Waarschijnlijk stoot ik mensen tegen de borst maar ik wil toch graag meningen van mensen die ik niet ken. Ik ben in juni uitgerekend van ons derde kindje maar voel me nu al een beetje "week" bij de gedachte dat dit misschien echt de laatste keer is, laatste keer zwanger, bevallen, babytijd etc etc. Ik ben zielsgelukkig met wat ik heb hoor, en krijg, maar hoe zou ik het los kunnen laten, een plek kunnen geven( dit klinkt zo zwaar maar weet niet hoe het anders te zeggen!) dat ik nu eenmaal niet bezig kan blijven met de babytijd, peuters etc en dat er daarna ook weer leuke tijden(hopelijk) op andere leeftijden aanbreken?
Ik denk dat dat voor velen best herkenbaar is. Zelfs als je genoeg redenen hebt om niet nog een kindje te krijgen kun je toch last hebben van het gemis van nooit meer dit of nooit meer dat. Het is zo ontzettend bijzonder, zwanger zijn, bevallen, de liefde van een kind. Zelfs als je geen roze wolk zwangerschap hebt of een vreselijk nare bevalling etc. Ik denk dat dit een gevoel is wat je op een gegeven moment krijgt. Dat het gewoon goed is zoals het is. Dat je de babytijd en de volgende fases af kunt sluiten. En soms mijmer je dan toch nog even terug.
Ik herken het niet eerlijk gezegd. Vond zwanger zijn bijzonder, zeker, maar kan niet wachten tot de jongste wat groter is. Ik heb helemaal niks met die babytijd/eerste twee jaar. Had best een derde gewild als mijn gezondheid dat had toegestaan, maar dan niet zwanger zijn, wel bevallen en niet de eerste twee jaar. Dat was niet te regelen dus heb ik me na de tweede laten steriliseren
Ik heb het ook.. ik ben 2.5 week geleden bevallen van de 4de.. Tijdens de zwangerschap was ik er van overtuigd dat het klaar was. Maar nu na de bevalling weet ik het niet.. de verloskundige begon over anticonceptie maar ik weet het nu helemaal niet meer zo zeker.. Ik ben net een week 28 dus sterilisatie wil ik ook niet..
Herkenbaar Wij hebben 3 (nouja 4) kinderen. En zou er best nog meer willen. Gewoon weer dat kleine, die baby tijd, het geluk van nog een kindje dat je groot mag brengen. De liefde die je krijgt.. Maar, ons huis is vol. Medisch is het niet te doen voor mij en grote kans dat hij/zij iets mankeert. Dus voor ons is het echt klaar helaas
Hoi, dat is toch heerlijk? Geniet er lekker van! En als ze ouder worden blijf je heus wel van ze genieten hoor, wees maar niet bang, elke leeftijd heeft enorm leuke kanten. Mag ik vragen of je kids makkelijke baby's en peuters waren? Zelf raak ik zon beetje in paniek bij de gedachte aan een derde en dat terwijl we met gemak nog 3 kids kunnen bergen in ons huis. Maar we slapen al 5 jaar praktisch geen nacht door en niets lijkt vanzelf te gaan ( reflux, slapen is bagger, elke nacht 3x eruit en het was nog veel erger, eten is drama ivm allergieën, zindelijk worden lukte niet zonder hulp, de jongste heeft tot 9 maanden elke nacht gegild en gekrijst zonder dat we de oorzaak konden vinden) gelukkig zijn ze verder goed gezond en ontwikkelen ze als een trein! Ze zijn allebei ontzettend lief en grappig dus ik mag gewoon niet klagen maar echt, ik zie nog een babytijd niet zitten en krijg echt de kriebels van jonge baby's en raak bijna in paniek als ze gaan huilen. Er was hier weinig genieten aan tot ze een maand of 14 waren. Wat zal ik blij zijn als we weer normaal kunnen slapen. Heel jammer want we wilden altijd een groot gezin. Nu vraag ik me altijd af hoe moeders zoals jij dat doen. ben je niet doodmoe? Niet bang voor weer dat gehuil, het constant op scherp moeten staan enz? Of ben ik gewoon een zeur?
Ook ik vraag tme wel eens af... Ik heb geen makkelijke zwangerschappen, een helse laatste bevalling gehad en de eerste twee kinderen waren als baby niet heel gemakkelijk. En waar ikheel mijn laatste zwangerschap en bevalling steeds huilend riep: dit noooooit meer... Kan ik me dat tóch niet voorstellen. Zo raar.. Nu is het medisch gezien ernstig afgeraden, gebruiken we adequate ac en raak ik van een misselijk gevoel al helemaal in de stress... Toch blijft t gek.. "Nooit meer".. Tja.. Wij vrouwen
Herkenbaar. In mijn hart wil ik er wel 10. Qua verstand blijft het bij 4. Ik denk dat ik er op een gegeven moment maar in MOET groeien. Want het houdt een keer op. Het is alleen lastig dat ik niet duidelijk kan zeggen:ja ik ben er klaar mee. De wens blijft..
@annemeis. Mijn eerste 2 waren echt pittig, nog steeds trouwens. Ik ben ook zwanger geraakt van de tweede met de gedachte: erger dan de eerste (huilbaby, eetproblematiek en zich geen 2 sec. zelf kunnen vermaken) kan het niet worden. Helaas had ik ongelijk Mijn 2e heeft ook 3,5 jaar niet doorgeslapen, moest er gemiddeld toch wel zon 3 keer uit per nacht. Dat was echt heftig. Maar dat stond eigenlijk los van mijn wens, gek eigenlijk, maar dat was zo. Al ben ik heel blij met het leeftijdsverschil tussen 2 en 3. En de derde is echt een zonnetje, een heel makkelijk kind. Eet goed, slaapt goed. Luistert als ik zeg: 'doe dat maar niet' enzo.. heel fijn Ben benieuwd wat nr 4 voor mij in petto heeft
Ik heb in de kraamweek van de jongste wel een moment gehad dat ik mij voor kon stellen dat mensen een soort van verslaafd zouden kunnen raken aan het hele zwanger zijn, pasgeboren babietje, borstvoeding, verlof, etc. En dus ook dat mensen daar in blijven hangen en dan 14 kinderen krijgen ofzo... Bij mij verdween dat gevoel gelukkig wel na een paar weken en maakte plaats voor iets meer realiteitszin. Een derde was bij mij nooit uitgesloten maar het lijkt er steeds meer op dat het er echt twee zullen blijven en ik heb daar ook vrede mee. Nog een keer een babytje lijkt me op zich geweldig, maar eigenlijk niet in combinatie met een kleuter en een peuter. Bovendien zal dat babytje even kort een klein babytje zijn als de eerste twee....
Ik wil absoluut geen vierde meer, de gedachte aan nog een zwangerschap en die eerste paar weken, vreselijk! Maar bevallen, dat laatste moment dat je kindje geboren wordt en op je borst wordt gelegd, dat zou ik nog wel 10 keer willen meemaken. Dat vond ik zo magisch mooi. Tijdens de laatste bevalling zei ik nog zo blij dat ik daarna nooit meer hoefde, maar dat ene magische moment, dat vind ik echt jammer nooit meer mee te maken. Maar morgen haal ik de pil, voor de periode tot ik mijn man overtuigd heb een knipje te zetten, want verder ben ik er helemaal klaar mee, het is echt compleet zo.
Het is bij mij trouwens niet zozeer de baby-tijd eigenlijk. Ik ga vooral het 'unieke' eraan missen denk ik. Nog een uniek wezentje, een combinatie van 2 mensen, maar toch een eigen persoon. Hoe het zich gaat ontwikkelen enzo..gewoon het hele wonderlijke proces.
Herkenbaar hoor! Hier 2 lieve meiden en 1 lief knulletje. Maar in mijn hart is er altijd nog plek voor een 4e. Het lijkt me geweldig het nog een keer mee te maken. Dit gaat niet meer gebeuren, de papa en ik zijn uit elkaar, ik ben weer single na 16 jaar samen, dus er komen geen kindertjes meer. En rationeel gezien weet ik,dat het goed is zo, ik begin steeds meer vrijheid te krijgen nu de kinderen groter worden (jongste is 5). Dat is fijn,na een aantal tropenjaren . Maar ik smelt nog altijd als ik een babietje vast mag houden,het voelt zo vertrouwd en vanzelfsprekend ... Tijd, dat geeft dit gevoel een plekje ❤
Mijn vriend is gesteriliseerd, dus voor ons blijft het definitief bij 2 kinderen. De jongste is ruim 2,5 en ik vind dit zo'n leuke leeftijd!! Ik geniet volop van de tijd die ik met hem heb op de dagen dat ik thuis ben en onze oudste zoon naar school is. Ik vind het helemaal geen leuk idee dat de jongste over 1 jaar en 4 maanden naar school gaat. Maar ja, dat vind ik zelf geen goede reden om nog meer kinderen te krijgen. Vooral aangezien ik de babytijd best stressvol vindt. Ik vond zwanger zijn ook heel bijzonder en hier heb ik bij onze jongste zoon ook heel bewust afscheid van genomen.
Het zit hem denk ik meer in nooit meer dit of dat..ik heb het al met kleine dingen: mijn onbezorgde studententijd, de hee verliefde periode toen ik mijn man leerde kennen, huwelijksaanzoek, trouwdag, eerste zwangerschap nu de tweede...ik heb het dus met veel dingen maar weet ook dat er altijd andere mooie momenten voor terug komen. Het is gewoon een afsluiting van een periode en een begin van een nieuw verhaal. Mag je best verdrietig vinden maar herinneringen zijn ook mooi. Ik probeer zelf nu niets bezig te zijn met: oh dit ismij laatste zwangerschap oh de laatste keer dit..dat maakt het alleen maar lastiger. Ik probeer wel te genieten en straks bewust afscheid te nemen. Ik weet vrij zeker dat ik 2 kids genoeg vindt. Kijk het zwanger zijn en de geboorte, dat magische, prachtig! Maar de combinatie en het opvoeden, de zorgen, de stress, de vermoeidheid...nee dan vind ik 2 echt genoeg...
Heel herkenbaar. Na mijn derde had ik ook het gevoel van 'gaat het rammelen ooit weg..'. Krijg ik ooit het gevoel van 'het is goed zo met ons 5en'. En ja, dat gevoel kwam toen mijn jongste 3 was. Ik vond de babytijd heerlijk, mijn jongste was (en is nog steeds) een echte knuffelkont en super makkelijk. Maar ik vond het ook heerlijk dat hij steeds meer zelf kon. Geen middagslaapjes meer, geen flessen, luiers enz. Ik geniet nog altijd van baby's (knuffelen enz) maar ooow ik geniet ook zo als ik ze weer terug mag geven aan hun mama haha Ik geniet van de vrijheid die ik nu heb, geen vaste dingen meer. Gewoon weggaan met de kinderen, niet meer hoeven nadenken 'heb ik alles mee (luiers, billendoekjes, flesje, melkpoeder, speen, knuffel).
Ik had na de eerste en tweede wel heel sterk het gevoel dat het nog niet klaar was maar sinds ik zwanger ben van nummer 3 weet ik echt heeeeeel zeker dat het bij 3 kindjes blijft bij ons. Ik vind zwanger zijn niet zo leuk, het is bij ons ivm de handicaps van de oudste een verre van ontspannen tijd (vanwege kans op herhaling) en ik denk dat ons gezin met straks 3 kindjes gewoon echt compleet is. Ik kijk uit naar de bevalling en dat we deze periode dan kunnen afsluiten, op naar een nieuwe fase mijn man laat zich steriliseren dit jaar, dus dat is ook wel zo prettig
Ik heb ni twee kinderen, een grote wens voor een derde. En hoe ik het nu voel, is het bij mij zo dat ik daarna vast een vierde zou willen... die stop op de kinderwens zal bij mij puur rationeel zinn; emotioneel zal die wens er altijd blijven, vermoed ik. Maar rationeel is 3 mijn limiet. Ik denk dat dat gevoel wel vermindert uiteindelijk.
Ik denk dat ik na 4 kinderen voor mijn gevoel echt klaar zou zijn. Mijn man vond 2 genoeg. Dus het compromis is er nog 1 bij. Daarna zal het voor mij echt afsluiten worden. Heel moeilijk! Ook omdat een derde echt een nakomertje zou zijn hier en dat vind ik best sneu. Hebben de groten heel andere interesses en samen spelen is lastiger. Maar goed, ik ben al heel blij dat mijn man de derde zou verwelkomen. Een 4e is dan too much. En toch...
Ik herken het gelukkig niet. Wij hebben 2 kinderen en ik vind het genoeg. Mijn man zou nog wel 1 willen met de tijd maar ik denk niet dat ik daar dan behoefte aan heb. Wie weet verander ik nog van gedachten, en mocht het gebeuren dat ik onverwachts zwanger raak dan is het zeker welkom. Natuurlijk mis ik het kleine, en dat moment dat je pas bent bevallen en dan zo'n klein hummeltje in je armen hebt. Dat zou ik nog wel 100x over willen doen. En als een zwangere vrouw zie of pasgeboren baby's in mijn omgeving kriebelt het vaak wel. Maar dat ebt dan ook altijd weer weg als ik eraan denk wat een baby erbij allemaal met zich mee zal brengen.