Wij hebben na het eten echt quality time met de kinderen. Heel soms niet, als ze samen leuk aan het spelen zijn, maar vaak doen we iets met zijn allen en dat is dan vooral wat zij leuk vinden. Probeer daar zelf ook wel plezier in te hebben en dat lukt meestal ook wel . We werken veel dus vinden die tijd na het eten heel belangrijk. Halen en brengen van sport is inderdaad wel veel maar mijn man en ik wisselen af. Mijn man 'heeft' de woensdagmiddag, vrijdagavond en zaterdagochtend (sporten van de oudste) en ik 'heb' de donderdagavond, vrijdagmiddag en zaterdagochtend (sporten van oudste (donderdag) en jongste (vrijdag en zaterdag, zaterdag 2 keer). Oudste heeft 4 keer sport en jongste over een maandje 3 keer. Hier had ik me trouwens ook op verkeken maar ik vind het niet vervelend, we zijn blij dat we het zo hebben kunnen regelen en hebben onze draai hierin gevonden.
De stap van geen kind naar een kind vond ik groter dan van 1 kind naar 2 kinderen. Beide zwangerschappen en bevallingen verliepen goed. Oudste was (is) heel makkelijk, tevreden en sliep snel door. De tweede daarintegen heb ik een pittig eerste jaar gehad met 20x per nacht naast zijn bed staan, krampen, niet lekker in zijn vel zitten. Was geen huilbaby maar was wel 24/7 met hem in de weer. Acheraf denk ik soms, hoe heb ik het overleefd met een drukke baan ernaast. Maar die drukke baan gaf me juist rust en afleiding zodat ik het thuis beter aankon. Inmiddels is hij anderhalf jaar en gaat het stukken beter. Het is een mannetje met een pittig karakter. De twee broertjes zijn 4 handen op 1 buik, zo mooi om te zien. Juist die verschillen.. ze vullen elkaar zo mooi aan, dat had ik van te voren niet kunnen bedenken.
Mijn man is vrachtwagenchauffeur op het buitenland. Doordeweeks ben ik een soort alleenstaande moeder. (werk zelf 28uur). Er zit wel degelijk een verschil in met het wegbrengen voor je werk en ophalen na je werk met 1 of 2 kinderen. Daarna koken, kindjes onder de douche en naar bed. Een derde komt hier dus niet
Ik heb nu sinds 9 maanden 2 kindjes. De overgang viel wel mee. Het is even zoeken naar een ritme, maar eigenlijk glij je hier vanzelf zo in en ben je heel snel gewend aan 2 kids. Het is soms wat lastig met bepaalde dingen, maar wel te doen. Hangt er ook vanaf hoe het andere kindje is denk ik
Van 0 naar 1 vond ik heftig omdat het moederschap dan nieuw is. Ik was erg onzeker en de oudste huilde de eerste maanden ook best veel. Van 1 naar 2 vond ik dan weer heftig qua aandacht verdelen. En alles kost gewoon meer tijd, 'even' naar de winkel zit er niet in... Eerste maanden was ook rete-vermoeiend! Je hebt ook indd minder snel een momentje voor jezelf. Ik ging voorheen wel eens op zondagmiddag een dutje doen of in bad. Dat doe ik nu minder snel, omdat papa dan 2 stuks mag entertainen
De overgang van 0-1 vond ik helemaal niet erg. We "kozen" bewust voor een kindje en ik had tijdens mijn verlof alle tijd om een ritme te vinden en aan de baby te wennen. Van 1-2 vond ik vreselijk! Dat kostte me zoveel meer moeite! Je aandacht verdelen, nooit een seconde meer tijd voor jezelf. Als de baby slaapt een peuter die aandacht wil waardoor je zelf niet even kan uitrusten. Van 2-3 vond ik daarin tegen week een eitje omdat je al wist hoe je je aandacht moet verdelen. Nu ze groter zijn vind ik het heerlijk al die kids bij elkaar!!
Een vriend van ons zei.. 'een 2e kindje is niet 2x zo zwaar, maar 4x zo zwaar' Tussen onze kinderen zit bijna 3,5 jaar, ik heb het zelf dus niet zo ervaren. Onze oudste was al behoorlijk zelfstandig en ging ook redelijk snel na de geboorte van de jongste naar school.
Ik vond de overgang van 0 naar 1 veel en veel zwaarder dan van 1 naar 2. We waren het al gewoon dat we niet meer zoveel vrijheid hadden. Het was meer gesleep met 2 maar uiteindelijk lukte dat heel goed. Zo goed dat we nog voor een derde gingen . Die overgang vond ik iets zwaarder wel. Twee grotere kinderen en dan nog een baby erbij. Maar ook dat was een paar maanden zwaar en daarna ging dat ook goed. Als we nu vertrekken hoeft eigenlijk al bijna geen verzorgingstas meer mee. Wek koekjes en drinken voor onderweg maar dat heb je met eentje ook. Ik zou het niet anders willen. Als ik ook zie hoe fijn ze met elkaar spelen... Hun neefje (bijna 5) is alleen en die vindt het altijd heel jammer dat hij weer naar huis moet als hij hier geweest is want 'dan ben ik weer alleen' (waar ik trouwens niet mee wil zeggen dat een enig kind 'zielig' zou zijn, dat heeft ook zijn voordelen!).