Hoi allemaal, Mijn vrouw en ik zijn sinds oktober vorig jaar aan het proberen zwanger te worden met een bekende donor(en ovulatietesten). Nu was onze eerste poging meteen raak maar na 6 weken een miskraam gekregen... Dit viel uiteraard nogal rauw op ons dak... Kort daarna is mijn cyclus wel meteen weer op gang gekomen gelukkig en vanaf toen zijn we weer meteen begonnen met proberen. We zitten nu op poging 5. Vandaag was NOD maar een negatieve test gekregen, ik verwacht dus vanmiddag of morgen ongesteld te worden. De tijd bij de vorige pogingen was vrij snel gegaan omdat ik toen net een nieuwe baan had gekregen en daardoor het ook wat makkelijker los kon laten. Maar de afgelopen weken waren we er echt weer zo veel mee bezig... Mijn vrouw is in de 2 weken afwachten steeds helemaal overtuigd dat het dit keer raak is en dan helemaal gebroken als het niet zo is. Ze gaf vandaag aan dat ze niet weet of ze dit nog lang vol kan houden. Wat ik deels ook wel snap maar ik sta er iets realistischer in dat ik weet dat het tijd kost en heb mijn hoop gevestigd op het feit dat de meeste mensen binnen 1 jaar zwanger zijn. Hoewel ik zelf ook soms zou willen dat ik er iets minder mee bezig kan zijn. Hebben jullie tips hoe je samen hoop houdt zonder dat je elke keer als het niet is helemaal teleurgesteld bent? En hoe je het allemaal wat meer los kan laten? Ik heb wel het vertrouwen dat het ons gegund is maar het is soms zo moeilijk om daarin te blijven geloven en er tegelijkertijd niet constant aan te denken...
Moeilijk he…echte tips heb ik helaas niet, maar ik weet wel hoe het voelt…hier sinds augustus vorig jaar aan het proberen en tot op heden nog geen positieve test in handen. Het is zenuwslopend, elke maand dat wachten en dan telkens die teleurstelling wanneer je weer ongesteld wordt, mentaal echt ‘slopend’. Mijn vriend zegt heel nuchter (hoe frustrerend) dat we doen wat we kunnen en ik het verder toch niet in de hand heb, dus waarom moet ik me er dan toch zo erg druk om maken. Tja, daar heeft hij natuurlijk gelijk in, maar zo simpel werkt het helaas niet. Verdrietig dat je een miskraam gehad hebt, dat moet er behoorlijk ingehakt hebben. Nu wil ik niet gevoelloos overkomen, maar het ‘positieve’ ervan is dat je in ieder geval wel weet dat je zwanger kunt raken. Daar zou ik me toch aan proberen vast te houden. Ik weet niet hoe oud je bent, maar na een jaar proberen kun je naar de huisarts of bij 35 na een half jaar. Mogelijk dat die gedachte ook wat rust geeft. Zover ben je echter nog lang niet, dus grote kans dat het voor die tijd gewoon lukt. Verder blijf vooral met je partner praten, over je gevoelens, gedachten, belangrijk om met elkaar te blijven delen. Geniet van elkaar, jullie leven samen, leuke dingen doen, afleiding zoeken, de kleine dingen waarderen. Soms kost het wat meer tijd, maar dat wil niet zeggen dat het niet gaat lukken. Blijf daar in geloven. Er zijn veel vrouwen die er langer over doen, maar uiteindelijk wel een goede zwangerschap hebben. Jullie tijd komt vast wel.
Hier hielp het om een soort teleurstelling ritueel te maken. Bij een negatief test/menstruatie hadden we dan een dagje echt verdriet, gingen we s avonds uiteten, op stap of thuis met fles wijn en film. Welke dag het in de week ook was. Even bewust samen. De dag er na mocht ik nog een beetje sippen en Googlen en dan probeerde ik de knop om te zetten met nieuwe maand, nieuwe kansen. En soms.een maand even niks. Hier was de eerste blijvende zwangerschap na 5 jaar eindelijk een feit. En ondertussen ben ik er gezegend met 3. Allemaal met nieuwe icsi trajecten. (Terwijl er nooit iets is gevonden waarom het niet lukt) Dus houd hoop!
Ik dacht met mijn vrouw inmiddels ook wel aan een tweede te kunnen starten maar inmiddels zitten we in IVF voor de eerste. Wat @2jongensmama zegt doen wij ook. Bij een mislukking eten bestellen en film kijken met een biertje en de boel de boel laten. En meestal ook iets plannen wat niet handig is met kinderen . Sowieso leven we ons leven zo leuk mogelijk, ook zonder kinderen, kinderen zijn een bonus niet het einddoel zeg maar. Dat helpt ook wel bij mislukkingen, dat we weten dat ons leven verder ook gewoon prima is. Verder probeer ik mijn vrouw zoveel mogelijk mee te nemen in wat ik voel na een inseminatie / terugplaatsing. Zodat we samen kunnen stressen: ik heb kramp, ik ben moe etc.
Hoop houden is lastig, wij hebben na 8 jaar teleurstellingen nu eindelijk een "goede" zwangerschap zaterdag alweer 20 weken . Wij deden na een miskraam of mislukte poging een weekendje weg, extra lief zijn voor jezelf en voor elkaar. En vooral veel praten over je gevoelens
Of als je niet wil praten dat goed aangeven. Ik heb regelmatig dat ik even in mijn eigen bubbel wil kruipen wil na een mislukking en dat is prima als het maar wordt aangegeven, anders gaat mijn vrouw lopen trekken en duwen en daar word ik dan alleen maar boos van.
Hier werkte af en toe een pauze erg goed. Wij hebben 10 jaar moeten wachten. Waarvan 7 jaar in traject met donorzaad. 8 miskramen gehad en uiteindelijk onze laatste embryo werd onze zoon. Edit: wij deden zo om. De 3 a 6 pogingen een pauze van 1 of 2 cyclussen. Even weer elkaar vinden, even gedachten verzetten. Even weer normaal leven. We hebben zelfs een pauze gehad van een half jaar.
Dankjewel allemaal voor de lieve reacties! Uiteraard weten we wel dat we niet de enige zijn die hiermee worstelen maar toch fijn om jullie berichtjes te lezen.. Wij hadden alle vorige keren inderdaad ook geprobeerd om dat iets te plannen wat tijdens de zwangerschap niet zou kunnen(trampoline springen, sauna, pasta met salie boter om maar iets te noemen) om er dan toch nog een positieve draai aan te geven. Deze keer was dat een beetje vergeten maar mijn vrouw had uiteindelijk heerlijk gekookt en toen hebben we samen de serie 'heartstopper' zitten kijken(echt een aanrader voor een feel good serie met niet al te veel drama en moeilijk gedoe.Precies wat we nodig hadden) dus dat was fijn... Wat minder fijn was maar qua timing wel prettig was dat we woensdag beide positief teste op corona dus nu 5 dagen samen in quarantaine zitten. Toch wel heel fijn om ons even samen helemaal te kunnen terug trekken.... We zijn inderdaad ook aan het overwegen om de poging in juni over te slaan. Komt met onze vakantie namelijk al niet handig uit maar ik twijfel nog heel erg... Ik vind het heel eng / spannend om een keer over te slaan. 'wat nou als dat de keer is dat het raak zou zijn'.... Moeilijk om dat uit te zetten ofzo..