Hoi, Eigenlijk hoor ik niet in dit topic te schrijven aangezien ik een relatie heb. Toch heb ik er voor gekozen om mijn vraag hier te plaatsen. Ik hoop dat dat geen probleem is, want ik wil graag mijn verhaal voorleggen: Sinds 2 maanden heb ik een 2de zoon. Mn oudste is nu 15 maanden, dus echt een handenbindertje, maar ook een heerlijk kind! De drukte valt me echt ontzettend tegen. Ik ben helemaal op... Mijn partner is heel veel weg, dus ik voel me vaak een alleenstaande moeder, ondanks dat ik natuurlijk wel weet dat ik eigenlijk niet mag klagen en dat mijn situatie niet te vergelijken is als je echt alleenstaand bent. Mijn man is voor zijn hobby veel van huis (naast zijn werk). Dat is minstens 4 avonden (hij eet dan snel thuis en gaat er weer vandoor) en de hele zaterdag. Ik ben dan degene die aan huis gekluisterd zit, want mn oudste slaapt nog heel veel overdag (gemiddeld wel 4,5 uur tussen 7 uur 's ochtends en 7 uur 's avonds). Als ik naar de kapper wil, moet ik oppas regelen, als ik naar de fysio moet, moet ik oppas regelen etc. De hele dag achter die oudste aan rennen (spelen), boodschappen, koken, flesjes, luiers, badjes, consequent zijn (kost ook zooooveel energie) etc, ik ben er helemaal klaar mee. Begrijp me niet verkeerd, ik vind mn kinderen heerlijk en kan ze wel opeten, maar ik kan gewoon niet meer. Één keer in de maand breng ik de kids naar mn moeder voor een middagje voor mezelf. Ik neem me dan voor om iets leuks te gaan doen, maar vaak komt het neer op schoonmaken (dingen waar je niet aan toe komt met een kleintje naast je). Als ik dit berichtje plaats bij baby/dreumes krijg ik ongetwijfeld te horen dat mn man vaker thuis moet zijn, maar dat is een eindeloze discussie. Ik wil juist weten hoe ik het zelf op kan lossen. En aan wie kan ik dat nu beter vragen dan aan alle ervarings-deskundigen? HOE DOEN JULLIE DAT???? Alvast onwijs bedankt voor de tips!
Kan me wel voorstellen dat het heel erg zwaar is voor je , je bent geen alleenstaande moeder maar zo voelt het grotendeels wel ... En hoe ik het doe , eigenlijk hetzelfde als jij denk ik ... heel weinig tijd voor mezelf en constant bezig zijn met de kleine , als ik naar de kapper ga kan ik haar altijd wel even wegbrengen maar als ik klaar ben verwachten ze ook wel dat ik haar gelijk weer ophaal , schoonmaken heb ik altijd moeten doen met een kind dus dan maar de dingen doen waar je niet aan toekomt met haar als ze slaapt sávonds of overdag als ze sliep .. maar het verschil tussen ons is dat ik hiervoor gekozen heb en wist waar ik aan begon en jij had natuurlijk een heel ander beeld voor ogen en dat je man je ook af en toe wat zou ontzien , vind ook eigenlijk wel dat hij af en toe jou ook wat uit handen mag nemen en je een middagje de stad in stuurt of zo ....
Het verschil zit 'm in het hebben van een partner en het alleen doen en het echt alleenstaand zijn. Hier gaat alles precies hetzelfde, doe alles alleen maar ik kan niet anders dus is het ook veel makkelijker voor mij. En dingen doen probeer ik altijd zo te regelen dat mijn dochter erbij kan zijn en kan dat niet dan doe ik het ook niet, ik kan mijn dochter nog niet bij familie laten namelijk, ben daar nog niet aan toe. Wil je het voor jezelf een stuk draagelijker maken moet je je erbij neerleggen. het is zoals het is, wil je niet dat dit zo doorgaat dan zul je echt even rond om de tafel moeten gaan zitten met je partner. Ik weet dat je dit liever niet hoort anders had je dit indd bij dreumes geplaatst maar ik denk eerlijk gezegd dat je dit niet gaat volhouden meis op deze manier. Nu heb je 2 kleine schatten waar je voor moet zorgen waar veel huishouden bij komt kijken en je hebt een partner die aan bed and breakfast doet en waar je inprincipe ook nog een schoonmaakster en kokkin voor bent. Ik wil je partner niet afvallen hoor, ben zelf geen relatie typje dus vandaar dat ik het zo zie hihi.
Helaas, mijn man verwacht eigenlijk dat ik thuis ben en blijf als hij er is, want we hebben al zo weinig tijd samen! Haha, als ik het zo opschrijf besef ik pas hoe erg het is.... Maar als ik jouw verhaal zo lees, is het toch echt een kwestie van accepteren dat je voorlopig geen of nauwelijks tijd voor jezelf hebt. Nu maar hopen dat mn kleinste uk snel door gaat slapen, dan krijg ik vast iets meer energie. Bedankt voor je reactie!
Kies voor jezelf meid! Is het eerste wat er in me opkomt na het lezen van je zin dat je man verwacht dat je thuis bent/blijft al hij er is omdat jullie elkaar al zo weinig zien. Bedoel hier niet mee dat je van hem weg moet maar ga op je strepen staan. Hoe ik het zie, het is zwaar egoistisch. Vraag me af hoe hij het zou vinden als jij dit doet, pfff. En dan ook nog eens dingen durven te verwachten. Wil je niet kwetsen hoor trouwens.
Deze levensstijl is ook helemaal niet verkeerd maar je moet je er inderdaad wel bij neer kunnen leggen en wij alleenstaande moeders hebben ons daar al bij neergelegd want we hebben geen verwachtingen van een partner omdat die er gewoon weg niet is ....
Mijn man is door zijn werk alleen in de weekenden thuis...maar hij zou het niet moeten proberen om dan ook van alles af te spreken. Het is toch heerlijk om even met z'n allen samen te kunnen zijn. En dat hij even samen is met zijn dochter en ik even me eigen dingen kan doen. Waarom heeft hij kinderen en een relatie als hij er nooit is. Het is geven en nemen in een relatie en als ik het zo hoor doet jou man niet aan geven...
ik kan me alleen maar neerleggen bij wat er al is genoemd mijn ex is in zwangerschap weggegaan ook mijn plaatje was in begin in zwangerschap dus anders, maar ik heb me dus moeten neerleggen idd bij dat ik het alleen zou moeten gaan doen en inderdaad dat ik dus dingen doen die kunnen in bijzijn van de kleine en de rest als hij slaapt 's avonds en in de weekenden als hij slaapt overdag. mijn zoontje speelt soms al even zelf zodat ik de afwas kan doen enz als hij wel wakker is hoor en stofzuigen vind hij leuk om achteraan te lopen enz. dus tja eigenlijk niet anders dan jij en anderen die ik al hoor. maar idd ik kan me niet storen aan een partner die niets doet want die is er niet. hij komt wel 1x per week 2-3 uurtjes hier in huis voor contact opbouwen met zoon maar ik laat hem ook niets doen behalve met zoontje spelen logisch. Ik zou in jouw situatie toch ook eens stevig gaan praten. in de relatie die ik toen had deed ik alles ook altijd... resultaat was dat ex zelf afhankelijk werd en geen initiatieven meer nam en nooit leerde voor zichzelf te zorgen enz. Hij dacht ook dat ik het wel deed. Is mede één van de redenen geweest dat hij ineens weg ging... hij wilde alles op zijn manier en geen problemen en verantwoordelijkheid. succes
Hey Mirro, ik heb jaren een relatie gehad met de vader van mijn kinderen. En in sommige opzichten was onze relatie zoals hoe jij jouw relatie beschrijft. En ik moet zeggen: het feit dat wij er tijdens mijn 2e zwangerschap een punt achter hebben gezet, heeft mij op vele vlakken opgelucht. Nu weet je in ieder geval zeker dat je er altijd alleen voorstaat, dat alles jouw verantwoordelijkheid is, dat jij degene bent die bij elk huiltje je bed uit moet. Het scheelt zoveel teleurstelling, omdat je verwachtingen hebt van een partner ('wij zijn dit toch samen aangegeaan?') die hij vervolgens niet waarmaakt. Maar goed, hoe ik het doe: af en toe mijn kinderen 'uitbesteden'. Het heeft me veel moeite gekost, maar nu gaan beide kinderen 1 keer in de 6 weken naar opa en oma. Dat betekent: lekker 2 ochtenden uitslapen, winkelen zonder rekening te houden met kinderwagenvriendelijke routes en slaaptijden, zelfs uitgaan, beetje bijwerken voor mijn studie, ongestoord een goed boek lezen. En dat alles wetende dat mijn meisjes een topweekend hebben bij hun opa en oma Maar ik kan me voorstellen dat dit moeilijker is om te doen als je nog wel een man hebt... Succes ermee meid!
Bedankt voor alle reacties! Ik besef nu des te meer dat het inderdaad ook steeds teleurstellingen zijn ten opzichte van mijn verwachtingen. Onze 2de is een verrassingskindje (oftewel niet gepland) en toen hij de beslissing nam om deze hobby te gaan doen, wisten we nog niet van de zwangerschap. Ik ga binnenkort met hem ingesprek over het volgende seizoen (juli) en hoop dat hij/wij dan de beslissing neemt om te stoppen. Tot die tijd moet ik me er inderdaad maar gewoon bij neerleggen en niet tevee van hem verwachten. Als je je er op instelt dat je er alleen voor staat, is het misschien wat beter te behappen. Ik hoop het.....
Probeer die ene keer in de maand dat je kids een middag even weg zijn ook echt dingen voor Jezelf te doen en dus niet dat waar je anders niet aan toe komt. Probeer die middag echt als rust te zien voor je eigen gemoedstoestand. Je zegt het idd zelf: teleurstellingen tov je eigen verwachtingen. 2 zinnen later zeg je dat je hoopt dat ie er eigenlijk mee stopt.... In mijn ogen heb je eigenlijk al weer een verwachting. Zoals ik het meerendeel doe: Iets bevalt mij niet, dus het is mijn probleem en ik moet een oplossing zoeken. Is niet altijd zo maar vaak gaat het wel op. (voorbeeld (totaal niet relevant aan die onderwerp) vriend van mij is alcoholist. Ik heb daar echt problemen mee door verleden. Nu kon ik kiezen om de vriendschap te beeindigen waardoor ik dus het probleem bij hem neer leg. Omdat hij drinkt wil ik geen vrienden zijn of ik kon zelf voor een oplossing zorgen: Mijn oplossing om toch vrienden te zijn Ik wou alleen sochtends bij hem op de koffie. Dit hem ook uitgelegd en dat was prima opgelost. Toch vrienden en ik werd niet of nauwelijks geconfronteerd met zijn drankgebruik) Probeer dus zelf een oplossing te vinden voor jou probleem. De gulden middenweg! Bijv: Mischien is het een optie om hem te vragen 1 of 2 keer in de maand savonds niet weg te gaan. Zodat jij die tijd kan gebruiken voor je eigen dingen en waardoor hij zijn hobby niet op hoef te geven. Probeer een schappelijk iets te eisen van je partner Draag deze oplossing aan bij je partner. Is hij het er niet mee eens dan samen kijken wat wel haalbaar is. Suc6!