Ik geloof dat het ook per land afhankelijk is waar je voor open moet staan. Meestal staat dat wel in de landeneisen op de websites van de vergunninghouders. Wat ukkoldaatje zegt over die 2 zware sn geld volgens mij voor china en taiwan. Voor zuid amerika bij wereldkinderen zijn were hele andere special needs aan de orde. En inderdaad wat de een zwaar vind vind de ander niet zwaar.
Daarom is het misschien wel handig om algemeen over adoptie te praten, want niet iedereen gaat voor China. Hierdoor worden mensen onbewust en onbedoeld onzeker gemaakt. Eigen ervaringen zijn natuurlijk hartstikke goed om te delen, maar benadruk dan wel even dat het niet voor alles en iedereen geldt.
Nu ben ik enorm geintresseerd in menselijk gedrag (vooral bij kinderen) niet zo zeer vanuit een psychologish perspectief maar vanuit het perspectief zonder science. Nu weet ik ook dat je nooit kan ervaren hoe iemand anders 'het' ervaard. Dus je kan je altijd inleven maar je moet in je achterhoofd weten dat het kind waarom het dan draait niet perse het zelfde hoeft te denken en te voelen zoals jij dat doet. Toen zag ik, dat geadopteerde meisje die zelf niet zou willen adopteren wat ik eigenlijk vreemd vind, want je zou je enorm goed kunnen inleven in hoe dat kindje het ervaart om geadopteerd te zijn. Ik ben wel altijd van mening dat je een kind iets niet kan verbieden, eerlijkheid is altijd het belangrijkste in welke situatie dan ook en ik denk juist omdat een kind dat geadopteerd wordt een 'trauma' of iets heeft ervaren het nog belangrijker is dat het kind ook kan leren eerlijk te zijn naar jou toe om uiteindelijk een goede comminucatie te creeren. Wat ik wel weet, ik ben ooit een jongen tegen gekomen die een heftige jeugd achter de rug had en in weeshuizen had gezeten. Ik heb te horen gekregen ook al wonen wij hier een westerse wereld. Toen hij daar zat, moest hij vechten voor zijn veiligheid. En verkrachtingen onderling komt ook voor. Een weeshuis kan dus in mijn mening meer schade veroorzaken dan dat zo'n kind geadopteerd had kunnen worden. SN- is enorm breed en om het letterlijk in een hokje te gooien betekent het gehandicapt. Ik kan goed begrijpen dat sommige SN- geen oplossing is, vanwege de tijd en kosten die daar in gaat zitten en niet iedereen kan dat opbrengen en dat is geen schande. Maar ik neem wel aan, hoe meer je er over leert hoe opener je komt te staan tot welke SN je wel aan zou kunnen, wat enigzins een uitdaging is dan een obstakel die mogelijk voor problemen kunnen zorgen. Uiteraard kan ik je niks vertellen over procedures and what not, maar ik weet wel dat als je een kind kan helpen voor een betere toekomst why not? Ik vind het een enorm mooi gebaar! Veel sterke en succes in de toekomst en hopelijk mag er nog een kindje bijkomen! x
Onze keuze is daarom voor pleegzorg te gaan. Het wordt wel niet je eigen kind zoals bij adoptie, want familieband moet altijd mogelijk zijn, hoe schrijnend en moeilijk dat ook is. Wat voor mij ook belangrijk is: je haalt geen kind naar een vreemd land toe. In Nederland zijn ook veel kinderen die een veilig thuis nodig hebben. Maar ieder maakt een bewuste keuze om voor adoptie te gaan of pleegzorg.
Ukkoldaatje, bedankt voor je verhaal. Ook de anderen die weer wat relativering brengen. Wat een weg hebben jullie te gaan Ukkoldaatje, en wat is jullie uk een soldaatje . Komt er uiteindelijk een moment dat zijn mond en gehemelte er weer redelijk normaal uitzien/functioneren? Ik lees nu een aantal dingen en besef me dat schisis (sorry voor het woord hazenlip, ik wist niet dat het een scheldwoord was maar kan me dat achteraf wel indenken) voor mij op zich geen probleem is. Ik maak me vooral zorgen om de psychologische/gedragmatige aspecten van SN, zoals bij ernstige verwaarlozing, gedragsproblematiek (bijv. gebrekkige gewetensontwikkeling) of FAS. Ik weet niet of ik daar de daadkracht en het geduld voor zou hebben. Stom he, ik heb nota bene psychologie gestudeerd en in een zorginstelling voor kinderen met laag IQ en gedragsproblemen gewerkt. Dat laatste is mss juist ook wel waarom ik er niet voor zou kiezen. Ik merk dat ik een fysieke beperking redelijk goed kan overzien, ondanks de moeite/tijd/energie/geduld die je er in moet steken. Maar ik hecht er wel waarde aan dat iemand aanspreekbaar is en opvoedbaar. In die instelling waar ik gewerkt heb stak er één de gordijnen de fik, terwijl er drie aan het vechten waren en er twee naar boven sneakten om te sexen. Die waren 11 - 13 jaar oud. Pfff.... dat vond ik heel moeilijk, vooral omdat ze er eigenlijk niet in verbeterden. Mss zit het hem ook wel in het geweldige/delinquente/onbeschofte. Maar ja, dat weet je met een eigen kindje ook niet. Jeetje... wat erg eigenlijk, alsof je een soort ranglijst maakt met wat je wel en niet trekt. Bij een biologisch kindje heb je daar niet eens een keuze in (de vlokkentest daargelaten, dan). Dan denk je niet van te voren "welke wil ik niet". Ik heb iig veel om over na te denken. Zoals ik al dacht zijn de kosten sowieso aanzienlijk hoger dan de website deed vermoeden. Niet dat dat onze beslissing bepaalt, maar we moeten het wel kunnen dragen. De wachttijd kan dus soms heel lang zijn. Dat het zonder SN vrijwel niet mogelijk is vermoedde ik al.... en toch blijft dat gevoel. Stom he... het is echt een ander gevoel dan "ik wil zwanger worden en een kindje krijgen". Ik zou nu echt heel graag een kindje willen adopteren of in pleegzorg nemen. Had ik als kind al. Nu mijn vriend nog meekrijgen, die is wat sceptischer over het geheel, hoewel hij er wel voor open staat.
Zilvervosje, wij denken hetzelfde over bijvoorbeeld een schisis. Wij zijn ook bang voor gedragsproblemen e.d. en daarom hebben wij sn's zoals FAS niet aangegeven als mogelijk sn voor ons. Uitsluiten kun je het natuurlijk nooit, maar wij staan er niet bewust voor open. Laat je niet ontmoedigen meid! Laat je nu vooral nog door je gevoel leiden. Afhaken kan altijd nog Inschrijven is een eerste stap die niets kost, daarna is het nog een hele tijd wachten op de eerste rekening voor de VIA. En dat gezinsonderzoek... nogmaals, wij hebben dat als zeer positief ervaren en ik kan me dan ook echt niet vinden in de dingen die ik ooit op internet lees. Het is afhankelijk van de raad, van de raadsmedewerkster, en van je eigen houding en hoe goed je dingen al voor jezelf op een rijtje hebt samen met je partner. Ik heb me onnodig zenuwachtig gemaakt door dingen die ik erover las. Het is net als bij een bevalling, de ene valt het ontzetttend mee en de ander vindt het een hel
Trouwens, na de rekening van de VIA kun je er ook voor kiezen om tijdelijk uit te stellen. Je blijft dan ingeschreven staan, maar hebt nog minimaal een jaar bedenktijd. Tussentijds oppakken kan dan ook nog. Wij hebben dat gedaan, omdat de VIA voor ons onverwacht snel kwam.
Sas wij hebben ook een jaar om uitstel gevraagd. Wij waren nog bezig met ICSI. We hebben hetzelfde als jullie besloten...
Zilvervosje, als jullie nu of straks serieus aan het nadenken zijn over adoptie, is het mischien handig om ook eens na te denken om te trouwen. Bij veel landen moet je ene paar jaar getrouwd zijn. Wij zijn toen op n maandag ochtend getrouwd en moesten na de intake gesprek nog een jaar wachten omdat we niet lang genoeg getrouwd waren. Achteraf hadden we veel eerder moeten trouwen en baalden we daar enorm van dat we niet gedaan hadden.
Ja, ik zag het inderdaad bij de eisen die verschillende landen stellen. Is het niet genoeg dat je al jaren bij elkaar bent en een kindje hebt? Wel jammer dat er nog zo aan het papiertje gehangen wordt, maar als het nodig is doen we het natuurlijk wel.
Dat is nou een van die dingen waar wij ook aan moesten wennen. Onze normen en waarden tellen echt niet in andere landen. Zeker de meer religie-ingestelde landen is een huwelijk gewoon een must. Dat heeft niets met een papiertje te maken, of ouderwets maar echt gewoon hoe dat land ingesteld is en tegen gezinssamenstelling aankijkt .
Ja, dat is natuurlijk ook wel zo. Ik vergeet wel eens hoe eigenwijs en vrijgevochten we in Nederland zijn tov andere delen van de wereld. 7 jaar verloofd telt dan waarschijnlijk ook niet ? Ach... volgens mij moet ik mijn vriend maar eens heel romantisch aankijken. Het zat er toch al aan te komen, want mijn meisje heeft zijn achternaam en nu wil ik ook.
Ik kan me zeker goed inleven hoe een adoptiekind zich kan voelen tov zijn/haar adoptieouders - biologische ouders. Ik heb gezien hoe mijn ouders het heel goed probeerden én hebben gedaan, en ik weet ook hoe het dan voelt om toch nog het gevoel te hebben dat je iets mist, dat je leven niet compleet is; een vreselijk gevoel is dat.... Wel eens gehoord van een loyaliteitsconflict?? Ik zou als adoptieouders het gevoel hebben dat ik toch tekort schiet, hoe goed ik het ook wil/kan doen. Het is toch een gat dat je als adoptieouder vaak niet (helemaal) op kan vullen. En ik wil dat gevoel van machteloosheid niet nog eens meemaken. (als adoptiekind voelde ik me machteloos omdat ik geen inbreng heb gehad in de situatie en als adoptieouder zou ik me machteloos voelen omdat ik mijn adoptiekind alles zou willen geven, maar dat me dat niet volledig zou lukken)
Ik denk dat je dat gat als adoptieouder niet op moet willen vullen. Dat kan gewoon niet. Ik denk dat het veel belangrijker is om daar mee om te leren gaan.
Helaas hechten ze daar geen waarde aan, wij waren al 10 jaar bij elkaar. Je moet echt een kopie va de trouwakte opsturen. Balen he.
Dat moet je als adoptieouder niet willen, het kan ook eigenlijk niet. Maar als adoptiekind verlang je er wel naar. Je adoptieouders kunnen het niet, je biologische ouders ook niet... Dat is wat het zo moeilijk maakt.... Bij mij is het nu gelukkig in balans, maar dat heeft wel een aantal jaar geduurd.
Ja, dat je daarnaar verlangt dat 'snap' ik wel inderdaad. Maar als je niet geadopteerd was dan was de leegte niet minder geweest. Misschien alleen maar meer, want je biologische ouders konden niet voor je zorgen. Is het 'afgestaan zijn' juist niet wat voor de leegte zorgt? Het lijkt mij dat juist een warm nest de leegte minder maakt, het feit dat er wel adoptieouders voor je zijn. Leegte wegnemen of opvullen kan niet, biologische ouders vervangen ook niet, maar mij lijkt het wel de beste 'oplossing'.
Het is idd de beste oplossing, daar ben ik helemaal mee eens. Ik ben mijn adoptieouders ook eeuwig dankbaar dat ik bij hen opgegroeid ben! Een warm nest kan de leegte minder maken, maar neemt de leegte niet weg. En dat is wat veel 'buitenstaanders' vaak vergeten. Die hebben zoiets van: joh, je hebt het nu goed, wat 'zeur' je nou...? Dat geeft adoptiekinderen soms een heel naar gevoel, een gevoel van niet begrepen worden of van bagatelliseren van hun probleem. En dat maakt het 'open' en eerlijk zijn tegenover je adoptieouders best moeilijk. Ik moest echt een drempel over om met mijn moeder te beginnen over mijn biologische ouders en mijn wens om ze te leren kennen. Ik merk wel dat adoptieouders van nu veel meer meekrijgen van deze problematiek als mijn ouders, 32 jaar geleden. Nu hoor en leer je veel meer tijdens de VIA, daar ben ik echt wel een voorstander van.
Ik kan me dat dubbele en vooral onbegrepen gevoel wel voorstellen, ik vind het ook erg naar dat je die gevoelens hebt. Dat lijkt me moeilijk, zeker omdat er zo weinig zijn die je kunnen begrijpen. Ik ben ook een voorstander van de via en voorlichting. Zo kun je er als adoptieouders toch wat beter mee omgaan denk ik. Ik vind het fijn en ook knap dat je het hier schrijft.
Ik zou het juist heel gaaf vinden als ik een adoptiekind zou hebben en hij/zij op zoek wil naar biologische ouders/familie. Dat is dan één van de dingen die je als adoptieouders begeleidt en waar je je kind in steunt, toch? Alsof de biologische ouders ineens al die keren huiswerk begeleiden, avondeten, verhaaltjes voor het slapen, uitjes, knuffels, kinderfeestjes, etc. etc. kunnen inhalen. Ik zou het ook wel goed vinden als de ouders uit kunnen leggen waarom ze hun kind afgestaan hebben. Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor een kind juist wel een drempel is, alsof je dan ineens ondankbaar bent, ofzo. Heb je je biologische ouders uiteindelijk leren kennen? Hoe was dat?