Moet ff mijn verhaal kwijt... Ben nu al bijna twee dagen aan het huilen... Mijn vriend komt uit een burn-out en zit nog wekelijks in therapie voor zijn emotionele tekort want hij heeft gehad tijdens zijn opvoeding. We zijn ruim 3 jaar bij elkaar en het draait nu al bijna twee jaar om zijn burn-out. Ellelange gesprekken gehad, met raad en daad bijgestaan en alle huishoudelijke taken op me genomen. Nu ben ik in verwachting, een bewuste keuze omdat hij zich weer een stuk beter voelt. Maar sinds ik zwanger ben doet hij zo onaardig tegen me. Hij snauwt me af en is helemaal niet lief voor me. Hij heeft al een zoontje uit een vorige relatie en hij zegt nu dat hij sinds dat ik zwanger ben, hij bang is dat het tussen ons ook misloopt. Nu heeft me gister (na de geslachtbepalende echo) weer twee keer afgesnauwt...de eerste keer liet ik maar gaan maar de tweede keer werd ik ook boos, gevolg hij nog bozer en ik verdrietig. Nu, we komen er dus niet uit. Hij is op emotioneel vlak niet beschikbaar voor mij. Laat me gewoon huilen en slaapt lekker verder, negeert me als ik in dezelfde ruimte ben... Ik hoop op adviezen of een opbeurend woord. Zoals je misschien begrijpt, heb ik aan kritiek geen gebrek.
Snap je frustratie zeker en hoop dat je dan ook goed weet dat het niet aan jou ligt. Mijn vriend kan ook heel gereserveerd en afstandelijk zijn ivm met zijn verleden bij defensie. In het begin van mijn zwangerschap was hij afstandelijk. Later kwam ik tot de ontdekking dat hij het best spannend vond. Soms gaan mannen heel raar om met hun emoties en kunnen ze de emoties van de vrouw op dat moment niet dragen. Ik geef soms ook aan van pf ik voel me nu zo en zo door dit en dat en dan kijkt hij me aan van die is gek. Maar als ik dan bij hem ga zitten troost hij me en is het weer goed. Soms is het goed om emoties te benoemen en erbij te zeggen wat je voelt. Vaak is het voor mensen lastig om emoties te herkennen en daar dan adequaat op te reageren. Omdat je nu gekwetst bent wil je misschien afstand van hem nemen maar dat werkt vaak averechts. Probeer juist begrip te tonen en benoem miss eventueel emoties die hij zou kunnen hebben. Vind je het ook spannend allemaal ? Snap wel dat je bang bent dat het net zo afloopt als bij je vorige relatie maar je hebt nu therapie gehad toch? Zeg niet perse dat dit de juiste manier is maar zo zou ik het doen. succes en hou je sterk. Als de liefde en de wil er is komt het vaak goed.
Als ik je verhaal zo lees denk ik dat je vriend vooral bang is om jou en je kindje kwijt te raken. Hij is bang als hij zich volledig aan iemand geeft, dat hij bedonderd gaat worden. Het is voor hem dus een vorm van zelfbescherming om je af te snauwen. Al zal hij zich enorm rot voelen. Probeer met hem te praten hierover. Lukt dat niet kan je ook nog proberen je verdriet in een brief te schrijven aan hem. Als je denkt dat je er niet alleen uitkomt schakel dan hulp in (misschien een relatietherapeut?). Jullie krijgen samen een kind en dat is een hele verantwoordelijkheid. *hier een virtueel zakdoekje voor je tranen* Ik wens je erg veel sterkte toe want het is erg zwaar.
Net of ik mijn eigen verhaal lees alleen heeft mijn briend geen burn oit gehad. Misschien kun je proberen eens op te schrijven wat je dwars zit en wat je graag anders wil hebben en daarbij natuurlijk ook een paar positieve punten. Dit kan minder aanvallend voelen voor hem misschien? of eens voorstellen om met zn 2en in gesprek te gaan met iemand.
Bedankt voor de lieve reacties..(en zakdoekjes Hij kwam vanmorgen met een bos bloemen en excuses...even rustig over kunnen praten en jullie tips meegenomen...bedankt voor de tips!