Misschien een rare vraag..Maar ik vraag me dus echt af hoe alle MMM meisjes/dames het vol houden. Ik zit er soms echt doorheen en ben nog niet eens lang bezig en heb nog niet eens een behandeling gehad. Laat staan hoe het zit bij mensen die wel 10x IVF hebben moeten doen zonder resultaat. Hoe gaan jullie om met de kinderen die geboren worden in je omgeving? Het lijkt echt wel alsof iedereen een kindje kan krijgen behalve ik. Mijn schoonzusje is zwanger geworden bij de eerste IVF behandeling terwijl ze nog niet eens zo lang bezig is als ons. Ik gun het ze van harte hoor maar voel me soms zo in de kou staan Daarbij heb ik al een kinderwens sinds 2008 en ben ik niet meer de jongste. Hebben jullie nooit eens zin om keihard te gillen ofzo? Omdat je het zo moe bent? En vooral al die gare opmerkingen in de omgeving. Toen ik laatst ongi werd zei iemand: goed zo,kun je verder met de volgende ronde. Ik had verdorie zwanger willen zijn :x groetjes Adriana.
Hey Adriana, Jij zit ook bij mij op het forum:iui mei. De gevoelens en reacties die jij omschrijft zijn voor mij zo herkenbaar. De ene keer heb ik er meer moeite mee dan de andere keer. Al probeer ik er niet al te veel mee bezig te zijn er gaat geen dag voorbij dat ik er even niet aan denk of wel mee geconfronteerd wordt. Soms kan ik mensen wel voor hun kop slaan: mensen die met opmerkingen komen die bij mij inslaan als een bom. Laatst nog zei iemand: Die problemen heb jij gelukkig niet. (ze konden geen oppas vinden voor hun kind) Nou als dat problemen zijn!!!:x Afgelopen moederdag hadden we familieweekend. De zus van mijn man is moeder, en mijn schoonzus ook en mijn schoonma uiteraard ook. Ze werden bedolven met allerlei cadeautjes en daar zit je dan tussen. Doet wel ff zeer maar ja dat is nou eenmaal zo. Dacht ik dat de cadeautjesfase over was kwam het volgende: Werd ik door mijn schoonzus gefeliciteerd met als ik moeder zou worden en mijn schoonvader (die weet van onze situatie) feliciteerde me ook met moederdag. Toen moest ik heel hard aan iets anders denken, mijn tranen stonden achter mijn ogen, wat een kut opmerking. Het helpt mij vaak als ik denk: onze tijd komt nog wel en daar ga ik meer dan ooit van genieten. Vaak denk ik ook: het zegt iets over diegene die dat zegt. Sommige mensen denken echt dat een kindje krijgen een otto-artikel is. Voor 9 uur besteld en morgen in huis. Jammer dat zij zo kortzichtig zijn. En wat me vaak ook nog helpt is om te denken dat ieder huis wel zijn kruis heeft. Misschien heb je er wat aan. Liefs jull
Dank je wel voor je berichtje jull. Het doet me goed dat ik niet de enigste ben die dit doormaakt.Wat een ontzettende lompe opmerkingen heb je ook te horen gekregen,pfoe. Wat vooral aan me knaagt is dat iedereen mij voorgaat met zwanger worden. Dat vind ik dan zó erg! Moet voor jou ook verschrikkelijk zijn geweest om zo tussen die moeders te zitten. Gelukkig heb ik zelf dat probleem nog niet. Ik heb ook besloten om met een psychiater van het ziekenhuis te gaan praten want ik heb nogal wat angsten. Vooral de angst dat ik nooit een kleine zal krijgen doet me zeer. oh ja en ik haat die opmerkingen met: een kindje NEMEN we. Brrrr.
Ik herken je gevoel absoluut. Mijn man en ik proberen vanaf nov 2010 zwanger te raken en zitten sinds nov 2011 in de medische molen. We krijgen de ene na de andere tegenslag te verduren en ik weet op het moment ook van voren niet hoe ik van achteren leef Maar op een of andere manier heeft een mens een grote overlevingsdrang ofzo. We gaan "maar verder" en weten soms niet hoe maar ik hou wel in mijn achterhoofd dat er voor ons vast een mooiere tijd aan zal breken,ook al lijkt die steeds verder weg te zijn. In ons eerste jaar werden 2 vriendinnen zwanger. Mijn zus werd zwanger in de 1ste ronde, net toen wij onze eerste afspr in het zh hadden staan vertelde ze het vrolijke nieuws! Paar maanden later vertelde mijn vriendin dat ze binnen 4 maanden zwanger werd. een collega is inmiddels al van 2 kinderen bevallen sinds wij begonnen zijn en mijn andere collega is nu weer van haar 2e zwanger, allemaal in de tijd dat wij elke maand weer een teleurstelling krijgen dat het weer niet gelukt is Bovendien ben ik van 2005 t/m 2009 heel erg ziek geweest en dus genoeg ziekenhuis van binnen gezien. In 2009 een zware buikoparatie ondergaan , man zit al een half jaarthuis vanwege rugklachten en als klap op de vuurpijl hebben we 3 weken geleden te horen gekregen dat mijn vader prostaatkanker heeft... Soms denk ik wel eens, houdt het nou nooit op? Is er ons uberhaupt nog wel geluk gegunt? staan de sterren verkeerd ofzo? ik weet het niet. Maar goed,elke dag staan we weer op, niet altijd met evenveel zin maar toch... Troost je met het idee dat je niet de enige bent en er komt vast een betere tijd!
Wij zijn sinds mei 2010 bezig. Alles zo mooi bedacht en 'gepland' en dan blijft een zwangerschap uit. Dan blijkt je man zo goed als onvruchtbaar. Vervolgens wordt iedereen zwanger om je heen. Toen wij net de slechte uitslag kregen, kwamen broer enschoonzus vertellen dat ze in 1x zwanger waren...zij kenden elkaar net zo lang als wij het proberen... Nouja enz.enz. Inmiddels ook al verschillende tegenslagen gehad in de MMM..dus ook daarin horen we niet bij de geluksvogels die daarmee direct zwanger zijn. Nu zijn de verwachtingen een stuk lager en proberen we er niet teveel mee bezig te zijn. Elke keer als ik denk: ja ben weer mezelf, dan beginnen we weer. Toch ben ik heel erg blij met de mogelijkheden die er tegenwoordig zijn. En ik probeer mezelf voor te houden dat het vast een keer gaat lukken, dat we geduld moeten hebben... Dat er meer is in het leven... Verdriet overvalt me af en toe heel erg. Ik stop dat niet weg, maar huil dan flink uit. Verder veel afleiding zoeken en goed voor jezelf zorgen....
Tja hoe houden we het vol.... Wij hebben sinds 2008 een kinderwens. Door het ziekenhuis 2x naar huis gestuurd om dat er bij ons beiden niets gevonden is. Uiteindelijk zijn we februari 2011 toch begonnen met behandelen. Wat hadden we een hoop! Nu zou het goed komen. Niets was minder waar.... Inmiddels zijn we bezig met poging 9 en de laatst vergoedde ICSI. Opgeven is geen optie, we kunnen ons er (nog) niet bij neerleggen dat we kinderloos blijven. Soms hebben we gesprekken over plan B; wat gaan we dan doen. Maar gelukkig worden we er niet van. Tussen de behandelingen door doen we regelmatig leuke dingen. Gaan op vakantie naar plaatsen die we anders nooit geboekt zouden hebben (veel te duur!), avondjes uit. Zorgen dan ook dat we op zo'n avond het niet over onze problemen gaan hebben, maar echt van elkaar genieten. Want onze relatie blijft het allerbelangrijkste. Ik vind mijn uitlaatklep in sporten. Als ik me echt K*U*T voel, ga ik een stuk hardlopen. Ik begon altijd al te hijgen na 1 minuut, inmiddels kan ik de 10km achtereen goed volhouden En ja, inmiddels zijn al mijn vriendinnen, collega's, buren, schoonzussen al 1,2 of zelfs 3x bevallen sinds wij aan het proberen zijn. Ik kan er niet altijd even goed tegen, maar weetw el dat ik het niet meer binnen hou. Als ik geen zin heb om langs te gaan, doe ik het niet. ALs ik wil huilen bij het zoveelste goede nieuwtje, dan doe ik dat. En dat lucht op. Na een mislukte behandeling sta ik mezelf toe om verdrietig te zijn gedurende een bepaalde tijd. Daarna een schop onder mijn kont en weer verder. Het is niet makkelijk en dat zal het ook nooit worden. Maar zolang we allebei het nog zien zitten om door te gaan, geven we niet op.... Heel veel sterkte, het is vreselijk moeilijk.
Soms is het moeilijk, maar vreemd genoeg kan ik het beter volhouden nu ik weet wat er mis is en dat we er een behandeling voor krijgen. Ik vond het moeilijker vol te houden toen we nog van niks wisten en bleven proberen maar er niks gebeurde... Ik ben Sep. 2010 gestopt met de pil, April 2011 was ik zwanger en Juni 2011 bij de eerste echo bleek het kindje gestopt te zijn met ontwikkelen. Er volgde toen een curretage omdat mijn lichaam het niet vanzelf afstootte. Daarna hebben we nog geprobeer tot Jan. 2012 en toen zijn we naar de HA geweest. Na onderzoek van m'n vriend en van mijzelf zijn we erachter gekomen dat mijn vriend verminderd vruchtbaar is en in Juni beginnen we met onze eerste ICSI behandeling. Dit heeft ons weer hoop gegeven. Inmiddels ben ik begonnen met de pil en moet ik vanaf 30 mei beginnen met spuiten. Heel spannend allemaal, maar ik heb er zin in! Ondertussen hebben we heel veel leuke dingen gepland om de tijd door te komen en ben ik begonnen met een anoniem blog voor de verwerking en om mensen op de hoogte te houden van onze behandeling. Dat helpt me ook veel. En het kletsen hier is ook erg prettig met lotgenootjes! Fijn te weten dat er altijd wel mensen zijn met een antwoord op je vragen of die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Probeer positief te blijven. Ook om ons heen is "iedereen" zwanger. Mijn beste vriendin heeft een geplande keizersnee op de dag dat ik mijn punctie heb. We zien het dus maar als een estafette race en ik zal het stokje nu van haar overpakken! Doe leuke dingen en omring jezelf met leuke mensen. Het zal af en toe moeilijk zijn om bepaalde opmerkingen van mensen van je af te laten glijden, maar jouw tijd komt ook. Probeer voor ogen te houden waar je het allemaal voor doet!
Hier kinderwens vanaf 2007. Hoe hou ik het vol? Verstand op nul en blik op oneindig...dat is de beste omschrijving. Hier iedereen zwanger, mijn vriendin die tegelijk met mij met de pil stopte krijgt inmiddels haar 4de kind. Pijnlijk en frustrerend als het geluk steeds je deur voorbij gaat. Soms ben ik boos en verdrietig. En dat mag, ik verzet me daar niet tegen. Des te eerder gaat het weer, en kan ik weer verder.
Ik denk er ook zo over. Nu wij weten wat er aan de hand is kan ik het ook wat beter volhouden. Wij beginnen deze maand met icsi behandeling en ik zie dit ook pas als onze eerste echte kans. Die 2 jaar proberen lijkt bijna wel alsof dat niet is geweest. Niet dat het mij heel makkelijk afgaat hoor.. heb namelijk ook regelmatig echt rot dagen. Vooral nu de behandeling dichter bij komt. Vooral bang dat het niet gaat lukken. En je doet er zo veel voor en emotioneel is het ook zwaar. Maar we moeten wel positief blijven!! ook al is dat soms heel moeilijk.
Gewoon even een knuff meis,want dat verdien je. Er zouden geen diepe dalen bestaan zonder dat er ook toppen waren. Ik hoop dat je snel die top weer bereikt! Je krijgt wat je kunt dragen zeggen ze. Soms geloof ik daar niets van, maar ik hoop dat we hier sterker uitkomen. want: what doesn't kill you.... Liefs van je forumdinnetje Chan
Dank jullie wel voor jullie mooie verhalen en tips. Ik ben blij dat ik hier niet alleen in sta. Ik ga soms ook wandelen als de paniekaanvallen weer erg zijn. Chantal,ik denk soms ook dat je kruis niet zwaarder is dan je dragen kan maar ik zit nu in een periode waarin ik denk dat ik het niet aankan. Hopelijk kom ik er snel weer uit. Ik zou willen dat ik iedereen hier een kindje kon geven. En ik ga niet opgeven! Heb niet voor niets die ziekte overleefd om het nu op te gaan geven Dus voor iedereen hier: niet opgeven en ik hoop dat jullie wens uit gaat komen.
Die momenten waarop je het allemaal niet meer goed ziet komen horen erbij helaas. Hopelijk kan je mannetje je steunen. Op dit moment botert t op dat puntje bij ons even wat minder en dan kan je je heel alleen voelen. Zij voelen toch niet wat wij voelen en soms zijn t echt mannen... Maar uiteindelijk vind je elkaar hopelijk wel weer. Huil maar even goed, spreek al je angsten uit. Jij bent een sterke vrouw, die al een vreselijke ziekte heeft overwonnen, dit gaat jou er niet onderkrijgen! Ik geloof in je!
Chantal,je bent een lieverd,dank je wel! Mijn angsten e.d spreek ik liever niet tegen mijn vriend uit Ook niet de angst dat mijn ziekte terugkomt of niet meer helemaal over gaat. (Ik heb er enorm veel last van deze week,meteen naar de wc rennen als ik wakker word, niet wakker kunnen blijven en half bewusteloos in bed liggen met paniekaanvallen) Daar ligt ik soms nacht's wakker van.Ik heb besloten mijn gynaecoloog te mailen zodat ze een psychiater voor me kan zoeken in het zkh,denk dat dat nodig is. Afijn bedankt voor je lieve berichtje en als je wilt praten met me weet je me te vinden! Je hebt het zelf ook zo ontzettend zwaar.
Oh meis wat goed dat je die stap hebt gezet. profi hulp die ook ervaring hebben op gebied van zwangerschapswens is heel belangrijk. op de website van freya staan er vast ook een aantal en mocht je geen klik hebben met die in je zkh, pb me dan even, dan typ ik er een aantal over voor je uit het freya magazine! Jij mag mij ook altijd pb'en. Liefs
Herkenbare gevoelens. Gelukkig minder herkenbare opmerkingen. Wie kan er nu iets aan doen dat wij nog steeds geen papa en mama mogen zijn en velen wel? Wij zijn al in de mmm sinds 2009. Na 2x IUI zijn we inmiddels begonnen met ICSI 3. Deze doen we in DD, omdat in het buitenland meer methoden zijn dan in Nederland. We willen alles geprobeerd hebben en DD geeft een goed gevoel. In de loop van de jaren hebben we veel kindjes in onze omgeving erbij gekregen, ook een neefje en nichtje. Ik heb amper een jaloers gevoel naar de moeders gehad. Ook werk ik in een omgeving waarin ik bijna dagelijks met dikke buiken of kinderwagens te maken heb. Het is veel ups en downs hebben. De ene keer kan je goed tegen de confrontaties en de andere keer echt niet! Ik denk dat wij ermee om hebben leren gaan. Soms zitten we in gezelschap er enorm over te grappen. Vrienden en familie willen je proberen te begrijpen, misschien niet altijd. Toch kom je lieve mensen om je heen tegen en die worden erg dierbaar. Voordat mijn nichtje in beeld was heeft mijn broer eens gezegd dat hij liever had dat wij een kindje krijgen dan zij een tweede. Kijk, dat is lief. Zo hebben we meer lieve opmerkingen gehad.