naar 1 kind een enorme verandering. Van 1 naar 2 eigenlijk niet. Ondanks dat onze jongste enorm veel huilde. Hij ging gewoon mee in ons ritme. De eerste 3 maaden was het wat zoeken en hem leren kennen. Maar ik vond en vind 2 kinderen niet zwaarder ofzo. Ik wist zelf ook veel beter wat te doen en het ging gewoon vanzelf.
Ik vind twee kinderen echt aanzienlijk drukker dan een kind. Met eentje kon je als ouders nog afwisselen en als die ene lag te slapen had je ook echt je handen vrij. Nu hebben we dat alleen savonds. Als de jongste op bed ligt is de oudste lekker rustig aan het spelen en de jongste idem dito als de oudste naar school is. Heerlijk denk ik dan 1 kind! Als ze samen zijn , zijn ze echt superdruk. Maar aan de andere kant, ze hebben zoooveel aan elkaar. Spelen echt samen, maken lol samen echt geweldig om te zien. Dus ja het is veeeel drukker maar ook veeeeel leuker!
Ik lees vaak dat je met één kind makkelijker kunt afwisselen. Maar dat kan met twee (of meer) toch ook? Zeker naarmate ze iets groter zijn en wat minder zorgafhankelijk worden. Wij nemen geregeld samen even beide kinderen onder onze hoede, zodat de ander zijn of haar handen vrij heeft. Hetzij voor werk of voor ontspanning. In de vakanties komt daar vaak nog een derde bij (nichtje van 1). Vanwege haar leeftijd merk ik dan wel echt goed het verschil tussen 2 of 3, maar dat is gewoon omdat zij echt nog die zorg nodig heeft. En onze jongste heeft ook nog wel wat hulp nodig met naar de wc gaan. Maar buiten dat vind ik zorgen voor 2 (of 3) kinderen echt niet drukker dan zorgen voor 1. Sterker nog: mijn man is nu boodschappen aan het doen. De jongens spelen heerlijk samen en ik zit te ZP-en. Als mijn man één van de jongens had meegenomen, had ik het nu waarschijnlijk drukker gehad. (En hij ook!)
Ik zou zeggen, hangt af van jezelf, je situatie, je kinderen, het leeftijdsverschil... Hier was het verschil gigantisch. Vond van 0 naar 1 redelijk pittig, vooral dat wennen aan moederrol (24-uur-per-dag-verantwoordelijk). Maar van 1 naar 2 , dat was hier loeizwaar... Beide kinderen hadden veel aandacht nodig, sliepen beide heel slecht (voor beide meerdere keren per nacht eruit moeten, jaren lang) en niet lang na geboorte van 2e werd de problematiek van oudste duidelijk (en heftiger). Vond het echt afzien , mede ook door het ernstig slaapgebrek en ernstige gedragsproblemen. Wat dat betreft was van 2 naar 3 het makkelijkst. Oudste kinderen al iets ouder en ik was al veel gewend ... Nu vind ik het gewoon superdruk . Het is zo'n verschil/verademing als je even met 1 kind bent ...