Ik heb een tijd geleden het verhaal van onze helaas enorme verslechterde en inmiddels moeizame relatie met mijn schoonouders verteld in een topic: http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/487443-weer-schoonouders-vraag.html Voor een hele snelle samenvatting: onze zoon is zes weken te vroeg geboren. Reflux, huilbaby noem het maar op en hij had het. Sliep helemaal niet en heel, heel veel huilen of eigenlijk eerder krijsen en overstrekken. Mijn schoonouders waren meteen al van 'ach, dat hadden wij vroeger ook etc etc', hadden totaal geen oog/medeleven voor de situatie en waren gepikeerd omdat mijn ouders kwamen helpen waar ze konden. Wij moesten mijn schoonouders expliciet vragen. Aangezien we dat niet gedaan hebben (ze hebben tig keer de situatie kunnen aanschouwen) waren ze van de situatie op de hoogte en desondanks kwamen ze gewoon op de koffie en moesten we proberen langs een krijsend kind heen (hap aan de telefoon enz enz) een normaal gesprek te voeren over koetjes en kalfjes, want zo gingen ze op de bank zitten. Nadien kreeg ik een knut.sel van mijn schoonvader met een gebar.sten spiegel en dat ik maar eens goed in de spiegel moest kijken, dat het allemaal aan mij lag. Daarnaast hebben we van mijn sm twee brieven gekegen, waarin we ieder werden uitgekafferd. Inmiddels is bekend dat ons zoontje zeker wat mankeert, hij heeft zuurstoftekort gehad en heeft (gelukkig in lichte vorm) cerebr.ale pare.se. Maar dat doet dus wel het begin verklaren. Maar ze zijn er nooit op teruggekomen, wij ook niet. We zien ze met verjaardagen, ze hebben nog een kleinzoon (van mijn schoonzus). Ze komen op de verjaardag van ons zoontje, ze zien ze met kerstdagen (omdat mijn schoonzus ons beiden dan uitnodigt), we gaan naar hun verjaardagen. Dat was het. Maar de kleinzoons kunnen natuurlijk niets aan deze situatie doen. Nu gaat het om het volgende: vorig jaar werd er nog een smsje gestuurd dat Sint langs was geweest en of ons zoontje een kadootje kwam uitpakken (ze hadden natuurlijk ook wat voor de andere kleinzoon gekocht, dus hadden denk ik (en dat is niet bot bedoeld, maar dat denk ik echt) wel het gevoel dat ze ons zoontje ook wel iets moesten aanbieden. Maar nu, met deze sinterklaas, we hebben niets gehoord. We hebben ze drie weken geleden nog gezien op de verjaardag van een familielid. Mijn man werkt naast een speelgoedwinkel, hij heeft ze daar naar binnen zien gaan. Maar zou het nou echt zo zijn dat alleen hun ene kleinzoon iets krijgt van Sinterklaas en de andere wordt overgeslagen?? Je kan me hiermee niet verdrietiger krijgen, mijn man ook niet. Ik hoop echt dat er morgen nog een berichtje komt. Maar als dit echt zo is..............ben ik zo boos en zo verdrietig. En eigenlijk gaat de deur dan voor mij dicht. Maar dat kan ook weer niet, omdat ik dat niet van mijn man kan verlangen, het zijn zijn ouders. Ik weet niet wat ik met het verhaal wil. Gewoon even mijn hart luchten denk ik. Het gaat vanzelfsprekend niet om het krijgen, het gaat om het idee. Ik hoop zo voor ons zoontje dat ze hem niet overslaan.......
Jeetje wat vervelend. Ik hoop voor jullie dat ze hun fatsoen zullen gebruiken. Maar dat is sowieso al lastig voor ze, geloof ik. En eh, contact verbreken kan altijd he. Ook als je man nog wel contact wil. Jij hoeft daar niet bij te zijn. Is wel lastig, maar ik kan me best voorstellen dat je er klaar mee bent.
Ik geef je een dikke knuffel.. Dat kan je wel gebruiken. Hoe is je relatie met je schoonzus? Misschien kan zij iets betekenen? En anders.. Je zoon heeft een hele lieve opa en oma (jouw ouders). En die zullen vast en zeker genoeg liefde geven om je schoonouders te compenseren.. Probeer het zoveel voor vandaag mogelijk los te laten.
Respect dat je nog contact met hun hebt. Ik zou mensen met zulk gedrag niet graag in mijn leven hebben. Trek het je niet teveel aan, ze zijn het niet waard.
Ik ken je eerdere topics. Veel simpeler gezegd dan gedaan, maar probeer je te realiseren dat als dit waar zou zijn, dit alles over je schoonouders zegt en niets over je zoon. Nogmaals, veel simpeler gezegd dan gedaan, maar probeer het los te laten. Je kunt niet veranderen hou die mensen met je gezin omgaan, je kunt wel veranderen hoeveel dat met je doet.
Ik wil mijn schoonzus er eigenlijk buiten laten, ze vond het destijds heel moeilijk en had het gevoel er 'tussenin te zitten'. En dat begrijp ik wel. Dus eigenlijk praten we nooit met haar over de situatie. Maar ik wil de deur wel dichtdoen (Denk ik). Maar dan heb je weer dat idee van: maar dan kan mijn man wel naar ze toe gaan. Maar ik wil dan niet dat mijn zoontje meer meegaat. En waarom niet moet ik me dan eerlijk afvragen. Omdat ik als ik eerlijk ben, dat ze niet meer 'gun' als dit echt niets meer wordt met sinterklaas. Ook gaat ons zoontje in de komende jaren steeds meer het onderscheid zien tussen zijn neefje en hij bij opa en oma. Ik gun m dat niet, het is zo'n lieve jongen. Enerzijds kunnen ze daar niets aan doen, ons zoontje is ook gek met zijn ander opa en oma, die kent hij gewoon beter. Dus zij kennen hun andere kleinzoon ook veel beter. Maar ze doen er ook niets aan de band met ons zoontje hechter te maken. Ik vind t vooral moeilijk geloof ik in het kader van een relatie van mijn man met zijn ouders. pfff.... ik gun het hem. Maar hoe moet dit verder. Met kerst gaat we naar mijn schoonzus die dus ook mijn souders heeft uitgenodigd. Maar als dit echt niets wordt met sinterklaas, dan heb ik zo sterk het gevoel dat ik daar dan ook geen trek meer in heb. En aan de ene kant voel ik me dan alsof ik kinderachtig doe, aan de andere kant is het wel echt mijn gevoel, ik zou dit echt heel kwetsend vinden als er niets 'komt', gewoon omdat het mijn zoon is.......en die kan aan dit alles niets doen.
Mijn opa en oma waren ook closer met mijn neefje en nichtje dan met ons. Zij kregen ook cadeaus van hun met Sinterklaas en wij niet. Ik heb het nooit heel erg gevonden, wel afgevraagd waarom. Nu ik volwassen ben weet ik dat mijn ouders gewoon niets goed konden doen in hun ogen. Mijn tante en oom kunnen alles flikken, mijn moeder niets. Waarom? Geen idee. Ik heb altijd van mijn grootouders gehouden en zij ook van ons. Maar er zat/zit een blokkade. Ik zou wel met kerst naar hun toegaan. Je zoontje kan hier niets aan doen tenslotte
Misschien krijgt je neefje ook niets of misschien doen ze iets met kerst of misschien krijgt jouw zoon niets. Je hebt al minimaal contact ik zou het hier niet om wel of geen cadeau laten knallen.
Het heeft niet te maken hoor met een kado berbel. Het heeft te maken met het feit dat ze onderscheid gaan maken in hun twee kleinzoons. ShampooL, dank je. We zullen het nog eens iets verder laten bezinken he. Ik weet ook dat het nu wel 'in the heat' is, maar toch aan de andere kant.... moet nog eens goed met mijn man praten,die wil het ook eerst laten bezinken.
Lastig hoor. Ik snap je helemaal. Ik geloof echt dat het je zou helpen om het van je af te laten glijden. Geen verwachtingen hebben, dan valt het ook niet tegen. Met kerst naar je schoonzus zou ik lekker gaan. Je bent door haar uitgenodigd, jammer dat je schoonouders ook komen. Gewoon beleeft blijven en verder niet. Maar het is het echt niet waard om je er zo druk over te maken. Ik heb precies hetzelfde gedaan, 6 jaar lang. Dat kostte gewoon teveel energie. Wij zijn onze eigen koers gaan varen en gek genoeg hebben we nu veel leuker contact. Ze hebben het door gehad en laten ons nu vrij in onze keuzes. Zeggen wij nee, dan is het ook nee en geen ja maar.... Zoals elk jaar vieren we kerstavond daar met de rest van de familie en eerlijk, ik heb er zin in dit jaar
Nou.......ik wilde net zeggen DAT is het OOK, de verwachtingen maar blijven hebben. Nu je dat zegt, besef ik mij dat ik inderdaad nog steeds verwachtingen heb. En die moet ik los gaan laten, om het voor mijzelf makkelijker te maken. Best moeilijk zeg. Maar nu lees ik ook hoe jij dit zo weet, je maakte dus hetzelfde mee. Vreselijk. Komen je s.ouders nu spontaan bij jullie aan de deur eigenlijk? Want dat zie ik er hier niet meer van komen.
Ik vind t wel heel knap dat jij dat hebt gekund, die verwachtingen loslaten. Want ik vind dat geloof ik (en mijn man ook hoor) heel moeilijk! pfff.......
Zo ging het bij ons vroeger ook. Mijn nichtjes en neefje hebben alles gehad van oma. Moeders kant en ik en mijn zusje zijn regelmatig vergeten. Je leert er mee leven en toch ga ik nog naar mijn oma. Ze is nu 84 en vorige keer toen ik op bezoek was viel zo wat mijn broek van mijn ( reet) Van wat leuk(patricia) dat je er bent. . Dat is heel wat voor mijn oma. T.s laat ze gaan je doet je zelf idd meer verdriet wat er nu is is net voldoende. Je zoon zal het zien en merken maar het is hoe jij er mee om gaat. Ik merkte het ook als kind en dacht dan van ach ja het is gewoon zo. Pas was ik bij die zelfde oma. Met mijn dochter mijn nichtje kwam met haar kinderen ook lang.s. Wat gebeurt er de kinderen van mijn nichtje kregen een chocolade ei en mijn dochter NIET. Mijn nicht ziet het haar moeder ziet het ( mijn tante) en zegt Oma.MA dat kun je niet maken en hoppa daar kwam een ander ei naar voren. Dan weet je eigenlijk ook niet hoe je moet reageren. Ik van ach geef niet ze had net van mijn moeder een ijsje gehad. Maar het ging om het princiepen. Ben nu 40 jaar denk je dat ik mij er nog druk om maak. Nou nee. Mijn moeder heeft vijf kleinkinderen in de leeftijd van 20.17.14.13 en 4 jaar. En heeft lang gedacht dat ze nu nog alle kleinkinderen het zelfde cadeau moest geven. Terwijl de oudste kleinkinderen het zelfde hebben gehad als mijn dochter nu. De oudste krijgen nog wel wat maar minder als mijn dochter. Nu bijvoorbeeld met de sint. Omdat ze het allemaal al gehad hebben er zit alleen een groot leeftijd.s gat tussen. Ieder kind kreeg en of krijgt zijn of haar deel. En moet ik er bij zeggen dat komt omdat mijn moeder zag welk onderscheid haar eigen moeder maakte met de kleinkinderen en je zou denken de oudste krijgen het meeste ik ben het oudste kleinkind maar nee.
Maar als kleinkind 1 op 5 december komt eten (bv) en kleinkind 2 wordt een beetje weggehouden van opa en oma dan snap ik wel dat kind 1 wel iets krijgt en kind 2 niet. Jullie kiezen ervoor om ze alleen met verjaardagen te zien en dan moeten ze wel ineens cadeautjes gaan kopen? 2 maten meten lijkt me...
Ze wonen niet direct om de hoek, dus ze bellen altijd als ze willen komen. Maar meestal vind ik het prima, ze komen tenslotte voor de kindertjes en niet voor mij. En de oudste is gek op opa. Ik moet wel zeggen dat ik wel het gevoel heb dat ze alle kleinkinderen gelijk behandelen. Als dat niet zo zou zijn, zou ik er misschien toch ook wel weer anders tegen aan kijken.
Eh lojo, weggehouden?? Sorry hoor, maar dat slaat nergens op. Ze zijn welkom om hier te komen en dat is ze ook heel vaak gezegd. Zij KIEZEN ervoor om hier niet spontaan over de vloer te komen, wij doen hetzelfde. Het gaat erom dat ons zoontje niets aan die situatie kan doen. Wij vragen nooit om cadeautjes trouwens in het kader van verjaardagen, dus ook dat is niet aan de orde. Penseel, wat een verhaal....ik ben wel blij te lezen dat, zoals ook bij lief en stoer, dat het voor een kind meer een gegeven bleek dat dat een kind er waarde aan hecht. Ik kan mij inderdaad voorstellen dat dat voor ons zoontje ook zo geld en dat ik DENK dat hij er verdrietig om is, maar dat is misschien omdat ik mijn GEVOELENS op hem projecteer. Lief en stoer, dank je voor je reactie. Ben heel blij voor jullie dat het nu een redelijk koek en ei is.
Ik denk dat ik gewoon het gelukkigst zou zijn (en me het minst druk zou maken) als ik wist waar de eindsituatie zou zijn. En wat die zou zijn, is me eigenlijk om het even. Maar het feit dat ik niet weet waar ik/wij aan toe zijn, iedere verjaardag weer (komen ze wel of niet? gaan we wel of niet? hoe gaat we het doen met de feestdagen.......?) blijf ik echt ontzettend stressen vinden. Geldt eigenlijk ook voor die verwachtingen. Maar goed, uiteindelijk zal er wel een eindsituatie ontstaan, maar tot die tijd blijft het een enorm........gedoe. En ik ben misschien een beetje een leeuwin als het om mijn zoon gaat. Ik wil pertinent niet, dat s.ouders die ons al in een enorm moeilijke tijd hebben laten vallen, hem verdriet doen. En natuurlijk weet ik dat niet, dat weet je pas als het onverhoopt gebeurt, maar ik maak me er constant druk over. Als het maar niet..........dit of dat. Ik maak t mezelf ook niet makkelijk, ik weet t. MAar daarvoor hou ik gewoon teveel van onze zoon
Moeilijke situatie. Ik hoop voor je dat je er naast zit en dat ze kadootjes voor de kerst hebben gekocht. Puur omdat het anders wel heel schandalig zou zijn. En anders zou het voor mij voor mij wel klaar zijn. Succes!
Dank je wel Marieke. Misschien lijkt t alsof ik ook bevestiging zoek, maar dat is ook misschien zo. Het zou nooit mijn bedoeling zijn om de dwarsligger te zijn, misschien zoek ik ook wel een soort erkenning voor mijn gevoel als ik eerlijk ben, dat ik me MAG voelen zoals ik me voel door deze situatie.