Graag gedaan. Uiteraard is het wel zo dat naast hechtingsellende er ook sprake kan zijn van negatieve ervaringen waardoor het gedrag van een kindje niet wenselijk zal zijn. Hoe ouder het kindje, hoe meer kans op negatieve ervaringen. Het mooiste zou zijn dat als je adopteert je een kindje krijgt van een moeder welke niet heeft gerookt, niet heeft gedronken, niet drugs heeft gebruikt en haar buik heeft gekoesterd en dat je dan direct na de bevalling dat kindje zou krijgen, of anders nadat de moeder er eerst een poosje liefdevol voor gezorgd heeft. Dan heeft het kindje mogen ervaren dat het welkom is, dat het gewenst is en dat er van gehouden wordt. Maar helaas wordt dit soort kindjes, met zo'n start wordt steeds meer vrijwel een utopie. Of dat kindertehuis goed voor die kindjes is weet ik niet. Hoeveel verschillende begeleiders, hoe meer kans op problemen. En als de begeleiders het te druk hebben met de kinderen, geen tijd hebben voor liefdevolle knuffels en aanrakingen... Alles kan een weerslag op het kindje hebben, maar het is ook weer niet zo dat het perse en per definitie een weerslag zal hebben op een kindje. Het kan namelijk ook zijn dat een kindje waarvan de hechting niet geheel volgens de boekjes is doorlopen en later naar adoptieouders gaat, toch alsnog zich veilig kan gaan hechten. Het is geen abstracte wiskunde.
Helaas zijn ook heel veel biologisch eigen kindjes, dus bij de biologische ouders opgegroeid, niet veilig gehecht en raken om die reden in hulpverleningsland zelfs nog de weg kwijt.
Je krijgt gewoon geen garanties, nooit niet. Maar je kan natuurlijk wel altijd proberen om de risico's zo klein mogelijk te maken.
Graag gedaan suzy! En ik snap wel dat jullie je nu richten op 1 traject. Het is al zwaar genoeg allemaal. Ben het eens met wat kick zegt. Je hebt in pleegouderschap ook keuzes. Er zijn helaas veel moeders waarvan kind nummer 3/4/5/6 weg wordt gehaald bij de geboorte. Het is juist in het belang van het kind de ouder nog wel te zien. Wat kick zegt, helpt het later te realiseren van mijn moeder houdt van mij, maar kan niet voor mij zorgen. Maar als de samenwerking stroef verloopt, zit bjz er tussen om het kind te beschermen! En idd de gezinsmanager van bjz heeft de voogdij. Maar over het algemeen als een pleegkind goed zit, is het slechts een formaliteit dat je belangrijke punten overlegd eens in de zoveel tijd. Ze zijn al blij dat er lieve, zorgzame pleegouders zijn! En idd wat maartje zegt. Hechtig gebeurd op meerdere niveau's. Het start al in de buik. En het is ook van het kind afhankelijk. Het ene kind is meer flexibel dan het andere. Succes met het maken van een keuze.
hier net zoals kickk ook een goede ervaring met pleegzorg. Ons meisje blijft normaal gesproken ook bij ons. (derde kindje uit dat gezin dat geplaatst werd) We hebben haar met 2 weken van de kraamafdeling mogen ophalen en woont nu alweer bijna 2 jaar bij ons. Ondertussen staan we sinds een week op de lijst voor een tweede
Als je gaat voor een zo jong mogelijk kindje, ik zeg maar wat een kindje van 2 weken op de kraamafdeling, waarvan het de bedoeling is dat het voor altijd bij e blijft wonen... Hoe lang sta je gemiddeld op een lijst voordat je daar voor in aanmerking komt?? Het lijkt mij alleen heel erg eng dat als... Stel je voor: bio ouders zijn samen en kunnen er niet voor zorgen. Wat als bio-papa en mama uit elkaar gaan en 1 van de twee een nieuwe relatie krijgt en ineens stabieler worden... Het lijkt mij afschuwelijk als zo'n kindje dan weer terug moet... Ik weet het... Het zou misschien wel in het belang van het kindje kunnen zijn, maar niet in mijn belang... *bloos* Hoe zouden jullie daar mee om gaan??
Wauw lalalindsay, spannend weer op de wachtlijst!!! Waar staan jullie voor open? Ben benieuwd wanneer jullie telefoontje mogen verwachten!! ( schrijf jij trouwens ook mee op t pleegzorg besloten forum?)
Maartje bij ons pleegzoontje heb ik die angst (gelukkig) niet, omdat echt duidelijk is dat dit niet zal gebeuren hier. Hoe hiermee om te gaan als dat wel zo zou zijn? Ik zou t echt niet weten... Ik denk juist dat we deze plaatsing hebben aangeboden gekregen en ook hebben geaccepteerd omdat duidelijk was dat dit niet zou gebeuren met ons pleegzoontje.k weet eerlijk gezegd niet of we anders ja hadden gezegd... Maar bij een langdurige, perspectief plaatsing is de kans dat dit gebeurt heel klein. Een kindje wordt natuurlijk niet zomaar uit huis geplaatst...
QUOTE=zilvervosje;13636130]Hoi, Mijn vriend en ik overwegen een kindje te adopteren, maar zijn een beetje huiverig om de procedure aan te gaan. Over het gezinsonderzoek e.d. maken we ons niet druk, dat zit - volgens mij - allemaal wel goed. We horen echter wel steeds verhalen over hoe duur (astronomale bedragen!) en moeilijk de adoptieprocedure is. Als ik op de officiele website kijk zie ik veel hordes, maar vind ik het eigenlijk wel overzichtelijk. Ik had het moeilijker verwacht. Wij zijn vorig jaar thuisgekomen met ons zoontje uit China. We hebben er 4,5 jaar procedure opzitten. Ons BKA nummer hebben wij aangevraagd in 2007, tevens de start van de icsi behandelingen. Het gezinsonderzoek was pittig. Je moet zo ontzettend op je woorden passen want ze graven en graven en graven..Ook geen grapjes maken bv. Mijn man is nog al van grapjes enzo, doe het niet want het werkt tegen je. Wij hadden 4 gesprekken. De raad beslist of je mag adopteren, of je een sibling mag adopteren (2 kids of tribling 3 kids) en welke leeftijd je mag adopteren (oudere kindjes zijn 24 plus maanden en hebben een voller rugzakje en moet je dus aankunnen). En of je in staat bent om een kindje met een SN te adopteren. ZIj bepalen alles!! En wat zij beslissen staat vast. Je kan bezwaar maken maar in de praktijk wordt dat van tafel geveegd, de raad heeft gewoon het eindoordeel klaar. Wij waren beiden 30 jaar (geweest) bij het onderzoek. Wij mochten geen sibling adopteren omdat ze vonden dat mijn man geen ervaring had met kinderen (op zijn neefjes na), ik heb 5 jaar op een kdv gewerkt en werk in de zorg. Omdat ik in de zorg werk hebben we toestemming gekregen voor zwaardere special needs. We waren dan volgens hen weer wel in staat voor adoptie van een ouder kindje (24 plus maanden), omdat we een zeer stabiele relatie hebben, financieel alles op orde hebben, en een goed sociaal netwerk ( ook stokpaardje van de Raad) Een adoptie procedure kost 15000 minimaal. Het begint al bij nu 1600 euro voor de VIA die verplicht is. Bij ons was deze nog ' maar ' 900 euro. Je moet bureau kosten betalen, je moet documentne verzamelen, legaliseren, reiskosten, donation fee ( 4800 euro in China aan het tehuis, ze noemen het vrijwillige donatie, maar wel verplicht), je moet je reis betalen, je verblijf in het land en je verblijfskosten daar. Wij waren er meer kwijt. We zitten met een aantal vragen, waarop ik hoop eerlijk antwoord te krijgen. Wat is precies "special needs"? Hoe moeizaam is de hechting voor een kindje dat ouders is dan 6 mndn of een jaar? Hoe lang moest je wachten (en maak je uberhaupt wel kans als je bijv. geen special needs kindje zou willen)? Hoeveel kost de adoptie nu echt? Je kan geen kindjes meer adopteren zonder special needs. Of je moet het geduld hebben om tien jaar te wachten. Maar de vergunninghouders nemen je niet in hun wachtlijsten op als je er niet voor open staat. Kindjes jonger dan een jaar komen amper nog naar nederland, of je moet openstaan voor zwakke adoptie uit amerika ( dan heeft de bio moeder een jaar de tijd om de adoptie ongeldig te verklaren). Jongste kindjes zijn gemiddeld anderhalf en das superjong in adoptie land. In ned is het nu zo dat er eigenlijk alleen nog oudere kindjes komen, 24 plus maanden, uit de meeste landen. Hoeveel adoptie echt kost kan je niet zeggen. Dat ligt aan het land van herkomst. IN Kenia moet je een half jaar wonen, dan moet je dus onbetaald verlof opnemen, je huis betalen hier, daar onderdak betalen en je vaste lasten betalen zonder inkomsten. Minimaal ben je gewoon 15000 euro kwijt. Je hoeft dit niet in 1 keer te betalen, het komt per keer die rekeningen. Wij moesten 10.000 CONTANT meenmen naar China!!!! Special needs, je heb operabele, niet operabele en chronische special needs. Denk aan: schisis, hartafwijking, missen ledematen, genderfouten (ben even de officele benaming kwijt), hypospadies, doof, blind, brandwonden, hep B, HIV, suikerziekte, sikkelanemie enz enz enz.. Als je tegenwoordig niet 2 zware sn op je lijst heb mag je niet op intake komen. Hechtingsproblemathiek komt erg vaak voro. Onveilig gehecihte kindjes die de basisveiligheid missen en daardoor ongewenst gedrag vertonen. Ons zoontje heeft er vooralsnog geen tekenen van, maar dat kan ook pas veel later uitkomen. Ik zit midden in dat wereldje en zeg 60/70 procent zijn hier mee aan het worstelen. Gelukkig zijn hiervoor de juiste therapieen voor waar je terecht kan, ook met adoptie nazorg en video interactie begeleiding. Ik heb inmiddels allerlei horrorverhalen gehoord over kindjes die het gezin overhoop haalden met gedragsproblemen die nauwelijks te handelen waren, herkomstlanden waar kindjes ontvoerd zijn of waar de ouders te horen kregen dat het kindje doodgeboren was terwijl het niet zo was (een themanummer van Justitiele Verkenningen) , mensen die na 50.000 euro en 8 jaar nog steeds geen kindje konden opnemen, drama's rondom de toetreding ot de NL'se nationaliteit. Als je uit de haags verdrag landen adopteerd is alles super gecontroleerd en uitgezocht. Dat wil niet zeggen dat het waterdicht is maar je kan er bijna wel van uit gaan. En bij deze landen heb je meteen de nederlandse nationaliteit als je adopteerd, dus geen advocaatkosten. We hebben ruimte in ons hart voor een kindje dat - legitiem - nergens anders terecht kan en willen dolgraag een kind een goede kans geven en er van houden. Het is geen beslissing die we lichthartig nemen, we hebben het er al over sinds we bij elkaar zijn. Het zou ons niet uitmaken dat het geen biologisch kindje is, of het een jongetje of meisje is, uit welk land het kindje komt. We zouden wel liever een jong kindje willen (ivm hechting...of zeg ik nu iets raars?) en liever geen speciaal needs kindje in de zin van gedragsproblemen, zeer prematuur, etc. (hazenlip of lichte handicap is bijv. niet echt een probleem). Dit omdat we al een pittige dochter hebben, die ook heel erg leuk, intelligent, lief en zachtaardig is.... maar best veel aandacht vraagt. Een adoptiekindje zonder special needs lijkt me op zich al best heel pittig, ik weet niet of wij een kind met een serieuse handicap aan zouden kunnen. (Ik voel me best een tr*t dat ik dit zo opschrijf, maar probeer reeel te zijn over onze mogelijkheden.). Ben ik nu naief of onrealistisch? Gaan we een pad tegemoet dat vooral een hoop ellende oplevert? Of kan ik de horrorverhalen beter relativeren? JE moet dus ook al rekening houden met jullie dochter. De raad gaat ook met haar school in gesprek. En met jullie dochter. De raad bepaalt of zijn wel een brusje aankan. Geen sn is niet meer aan de orde dan kan je adoptie wel vergeten. En kleine sn kan als je geluk heb bij een vergunninghouder,maar heb dan geduld, van intake (dus dan heb je al 2 jaar moeten wachten door via en raadsgesprekken) van 5 jaar of langer. Heel veel sucses met het maken van jullie keuzes! Ik geniet 100000 % van onze zoon en zou zo weer gaan. Hij was 2,5 jaar, en heeft een schisis gr 3 en een hartafwijking en nog kleine dingetjes.. Sorry voor het lange verhaal, ik wil eigenlijk vooral weten hoe jullie het ervaren hebben.[/QUOTE]
Even over ' hazenlip is geen probleem'. Je verkijkt je hierop denk ik. ALs eerste wil ik even zeggen, noem het een schisis (hazelip is een erg scheldwoord voor schisiskindjes), onze zoon heeft een schisis gr 3. Alles was nog open bij openhalen. Open lip, open kaak, open gehemelte (harde en zachte gehemelte). Je zit vast aan jarenlange logopedie, 2 maal per week. Onze zoon is nu ruim een jaar bij ons, en hij is 3,5 jaar en kan : opa oma mama papa zeggen (de P maakt hij door middel van zijn neusje dicht te knijpen). Hij is in nov geopereerd aan het dichtmaken van zijn lip, dichtmaken zachte gehemelte en buisjes in zijn oren (hoort bij schisis oorproblemen). Daarbij is dus nu zijn harde gehemelte en zijn kaak nog open. De tandjes staan schots en scheef en groeien op plekken waar het niet hoort. We zullen nog heel wat operaties moeten ondergaan. En heel wat jaren logopedie. En het is maar de vraag of hij op een gewone basisschool kan blijven als zijn spraak niet op gang komt. Hij krijgt in elk geval een rugzakje, dat is aangevraagd en geregeld. Hij ziet dat hij niet begrepen wordt door andere kindjes en dat frustreerd hem enorm. Wat uit in woedde uitbarstingen. Hij kan niet communiceren. En dit zie je dus bij heel veel schisiskindjes. De kindjes komen pas in ned als ze wat ouder zijn, ouder dan anderhalf in elk geval. Ze hebben al een gigantische spraakachterstand omdat ze in de landen van herkomst niet altijd al opereren. WOrden die operaties al wel in land van herkomst gedaan, is dat plastisch gezien of niet mooi, of niet goed gedaan waardoor het overnieuw moet gebeuren. Je moet veel verder kijken dan een woordje. Een hypospadie bv (verkeerd aangelegde plasbuis waardoor het plasgaat bv onder de eikel zit of halfverwege) staat vaak in verband met genderdisformatie, dus weten niet zeker of het een jongetje of meisje is genetisch gezien. Een anusstresie (gesloten anus) is vaak onderdeel van een syndroom. Ze dachten ook dat onze zoon een syndroom had, godzijdank niet (schisis in combie met hartafwijking en handafwijking duiden op een syndroom), en ze dachten dat hij een stofwisselingsziekte had, gelukkig ook niet. Daarbij de dossier kloppen gewoon vaak niet. De landen van herkomst hebben niet de juiste mogelijkheden om het goed te onderzoeken. Of ze hebben de kinderen maar 1 keer onderzocht bij binnenkomst. Kindjes uit de oostblok landen hebben 90 % het Fas syndroom, foetal alcohol syndroom. Waarvan je dus niet weet in welke mate, is het kind dan zwaar gehandicapt of heeft het er maar in lichte mate last van. Je kan nooit de lichtste variant aangeven van sn. Je moet uitzoeken of de zwaarste variant past in je gezin, dan pas weet je of je het aankan. Je weet namelijk never nooit of het de ernstigste variant is of neit. Daar zijn de dossiers gewoon niet kloppend voor. Ik ken meerdere mensen in mijn dichte kennisen en zelfs vriendenkring waarbij de dossiers zo niet klopten, medisch dat de een ipv een klompvoetje, een missend bot in zijn been heeft en nu opstaat voor een beenverlenging (negen maanden in een stellage met zijn been en dat elke 4 tot 6 jaar opnieuw), iemand die een gezond kindje ging halen maar dat kindje was zwaar meervoudig complex gehandicapt. Je moet er mee kunnen dealen. Er zit geen garantie op en je kan niet terug als je eenmaal in ned bent he. Een missend vingertje, een doof oortje, een slecht ziend oogje, zijn allang al geen sn meer. Het gaat tegenwoordig zoveel verder. De reden waarvoor veel mensen afhaken. Je gaat gewoon jarenlang medische trajectegn in en dan even de psygische problemathiek plus therapieen niet meegerekend. Nogmaals als je dat allemaal ziet zitten, ga ervoor, want het is het mooiste wat ons ooit is overkomen, samen met de bevalling/geboorte van mijn 2e zoon 3 maanden terug. Kijk eens op adoptie prikbord. Staat voldoende info op.
Ik lees met interesse je mening, en er schiet me dan een vraag te binnen (begrijp me niet verkeerd aub) wat zou er dan met deze kindjes gebeuren als ze niet meer geadopteerd zouden worden? Of bijvoorbeeld met jou zelf? Zou je dan in een kindertehuis hebben gewoond, en zou je dat zelfs verkiezen boven geadopteerd te worden?
Ik zit nu op de tablet dus kan niet zo handig een heel verhaal typen. Wij zitten nu in een adoptieprocedure en staan op een pre wachtlijst. Ik wil voor nu alleen maar even reageren op het horrorverhaal over de raad. Dit hoeft niet altijd zo te zijn. Wij hadden een super lieve en spontane vrouw waar wij heerlijke gesprekken mee gehad hebben en waar ook ruimte was voor een geintje. We hebben 2 gesprekken gehad en daarna het advies. Het hoeft dus niet altijd zo te zijn. Over de adoptie zelf, wij zijn nog niet zover om daar iets over te zeggen. Wel weet ik dat wij voor Nigeria gaan en dat de adoptie ons rond de 25.000 euro gaat kosten. Wij moeten daar ook gemiddeld 2 maanden verblijven en het kan voor ons nog best een jaar of 3 duren, maar het zou ook zomaar een jaar kunnen zijn. Veel onzekerheid dus. Net als over gezondheid van een kindje. Of je nu wel of niet open staat voor sn, je hebt nooit garantie op een gezond of zo goed als gezond kindje, al geef je je grenzen nog zo goed aan. Dat heb je met een zwangerschap overigens ook niet en bij adoptie kun je nog enigszins risico's verkleinen en uitsluiten. Overigens is het wel mogelijk om een kindje onder de 2 jaar te adopteren, maar een baby komt niet vaak voor. Gezonde kindjes zijn er ook nog, 42% van de adoptiekindjes wordt gezond voorgesteld volgens een tabel van stichting adoptievoorzieningen. Wel moet je dan vaak een lange adem hebben, maar ik ken ook verhalen dat het onverwacht snel ging. Dat je niet op een lijst komt als je niet open staat voor sn is onzin, ik ken diverse stellen op een wachtlijst die voor een gezond kindje gaan. Stiekem toch een lang verhaal geworden...
Ik zou je eigenlijk aan willen raden om je in te schrijven voor de VIA. Daar wordt veel duidelijk, en dat was het moment voor ons waarop alle twijfel verdween. Daar worden niet alleen mooie verhalen gedeeld, maar je krijgt wel een eerlijke kijk en er is ruimte genoeg voor vragen en discussies. Op internet zal je vooral opvallen dat iedereen er anders in staat. Ook omdat adoptie gewoon niet te voorspellen is. Net als het krijgen van een bio-kindje niet. Succes!
He meiden, Ik wil me graag bij jullie aanmelden. Wij hebben vorige week eindelijk een telefoontje ontvangen dat we met onze adoptieproces mogen beginnen. Helaas moeten we tot Mei 2013 voor verdere gesprekken. Saskia, vraagje ik ben nu nog een leek, maar waar kan ik nog meer info vinden? Ik heb nu alleen info van onze adoptiebureau
He Angelica, Moet je nog met de VIA gaan starten? Op www.adoptie.nl kun je het een en ander vinden, maar ook op de sites van vergunninghouders. Persoonlijk vind ik dat je de meeste info krijgt op de VIA en later op speciale dagen die vergunninghouders organiseren. Wat ik heel fijn vond was om adoptieverhalen te lezen van mensen die in de procedure zaten of deze net afgerond hadden. Die zocht ik op via google. Nu hebben wij zelf zo'n blog. Als je wil, kan ik je de link wel geven.