wij hebben de taken al verdeeld toen we gingen samenwonen. (dus nog voordat er sprake was van kinderen) degen die als eerste thuis is kookt en we doen allebei dingen in het huishouden. nu werk ik thuis en kook ik dus iedere avond door de week en hij in het weekend. in het weekend doen we samen de huishoudelijke klusjes die er op dat moment gedaan moeten worden en met de kinderen verdelen we het douchen en naar bed brengen ook. (om en om, dus de ene avond ik onze dochter en hij onze zoon en de andere avond andersom) als straks de baby geboren is zal het even zoeken zijn naar de verdeling maar ik probeer zeker de tijd met de kinderen eerlijk te verdelen. het verzorgen is ook aandacht voor het kind en een kind heeft ook aandacht nodig van de vader. ga om de tafel zitten met je man en maak duidelijke afspraken. vraag waarom hij zolang uit moet slapen. dat hij na zn werk moe is, snap ik, maar als de kleine op bed ligt kan hij ook nog op de bank liggen. geef hem een flinke schop onder zn kont want dit kan niet. we leven niet meer in 1960 oid.
Ik heb geen reacties gelezen... Ik vind dat het er niet om gaat over hoe het eerlijk is om de taken te verdelen. Het gaat erom dat je beide respect hebt voor elkaar en dat je het beste met elkaar voor hebt. Als jij dood vermoeid bent en je man weigert iets van je over te nemen vind ik dat weinig gevoel van liefde uitstralen. Mijn man wilde geen kinderen. Bang omdat hij denkt het niet aan te kunnen. (De zorg) En niet onterecht trouwens. Ik wilde dolgraag kinderen en heb toen vooraf beloofd dat ik alles zou blijven doen en de kinderen op mijn bordje zouden komen. Dus ik doe altijd alle zorg, hele huishouding, koken enz enz. En dat werkt perfect. Mensen veroordelen mijn man heel snel maar het zijn wel onze afspraken waar we ons beide goed bij voelen. Maar als hij ziet dat ik vreselijk moe ben zorgt hij er wel voor dat hij iets kan doen om mij even te verlichten. Omdat hij van me houdt en het beste met mij voor heeft.
Maar Mandy28, dit wist je van tevoren niet? Niet lullig bedoeld maar als ik al lees over een ander topic en nu lees dat hij gewoonweg weigert wat te doen, dan krijg ik het gevoel dat dit niet van de een op de andere dag is ontstaan. Vraag me af waarom jullie in godsnaam aan kinderen zijn begonnen samen. Dit klinkt als een lamstraal die gewend is dat alles voor hem wordt gedaan. Hij gaat echt niet veranderen hoor. Die kun je beter kwijt dan rijk zijn.
Met een man als deze had ik überhaupt geen kind op de wereld gezet, maar dat ter zijde. Deze man is gewoon een grote puber. En wat ik uit andere reacties haal ook eentje die teveel drinkt. Dat zou het vele bankhangen en slapen ook verklaren. Duidelijk dat hij zijn gedrag niet wil veranderen. Zelfs wanneer je om steun vraagt is het antwoord nee. Daar zit maar één ding op en dat is je eigen houding naar hem toe. Accepteer je zijn gedrag, ja of nee. Ik had zijn was laten wegrotten in de wasmand en s' avonds alleen mijn eigen potje gekookt. Kinderachtig misschien, maar dan dringt het misschien bij hem door dat zijn gedrag hetzelfde is. Jij mij niet helpen, verwacht dan ook niets van mij. En dan zou ik er nog één gesprek aan spenderen en er consequenties aan hangen als hij niet verandert. En dat is einde relatie.
Zo herkenbaar, gelukkig niet bij ons thuis maar gisteren hoorde ik nog van iemand dat ik met mijn 22 uur eigenlijk helemaal niet werk... wat?? Ik ga er vanuit dat het meeste wel op mijn schouders neer zal komen omdat ik inderdaad minder werk en dus meer thuis ben. Daarnaast moet ik wel zeggen dat mijn man gewoon doet wat ik aan hem vraag. Als ik me niet lekker voel, nu met de zwangerschap, doet hij alleen de boodschappen of het poetsen of weet ik veel wat. Ik moet het alleen wel vragen want zelf heeft hij er geen oog voor. Hij is ook een echte slaper (nu) maar dat zal nog wel eens kunnen veranderen. Zo niet dan zal hij er toch ook wel eens op tijd uit moeten maar als ik dat vraag doet hij dat ook wel.
Ik heb net je vorige topic even gelezen maar vraag me af of er überhaupt iets veranderd is sinds toen? Drinkt hij nog steeds zo veel of is hij hulp gaan zoeken? Als ik dan dit erna lees twijfel ik echt een beetje of hij ooit gaat veranderen hij is dus al 16 maanden lang (9mnd en nu 7mnd) voor geen ene meter te vertrouwen in de zorg van zijn eigen dochter Hoe erg dit ook klinkt; ik zou hem onderhand het huis uit zetten. Dat je al die tijd met jezelf hebt laten dollen moet je zelf weten... maar je hebt nu de verantwoording voor een kind.