ja idd. dat is ook zo .. maar weet je.. ik wil t zoooo graag en al zooooo lang... dat het natuurlijk wel erg is dat het via ICSI zou moeten maar ik zou heel blij zijn als dat tenmninste kan.. dan zijn de kansen nog niet verkeken zeg maar.... ik weet dat het een lange weg te gaan is.. maar ja, ik heb t er graag voor over... liefs mij
Toen mijn man en ik het slechte nieuws te horen kregen, stortte onze wereld volledig in. Je denkt dat de kans op een kindje je ontnomen wordt, en dat je 'de' keuze om mama te worden niet meer zelf maakt...maar dat de medische wereld de controle over neemt over jouw leven. Wij praten, huilen en lezen veel over vruchtbaarheidsproblemen. Bv op dit forum, maar ook in gespecialiseerde tijdschriften. Ons helpt het veel. Blijven praten is echt van groot belang, want dit alles leverd zeer veel stress en spanning op, ook in je relatie. Maar uiteindelijk zullen jullie hier als een sterker stel uitkomen, daar ben ik van overtuigd. En ik herken het gevoel dat het lijkt alsof iedereen om je heen 'gewoon' zwanger wordt. Ik heb daar ook veel last van gehad. Maar wanneer jelanger in het medische traject zit, kom je er langzaam achter dat een situatie vaak anders lijkt dan hij is. Er zijn veel meer mensen om je heen met problemen bij het zwanger worden! Die gedacht houdt mij wel staande... Maar ondanks het vele verdriet, hebben mijn man en ik veel vreugde en plezier in ons leven. Dat sleept je door dit alles heen. Ik geniet juis extra van de dingen en ben extra blij en dankbaar dat we beiden gezond zijn! Nog een kleine tip: mijn man had ook erg slecht zaad. En als ik jouw verhaal lees, bestaat de kans zeer zeker dat er over 3 mnd beter zaad wordt gevonden (roken, operatie, etc). Dus ik zou daar eerst op wachten. Maar ik zou de warmte deken wel weg doen...zaad mag niet te warm worden, dan gaat het dood... Succes! Loes
Logisch dat je hele wereld op zijn kop staat, das helemaal niet raar! Je krijgt de eerste klap te verwerken en dat is niet niks. Wat ik aan mijn man en mijzelf merk, is dat je er in groeit, het is een proces. In het begin kan je nergens anders meer aan denken en alles lijdt eronder. Maar op een gegeven moment, als je samen veel hebt gepraat, alles op een rijtje hebt gezet, kom je in een soort van berusting. Oke, het is nu eenmaal zo, we zullen hier samen doorheen moeten, waar het schip ook mag stranden. En elke tegenslag maakt je weer een klein beetje sterker. Huil als je huilen wil, zoveel en zovaak je wil, dat blijf ik ook doen, praat erover met elkaar en lotgenoten. Je partner en lotgenoten weten waar je doorheen gaat, hoe vreselijk ellendig je jezelf voelt. Vertrouw een beetje op de medische wetenschap, ook al is dat niet altijd even makkelijk. Mijn man en ik hebben meteen het beginseltoestemming aangevraagd voor het adopteren van een buitenlands kind, nu een jaar geleden. Als de ICSI bij ons niet mag slagen gaan we daar mee verder, misschien wel allebei ook. Stiekum denk ik ook verder, wat als het ons gewoon niet gegund is om kindjes te krijgen, hoe gaan we dan ons leven indelen..dat doe ik omzelf te beschermen hoor. Ik hou me sterker dan ik uiteindelijk ben. Ik merk dat ik voor mijn man probeer sterk en opgewekt te zijn, positief. Maar diep van binnen voel ik vaak die angst..Maar dat hebben we denk ik allemaal wel eens?
ukoldaatje, ik vind dat je het mooi beschrijft. aan de ene kant ben je er inderdaad verplicht constant mee bezig te zijn omdat je steeds weer naar het ziekenhuis moet. maar ik heb nu wel ergens de balans gevonden, dat ik er niet meer de hele tijd mee bezig ben. er zijn (gelukkig) nu ook nog andere dingen die veel aandacht vragen. ik denk alleen wel, als we met icsi beginnen, het steeds moeilijk word. icsi is een nieuw begin, maar ook dichter bij 'het einde' en dat is echt eng.