Dit had ik kunnen zijn! alleen ben ik bevallen en kan me er op een of andere manier niet toezetten om wat ik af wil vallen om daar echt wat aan te doen!! (nee een jurkje maat kleiner werkt in mijn geval niet en eten doe ik al gezond.. zucht...)
Kan je niet al je afgelopen hobby's gewoon afgaan? Ik vind veel dingen leuk, maar ben echt niet alleen maanden met 1 ding bezig. Ik lees graag, decoreer taarten, kook graag, wil af en toe wat creatiefs in huis doen, dan ga ik een hele serie op dvd uitkijken. Ook kijk ik graag films, ga naar de film, eten we buiten de deur, gaan we op reis, bezoeken pretparken/dierentuinen.. Ik sport regelmatig, hardlopen en sportschool.. Ik ken het probleem, maar ik heb ADHD, ben altijd op zoek naar prikkels, al dat niet in andere mate dan jaren terug. Zelfde leeftijd als jullie, geen tweeling, ook niet zo lang bij vriend als jullie, en heb alles gedaan wat ik wilde en mijn jaren goed benut laat maat zeggen.. Ik zou gewoon alle dingen die je leuk vindt om te doen beter doseren!
Mijn ex hobby's bewaar ik ook, maar het nieuwe is er vanaf en dus fleur ik er niet meer zo van op als in het begin. Ik klink als een verwende prinses he? Zo nu en dan bak ik nog eens cupcakes of een taart, maar meer omdat er een verjaardag is of m'n collega's vinden dat ik zulke mooie dingen maak. Foto's maken doe ik ook nog wel, maar met m'n neus in de boeken, op pad en schieten, schieten en schieten... Neuh, niks aan. Het is niet dat het groots of duur moet zijn, het moet gewoon nieuw en boeiend zijn. Maar wat een feest van herkenning hier! Het is vast het jonge moeder syndroom... Is dit alles, oehoehoehoeh Ik heb weleens zitten denken aan een sport, iets van zumba ofzo. Maar ik ken mezelf, dan móet je daar weer elke woensdagavond heen en zodra ik iets móet... Groet, Nina Sanders ()
Ik heb het ook, verveel me vaak te pletter,heb tegelijkertijd nergens zin in,vind alles maar even leuk en dan ben ik er op uitgekeken. Vind het soms maar deprimerend zo'n leven Stilzitten kan ik wel heeeel goed! Ik ben wel het type 'bankhanger'
wat een herkenning, dacht dat ik de enige was gelukkig niet Wat is er 'mis' met ons...soms denk ik misschien moet ik gewoon leren 'tevreden' te zijn
Ik ben 24. Al vanaf 14e samen met man en woon samen vanaf mn 17e. Zou ook niet anders willen hoor. Maar lijkt toch of het bij mensen die het later doen toch wat anders is! Maar ik ben altijd wel zo geweest. Ook qua opleidingen en werk. Deed kappersopleiding toen ineens spw toen nagelstyliste. Ik heb wel bij 14 verschillende bedrijven gewerkt voor een paar maanden en dan had ik gewoon geen zin meer. Werk nu wel 4 jaar op een peuterspeelzaal met vast contract want ja kan niet zo aan de gang blijven want wil natuurlijk ook wat opbouwen en we hebben een koophuis. Maar als er nou morgen een leuke baan voorbij komt zou ik zo ontslag kunnen nemen en die baan nemen.
Oh ja ik ook, absoluut!!! Mijn man en ik hebben ook hele lijst met bestemmingen die we nog willen gaan bezoeken, en als de kinderen de deur uit zijn gaan we dat doen ook
Ik herken het ook wel. Wil altijd vanalles doen, drukke weekplanning met alles en niks maar het is nooit goed.Ik maak het mezelf gewoon moeilijk. Ik werk de laatste maanden van het jaar 6/7 dagen per week en van Januari tot Juli 0-3 dagen per week. Vooral in die maanden verveel ik me en de drukke maanden vind ik dat ik alleen maar werk (is dan ook wel zo maarja eigen zaak) Ik wil altijd vanalles doen maar ergens aan beginnen/afmaken...... En de laatste tijd veel moe(deloos) dus helpt er niet aan mee.
Hahaha dat heb ik dus ook, zodra ik iets moet.... Ben ik net een kleuter Daar word ik heel opstandig van.... Ben trouwens 32 en ben vanaf mijn 20 met mijn man, enne geen tweeling van sterrebeeld Ik baal eigenlijk best vaak van mezelf.... Ik heb een leuke vent, 2 fantastische kids, een huis, een goede baan en DAN NOG heb ik het "is dit alles" gevoel zo vaak en ben ik constant rusteloos.... Een vriendin is werkeloos en is al bijna 5 jaar bezig voor een 1e kindje.... Voel me dan zo'n ondankbaar zeikwijf
Ja ondankbaar ja... Zo voel ik me ook wel. Ik heb alles wat m'n hartje begeerd, ik, mijn gezinnetje en familie zijn gezond. Goede banen, leuk huis, geen geldzorgen. Het voelt heel oppervlakkig om dan zo stierlijk verveeld te zijn en alles maar even leuk te vinden.
Wij zijn allebei ook zo onrustig. Bij ons resulteert dat in sporten, kinderen en verhuizen Het duurt ongeveer een jaar, anderhalf jaar en dan gaat het weer kriebelen. We zijn geëmigreerd, binnen Europa, en daar meerdere keren verhuisd. Daarna naar het Midden Oosten en ook hier al een aantal keren verhuisd. We hebben het nu alweer regelmatig over waar we nu heen gaan. We reizen veel, de kinderen hebben al tientallen landen bezocht. Ik probeer wel ook te genieten van het hier en nu. Want zoals ik ooit tegen mijn man zei; 'als je alleen maar aan het volgende denkt gaat het heden ongemerkt aan je voorbij en zul je leven met spijt om dat wat je gemist hebt'. Het is zoeken naar de balans dus. Nu met de kinderen moeten we ook die in overweging nemen. Maar als het aan mij lag waren we al weer weg hier
Heb niet alles gelezen hoor, maar vind het soms ook heerlijk om dingen alleen te doen, heb ik gewoon nodig. (al heel mijn leven) Ik woon in de stad en wat ik heerlijk vind, vooral alleen - geen rekening met andere te houden - is musea bezoeken. Daarnaast koffie op een terras, boek lezen in het park, historische panden opzoeken en op de fiets en bekijken/fotograferen, lesje Yoga op de sportschool, schilderworkshop dan stort ik mij weer op culinair koken, ga fietsen/joggen/hardlopen in het bos, vliegtuigen bekijken bij Schiphol. Ik probeer van alles uit en vermaak me meestal wel. Ook al heb ik geen echte hobby's.
@Moncc: Ja ik wil het ook heel graag hoor, en ik moet echt zoooooooo goed m'n best doen om mezelf er toe te zetten! Straks zeker ook met het afvallen.. Er staat wel iets geweldigs tegenover, als ik weer op gewicht ben dan laat ik een grote tattoo zetten waar ik heeel erg naar uitkijk! En verder tja de dagelijkse dingen moet ik mezelf gewoon toe dwingen soms. En ik moet dat 'ritme' even helemaal doorbreken en gewoon de dingen doen die gedaan moeten worden en de dingen doen die ik graag wil! Ik heb vanmiddag voor mezelf een lijst gemaakt met wat ik allemaal wil en wat mijn doelen zijn, en voelde me al weer een stuk rustiger. En ik ga deze gebruiken hoe dan ook !! ik moet van mezelf en voor mn kindjes en man. En als dat eenmaal gelukt is kan ik ook weer meer leuke (uitdagende) dingen doen en veel meer genieten .
Hahahaha ook dit herken ik.. Als t nieuwe eraf s vind ik er geen bal meer aan.. En al helemaal niet als iets moet.. Dan probeer ik allerlei smoesjes te bedenken om t niet te hoeven doen. En laat dat nou snel zijn.....
Ahh das wel supergaaf! Ik heb helaas t geld niet om mezelf zo'n doel te stellen dus heb alleen mezelf ermee als ik niet afval Heb het ook geprobeerd met lijstjes. Maar als k dan de punten lees wil ik alles tegelijk, lukt dat niet ben ik gefrustreerd.
Knap dat je dat toch allemaal nog onderneemt met je kinderen. Ik wil m'n kinderen eigenlijk niet uit hun omgeving weghalen en telkens weer 'opnieuw' moeten beginnen met mensen leren kennen etc. Alleen soms....ja, waarom ook niet, je leeft maar een keer tenslotte!
Zeer herkenbaar hoor. Ik heb het ook en ben 39. Zeker na de geboorte van onze dochter, nu bijna vier jaar geleden, is het sterker geworden. Het heeft ook wel even geduurd eer ik er de vinger op kon leggen. Maar nu (na één miljoen gesprekken enzo) kan ik voor mezelf aangeven dat het de drang is naar vrijheid. En dan niet zozeer om onverantwoordelijk te zijn, maar wel het doel om verantwoord om te gaan met deze hele grote drang. Alleen werd ik met name geplaagd door mijn eigen schaduw-gedachtes hierin; je bent getrouwd, je hebt een gezin en dus "het hoort niet". En dat is bizar als je van nature iemand bent die graag spontaan dingen doet. In het meest extreme geval zegde ik in één maand tijd mijn huur op, mijn vaste baan en boekte een ticket naar Australië inclusief werkvergunning voor een jaar. Maar ik bedacht ook in juli dat ik per september wel druiven wilde gaan plukken. Dan deed ik dat. Nu heb ik een partner die wat meer moeite heeft met veranderingen (die raakt al in de stress als ik het dekbed in eens verander bij wijze van.. ) en onbewust ben ik me aan gaan passen en dat is killing. Mijn leven werd erg saai, ik was verveeld en kon er soms echt van gaan gillen. Zo wanhopig en gefrustreerd voelde ik me. Ik heb dus in mijn relatie opnieuw moeten leren kijken, ik heb opnieuw mezelf moeten leren kennen, maar dan ook als moeder en inmiddels ben ik wel zover dat ik vorige week zelfs een paar dagen in mijn up ben wezen vakantie vieren. Ergens nog wel met dat kleine stemmetje "dat hoort niet". Maar oh, wat was dat fijn. En ik heb een paar weken terug een tent gekocht. Spullen kan ik lenen en onze gezamenlijke vakantie is bijna voorbij en dus is er nog een lange zomer te gaan zonder school, opvang en peuterspeelzaal.. Ik heb besloten om gewoon de zooi in de auto te kieperen en te gaan met dochterlief. Mijn man vind dit prima. Moet ik dan ook aan wennen want zo ben ik niet opgevoed en daar loop ik pas tegenaan binnen een relatie. In je eentje hoef je daar niet over na te denken. Ik ben ook intensiever gaan sporten. Niet alleen fysieke uitdaging, maar met een trainer die mij mentaal ook aanpakt en heel kalm aan vind ik mezelf terug en dat is een leuk mens met veel ideeën en een ruime wereld om zich heen, die soms niet eens verder gaat dan de achtertuin. Maar van binnen is het veranderd. Gisteren stond ik te dansen met mijn dochter in de paskamer-wachtruimte, terwijl manlief een broek zocht. Ik spring mee op de trampoline bij ballorig, ik zing snoeihard mee met K3, lees voor met honderd stemmetjes. En daarnaast ga ik lekker met mezelf op stap, naar de sauna, de stad in, koffie drinken, goede gesprekken. De balans komt terug en de verveling en sleur neemt wat af. Nog niet helemaal hoor, maar goed, iets wat je in jaren op hebt gebouwd, verdwijnt ook niet zomaar.
Justme, wat een mooie post! Ik heb 'm twee keer rustig doorgelezen en krijg er een heel goed gevoel bij. Echt tof voor je en ik hoop dat ik over een tijd ook zoiets kan posten!
@justme74; ik wou dat ik jou was!!!! Eerlijk gezegd denk ik ook dat ik vreselijk gefrustreerd ben. Wat jij zo schrijft herken ik ook, ik ben ook altijd een vrije vogel geweest,was altijd op pad,ik bleef bij iedereen slapen (geen sex ofzo maar bij vrienden), was altijd te vinden in Rotterdam (mijn stad), deed altijd maar wat. Toen leerde ik mijn man kennen en hij is zo stabiel als een beton blok en raakte ik zwanger. Heel blij ben ik met m'n kinderen maar ik mis dat 'zwiebertje' gevoel. Ik zou zo in een oud busje stappen en Europa rond gaan reizen maar dat gaat niet. Diep van binnen ben ik daar denk ik best gefrustreerd over. Mijn tijd komt nog wel hoor, ik ben jong moeder geworden en als m'n kindjes ouder zijn en naar saloul willen ga ik ook naar saloul