Oh wat een boel herkenning! Jullie schrijven precies hoe ik me voel momenteel. Ik ben trouwens 28 en 12 jaar samen met mijn man. Hij is heel erg veel weg en ik zit altijd thuis met de kinderen. Heb ook echt dan het gevoel van is dit het nou...altijd rusteloos hele weekenden thuis zitten vind ik absoluut niets. Was al bang dat ik het alleen zo ervaarde
Oooooooooooh ik ben niet alleen met mijn onrust Maar ik heb nu mijn rust gevonden!! hahaha, nou ja voor nu dan. Ik bedenk ook altijd weer wat nieuws. Hobby's, bedrijfjes... Net toen ik dacht ja dit is het!! een leuk bedrijfje in iets. (durf het niet neer te zetten). Helemaal opgezet en klaar om te gaan flyeren, toen kwam er een complete webwinkel op mijn pad en sinds kort ben ik de eigenaar. Bloed zweet en tranen, want zo makkelijk is het helemaal niet Maar nu meer rust in mijn hoofd...., dit kan/moet ik doorzetten. Kan ook met niks anders meer aankomen, want dan weet ik niet of mijn man nog zo blij met me is hahaha. Ik kan ook absoluut niet stil zitten..
wat een herkenbaar topic zeg! wat moet dat worden als ik 28 ben!! (ben nu 23) Ik probeer weer een beetje pit in mn leven te krijgen door een paar hobby' s op te pakken. En ik wil en mag een studie gaan doen, ik weet alleen nog niet zo goed wat. Een voltijd studie zie ik niet zitten met mn kleine meis, Bbl is zo moeilijk te vinden! Dan maar een dag/avond opleiding? Maar ja, wat is dan een goede keus aangezien je er later ook nog werk in moet vinden. Iemand tips????
Ohhh.. jullie gaan schrikken! Ik ben 35 en ik vlieg ook tegen de muren op van rusteloosheid. Ik wil de deur uit en even geen mama of vrouw van zijn maar s'avonds vaak te moe om de deur uit te gaan en dan zit ik maar weer te mopperen dat het allemaal zo saai is enzo. Ik zit volledig in de WAO en word echt gek van het feit dat ik niet mag werken. Heerlijk weer even wat betekeken en mensen die naar je luisteren ipv huishouden en moederen. Hier al aan het haken geslagen, sieraden gemaakt, ik lees veel, heb het ene sport abonnement na het andere. Met de kids ga ik de deur veel uit hoor maar even iets voor mezelf of samen met manlief zou zo heerlijk zijn. Eigenlijk wil ik gewoon weer net als vroegah heerlijk tot diep in de nacht stappen hihi
Hier nog een.. Het liefst had ik nog fulltime gewerkt, maar wegens omstandigheden is het me niet voor de wind gegaan. Dus ik zit ook zonder werk, en met een dikke buik, en nog steeds sta ik hier in ons nieuwe huis te sjouwen met spullen. Letterlijk. Gelukkig heb ik dan nu wel wat te doen. In het verleden hield ik me bezig met een baan, bijna elke dag sport/fitness, yoga, schilderen, fotografie, films, (ik ben kok) koken, en dan weer huis anders inrichten. meubels opknappen, haken... oh boy.. ik zal vast iets vergeten zijn en ja ik verveel me nu ook!
Zumba, goed idee.. Je woont waar ik ook woon toch..? Je betaald voor 1x per week, maar mag dan zelf weten of je op maandag, woensdag, donderdag of vrijdag komt
Toevallig vandaag gehoord dat er misschien een nieuwe baan in een nieuw land in het verschiet ligt. Dat continent hebben we nog niet gehad en ook nog eens een ontwikkelingsland (wilde ik graag). Als ik dit aan menig vriendin of familielid in Nederland vertel dan schieten ze spontaan in de stress maar ik kan daar dus juist heel blij en opgewonden van worden. Mijn man en ik zoeken alles uit over dat nieuwe land en misschien gaat het niet door hoor, maar de voorpret is al zo leuk. Natuurlijk houden we rekening met de kinderen, nu ze zijn ze nog jong en kan het nog redelijk makkelijk. Het moet voor hun ook wel leuk blijven natuurlijk. Op een dag zullen we ergens voor langere tijd neerstrijken. Hoop dat we dan die kriebels een beetje kwijt zijn en ons kunnen berusten in het op 1 plek blijven. Soms ben ik wel eens bang dat we die drang voor verandering doorgeven aan de kinderen?!?
Spannend! Haha ja misschien juist wel of juist niet...ligt eraan hoe hun het ervaren denk ik als ze ouder zijn. Ben je dan niet eenzaam/mis je niet het contact met mensen in de buurt, je moet toch telkens echt opnieuw beginnen. Ik ben niet zo goed in nieuwe contacten leggen vind ik zelf en dat lijkt me dan zo moeilijk, weer opnieuw beginnen ergens anders, helemaal als je de taal niet kent. Hier heb ik nu alles in de buurt, het is ´veilig´, maar soms benauwd het ook en krijg je een heel erg is dit alles gevoel. Misschien dat het beter weer wordt na de bevalling en ik ook een keer serieus doorzet in wat ik wil doen...ik heb wel wat plannen in m´n hoofd, maar ben zo bang dat ik straks 60 ben en denk, tja...ik heb net niets bereikt...
Dit herken ik ook! (gedeeltelijk) Ik ben nu 24 jaar, heb mijn man leren kennen toen ik 16 was.. We wonen nu sinds 2 jaar samen in een koophuis, hebben 2 honden, hebben allebei een baan, vorig jaar getrouwd, en nu dus zwanger van ons eerste kindje. Nu gaat het voor mijn gevoel dus zo snel allemaal.. Terwijl we dit heel graag wilden hoor! Alles is wel gepland zeg maar... Maar nu ga ik ook al denken van, dalijk ben ik 30 en dan heb ik 2-3 kinderen (misschien?), en de rest hebben we ook al.. Wat moeten we dan gaan doen? Ja, dan hebben we een gezin.. Maar ik wil meer dan dat.. Ik ben zo bang voor een sleur... Ik heb ook soms het idee van, als ik nu sowieso al ouder was geweest toen ik mijn man leerde kennen, was alles 'opgeschoven'. Dan waren we misschien nu net een jaar samen.. Dus samenwonen zou dan misschien binnenkort gebeuren.. Maar trouwen, en een kindje.. Dat zou dan nog allemaal moeten komen.. Snap je? Nu hebben we die dingen allemaal al gedaan, dus wat moeten we dalijk gaan doen?? Ik kan hier soms ook echt verdrietig om zijn, heel stom misschien, want eigenlijk heb ik niks te klagen. Ik ben iig wel blij dat ik zoveel herkenning lees bij jullie, dan ben ik niet de enige haha
LOL een goede vriendin van me is tweeling sterrenbeeld en ik herken wat jullie zeggen. Dat hoor ik ook vaak van haar grappig! Maar ik herken het ook en ik ben een stier... Ik denk ook vaak is dit nou alles?? Man, kind huisje, werken...elke week is het zelfde. Ben nu al reuze blij dat mn zoontje op school zit en ik niet meer elke week verplicht het riedeltje eendjes brood geven en kinderboerderij hoef te doen werd daar toch zo schijtmoe van Ik sport sinds deze week met een collega en dit vind ik wel fijn moet ik zeggen,het is 1 maand gratis, daarna ga ik beslissen of ik het ga blijven doen. Ben ik er toch even uit! Hobby's heb ik ook wel veel, maar vaak ook geen zin meer in. Nu wil ik weer heel graag piano spelen, maar ik heb een paar jaar terug (heel stom) mijn digitale piano verkocht!!:x En om er nu zomaar 1tje weer te kopen... Ik kan geloof ik gewoon niet zo tegen dat burgerlijke. Als mijn vriend zegt zullen we een rustig weekend houden dan ben ik vanaf die dag meteen de hele week chago
Ik mis natuurlijk mijn familie wel, het vanzelfsprekende contact, het gemak om 'even' langs opa en oma te gaan, dat soort dingen. Maar ik heb gemerkt dat zolang ons gezin maar samen is ik niet meer zo snel eenzaam ben. Nou maak ik wel gemakkelijk contact hoor, maar je moet ook maar net de leuke gelijkgestemde mensen tegenkomen anders werkt het nog niet. Het is altijd even slikken om mensen achter te laten, of als anderen vertrekken. Dat went nooit echt. Ik spreek gelukkig veel talen, dat scheelt ook. En met kinderen maak je gemakkelijker contact, via school, de sportclub, enz... Jij vindt het spannend om nieuwe contacten aan te gaan, ik ergens ook wel, maar kijk er tegelijkertijd ook naar uit Wat je ook doet of kiest in je leven, spijt moet je er niet van hebben. Je hebt maar 1 leven, daarin doe je wat je het beste voor jou en je gezin lijkt. Het ene pakt misschien beter uit dan het andere, maar dat geldt voor ons allemaal. Als je 60 bent heb je waarschijnlijk 3 prachtige volwassen dochters, die hopelijk met je kleinkinderen in je buurt wonen. Die van mij zitten misschien wel in Gambia, Korea en Peru en mis ik net zoals onze ouders ons missen