De laatste tijd heb ik onwijs veel moeite met in slaap komen. Dat komt omdat ik, als ik mijn ogen dicht doe, de raarste gedachtens krijg. Even als voorbeeld.. vanmiddag wilde ik een dutje doen. Dochter ging ook slapen en hoor haar nog wat spelen of doen. Mijn eerste gedachte was oh nee straks zit ze aan het gaskraantje (waar ze nog nooit aan heeft gezeten en met geen mogelijkheid open te krijgen is en die naar mijn weten het niet eens doet) ik begon dus te denken oh nee straks vergast ze zichzelf, toen moest ik aan de tweede wereld oorlog denken aan de mensen die toen op hoopjes vergast werden. Daarna kwam ik bij een wereld oorlog drie en moesten dochter en ik afscheid nemen van mijn man. Totaal niet realistisch, op de tweede wereld oorlog na. En kennelijk weet ik dat ook wel want anders was ik wel bij dochter gaan kijken, wat ik na vijf minuten ook wel gedaan heb hoor. Maar help wat is dit en hoe kom ik er vanaf? Dit heb ik nu dus elke avond met de meest lugubere dingen.
Wel een beetje herkenbaar. Sinds ik kinderen heb haal ik me soms ook de raarste dingen in het hoofd. Dat zijn die vreselijke zorgen en angsten dat er wat met je kind gebeurd. Blijf tegen jezelf zeggen (als je negatief denkt) dat je er niet aan moet denken en probeer dan aan fijne herinneringen te denken.
Probeer aan de leuke dingen te denken die je dag hebt gedaan. Dus een kroel van je dochter of de gezelligheid tijdens het eten.
Heel herkenbaar! En in de avond als je in bed ligt, is alles 100 keer erger. De volgende ochtend is het gevoel vaak bij mij weg of gerelativeerd. Maar ik herken het zeker. Sinds de kinderen er zijn leef ik ook in een soort van permanente "angst" dat er iets met de kinderen gebeurt. Je wilt ze tegen van alles beschermen, maar tegelijkertijd is er een soort van machteloosheid en de keiharde realiteit dat dat eenvoudigweg niet te bewerkstelligen is. Zal wel een soort van instinct achtig iets zijn ofzo...
"Fijn" dat het herkenbaar is, minder dat ik er dus waarschijnlijk niets aan kan doen. Mijn dochter is trouwens bijna twee. Het heeft ook niet alleen betrekking op kijn dochter maar ook mijn man. Is inderdaad iets van angst om hun te verliezen. Ik heb vannacht 2x 1,5 uur geslapen! Hoop dat dat vannacht wel beter gaat. En indrrdaad 's avonds lijkt alles 100x erger!
Hmm nee zo erg heb ik het niet. Ik slaap onderhand meteen als ik mijn kussen raak. Wel heel erg vervelend dat je er zo slecht van slaapt.
Heel herkenbaar. Sinds ik moeder ben, ben ik opeens bezig met de dood. Dan denk ik eraan hoe erg het zou zijn als we haar zouden verliezen, maar ook dat het ws zo is dat ik ooit zou overlijden en dus afscheid van haar, man en iedereen moet nemen. Vreselijk, kan er bijna om janken, terwijl ik eigenlijk een soort koele kikker ben.
Ik heb dit ook! Mijn psych van vorig jaar zei dat dit heel normaal is omdat je je realiseert hoe verantwoordelijk je eigenlijk bent voor je kids. En hoe onmisbaar je bent voor ze. Mijn dochter heeft tot ze 6 maanden was met een hart monitor geslapen vanwege ademhalingsdips, zij heeft dat dus al ruim 1,5 jaar niet meer nodig, maar als ik een zeer drukke dag heb gehad kan ik me s'avonds in bed helemaal inbeelden dat ik haar s ochtends wakker ga maken en dat dit dus niet meer lukt. Echt verschrikkelijk! Probeer dan nog maar s te gaan slapen! Of ik ga zitten verzinnen hoe we s nachts wakker worden en er brand is en hoe we dan moeten ontsnappen. Of dat ik ernstig ziek wordt, of dat papa ernstig ziek wordt... Man man man ik zou boeken moeten schrijven met al die fantasie...
Echt he.. Of bang zijn dat er ingebroken word en dochter dan meegenomen word, of we allemaal vermoord worden en zo kan ik inderdaad nog wel even doorgaan. Soms heb ik er zelfs een paniekaanval van pff. En het idee dat ze over twee jaar naar school moet, verschrikkelijk!
Enigste wat bij mij helpt is me te concentreren op mijn ademhaling. Verplicht mezelf dan om aan niks anders te denken dan 'adem in, adem uit' en je hebt van vsm pilletjes om dat malen in je hoofd een beetje tot rust te brengen.
Heel herkenbaar. Totale rampscenario's! En in mijn hoofd sta ik dan al aan mijn man zijn graf te huilen, echt vervelend om zo door te denken over alles.
Ik heb ook van die gekke gedachten! Is begonnen toen dochtertje geboren is, maar heb ook altijd al wel een grote fantasie gehad... Ik had bijv. eergisteren dat ik droomde dat er brand was bij de buren en de buurvrouw aan het gillen was ´brand!!!´ Ik schoot wakker en moest toen van mezelf gelijk kijken op de kamer van mijn dochtertje of er geen brand was bij haar op de kamer Heb toen nog een hele tijd wakker gelegen denkend aan hoe het zou zijn als er brand zou uitbreken terwijl wij lagen te slapen en hoe ik dan het snelst mijn dochtertje kon bereiken en weg kon komen met haar. Zo heb ik wel meer voorbeelden
Dat ken ik idd ook Dan stromen de tranen soms zelfs over mijn wangen omdat ik me zo enorm inleef in mijn eigen gedachten over dat mijn man verongelukt ofzo...
Wat rot dat jullie dit ook hebben! Hoewel ik blij ben dat ik niet de enige 'weirdo' ben die dit heeft...