Ik vond de eerste maanden heel bijzonder, maar ook erg zwaar. Eva is altijd al een onrustig kindje geweest. Drinken aan de borst verliep erg onrustig, slapen (overdag) ging moeizaam. Maar aan de andere kant was ze wel altijd heel vrolijk. Wij hadden in het begin al zoiets van, nu is het even pittig, maar straks hebben we een heerlijk dametje met een lekker temperamentvol karakter. Het is alle tranen en moeite meer dan waard geweest! Ze drinkt nu rustig en gezellig aan de borst, valt overdag nu soms zelfs zonder huilen in slaap en slaapt nu soms zelfs 2 uur achter elkaar! (dat heeft ze de eerste weken wel gedaan, daarna altijd slaapjes van 3 kwartier). En ze heeft inderdaad een lekker pittig karakter, is soms lastig, maar vooral heel leuk!
Tja kan me alleen maar aansluiten bij de anderen die de eerste weken zwaar noemden... Bij beide kindertjes heb ik de eerste - pak hem beet- 6 weken als heel zwaar ervaren. Mijn zoontje: 6 weken te vroeg geboren en het moederschap iets totaal nieuws. Herstellen van een keizersnede, nieuw ritme vinden en dan duurt het wel even voor het genieten kan beginnen. Nu de tweede keer eigenlijk hetzelfde. Ook weer herstellen van een keizersnede, en zo moe, zo moe! Daarbij ook weer een nieuw ritme moeten vinden, hormonen waardoor ik alles somber inzag. Pfff... Maar na een week of 6 werd alles weer beter! Het wordt allemaal steeds leuker. Vandaar lag mevrouwtje weer heerlijk te kraaien vanuit de box en had het kostelijk naar haar zin. Dat zijn zulke leuke momenten! Dus het moet ook bij mij groeien, maar de grote roze/blauwe wolk komt vanzelf na een tijdje! Oh ja, en beide keren zag ik op tegen weer gaan werken na mijn verlof, en beide keren heeft het mij eigenlijk enorm goed gedaan! Ik bloei daar echt weer van op... Benieuwd naar andere verhalen!
Moeilijk: ik ben niet meer zo flexibel als voorheen, alles moet gepland worden Leukste: die aandacht en grote glimlach van een tevreden klein mensje wat wij saampjes hebben 'gemaakt'.
De eerste weken dacht ik constant dat er wat mis met me was, want ik 'moest' eigenlijk toch zo genieten? Maar onzekerheid voerde de boventoon. Daarnaast moest ik ontzettend wennen aan het feit dat werkelijk elk uur van de dag om je kleintje draait. Even zomaar bellen met vriendinnen lukt niet meer, tijd voor vriend was er niet meer. Maar het is echt zo dat het steeds leuker wordt. Nog steeds vind ik het af en toe nog behoorlijk zwaar. Overdag lukt het hem niet om uit zichzelf in slaap te vallen, dus ik loop nog veel met hem rond. En 's avonds kan hij alleen maar op mijn borst slapen. Kan niet wachten tot het moment dat dat verandert en ik weer aan andere dingen toekom. Maar sinds hij 5 weken is, slaapt hij gelukkig al door, dus ik ben niet meer vermoeid en heb veel meer energie. Het allermooiste vind ik zijn lach. Elke keer smelt ik als hij naar mij of iemand anders lacht.
Ik heb het als zwaar ervaren...Marit was de makkelijkheid haar zelf echter ik heb zo`n zware zwangerschap gehad met een bevalling van 3 dagen, dus was echt helemaal vd wereld naderhand...Kon moeilijk genieten van Marit en was zo zo onzeker als de pest...1 ding ga ik zeker anders doen..Ik laat de kraamvisite niet meer verspreid komen..Ze komen allemaal maar in 1x..Dat vondt ik echt verschikkelijk..ik kon ze deur wel uitkijken
haha, dat had ik ook. Ik zag de 'lol' van kraamvisite er echt niet in. Ik kon een uur van tevoren al in janken uitbarsten als ik wist dat er weer mensen kwamen. Ik had totaal geen behoefte aan bezoek, maar je voelt je wel verplicht om iedereen te ontvangen... Een eventuele volgende keer gaan we dat ook anders aanpakken.
Ik vond (en vind nog steeds) het behoorlijk zwaar. Ik voelde me vaak eenzaam en onzeker. Gelukkig leren Jelle en ik elkaar steeds beter kennen... Ben wel erg blij als ik straks weer mag gaan werken. De muren komen behoorlijk op me af! Ik ben erachter gekomen dat ik moeilijk alleen kan zijn en met een vriend die 24-uurs diensten draait ben ik dus wel vaak langere tijd alleen. Vroeger ging ik altijd op pad, zodat ik dus niet alleen was, nu gaat dit niet en daar moet ik erg aan wennen. Gelukkig kan ik wel steeds meer van Jelle genieten..
Ja, die kraamvisite, met week 10 kreeg ik nog visite. Dat gaan we bij een eventuele 2e dus HE-LE-MAAL anders doen. Ik huur een zaaltje af ,waar ik een kraamfeest ga houden, ben ik in 1x klaar.
Ja die visite, tjong jonge... pfff... De eerste weken veel genoten, maar ook erg onzeker. Hij had last van krampjes en dan vooral snachts.... Pa na een week of 10 ging het allemaal wat beter. Maar ikzelf nog onzeker. Toen heb ik alles losgelaten. Goed naar hem gekeken en toen ging het allemaal een stuk beter. En nu weet ik al niet eens meer dat ik zo onzeker was. Ik moet zeggen dat het allemaal wel steeds een stuk makkelijker wordt
Ik vond het heel erg meevallen. Ik had me voorbereid op een heftige tijd, maar het viel op alle vlakken mee. Zowel met de heftige emoties als met gebroken nachten als met wennen aan je nieuwe leven... Genieten met volle teugen. Maar ik snap heel goed dat het voor anderen een hele heftige tijd kan zijn hoor... Als je sommige verhalen hoort van de eerste maanden...
Hoi hoi, ik vond de eerste maanden ook meevallen hoor. Nu hadden (en hebben) we ook wel de mazzel dat Niels niet echt een moeilijke baby was/is. Wat ik serieus nog inderdaad het meeste tegen vond vallen is dat je na drie maanden nog steeds kraamvisite krijgt... Wel heel leuk natuurlijk dat iedereen zo geinteresseerd is in je kleintje, maar op een gegeven moment was ik er best wel klaar mee. En ja... Ik moest na vier maanden weer gaan werken, dat was eigenlijk mijn grootste tegenvaller de eerste maanden .