Zijn er hier moeders, aanstaande moeders die borderline hebben ?? Hoe gaan jullie er mee om, en is het moeilijker ?? Ik heb zelf borderline in een lichte mate, maar krijg nu wel een stempel van familie/vrienden omdat alles nu op zn plaats valt hoe mijn gedrag in elkaar zat volgens hun (terwijl mijn therapeut het zelf bijna niet merkte omdat het zo licht is), maar nu hoor ik ook allerlei verhalen dat je sneller en postnatale depressie of zoiets zou kunnen krijgen en dat je moeilijker met baby's zou kunnen omgaan en dergelijke. Plus ook een punt dat ik misschien de voogd van mijn kindje zelf niet zou kunnen houden omdat ik borderline zou hebben, en het vaak niet toegestaan is dat een moeder met een psychische aandoening geen voogd over het kindje zou mogen hebben. Waar ze het vandaan hebben geen idee, maar het baart me toch wel zorgen..
waar heb je dit vandaan???????????????? want die info klopt echt NIET hoor!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! informeer dat voor je eigen gemoedsrust nog maar eens goed na! hetzij bij de gyn of therapeut.....!!!!
er werd mij voor gelezen dat mensen met een psychische stoornis extra in de gaten gehouden zouden meoten worden en die vaak geen recht zouden mogen hebben op het gezag, op dat moment heb ik niet meegekeken omdat ik zoiets had van asjeblieft hou eens op, word telkens als ik ergens kom word ik dr mee geconfronteerd. het leek mij idd ook al sterk maar het maakte me wel wat onzeker.
wat belachelijk dat ze jouw daar zo onzeker over maken meid! ik zou me er niets van aantrekken en idd er niet naar luisteren! ik zou zeggen praat er eens over met je gyn, vk of therapeut.... hij/zij kan je veel betere info geven , dan de ''goedbedoelde'' adviezen en lessen in je naaste omgeving!
kan er ergens wel inkomen dat mensen met een psigische aandoening een beetje extra in de gaten worden gehouden zodat als het eens mis gaat je op iemand kan terugvallen... maar je bent gewoon voogd van je eigen kind hoor!
nou meid maak je echt maar niet druk... dat is echt te belachelijk voor woorden. en ja je kunt het bij je vlos of gyn aangeven als je het moeilijk hebt tijdens je zwangerschap door de extra hormonen, of als je erover wilt praten.... maar dat is gericht op een luisterend oor en het geven van advies.... en dat heeft niets te maken met beoordelen of jij wel of niet het gezag over je kind mag hebben ( dat niet hebben betekent dat je psychisch niet in staat zou zijn om voor je kind te zorgen.... nou daar moet wel heel wat voor gebeuren hoor...) en als je aangeeft bij het consultatiebureau dat dit speelt ... ja dan vragen ze misschien eens extra hoe het gaat, etc... ik denk met borderline dat het best wel eens lastig zal zijn als je moe bent, niet lekker in je vel zit en je baby krijst en niet wil slapen.. maar laten we eerlijk zijn... is dat voor iedere moeder niet soms moeilijk? en borderline dat is een naam... maar hoeveel moeders voelen zich niet depri, zijn oververmoeid, hebben een pnd, als je alle moeders die niet altijd lekker in hun vel zitten het gezag af moet nemen... ik moet eerlijk zeggen dat ik het heel erg verwerpelijk vind dat je familie dit zo brengt..... ze zouden je moeten steunen... ik kan me bijna niet voorstellen dat familie dat doet.... bah... gr Jose
Hier sluit ik me volmondig bij aan (en ik kan het weten). Borderline is inderdaad maar een naam en vaak zijn de kenmerken ervan niet meer dan wat andere moeders ook ervaren, maar dan gewoon intenser. Ik heb zelf borderline, en niet in lichte mate. Ik ben, na jarenlang gesukkel, eind 2006 gediagnosticeerd en daarna opgenomen. Alles bij elkaar heb ik bijna een jaar in de psychiatrie gezeten. Ik heb de hel gezien en heb het allemaal gehad (eetstoornissen, angststoornissen, zware depressies, automutilatie, overdosis). Ik heb sinds 2006 niets anders gedaan dan gevochten en ik kan nu trots zijn op mezelf. Ik ben nog steeds ambulant in therapie en dit bijna wekelijks, maar mijn psychiater heeft me stabiel genoeg verklaard om niet langer maandelijks op controle te moeten of medicatie te moeten slikken. Honderd procent stabiliteit bestaat bij borderline niet en elke situatie kan een trigger zijn, je overspoelen of uit balans halen... maar, je kunt er mee leren leven en die manier heb ik nu gevonden, zoals een blinde leert lopen met een stok en zo zijn weg vindt in de maatschappij... Ik durf dus weer hopen en dromen van datgene waarnaar ik altijd heb verlangd... een kindje erbij... mijn psychiater en therapeuten staan daar honderd procent achter en vinden dat ik er helemaal voor moet gaan. Zij hebben me al die jaren gesteund en begeleid en kennen me door en door, en over één ding zijn ze het eens: "Ik ben een heel goede moeder, trouwens, ondanks alles, altijd geweest!". Meid, laat je dus niet gek maken en geloof in jezelf. Je zult een goede moeder zijn, hoedanook, dus dat je overkop zult gaan of het niet aan zal kunnen of geen voogd mag zijn van je kindje is gewoon larie en apekool. Welke moeder ziet het altijd even goed zitten en blijft honderd procent geduldig en lief, welke moeder zit er niet eens doorheen... je bent niet anders dan al die anderen, meid... onthoud dat alsjeblieft en laat je door niemand gek maken. Ze hebben simpelweg het recht niet!!! Overigens heb ik nooit een postnatale depressie gehad, hoor, en heb ik engelengeduld met mijn kids. Ik heb hen ook nooit iets misdaan, hoe erg ik dan ook was met mezelf... ik was steeds een goede moeder voor mijn drietal en ze hebben er weinig tot niks onder geleden - afgezien van het feit dat ze me af en toe hebben moeten missen tijdens een opname - maar ook dit is nu verleden tijd. You go girl!
lieve lieve schat maak jij je eens niet druk ik heb ook borderline en heb dadelijk 3 kinderen sinds ik mijn lieve schatjes heb heb in ten eerst bijna tot geen buien meer kan net zo veel liefde geven aan mijn kinderen als elke andere moeder en daarbij ik ben zelf voogt over mijn kinderen niemand die mij dat af kan nemen zo lang jij goed bent voor je kind dan is er niks aan de hand vaak doet een borderline moeder niks bij de kinderen dan alleen te veel liefde en aandacht geven en of dat nou zo verkeerd is dat geloof ik niet dus lieve schat maak je niet druk en laat je vooral niet al te veel wijs maken o ja ik heb een van de zwaarste vormen van borderline en slik al 10 jaar geen medicatie meer omdat ik graag kinderen wilde en als ik ze nog slikte geen kinderen wilde moet mij zien ik ben gek op mijn kinderen en doe ze echt geen vlieg kwaad
als je dat trouwens aangeeft bij je vk dan zullen ze het cb contacteren nadat je bevallen bent en die houden je scherper in de gaten.. heb het om me heen meegemaakt... maar denk dat het wel beter is want borderliners zijn erg onvoorspelbaar in hun emoties en dus ook hun gedrag... ze kunnen van een mug een olifant maken en alles is of zwart of wit en niks valt daartussen... ik vind het moeilijke mensen... mijn moeder heeft dit ook en ik lag vroeger altijd met haar in de clinch.... en nu nog steeds... zeg niet dat elke borderliner hetzelfde is maar de richtlijnen vaak wel... ze denken veel te veel na en zien overal beren op de weg en kunnen slecht tegen veranderingen in hun directe omgeving waardoor ze snel van slag zijn... als je een klein babytje hebt staat je leven zowiezo op zijn kop en dan vooral de gebroken nachten.... dus als jij denk of het gevoel hebt het niet aan te kunnen zou ik zeker hulp zoeken hierin!! het gaat wel om een klein kindje die afhankelijk is van jou... en je emoties!
niet elke cb houdt je scherper in de gaten je zou toch zelf aan de bel moeten trekken als het niet gaat hier de de cb niks extras en voel me niet anders ben het zelfde als elke persoon toch maar je hebt wel gelijk en vooral als borderliners geen therapie hebben gevolgt dan is het vaker moeilijker en soms minder makkelijk om te gaan met veranderingen of met het zwart wit zien denk ook eerlijk dat het net aan jezelf ligt hoe ver je wilt gaan om zelf veranderingen in je leven te brengen ik heb hard moeten knokken maar ik ben er wel en ben blij dat ik toen die stap heb genomen jammer dat je moeder en jij zo in de clinch kunnen liggen
Allereerst; gefeliciteerd met je zwangerschap! Hartstikke leuk! Mijn zus heeft het ook en hoe lief ik haar ook vind; ik vind haar geen goede moeder. Ze heeft in haar buien echt de verschrikkelijkste dingen tegen haar kids gezegd (en nog soms). Een kindje van haar woont nu bij de vader en het andere kindje nog wel bij haar, maar dat is ook een probleemkind...en dat kan ook niet anders. Maar dat wil zeker niet zeggen dat iedereen met borderline geen goede moeder is hoor... En je kind wordt echt niet zomaar bij je weggehaald! Maak je daarover echt maar geen zorgen. Mocht je het straks moeilijk krijgen (en dat hoeft echt niet hoor), dan zou ik daarover gaan praten met je therapeut. Nu moet je gewoon genieten van je zwangerschap en niet teveel zorgen maken over straks!
Hier een mama van 2 kids en ben een borderliner. De meeste mensen om me heen vinden me een goede moeder. Er zijn helaas ook sommige mensen die vinden dat ik geen kinderen had mogen hebben , omdat ik ze bij voorbaat al mishandel omdat ik een psychische aandoening heb. Vroeger trok ik me dat heel erg aan, nu kan ik dat naast me neerleggen omdat ik weet dat die mensen niet verder kijken dan hun neus lang is, helaas. Ik heb het toen wel tegen het CB gezegd, en daar later spijt van gekregen. Omdat ze het vlak na de bevalling van de jongste tegen me begon te gebruiken. Ben toen ook overgestapt naar een ander CB, want de wijkverpleegkundige ging veel te ver (is een heel verhaal, ga ik hier niet neerzetten) Vreemde mensen zien niet aan mij dat ik B heb. Ze zien hooguit een superonzeker persoon. Ik vind mezelf ook een goede moeder. Mijn kids komen niets tekort en ik mishandel ze zeer zeker niet. Ze krijgen alle liefde van de wereld. Het enige waar ik momenteel last van heb is dat ik zo onzeker ben. Onzeker als moeder zijnde, onzeker of mijn kids niet achter lopen, onzeker over vriendschappen, onzeker over mezelf. Echt emotionele buien heb ik niet. Heb ik eigenlijk ook nooit gehad, ik liet ze nooit aan de buitenwereld merken. Ik ben een zogenaamde acting-in borderliner, ik richtte mijn woede en verdriet op mezelf (daarom de vele littekens op mijn armen). Ja tuurlijk zijn er wel eens dagen dat ik minder kan hebben van de kids, maar dat heeft iedere moeder. Als ik me minder voel, zullen de kids daar weinig van merken. Jarenlang heb ik een masker opgezet tegen de buitenwereld, dus kan ik dat nu ook doen naar de kids toe. Bij mij is in 2000 de diagnose gesteld. Ik ben in totaal 15 maanden opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis en heb nog jaren dagtherapie gehad. Nu zie ik mijn psych 1x in de 6 weken. Maar da's meer onderhoud dan echt therapie. Kan me voorstellen dat je ervan baalt dat je familie zo bekrompen doet. Die kijken dus echt naar het labeltje borderline en niet naar jezelf. Helaas zullen er altijd zulke mensen blijven bestaan. Ik zeg wel eens, je hoeft niet persé een psychische aandoening te hebben om je kinderen te mishandelen of te verwaarlozen. Er zijn zat "gezonde" ouders die hun kinderen tekort doen, en er zijn zeer veel ouders met een psychische aandoening die supergoede ouders zijn. Lieve Rnate, probeer je niet teveel van de buitenwereld aan te trekken. Geloof in jezelf!
jeetje meis wat een toestand bij jou zeg kan me goed in denken dat je je soms erg onzeker voelt maar zo te lezen doe jij het ook super goed en niks blijven aan trekken van mensen die niet beter weten en zeker niet verder kijken dan de neus lang is
Hoi allemaal, Nu ik jullie verhalen lees denk ik: 'gelukkig, ik ben niet de enigste'. Ik heb net een zware periode achter de rug (opname in psychiatrisch ziekenhuis) en bij mij is ook borderline (en andere psychische aandoeningen : dis, ptss, schizofrenie, psychose) vastgesteld. Ben sinds januari 2010 weer thuis. Voorheen veel slechte periodes gehad van automutilatie, angsten, depressies, overdossis etc etc. maar naar lange dagen therapie en opnames ben ik goed ingesteld op mijn medicatie. Nu lees ik hier dat meerdere van jullie geen medicijnen gebruiken tijdens de zwangerschap, maar ik (in overleg met de psychiater) moet mijn medicatie wel door slikken omdat het allemaal nog zo kort geleden is en de kans groot zal zijn dat ik dan een terugval krijg (wat ook niet goed is voor het ongeboren kind). Waar ik bang voor ben is dat ik dadelijk en pnd krijg of weer in een psychose raak. Mijn psyhciater zegt dat de kans wel groter is Ik ben nu dus erg bang voor mijn bevalling, naast de 'normale' angsten die een aanstaande moeder kan hebben ben ik bang om dadelijk weer opgenome te moeten worden omdat ik een terugval krijg.... Mijn psychiater (moet nog met de gyn. overleggen) vind dat ik na de bevalling (beval in het ziekenhuis) twee a drie dagen opgenomen moet blijven in het ziekenhuis. Dit ivm de medicijnen die ik nog gebruik tijdens de zwangerschap (kunnen bijwerkingen geven aan het kindje na de bevalling) en ook dus de kans op psychose en pnd. Zijn er meer mensen die wel gewoon hun medicijnen gebruiken tijdens de zwangerschap. Mensen die ook net thuios zijn van een heftige opname periode in een psychiatrisch ziekenhuis, en/of nu ook nog ambulante hulpverlenig krijgen. Ik moet zeggen dat ik door mijn psychaiter en andere ambulante hulpverleners goed begeleid wordt, en ik ben er van overtuigd dat ik een goede moeder zal zijn!! Ook mijn partner geeft veel steun en snapt mijn situatie volkomen. Nou, dat was een heel verhaal... ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.