Mijn eerste bevalling was absoluut niet prettig. Heeft 22 uur geduurd, waarvan 1,5 uur geperst en uiteindelijk bevallen middels een spoedkeizersnede en onder narcose. Mijn zoontje heb ik pas 3 uur later voor het eerst gezien. Om 8:30 vliezen gebroken en weeenopwekkers gekregen. Vanaf 09:00 uur om de minuut weeën. Rond 14:00 ruggenprik. Deze moeten ze 3 keer zetten. Hij werkt ongeveer 1,5 uur en daarna komen de weeën er weer volle bak doorheen. Ik blijf lang rond de 4 cm hangen en heb nog steeds iedere minuut weeën. Verschrikkelijk. En de weeenopwekkers worden continu opgehoogd. Rond 22:00 uur komen ze er achter dat m'n zoontje een sterrenkijker is. Rond 03:30 uur heb ik eindelijk volledige ontsluiting en mag ik gaan persen. Na 1,5 uur nog niks en wordt er besloten een ks te doen. Ik ben helemaal kapot. De ruggenprik wordt op de OK tot 2 x toe bijgespoten, maar hij werkt niet. Ik voel alles nog en ze besluiten me onder zeil te brengen. Blijkbaar heb ik mijn zoontje ook helemaal vast gezet in m'n bekken door het persen dus vaginaal was nooit gelukt. Na 3 uur zag ik m'n zoontje pas voor het eerst. Ik wist niet wat er gebeurt was, had niet meer meegekregen dat ik naar de OK ging en het moest echt even landen dat ik inmiddels bevallen was. Een heel heftige ervaring voor mij. Maar... Nog geen 2 jaar later sta ik toch weer aan de vooravond voor een nieuwe bevalling. Middels therapie heb ik de eerste ervaring een plekje gegeven. Ik ben heel benieuwd naar mijn nieuwe ervaring. We gaan voor een vaginale bevalling. Weliswaar met de wetenschap dat we sneller op een keizersnede overgaan indien noodzakelijk en het niet meer zo lang aankijken. Mijn grote wens is om de daadwerkelijke geboorte in ieder geval bewust mee te maken. Machtig mooi lijkt me dat. Ongeacht of het nu vaginaal is of middels ks.
Ik vond mijn eerste bevalling ook heel heftig en ik denk achteraf dat dat ook kwam omdat ik in bed bleef liggen en mijn lichaam niet volgde. De tweede was eigenlijk wat pijn betreft hetzelfde maar die heb ik helemaal niet als pijnlijk ervaren. Ik heb heerlijk door het huis gewandeld, met mijn heupen gewiegde en in bad gezeten. Bij de tweede voelde het echt alsof ik de baas bleef over de pijn, terwijl ik me bij de eerste heel zielig ging voelen, een beetje een slachtoffer van de pijn.
Ik vond m'n bevallingen ook een eitje eerlijk gezegd... Eerste: 7h30 gebroken vliezen; 9h begonnen de krampjes. Rond 12h aangekomen in het ZH (zo goed als standaard in BE). Een uurtje later het bad in en om 15h30 na een paar keer persen was onze oudste dochter geboren. Tweede: om 0h30 een krampje, die al snel om de 3 à 4 minuten kwamen. Om 1h15 thuis vertrokken. Ik heb me eerst laten afzetten aan het ZH omdat ik voelde dat het wel eens snel kon gaan. Heb mezelf ingecheckt terwijl vriend onze dochter naar zijn ouders bracht; iets na 2h was hij er ook. Rond 2h10 braken de vliezen terwijl ik op dat moment nog niet veel last had van weeën, eerder menstruatiepijn. Vk controleerde de monitor en zag "activitieit, maar nog niet wat we nodig hebben". Toch even inwendig gecontroleerd en ze was stomverbaasd dat ik 10cm had. Ze vroeg of ik echt niks meer voelde dan "enig ongemak". Dan maar richting verloskamer. Ik zette 1 been op de grond om de gang over te steken, en toen brak de hel los. Meteen persdrang - ik dacht echt dat de kleine er zou uitvallen. Om 2h15 gyn gebeld. Ze was er nog niet, maar ik kon niet meer wachten en om 2h30 - exact 2h na het begin - is onze 2e dochter geboren.
Een absolute hel en weet nu al dat bij een eventuele 2e er absoluut een KS zal plaatsvinden. Op dag 1 om 6 uur braken de vliezen. 22 uur later begonnen de weeën en waren direct enorm heftig. 10 uur later geen cm ontsluiting. Ruggenprik en wee opwekkers. Weer 10 uur later 10 cm ontsluiting. Totaal geen gevoel tijdens persen. 2 uur later werd gynaecoloog opgepiept want ons kleintje zat muurvast. 48 uur nadat de vliezen waren gebroken werd ze geboren en direct werd ze meegenomen want ze ademde niet. Toen ze wel ademde zat er vrijwel geen leven in. 8 dagen samen opgenomen geweest waarvan 4 van mekaar gescheiden. Ik op een kamer met een andere pas bevallen vrouw. En ons kleintje op de neonatologie. Om de 3 uur mocht ik haar even zien. In de tussentijd kolven met gordijnen dicht en kamer vol bezoek of voor mij of voor de buurvrouw. Na 4 dagen kreeg ik een eigen kamer en mocht mn kleintje bij me. Toen heb ik haar 3 dagen lang niet losgelaten.
Vreselijk, horror, nachtmerrie. Ik ben een heel nuchter persoon en ging er blanco in. Met 41 weken zette het door maar meteen weeen om de 2 min die al heeeel heftig waren. Na een paar uur naar t zh voor pijnbestrijding. Helaas niet mogelijk want anesthesist was bezig. Nog 3uur in die ellendige weeenstorm gezeten daarna spoedkeizersnede. Kleintje ging achteruit. Na de keizersnede geen hartslag, 5 minuten gereanimeerd en hartslag was terug. Meteen gescheiden en kon hem niet zien. Met spoed overgebracht naar academisch ziekenhuis. Na heel wat lange uren konden we eindelijk bij hem.. Mijn zoontje heeft deze bevalling niet overleefd. Hij is na 2 dagen vechten in mijn armen overleden.hij heeft teveel zuurstofgebrek gehad en had geen kwaliteit van leven meer. Een grote horrorbevalling dus..
Heftige verhalen soms... Ik bewonder jullie, dames. Heel dapper hoe jullie na vreselijke ervaringen de draad weer op weten te pakken.
De inleiding zelf vond ik heel erg meevallen. Ik kreeg tabletjes en kreeg af en toe een voorwee. Heb die twee dagen nog hele stukken gelopen rondom het ziekenhuis. De dag zelf zijn mijn vliezen gebroken en kwamen de weeën heel snel en heftig. Ik kreeg een ruggenprik en hierdoor had ik heel snel 10 cm ontsluiting. Ik heb nog meegekregen dat mijn zoontje op mijn buik werd gelegd en daarna weet ik niets meer... Door het giga bloedverlies moest ik naar de ok en is het kantje boord geweest. Na de bevalling heb ik de grootste klap te verwerken gekregen. Kreeg paniekaanvallen en durfde niet eens meer met mijn kleintje buiten te zitten zonder te hyperventileren. Er is op tijd ingegrepen en nog steeds krijg ik begeleiding. Heel langzaam kom ik er weer bovenop, maar het is zwaar. Dit is mij wel enorm tegengevallen. Je stelt het je toch anders voor tijdens de zwangerschap, die overigens ook al geen pretje was.
Ik krijg gewoon een brok in mijn keel als ik dit lees. Wat afschuwelijk. Woorden schieten tekort. 😢
eerste bevalling: best goed eigenlijk. het duurde wel lang maar kwam er zonder knip, scheur of vacuum vanaf. het herstel was ellendig want ik had pijnlijke aambeien. tweede: duurde ook best lang maar zoals de eerste zonder knip enz vanaf gekomen, geen aambeien en was heel snel weer de oude. de derde: daar zit ik nog ongeduldig op te wachten.
Hier ook geen probleem. Om 19.00 braken mijn vliezen en had direct goede weeën. Kon nog alles doen. Binnen een uur 5cm. Om 22.54 geboren.
Nou, een feestje vond ik het niet. 30 november uitgerekend 4 december flinke voor weeën structureel om de 7-8 minuten, heftige menstruatie gevoel. Aangezien het de 1e was toch maar even naar het ziekenhuis. Geen ontsluiting, slaappil mee gekregen en terug naar huis. 5 december nog steeds om de 7-8 minuten voor weeën 6 december (40.6 weken) controle gynaecoloog en gesmeekt om me in te leiden. Slaappil had niet gewerkt en was kapot van de voor weeën de hele dag. Gynaecoloog had gevoelt 1cm ontsluiting en mocht me op 7 december om 06.30 melden op de verloskamer. In de nacht van 6 op 7 december werd de pijn heftiger en om 05.30 richting ziekenhuis. Het was spontaan begonnen. Onze zoon bleek een sterrenkijker en ik had met 5 cm al persdrang. Vreselijk. Op een gegeven moment kon ik echt niet meer en riep dat er NU iemand moest komen. Gelukkig bleek ik toen wel 10 cm te hebben en mocht ik beginnen. Na een uur persen was hij er nog niet, ingeknipt en toen ging het snel. Ik ben wel meer dan 1 liter bloed verloren, dus moest een nachtje blijven. HB waarde was de volgende dag nog niet oké maar toch lieten ze me gaan met als gevolg dat ik thuis helemaal out ging en 5 min K.O was. Neuh, ik vond het niet zo'n feestje🙈
Jeetje wat heftig! Ik krijg er kippenvel van. Pff! Ongelooflijk eigenlijk dat zulke dingen kunnen hier in Nederland..
Idd dat zeg ik ook steeds. Stiekem gebeurd het regelmatig nederland heeft de hoogste percentage babysterfte van europa.. helaas....
Met precies 39 weken ivm zwangerschapsdiabetes Moest vrijdag 3juni2016 om 06:45 in het zkh komen omdat Ik werd ingeleid, rond 07:00 werden mijn vliezen gebroken en kreeg weeën opwekkers, rond 08;00 kwamen de dokters langs en vroeg of ik last had van de weeën want ze zagen hoge pieken maar hier had ik geen last van. Dus werd de dosering opgehoogt. Na een half uur later begonnen ze steeds heviger te worden, ik had vooral last van eugweeeen helaas waren deze niet weg te puffen maar mocht wel onder de douche gaan staan en dat verlichte de pijn rond 11:00 werden ze zo hevig dat ik heb gevraagd om een ruggenprik, helaas kreeg ik deze niet omdat ik al ,6/7cm ontsluiting had. Dus kreeg ik een morfine pompje hiervan viel ik bijna in slaap en voelde ik alleen de rugweeen nog. Van de pijn was ook behoorlijk misselijk en moest ik veel spugen. Rond 12:56 had ik 10 cm ontsluiting en mocht ik gaan persen, het persen had ik totaal geen last van gehad. Alleen heel erg last van de aambeien waardoor het persen dan wel weer zeer deed. Maar ik 13:57 is mijn dochtertje geboren ze woog 3730gram helaas ben ik wel uitgescheurd en werd ik op de O.K. gehecht. Heb daarna wel heel erg veel pijn gehad maar dat kwam echt puur door de aambeien en hechtingen waardoor ik 4 dagen plat op bex moest liggen. Mijn dochter is nu 9weken en 1 dag oud en ik geniet volop van haar. Ze is mijn eerste kindje
Weeenstorm en aardig in mijn eigen gekeerd. Alles ging redelijk aan me voorbij, maar niet onopgemerkt. Vind het wel echt het mooiste en meest fantastische dat ik ooit heb gedaan. Direct na de bevalling was ik zeker niet alles vergetsn, maar voelde wel een soort euforie. Mocht ik ooit weer zwanger worden dan kijk ik wel ook zeker weer uit naar de bevalling.
Voor mij was het de meest bijzondere ervaring ever. Om 4.00 in de nacht braken mijn vliezen en omdat de kleine nog helemaal niet was ingedaald moest ik naar het ziekenhuis. Om 11.00 uur in de ochtend was hij wel ingedaald en mocht ik de bevalling, ondanks dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen (niet medisch), thuis afwachten. Ik had op dat moment 2 cm ontsluiting en lichte weeen die prima te doen waten. Eenmaal in de auto naar huis werden de weeen erger en pijnlijker. Thuis probeerde ik een houding te vinden waarin de weeen draagbaar waren, maar tevergeefs. De vk kwam, 3 cm ontsluiting. Op haar advies in bad gaan liggen en rustige klassieke pianomuziek op gezet. Ik voelde dat ik in mezelf moest keren om zo de weeen op te vangen, geen geluid maken, rustig weg puffen, niets zeggen alleen maar de muziek. Mijn partner zat al die tijd naast het bad en zei ook niets. Een paar uur verder vond ik het opvangen van de weeen toch wel heftig worden en twijfelde ik over pijnstilling (terwijl ik heel mijn zwangerschap heb geroepen dat ik dit eigenlijk niet wilde, maar gezien de pijn en het feit dat het misschien nog wel uren kon duren totdat ik 10 cm ontsluiting had). Vk kwam, 5 cm ontsluiting. Ervoor gekozen terug naar het zkh te gaan voor het geval ik toch pijnstilling wilde. Daar goed en wel aangekomen had ik 7 cm dus besloten op eigen kracht verder te gaan. Mijn vriend zat naast me, we hadden dezelfde muziek opgezet als thuis, niemand zei iets. Zonlicht scheen door de gordijnen de kamer in. Alles voelde heel sereen. Ik voelde me enorm verbonden met mijn partner en hij ook met mij zei hij achteraf. Nog 1,5 uur later mocht ik gaan persen wat uiteindelijk zo lang duurde (2 uur 15 min) dat ik te moe werd. Uiteindelijk ben ik daardoor, 10 min. voordat onze kleine uk er was, alsnog over gedragen aan het ziekenhuis. Met een knip en de kiwi (vacuüm) en wat gescheur is mijn zoon ter wereld gekomen. De bevalling deed uiteindelijk echt wel pijn, zowel de weeen als het daadwerkelijke ter wereld brengen maar het was zo bijzonder en mooi! Word er nog emotioneel van als ik er aan denk. Heb de muziek ook nog maar niet opgezet na de bevalling 😉. De vk heeft van de daadwerkelijke bevalling foto's gemaakt, doordat ik overgedragen was aan het zkh kon dit. Daar ben ik ook zooo blij mee! Het gekke is dat ik, een dag na de bevalling, al niet meer kon uitleggen hoe weeen voelen. Nu ben ik zelfs het gevoel kwijt. Ik denk dat het een beschermingsmechanisme is van moeder natuur. Anders zouden we nooit een tweede nemen. 😉
Best relaxed eigenlijk.. Op zondagavond hebben ze een ballon geplaatst en ik heb de hele nacht niet geslapen, had het gevoel dat er iets tussen mijn benen hing en daar werd ik melig van.. 04.00 onder de douche gestapt en om 07.00 hebben ze me opgehaald, gelukkig had ik toen 2.5 cm en hebben ze om 08.00 mijn vliezen gebroken en me aan de weeopwekkers gezet.. Ze hebben me lekker met rust gelaten, als er iets was dan belde ik wel! Ik kon mezelf heel goed afsluiten.. Om 15.44 mocht ik persen.. Ik had gebeld dat mijn lichaam zo gek deed haha, was dus persdrang wist ik dat. De gynaecoloog was eigenlijk al vrij, maar omdat ik zo zen was is ze gebleven omdat ze het zo bijzonder vond! Ik heb een uur geperst en mevrouw vond het nodig om net op het laatste moment haar hand naast haar hoofd te doen waardoor ik flink ben uitgescheurd, ik hoorde echt knak en dacht dat er iets met haar was.. Ik vond eigenlijk het persen het meest vervelend omdat mijn weeën toen steeds wegvielen en ik dus niks had om op te persen! Hechten na de tijd heb ik niks van gevoeld, ik had ondertussen mijn dochter vast en na 5 lange jaren op haar te hebben gewacht kon de rest van de wereld me gestolen worden.. Ik vond het een hele bijzondere ervaring, maar goed lekker is echt anders!
Mijn eerste bevalling vond ik niet prettig, ingeleid ivm weinig vruchtwater en veel pijn met weinig effect: ontsluiting. 'S middags een ruggenprik gehad en daarna ging het vlot, kwam denk ik ook omdat ik me zo eindelijk een beetje kon ontspannen. Zoontje kreeg het wel benauwd tijdens het persen en toen hebben ze geknipt en neergedrukt op m'n buik. Na de geboorte bleef ik bloeden, en ben ik op de OK nagetast en is er een ballon in m'n baarmoeder geplaatst, daarna op de IC gelegen en een bloedtransfusie gehad (4 zakken). Mijn tweede was eigenlijk wel prettig, wel hee snel, Binnen een uur na de weeën, maar wel pas 28 uur na t (spontaan) breken van de vliezen. Weeën begonnen ineens om de 3 minuten en was net op tijd in het ziekenhuis.
Bijna toe aan de derde bevalling en ik kijk ernaar uit. Vond het eerder bijzonder en mooi. Haast jammer dat dit de laatste keer zal zijn 😂. Bij de eerste ingeleid. Bleek bij aanvang al 3 cm ontsluiting te hebben en vliezen gebroken. Tevens infuus, wat zorgde voor een weeenstorm on combinatie met de gebroken vliezen. Vond het even geen doen. Heb toen een ruggeprik gekregen, maar ze hadden infuus ook lager gezet. Op moment dat ik de ruggeprik kreeg had ik al geen weeenstorm meer en kwam ik al op adem. Maar goed ook, want de ruggeprik is niet gelukt. Gevoel in een been was iets minder, voor een half uurtje. Maar de pijn was met minder weeenopwekkers prima te doen. Toen 1 1/2 uur moeten persen. Was al wat vermoeid omdat ze me ook al 1 1/2 uur persdrang hadden laten wegpuffen. Maar echt pijnlijk vond ik het allemaal niet. Schade was slechts een schaafwondje, dus viel echt reuze mee. Tweede was een supersnelle bevalling. Moest in het ziekenhuis bevallen en ze hadden gezegd dat als ik echt vier goede weeën per 10 minuten had die minimaal een minuut aanhielden, dat ik dan naar het ziekenhuis kon komen. Dat kreeg ik helemaal niet, maar vliezen waren wel gebroken. Koffer nog ingepakt. Nagels nog gelakt en onder de douche even netjes geschoren en toen maar naar het ziekenhuis gegaan. Bij toucheren 3 cm en op ctg nog geen heftige weeën. Afgesproken dat als het niet door zou zetten ik weer weeenopwekkers zou krijgen. Eerst nog maar even onder de douche gaan staan waar ik binnen enkele minuten tegen manlief zij dat de weeën nu inderdaad wel wat pijnlijk werden. Dat waren al persweeen en ik voelde het kindje al komen. Snel aan de noodbel getrokken, gyn is aan komen rennen en ze hebben me kletsnat nog naar bed begeleidt. Gyn had nog net tijd om handschoenen aan te trekken en kindje kwam al. Heb eigenlijk helemaal niet hoeven persen. Ging verder allemaal heel rustig en was eigenlijk heel mooi. Voordat ik besefte dat de bevalling nu toch echt was begonnen was ik ook al bevallen ook!
Nou, het was echt ruk. Merk ook wel dat ik de behoefte heb om erover te praten, dus fijn dat dit hier kan. Maandag de 15e (week 41.5) werd ik om half 7 ingeleid. De week ervoor was ik al 2x gestript, maar dit leverde niets op. Ja de gynaecoloog zei bij de 2e keer dat ik 2 cm had. Eenmaal de 15e, voelde de verloskundige nog eens een bleek het 1/1.5 cm te zijn. Nou goed. M'n vliezen weren gebroken, wee opwekkers werden aangesloten en baby kreeg een draadje op haar hoofd. In de loop van de ochtend merkte ik dat ik weeën kreeg en om +/- half 12 werden de weeën zo pijnlijk dat ik om een ruggenprik vroeg. Wat een verademing zeg, die ruggenprik. Om 14:20 had ik 2 cm. Echt demotiverend zeg. Om 16:15 bleek ik 3 cm te hebben. Rond die tijd begon ik ook druk te voelen van onderen. Het was niet pijnlijk, meer vervelend Om 18:30 begon die druk steeds meer toe te nemen en werd weer gekeken wat de ontsluiting was. 4 cm. Voor ons gevoel duurde het allemaal zo ontzettend lang voordat er iets ging gebeuren. Om 20:45 begon ik me echt naar te voelen en werd de druk echt heel vervelend er zat ook regelmaat in. Ik bleek 6 cm te hebben. We hebben niet bijgehouden om de hoeveel minuten ik het voelde. Maar we keken geregeld naar het scherm en soms had ik uitschieters naar de 60. En dat terwijl ik in de ochtend uitschieters naar de 30 had en toen al om een ruggenprik vroeg. Om 21:45 was ik constant pers weeën aan het weg puffen en zei ik tegen mijn vriend dat hij moest bellen zodat ze konden kijken hoeveel ontsluiting ik had. Het bleek 8 cm te zijn. De persweeen voelde op dat moment als een golf die over je heen kwam en waarin je wel moest mee gaan, ik vergelijk het maar met een braak reflex, waar je ook geen controle over hebt. Omdat de baby bleef draaien met haar hoofdje moest ik op mijn rechter zij gaan liggen zodat ze een positie aan zou nemen om er op die manier uit te komen. Dit was ontzettend pijnlijk omdat ik al een tijd last had van mijn schaambot en het leek wel alsof m'n schaambot brak als ik op m'n rechter zijde lag. Ik heb blijkbaar een uur zo gelegen en geprobeerd de pers weeën weg te puffen maar om 22:45 ging het niet meer. Ik moest mee persen, het werd te pijnlijk. Iedereen zegt altijd, oh heerlijk die persweeën eindelijk kun je iets doen. Nou niet dus. De verloskundige toucheerde mij en ik bleek 9 cm ontsluiting te hebben, maar wel met een randje. De verloskundige heeft een aantal keren geprobeerd om dit randje weg te duwen tijdens een wee, dit was ontzettend pijnlijk en ik smeekte haar gewoon letterlijk om te stoppen. Ze kreeg het randje niet weg, dus ik moest mee gaan persen. Maar hoe meer ik mee perste, hoe meer dat randje door de druk, zich weer vulde met vocht en de baby er dus niet langs kon. Vanaf 23:10 heb ik geperst, tot 01:30. 2 uur en 20 minuten... Op m'n zij, op m'n rug met m'n benen opgetrokken, op de baar kruk en weer terug het bed in. Niets hielp. In al die tijd bleef de baby precies zitten waar ze zat en vorderde het echt niet. Op het einde gaf ik ook aan dat ik niet meer kon en dat er iets moest gaan gebeuren. Ik had 2 uur en 20 minuten geperst, toen de gynaecoloog gebeld werd en zij ook de situatie kwam beoordelen. Zij constateerde ook dat het niet ging. Het randje zat er nog en ze ging er niet op de vaginale manier uit komen. Ze lag zelfs nog te hoog om de vacuüm pomp erop te zetten. De gynaecoloog heeft toen besloten dat ze geboren zou moeten worden met een keizersnede. Het duurde een kwartier voordat de anesthesist er was, hij werd opgeroepen. Vanaf het moment dat het niet meer ging tot het moment dat ik op recovery was om de ruggenprik te zetten (herbruiken) had ik non stop pers weeën, er zat geen pauze meer tussen en ik kon ze niet meer weg puffen. Mee persen was zelfs pijnlijk. Ik lag dus helemaal krom op het bed en probeerde met m'n hele lichaam tegendruk te geven op het bed. Toen ik op recovery aan kwam, kreeg ik iets tegen de pijn. Dit hielp iets en haalde de scherpe randjes eraf maar ik bleef de persweeën voelen tot in de OK. Mijn was zich ondertussen aan het omkleden in OK kleding en kwam na een aantal minuten gelukkig weer bij mij op de OK. Ik moest van het bed verschuiven naar de tafel en kreeg een blauw laken over me heen. De anesthesist heeft tot 2x toe iets toegediend om de verdoving juist te laten werken, maar het werkte niet volledig. Als zij mij prikten om te kijken of ik verdoofd was, voelde ik het nog net boven m'n schaambot. Iets daarvoor, toen de anesthesist weer iets toe diende, zei ik nog voor de gein; "Nou algehele narcose mag ook hoor, als dat kind er maar uitgehaald wordt". Toen bleek dat de verdoving niet werkte, zei de anesthesist dat het ondanks mijn grapje, toch wel een algehele narcose werd. Mijn vriend moest op dat moment even weg, omdat ze zich volledig op mij wilden concentreren. Ik kreeg een zuurstof kapje op, werd onder narcose gebracht en geintubeerd. Vanaf dat moment heb ik niets meer meegekregen. Het blijkt dat ik 1.5 liter bloed verloren ben tijdens de keizersnede waardoor ik dus na ze keizersnede bloedarmoede had, mijn start als moeder was dus ook als een slappe vaatdoek. Om 02:03 is dan eindelijk onze dochter geboren. Ik denk dat ik haar rond 03:00 voor het eerst zag. Dat moment was zo bizar, ik zag m'n vriend aanlopen met dat bakje waarin onze dochter lag en ik probeerde telkens wakker te blijven maar was zo suf door alles wat ze toegediend hadden en de narcose, dat ik telkens weg viel. Ik dacht nog: nou ik ben ook lekker geïntereseerd in onze dochter. Dat stukje is het enige aan die hele bevalling van een bevalling wat ik heel naar vind. Daar voel ik me schuldig over, ondanks dat ik er niets aan kon doen dat ik zo suf was. Verder, dat gepuf en gepers maakt me niet uit. De keizersnede ook niet. Wat moest gebeuren is gebeurd. Herstel gaat ook echt super. Geen pijn aan de wond of last van mn buik, vloei nauwelijks en bloedarmoede ebt steeds meer weg. En we genieten echt intens van ons kleine mooie meisje. Nouja klein.... Ze woog 4140. Haha. Dus zo klein was ze niet. De gynaecoloog zei later ook dat ze dacht dat ze waarschijnlijk niet door het geboorte kanaal had gepast. Ook zat m'n placenta muurvast, waardoor ik als ik toch vaginaal bevallen zou zijn, ik alsnog naar de OK gemoeten had om de placenta te verwijderen. Soort van geluk bij een ongeluk dat ik die keizersnede gekregen heb. Nou... dit was mijn horror verhaal. Haha. Sorry voor degene die nog moet bevallen. Maar bevallen is nou eenmaal niet altijd een succes verhaal, mijn advies is dan ook: stap er zo nuchter mogelijk in, laat het over je heen komen en accepteer het als het niet gaat zoals je op dat moment misschien wilt. Uiteindelijk maakt het niet uit wat er allemaal gebeurt, aan het einde heb je hoe dan ook je kleine kindje in je armen en is al die ellende het zo ontzettend waard. ik zou het zelfs 10x over doen, wetende dat ik na die tijd dat kleine meisje in m'n armen vast houd.