Heel herkenbaar, het therapie gedeelte en de afhankelijkheid naar elkaar. Ik hoop dat je uiteindelijk blij en tevreden mag zijn met jezelf❤
Met mijn vader had ik altijd een redelijk goede band, hij was wel vaak depressief. Hij is vijf jaar geleden helaas overleden. Mijn moeder heb ik ook een redelijke band mee, alleen is zij nooit echt een moeder moeder geweest. Ze toont bijna geen interesse in mijn kinderen en eigenlijk zien we der weinig. Maar dat komt wel van twee kanten, ik doe er ook weinig moeite voor. Maar als het nodig is, zijn we er wel voor elkaar. Gelukkig heb ik een heleboel lieve andere mensen om op terug te vallen.
In dit geval alleen slechte relatie altijd gehad met mijn vader. Nee dat maakt me niet bang. Omdat ik juist door eigen ervaringen weet dat ik het zo nooit zal doen tegen mijn kinderen. En wat mijn moeder betreft; daar dus een supergoede en superhechte band mee. Ik hoop dat als ik een kindje mag krijgen ik net zo'n moeder voor mijn kindje zal zijn als dat zij altijd voor mij is geweest en nog steeds is.
Ik heb geen goede band met mijn ouders. Soms hebben wij maanden geen contact en vervolgens gaat het weer een tijdje “oké”. Ik vind het lastig om knopen door te hakken, want het zijn toch mijn ouders...
Mijn ouders zijn geweldig. Ze zijn een beetje old fashion qua leefstijl dus alles op het uur waardoor ze in mijn ogen te weinig profiteren van het leven maar als zij het leuk vinden om dagelijks op vaste tijden te eten, naar de winkel te gaan en de bloemen water te geven dan vind ik het ook goed. Ze vinden het ook nog steeds raar dat winkels om 13 uur open zijn want alle winkels zijn toch tussen 12 en 13.30u gesloten? Maar ze zijn geweldig. Doen alles voor hun kinderen en kleinkind. Staan altijd voor iedereen klaar. We zijn nooit iets tekort gekomen. Alleen heb ik nooit een skateboard (te gevaarlijk) of een Nintendo (verslavend) gekregen maar dat compenseer ik nu met mijn zoon. Alleen dat skateboard is er nog niet want dat vind de papa ook te gevaarlijk. Nee echt. Ik hoop dat ik voor mijn zoon en later eventueel kleinkind net hetzelfde kan zijn als mijn ouders. Ik kan me echt geen betere indenken.
Met m'n moeder had ik een goede band. (Had, want ze is overleden) Iets te goed en uiteindelijk ging ze me een beetje claimen. De moeder/dochter band viel daardoor een beetje weg. De moeder, waar je op terug wilt vallen als er iets is, was er steeds minder Nu ze er niet meer is, ga ik steeds meer trekjes van haar in mezelf zien.. Mn vader heb ik zo'n 25jr lang niet gezien. Lang verhaal. Een paar mnd terug kreeg ik toch weer de behoefte in contact en ben ik een zoektocht gestart. Afgelopen weekend zagen we elkaar weer voor het eerst. Ik zag gelijk dat ik ook veel op hem lijk. Op dit moment koester ik dat maar.. Hopelijk kunnen we weer een beetje een band opbouwen, want ik merk nu dat ik dat heel erg gemist heb.
Mijn moeder beschouw ik als hechte vriendin. We spreken minimaal eens per week af, soms voor gewoon een bakkie thuis, soms een terrasje, soms shoppen. Ze weet alles van me, en is daarmee de enige persoon naast mijn man die alles weet. Ik hoef vaak niks te vertellen overigens, ze ziet toch wel aan me hoe het met me is. Van mijn vader hou ik heel veel, maar we zijn te verschillend, mijn zus lijkt veel meer op hem, zij kan beter met hem overweg, terwijl ik veel dichter bij mijn moeder sta. De band met mijn schoonouders is heel goed, maar wel gecompliceerder. Als ik zou willen zou ik best wel eens flinke ruzie met hen kunnen hebben, maar ik weiger dat, en ben heel eerlijk naar hen, wat ik van bepaalde dingen vind, op een positieve manier trouwens, wat er voor zorgt dat we toch veel van elkaar houden. Terwijl ik echt niet altijd makkelijk ben (geweest) voor hen, maar het heeft er zeker voor gezorgd dat ik me fijn voel bij hen en andersom ook.
Mijn moeder was mijn allerbeste vriendin maar is er helaas niet meer. Mijn vader is wat lastiger. Die is een beetje autistisch. Kan er weinig mee, maar houden wel van elkaar. Hij doet zijn best maar lukt niet altijd
Ik en mijn moeder zijn twee handen op één buik. Ze is nog steeds moeder en niet een vriendin, maar ik kan alles met haar delen/vragen. Of het nu over seks/drugs/financiële dingen gaat, alles is bespreekbaar. We gaan samen naar festivals, avondjes heerlijk kletsen. Met mijn vader is de band prima maar totaal anders dan met mijn moeder. Mijn stiefvader is net zo belangrijk als mijn vader. Dat zegt genoeg denk ik. Op sommige vlakken kan ik zelfs beter met hem dan met mijn vader. Ik krijg regelmatig te horen van heel veel mensen dat ze jaloers zijn op de band die ik met mijn ouders(vooral moeder/stiefvader) heb. Een beter compliment kunnen mijn ouders niet krijgen zeggen ze altijd
Wat ik mij afvraag.... Vinden jullie ouders het ook zo onwijs moeilijk om Sorry te zeggen, of iig te laten blijken dat ze fout zaten oid? Ik denk dat ik dat misschien nog wel het aller pijnlijkst vind elke x weer! Dat is er iets gebeurd, groots of kleins.... maar excuses of een sorry ood gewoon echt zo goed als nooit! Wat ik dan naar me kop geslingerd krijg is: ja, kan gebeuren, is nou eenmaal zo, het altijd maar wegwuifen!! En als ik dan bijv zegt dat het me verdriet doet oid, dan stel ik me ook altijd direct aan... ach is helemaal niet zo erg bla bla bla. Ze beseffen niet dat ze me op deze manier nu steeds beetje bij beetje wegduwen...
Mijn ouders zijn beide overleden, maar ik had altijd een hele goede band met mijn vader. Kon lezen en schrijven met hem, we waren ook bijna precies hetzelfde qua karakter. Met mijn moeder heb ik helaas nooit een goede band gehad. Zij had een narcistische persoonlijkheidsstoornis en toen zij mijn kind in gevaar bracht en deed alsof er niks was gebeurd, heb ik het contact verbroken. Mijn schoonouders zijn super en onzettend lieve grootouders, heb het echt getroffen met hen.
Ondanks dat ik 12 jaar (door reizend beroep van mijn ouders) op internaat zat en tijdens mijn studies op mezelf gesteld was, heb ik een mega super band met mijn ouders. Als het me niet goed ging, reed mijn moeder maar een paar honderd kilometer om me te komen oppeppen. Nu ze met pensioen zijn en we 180 km uit elkaar wonen, staan ze direkt voor de deur als één van de kinderen ziek is, zodat we kunnen werken. Het enige wat me af en toe tegen zit: als ik even een dip heb en ze krijgen het mee, willen ze mij hun oplossingen opdringen, wat ik af en toe niet in dank kan aannemen. Fijn dat ze meedenken, maar mijn leven wil ik wel zelf nog bepalen!
Ik heb een slechte band met mijn ouders.. Met mijn vader helemaal niets, die is alcoholist en voor mij is het te moeilijk om contact te hebben. Met mijn moeder heb ik wel contact maar met ups en downs, sinds dat ze bij mijn vader weg is is ze veel veranderd.. Goed maar ook weer slecht, ze is wel wat gezelliger geworden maar ook egoïstischer. Voorbeeld: ik was 20 juni uitgerekend en mevrouw moest zonodig van 7 tot 28 juni op vakantie en zei er ook nog bij, nee ik kom niet terug hoor als je bent bevallen, ook niet gedaan ik ben gelukkig de 25e pas bevallen dus was ze de eerste 3 dagen er niet. Wij hebben als gezin heel veel mee gemaakt met alcoholisme en drugs ( mijn broer is ontspoort geraakt door alcohol en drugs, ook mede door hoe mijn ouders waren/zijn) Ik heb daardoor ook veel harde klappen gekregen en wil het nog niet altijd vlotten met mijn moeder, helaas.. Ik hoop dat ik een betere moeder ben/word voor mijn dochters
Wat vervelend dat je nu toch met een wat negatiever gevoel naar je ouders kijkt. Ik denk dat het heel normaal is dat je niet met alles net als je ouders wilt zijn. Het zijn ook maar mensen die hun sterke en zwakke punten hebben. Die fouten maken. Helaas kan het ook dat ze te veel of te grote fouten hebben begaan, waardoor jullie band beschadigd is. Ik denk dat jij de focus moet leggen op de ouder die je wel wil zijn ipv de ouder die je niet wil zijn. Ik daar onder de volgende alinea op terug. Mijn vader is overleden. Mijn moeder is een enorm beschadigde vrouw. Ze is niet echt een moeder, dit komt door onkunde(geen onwil). We hebben een paar jaar geen contact gehad, omdat ik dat niet wilde(niet meer kon). Uiteindelijk heb ik weer contact gezocht om zowel mijn moeder als mijn kinderen de mogelijkheid te geven in elkaars leven te zijn. Ik heb hier absoluut geen spijt van, ze is een leuke oma. Tussen mijn moeder en mij zal de band nooit meer normaal worden. Ze voelt voor mij totaal niet als mijn moeder. Ik voor haar overigens wel als haar dochter. Ik heb door mijn moeder een goed voorbeeld "hoe het niet moet". Dat heeft mij aan het denken gezet over het soort ouder wat ik wel wil zijn. Wat ik belangrijk vind, wat ik goed en fout vind, wat ik mijn kinderen wil meegeven en leren en wat voor een band ik graag met ze wil. Ik lijk vrij weinig op mijn moeder qua opvoeding. Natuurlijk zijn er gelijkenissen, alles was dan ook niet fout aan haar