Ja zo werkt dat toch met religie. Wat god zou vinden (wat in een boek staat geschreven door een mens/mensen) is belangrijker dan je eigen mening. Sterker nog, je eigen mening is een verkeerde mening als deze niet overeenkomt met. ik kan daar ook niets mee, daarom dat ik niet meer geloof, maar voor heel veel mensen werkt dat wel zo en daar hebben ze vrede mee. Het geeft ze rust. Daar kan je de deur om dichtknallen, je kan ook zoeken naar manieren waardoor je wel samen kan zijn. En iedereen heeft zijn grenzen natuurlijk. Als je niet wordt geaccepteerd om wie je bent, omdat je homo bent, dan zou ik ook zeggen : de groeten! Het is ik compleet of ik helemaal niet, maar niet half (bijv dat rare gedoe met dat het oké is om homo te zijn maar je mag het niet uiten of zo.. super schadelijk voor de psyche. Maar goed)
Maar dat is de omgekeerde wereld: oma wil zich (nog) niet conformeren aan de identiteit van haar kleinzoon, dus zou het maar andersom moeten zijn: kleinzoon/moeder moet zich maar conformeren aan het gedachtegoed van oma? Het probleem zit het hem niet bij de kleinzoon/moeder, maar die zou dan wel de inspanning moeten verrichten?
Maar oma en opa wijzen hem toch niet af. Zeggen niet dat hij niet welkom is. Ze stellen enigzins ongelukkige vragen. Zou zo maar kunnen dat ze zich zorgen maken. Er zijn helaas genoeg mensen die uitgescholden op straat. En kinderen krijgen is voor een homo-stel een stuk ingewikkelder bijvoorbeeld.
En zolang er begrip is voor mensen die er moeite mee hebben is er dus minder begrip voor homoseksuelen. Het begint in mijn igen echt met geen enkel begrip meer op te brengen voor mensen die hier moeite mee hebben.
Maar die vragen komen ergens vandaan. En vervolgens moet kleinzoon en TS zich in allerlei bochten wringen om een goed gesprek met oma aan te gaan.
Dan denk ik er nog net zo over. Ik zou dus gewoon ronduit zeggen dat hun opmerkingen belachelijk zijn,dat ze mijn zoon kwetsen daarmee maar dat ik ook best wil uitleggen wat ADHD precies is zodat ze er (hopelijk) meer begrip voor kunnen opbrengen. Maar ik zou ook zeggen dat als ze dat niet willen ze dan de keus hebben om hun opmerkingen voor zich te houden of afscheid te nemen. Zoals ik al zei kan iedereen een domme en/of bekrompen opmerking maken maar iemand kan ook leren en zijn mening en visie herzien. Die kans wil ik iemand best geven.
Je maakt afwegingen en persoonlijk denk ik dat acceptatie eisen niet de beste basis is voor welke relatie dan ook. Dus dan ga ik kijken wat levert mij de relatie op en wat ben ik ervoor bereid ervoor te slikken. En wanneer dit uit balans is/raakt denk ik toch dat het einde verhaal wordt (ook al is het familie en ook al heb ik maar een hele kleine familie)
Tja, maar die mensen bestaan toch echt ook nog. Dat zijn niet allemaal slechte mensen en zaken als leeftijd, geloof en cultuur afdoen als smoesjes vind ik persoonlijk erg kort door de bocht. Als je werkelijk hoopt op een wereld waarin dit soort dingen geen issues meer zijn dan moet je andersdenkenden niet ergens in hokje stoppen en negeren, maar juist met hen in gesprek gaan. Waar komt hun ongemak vandaan? De ouders van TS lijken helemaal niet gemeen of afwijzend in de relatie te staan. Geef hen dan de kans om dit beter te gaan begrijpen. Zowel binnen deze familie als in een bredere context is het zo waardevol als mensen in gaan zien dat sommige dingen eigenlijk ook maar gewoon ‘gewoon’ zijn.
Mijn schoonouders accepteren ook niet dat een van hun zoons homo is. Dat pikt de hele familie behalve ik als koude kant. Ik wil zulke bekrompen lui niet in mijn buurt, laat staan die van mijn kinderen. Ze hebben over veel zaken een heel kleine wereld en veel te grote mond.
Zonder een heel verhaal te typen want dit is wat ik wou schrijven. Ik denk dat het belangrijkste je gevoel is wat hun woorden betekenen voor jou als jullie kinderen. Dan tijd en hopelijk accepteren ze jullue zoon zosls hij is. Hij is in ieder geval heel sterk. Je mag in ieder geval trots op hem zijn.