Mijn partner heeft te kampen met een hele zware burn out dit is al een poosje en we slaan ons er prima doorheen samen. Nu probeer ik hem aan alle kanten te ontzien en te steunen. Alleen soms kan ik hem echt wel achter het behang plakken. Hij is bij vlagen zeg 3 tot 4 keer per maand een stuk chagrijn waar je u tegen zegt. Echt alles maar dan ook echt alles is niet goed. Hij gaat dat dan heerlijk afreageren op mij en zegt dingen die hij niet meent en is totaal onredelijk en niet voor rede vatbaar. De afgelopen periode heb ik het laten begaan maar ik merk dat ik daar niet gelukkig mee ben. Ik trek sommige dingen mijzelf best aan waardoor ik dan best even onzeker word. Ik wil er het liefste een keer flink tegenin gaan dan maar een keer oorlog in de keet. Maargoed ik weet niet waar ik goed aan doe gezien de situatie. Nu zullen er vast ook leden hier zijn die hier meer ervaring mee hebben en die misschien wel tips hebben?
Oef wat heftig voor jullie allebei zeg. Volgt hij ook therapie om uit de burn-out te komen? Je kunt hem in alles steunen maar je bent niet zijn 'boxbal' en dat hoef je ook echt niet te accepteren. Het feit dat hij in een burn-out zit rechtvaardigt dit gedrag m.i absoluut niet en dat mag je echt gaan aangeven. Ook jij mag grenzen hebben. Misschien dat hij bij zijn therapeut kan vragen hoe hij dit om kan buigen? En anders kan hij als hij dit voelt aankomen beter een rondje gaan lopen ipv zich op jou te richten. Sterkte!
Ik ken dat wel, wij hebben daar ooit over gesproken met een relatietherapeut en kregen de volgende tip: als je merkt dat het gebeurt, zeg dan "Je reageert boos. Heeft dat echt iets met mij te maken of voel je jezelf rot?" of zoiets als "Wil je praten over wat je écht dwars zit?" *knuffel* Voor ons werkte dat super goed, hoeft niet voor iedereen zo te zijn natuurlijk. Maar een beetje relatietherapie wanneer de boel onder druk staat is echt geen overbodige luxe. Al ga je maar 1 of 2 keer om te leren hoe je met dat soort afreageer-gedrag omgaat. Boos terug doen werkte bij ons in ieder geval averechts. Hoe dan ook, veel succes. Ik hoop dat de situatie snel verbetert.
Ik heb nog niet zo lang geleden een burn out gehad en ik herken mezelf in je partner. Voor mij hielp het juist wanneer ik tegengas kreeg en mij een spiegel werd voorgehouden. Ook vond ik het prettig als er gewoon normaal gedaan werd tegen me Wanneer iets dan niet lukte, kon ik dat aangeven en dat was een hele goede leerschool!
Ik zou het op een moment dat hij wel voor reden vatbaar id met hem bespreken. Dat je er last van hebt en dat je graag samen een oplossing ervoor wil bedenken/wil bedenken hoe je op die momenten kunt handelen en wat hij kan doen.
Mijn man heeft een aantal jaar terug ook een flinke burn out gehad. Hij kreeg therapie bij een psycholoog en ik moest ook een paar keer mee. Heeft jouw man ook iets dergelijks? Het heeft ons wel geholpen de communicatielijnen open te houden. Wat Manque precies ook zegt. Ik moet wel zeggen dat wij ons leven en onze relatie heel erg hebben aangepast na de burn out. We zijn veel meer buiten dingen gaan doen samen. In de weekends zo min mogelijk beeldschermen/verplichtingen/auto en zoveel mogelijk rust , fietsen/ wandelen en frisse lucht. Mijn man is ook altijd parttime blijven werken daarna. Ik denk dat het wel belangrijk is de burn out bij de bron aan te pakken en je levensstijl te veranderen. Als je gewoon door blijft gaan zoals altijd dan kom je er niet vanaf.
Mijn man komt net ( sinds januari) uit een burn out, dit was al maanden aan het sudderen, in alles heb ik hem ontzien, ben nergens tegen in gegaan, deed alles alleen voor en met de kinderen tot in juli ik zelf ook niet meer kon op deze manier, ik heb hem gezegd dat hij het niet hardop hoefde te zeggen maar dat hij in zijn hoofd toch wel moet weten dat dit niet onze normale gang van zaken was, en dat dit ook voor de kinderen geen fijne situatie was, ik heb hem zichzelf ziek laten melden van het werk, en hem naar de huisarts gestuurd met alles wat afgelopen jaren op ons pad is geweest (zijn ouders en zusje die tegen hem/ons zijn, een grote verbouwing van letterlijk het hele huis, een zeer zware vierde zwangerschap waarin in letterlijk continu in het ziekenhuis lag met Hg en galsteenaanvallen en hij dus die maanden er alleen voor heeft gestaan met drie kinderen het huishouden en zijn werk) De huisarts verwees hem naar de praktijk ondersteuner, de eerste drie weken moest hij helemaal niets doen op samen ontbijten, en samen avond eten na en in die minuten dat we samen waren moest hij zichzelf verplichten gezellig te doen, te lachen, de kinderen uitzwaaien voor school en tijdens het avond eten vragen naar hun school dag, de drie weken erop werd dit uitgebreid mnaar de samen ontbijten,om De dag mee met de kinderen naar school brengen en weer ophalen en samen avond eten, voor zijn ontspanning vooral in het weekend als de kinderen allemaal thuis waren moest hij bijv eens met de hond lopen, een stukje fietsen en in het bos dan even een flesje water drinken, stil zijn en luisteren naar de geluiden om hem heen Per weekend moest hij ook af en toe eens wat met 1 kind doen, gewoon simpel een uurtje, al was het 1 kind mee nemen met fietsen en samen luisteren naar wat ze hoorden, wat vonden ze mooie geluiden ? Wat hoorden ze liever niet en bespreken wat ze er bij voelen, waarom horen ze bijv graag de vogels fluiten of hebben ze liever niet de wind in hun oren, dit waren simpele kleine dingetjes om het praten met de kinderen weer makkelijker te maken ( iig de grotere kinderen ) Na 14 weken begon het vanzelf op gang te komen en had hij een vast ritme waardoor het eigenlijk vanzelf ging, van hieruit ging hij zo af en toe eens zelf koken, of nam 2 kinderen om wat te doen, Ook met mij kon hij vanaf week 6 weer aardig Goed communiceren en aangeven hoe hij in zijn vel zat en dat hij best wel wist dat hoe hij deed niet oké was, maar dat het hem toen niet interesseerde zolang hij maar niets hoefde, hij wou niets en als hij iets moest was het gewoon teveel, Na 4 maanden ziektewet is hij 2 uurtjes per week zijn werk gaan hervatten, dit werd per week met 1 uur uitgebreid toen hij op 15 weken zat en dus 15 uur per week werd het met 2 uurtjes uitgebreid, Hij heeft vooral moeten leren zijn grenzen aan te geven, naar zijn ouders en zijn zusje die continu over hem heen lopen en hij continu voor hem klaar staat wanneer hun dit willen ( bijv als ze vragen hoe lat gaan jullie naar de oom P,.... waarom wij zeggen ... tussen half 5 en 5..... waarop hij om 16.25 een app krijgt wij zijn er al waar ben jij ? Dan laat hij alles links liggen en laat mij alleen met de kinderen om direct naar oom p te gaan en ik kom dan maar later hem achterna want dat zijn ouders op hem wachten kan natuurlijk niet, hij was altijd op zoek naar dat schouderklopje die hij niet zou krijgen, hier in moest hij leren zeggen “ ik zei dat ik kwam tussen half 5 en 5, ik zorg dus dat ik er 5 uur ben ! Tot zo. Ook op zijn werk moest hij leren nee te zeggen, voor iedereen vulde hij diensten op ondanks dat hij ver boven zijn uren zat en hij liever eens niemand zijn diensten zou oplossen, ook hierin moest hij leren zeggen nee deze keer kan ik niet, Hier heeft hij we balans in moeten vinden en dit is met behulp van de praktijk ondersteuner en haar programma heel goed gegaan, Ook ik heb moeten leren signalen op te vangen dat het hem even te veel word en ik dan even een uurtje weg ga met de kinderen zodat hij weer even kan opladen, of ik stuur hem even naar boven voor een half uurtje rust ( gelukkig herkent hij veel dingen nu zelf al en vertelt hij dat hij even 30 minuten afstand neemt,) dit gaat ook echt goed,en komt gelukkig niet heel vaak meer voor. Maar net zoals hier boven al gezegd word, het moet wel bij de bron aangepakt worden, en meer dingen doen en minder beeldschermen en echt op pad met elkaar helpt ons om op een leuke manier bezig te blijven met elkaar Sterkte voor je man, maar ook voor jou, het is voor de partner ook echt heel zwaar. ( sorry voor de grote lap tekst )
Bedankt allemaal alvast. Ik vind het erg lastig en aangezien ik best wel een temperament heb loop ik sommige dagen op eieren mezelf te kwellen
Ik heb een burn out (gehad) en ik vond het persoonlijk wel heel fijn dat mijn man soms tegen me zei dat ik echt even té onredelijk deed of niet zo in medelijden moest zwelgen. Dat deed me op het moment van uitspreken heel veel pijn, maar het deed me wel realiseren wat ik deed. Mijn man verdiende het niet dat hij de boksbal werd. Eventjes oke, maar niet te lang. Ook heeft mijn man bewust niet álles van mij overgenomen. In het begin natuurlijk wel meer, maar ik vond dat ik mezelf af en toe wel ergens toe kon zetten en dat niet álles op zijn schouders hoefde te komen. Hier hebben we veel over gepraat, en iedere keer open gecommuniceerd over wat wel en niet haalbaar was. De ene dag lukte meer dan de andere dag en hij heeft me dat nooit kwalijk genomen. Mijn advies zou dus echt zijn: praat erover. Natuurlijk niet op het moment zelf, maar op een rustiger moment. Het laten 'knallen' heeft denk ik weinig zin maar je moet ook niet op je tenen moeten blijven lopen.