Kleine boevekop is 18 maanden en drama met slapen! Elke avond wiegen wiegen wiegen en dan slaapt ze alleen... Als we dr laten huilen kan ze zichzelf helemaal kapot huilen, hebben haar gister een 20 minuten laten huilen gewoon omdat we het anders niet meer weten en je gaat dingen proberen.. Iemand tips? Is dit een sprong? Hoelang nog? Pfppfff!! Al geprobeerd: Wiegen Bij haar op kamer zitten Met fles op bed Later naar bed Hebben elke avond hetzelfde ritueel voor slapen en als we zeggen Elise gaan we naar bed loopt ze naar deur om de trap op te klimmen.. Ik moest ff m'n verhaal kwijt tips zijn zeker welkom!
Hoelang is het al zo dan? Het klinkt wel als een fase/sprong hoor. Misschien is ze ineens angstig? Onze dochter had dat ook en nog steeds moet ze meestal hard huilen als we uitgezongen zijn en we weg gaan en dat kan ze ook best lang volhouden (met pauzes) Ik heb haar wel langer laten huilen. Klinkt misschien zielig maar je moet toch eens de kamer uit. Na zo'n fase word het w.s beter hoor maar het zou kunnen dat ze dit vaker heeft en bij haar past?
Beetje rommelen op dezelfde verdieping? Zodat ze hoort dat je in de buurt bent. Is vaak een fase ja. erbij zeggen dat je vlakbij bent. succes
Het is nu al bijna 5 weken zo... Zelfs bij opa en oma gaat het zo... Overdag slaapt ze wel in hetzelfde bedje alleen dan drinkt ze in met een flesje melk. Morgen maar eens aan kdv vragen hoe ze haar daar in slaap krijgen overdag... Dat boven rommelen is ook wel een goed plan. Dat doen we morgen!
Kan me deze sprong/fase nog als de dag van gister herinneren: moeite met inslapen, veel wakker (s'nachts), vroeg wakker, overdag veel huilen, en alles is stom (op schoot willen, dan gelijk eraf gaan en huilen), slecht eten en overdag ook maar een powernapje. Duurde al met al dik een maand.
Oh dit is ook nog heel herkenbaar! Mn dochter had dat ook en ik was 7-8 maanden zwanger in die fase... Wij hebben haar toen in het peuterbed gelegd, boekjes voorlezen, bij haar op het voeteinde liggen terwijl ze ging slapen en toen zei ze op den duur zelfs "Mama weg!" Dus echt, er zijn oplossingen voor! Hier was het dus het ledikant weg doen... Sterkte want oh het is zo vermoeiend!
Gelukkig ben ik niet de enige.. Natuurlijk weet ik dat wel maar soms moet je het even horen... We worden er idd erg moe van.. Vandaag zelfs een zwangerschapstest gedaan, voel me net zo moe als toen ik zwanger was.. Gelukkig nee (duhh spiraaltje) maar het maakt je zo aan het twijfelen..
Volkomen normaal en geborgenheid geven is in mijn ogen geen verwennerij, maar voldoen aan een behoefte. Voorql in feases met verlatingsangst vind ik het belangrijk die niet te negeren.. Ik liet mijn zoon 1 a 2 weken lang in mijn armen in slaap vallen. Op zijn eigen (donkere) kamertje, maar ik zei altijd wel:"Je mag bij mama in slaap vallen, maar ik leg je daarna weer in je bedje." En na die week was het weer over. Nu heeft hij niet eens tijd voor nog een knuffel. Hij duikt bijna uit mijn armen zn bedje in en gaat zonder gedoe slapen. Ga je eigen grenzen niet voorbij. Vind je het wiegen vervelend? Dan kun je dit afbouwen. Niet door meteen alleen en wakker in bedje te leggen, maar door bijvoorbeeld te wiegen tot ze heeeeeel moe is en dan langzaam stoppen en haar verder in je armen in slaap te laten vallen. Zo kun je steeds korter wiegen. Het gaat over. Denk niet teveel in methodes, doen wat je hart je ingeeft kan ook prima werken. Maar ja, dat is mijn ervaring.
Ik zou er lekker zelf naast gaan liggen tot ze in slaap valt, dat bouw je later ook wel weer af. Maar goed, ik ben dan sowieso ook een voorstander van samen slapen dus de jongste slaapt nog bij ons in bed, maar ik kan mij ook voorstellen dat niet iedereen daar een voorstander van is.