Bij een 5jarige vind ik het belangrijk dat ze weten wat de namen en achternamen zijn van ouders, het adres en evt telnr. Voor als er iets is, maar dat leren ze toch ook in groep 2? Hier begon het schooljaar met de thema post, en toen hebben ze uitvoerig geleerd hoe je post adresseert. Dus incl naam + achternaam, adres enz. Je zoon weet neem ik aan dat iedereen een naam heeft, naast zijn' titel'? Dus ook de juf, oma, opa enz? En die noemt ie ook niet bij hun voornaam. Over het verhaal over het zusje en dood, zou ik juist wel met hem over praten. Rustig achterkomen wat in zijn hoofd omgaat, hoe hij denkt en hem dingen uitleggen.
Zijn toch normale dingen? Mijn oudste weet (al heel lang) hoe wij heten. Dat horen ze thuis toch ook als je met je man praat. Ze weet ook dat zij ons gewoon papa en mama noemt. Wat betreft het overlijden, tsja, het hoort bij het leven. Mijn vader is overleden en mijn oudste stelt daar nu echt wel vragen over, hoe en waarom. Eerlijk blijven en het niet moeilijker maken dan het is.
Hmm dan is het wel apart ja... Maar wellicht is er wel echt iets aan de hand... Of was z'n moeder zwanger misschien? Dat zie je ook niet altijd tenslotte. Overigens worden dat soort dingen bij ons op school ook gewoon besproken. Soms zelfs in een aparte les als die behoefte er blijkt te zijn. (Humanistische vorming is daar altijd plek voor levensbeschouwelijke vragen en zelf aangebrachte onderwerpen of dingen die in de klas spelen.) Vind dat zelf wel prettig... Er is dan ook een aparte juf voor die echt heel goed is in dergelijke discussies tussen jonge kinderen te sturen en begeleiden. Er wordt gediscussieerd over andermans ideeën en gevoelens zonder dat iemand zich daar onprettig bij hoeft te voelen. Ik vind het best knap en dochterlief vindt de lessen erg fijn.
Ik vind het eerlijk gezegd vrij apart dat jullie zoontje met ruim vijf jaar jullie voornamen nog niet weet. Onze dochters weten dit al een tijdje en noemen me soms mama Bubbel. Maar normaal gesproken gewoon mama. Ik bedoel, wij hebben genoeg kinderen in onze omgeving die mij bij de voornaam of tante Bubbel noemen. Zo kennen ze ook de namen van andere volwassenen (zoals opa's en oma's, ooms en tantes, buren), maar daar komt dan meestal wel een 'titel' voor. Wat betreft het 'overleden' zusje.. Ik neem aan dat als dat zusje echt pas is overleden jullie als ouders worden ingelicht (is hier op school tenminste wel zo bij overlijden van ouders en broers/zussen). Verder snap ik het probleem niet zo. Ik maak uit je verhaal niet op dat jullie zoontje bekend is met de dood. Op een gegeven moment komen kinderen erachter dat iedereen sterfelijk is. Liever op zo'n manier, dan wanneer er iemand dichtbij overlijdt en je dan alles uit móet leggen (met je eigen emoties op zo'n moment). Onze dochter was bijna 3 toen de hond van mijn ouders overleed. Ik vond dat een goed moment om het met haar (op een kinderlijke manier) over de dood te hebben. En inderdaad, iedereen doet dat op hun eigen manier. Ik ken ook kindjes die naar opa op de wolken zwaaien. Maar ik zou ook eerlijk benoemen dat opa dood is. Ook logisch dat kinderen het hier onderling over hebben toch??
Ik denk dat het bij de leeftijd hoort. Zowel het willen weten wat je voornaam is (en ook proberen of ze jou zo kunnen noemen), als vragen en vertellen over de dood. Helemaal als er iets is gebeurd met een gezinslid van een klasgenootje. Wat moeten ze op school dan doen? Helemaal niks vertellen? Niet uitleggen waarom hun klasgenootje verdrietig is?
Mijn dochter kent onze namen ook, maar ze gebruikt ze maar zelden. Soms, als ik niet snel genoeg reageer: "Mama? Mama? Mama Leeuwtje!"
Wat betreft je voornaam: Ik denk dat je daar veel te diep over nadenkt. Ik heb er nooit en ook maar nooit bij stil gestaan of mijn kinderen mogen weten hoe ik heet of niet. Zolang zij leven horen ze ook dat ik mijn man bij de voornam noem en hij mij bij de voornaam noemt. Dat is toch normaal? Je hebt toch een voornaam? Mijn kinderen weten niet beter. En ze noemen ons gewoon papa en mama, daar hebben we het niet eens over gehad. Onze oudste heeft mij wel eens bij mijn voornaam genoemd. Ik moest er erg om lachen, want het drong niet door dat ze me riep. Ze ging steeds harder roepen en toen heel hard *VOORNAAM* en toen drong het pas door Mijn man lag echt onder de tafel van de lach. Ik kan me daar echt niet druk om maken. Als kinderen dat een paar keer doen en je reageert er niet op dan is het zo weer over hoor. Niet over nadenken, alles komt goed!
Wow... niet om vervelend te doen hoor, maar oprechte vraag: hoe kan dat nou? Hoe nam je moeder dan bijvoorbeeld de telefoon op? En hoorde je dan ook nooit iemand je moeder aanspreken? Bizar. Hier weet mijn dochter al sinds ze 2 is ofzo onze voor- achter- én middelste namen. En af en toe noemt ze me zelf liefkozend "voornaamPJE" of zelf "fafa" omdat mijn vriend me ook zo noemt.
fafa, ik denk dat ze gewoon de tel met haar naam aannam en als ze aangesproken werd vast ook, maar ik denk ik daar toen die tijd de aandacht niet voor had, ons en zijn achternaam weet die goed, hij noemt mij ook soms mama achternaam ja waarschijnlijk heb ik over de naam te diep nagedacht, maar ik dacht serieus dat misschien andere ouders er ook mee zaten, maar kennelijk is dat niet het geval, inmiddels heeft die vanmiddag weer om mijn naam gevraagd en die heb ik gegeven en toen zei oh die is mooi mamma ongeveer kwartier later vroeg ik of die naam nog wist, en hij wist al niet meer, ik ga me er maar niet meer druk over maken, hij weet het nu en als die er weer na vraagt zeg ik het gewoon weer tenslotte noemen wij ons zelf ook vaak bij ons voornamen tja ik weet alleen van die moeder dat ze alleenstaand is , maar goed dan kan je ook zwanger zijn uiteraard, en misschien zusje van zijn moeder want het is redelijk groot familie, nou ja hoe dan ook ik zal even met de jufvrouw er morgen naar school tijd wat over vragen, hoe dan ook als het waar en het besproken op school door bijvoorbeeld jufvrouw dan vind ik dat alleen maar goed, (laats was mijn vriend aan het helpen in de klas met appelflappen bakken en groepje jongens uit zijn klas hadden zelf over piemeltjes ) en vorig week tijdens het spelen naar schooltijd hadden ze het op wie ben jij (verliefd enzo) en ik vind dat s bespreek maar moet zijn met je kids, en dat die vragen hebt over dood begrijp ik wel, maar ik was er niet goed op voorbereid, ik wou gewoon weten hoe anderen ouders er op reageren en wat zij zullen zeggen tegen hun kinderen, en dat hebben jullie mooi gegeven daar ben ik jullie ook dankbaar gewoon eerlijk zijn, en zeker niet het gesprek afkappen wat vanmiddag deed. Ik heb er met hem vanmiddag nog over gehad en toch wel uitgelegd op een manier dat hij het begrijpt
Ik denk dat jouw zoon iets ouder en wijzer is misschien dan dat jij verwacht Hierboven genoemde dingen zijn vrij 'normaal' voor 5jarigen, en horen eigenlijk bij de gezonde ontwikkeling en de leergierigheid van de kinderen.
ja ik denk het ook , ik had gewoon niet verwacht dat dat besproken werd op school , onder 5 jarige dan
Tja het blijft een lastig gesprek... Ook omdat ze op die leeftijd nog heel anders denken mbt de dood dan wij. Meer als een vaststaand gegeven dat nou eenmaal zo is dan het drama dat wij het vinden. Wij denken veel meer in termen als "maar nu kan ik nooit meer... ", "nu zie ik ... nooit meer!" Terwijl ze wel echt verdriet hebben om de dood... Is het toch nog zo anders... Ik laat het gesprek altijd een beetje open... Vraag wat ze denkt, waarom ze dat denkt en vaak vraagt ze dan ook wat ik er van vind. Wat ik dan vaak beantwoord in de vorm "nou ik denk...." En op de vraag wat is er na de dood vertel ik altijd dat verschillende mensen vaak verschillende dingen denken... Maar dat niemand het echt zeker weet. Het is hier een regelmatig terugkerend gesprek in ieder geval Al sinds ze naar school gaat eigenlijk nu ik er zo over nadenk
De dood komt vaak toch wel eens ter sprake op school, als een opa of oma overlijd ofzo, dan speelt het bij veel kindjes in de klas. En ik heb de kindern geprobeerd wijs te maken dat een overledene dan een ster wordt, maar dan geloven ze niet. Tja, dan maar gezegd dat als iemand dood is, je wel nog naar de foto kan kijken en aan diegene kan denken en dat die dan toch nog een beetje bij je is. En of diegene er echt nog iet, dat we dat niet weten en ik heb wat opties genoemd wat zou kunnen (in de wolken, ster, terugkomen als een dier, zoiets ) Een oma van een kindje uit de klas was trouwens begraven, toen mijn oma dood ging dachten ze dus dat die ook begraven ging worden. Maar die werd gecremeerd. Heb maar gewoon verteld dat ze in een grote oven ging. Vonden ze heel erg, maar heb uitgelegd dat als je dood bent je geen pijn voelt en dat het erbij hoort. Ik leg het het liefste uit zoals het echt is. Maar met deze verhalen kunnen ze dus ook wel op school komen.
doet me denken aan de overtuiging van dochterlief dat de hemel in de aarde is. want opa is naar de hemel en ze heeft zelf gezien hoe in de aarde werd gelegd verder combineert dat prima met het sterren-verhaal dat ze echt niet van ons heeft maar wel van overtuigt is dat het zo is. wij zijn zelf eerder overtuigt van reincarnatie dan van de hemel of het sterren-concept namelijk.
Haha grappig he, ze geven er toch hun eigen draai aan. Ik ben er zelf nog niet over uit hoe het zit, maar ik wil gewoon niet geloven dat iemand helemaal weg is als die dood is, dus ik geloof dat iemand er nog wel enigszins is, maar hoe, geen idee