Ik heb er ook nog vaak aan gedacht, fijn om te horen dat het aan de betere hand is. Alleen jammer dat ze jou min of meer als boosdoener zien terwijl je uiteindelijk alleen maar wilde helpen.
Ik heb verschillende keren geprobeerd om het uit te praten met mijn zwager ( voorgesteld om dit evt met de dominee samen te doen) maar hij wil absoluut niet met mij om de tafel. De familie was de gespannen situatie een beetje zat en vond dat ik me er maar eens overheen moest zetten. ( waar overheen???). Ik heb dit 1 keer gedaan en ben naar de verjaardag van de jongste gegaan alsof mijn neus bloedde ( geheel tegen mijn gevoel want ik praat dingen liever eerst uit). Daar heeft hij me publiekelijk voor aap gezet dus heb nu gezegd dat het balletje bij hem ligt. Wel heel vervelend bij familie aangelegenheden natuurlijk maar het is niet anders. Met mijn schoonzus heb ik wel "gewoon" contact en die brengt me af en toe op de hoogte. Voor mijn man ook wel heel vervelend want hoewel hij mij steunt, heeft hij weleens het gevoel om er tussenin te staan. Maar het belangrijkste was hulp voor de kinderen en die is er. Maar ook hulpverlening brengt natuurlijk geen verandering van 360 graden jammer genoeg
Ja t is een zware periode voor mijn moeder maar met onze hulp komt ze een heel end. Wij hebben ons ook vaak afgevraagd waarom ons dit allemaal moest overkomen maar een antwoord krijgen we toch niet en moeten door dus doen we dat ook. T is niet anders. Ik merk wel dat ik sinds t ongeluk erg beschermend ben geworden naar Max toe omdat t zn pechvogeltje is dat ik bang ben dat hem weer wat overkomt. Maar t heeft ook onze band heel sterk gemaakt wat ik ook heel fijn vind. T is een echt mamakindje geworden
gelukkig kom je sterk over. En ik geloof ook dat zware periodes je sterker maken en dichter naar elkaar kunnen brengen. Dan heb je tenminste nog iets positiefs overgehouden eraan!
Dank je wel! Ik denk dat t ons ook sterker heeft gemaakt maar merk wel vaak dat mijn man vaak vind dat Max zich "aanstelt" en ik sneller hem troost omdat hij snel in paniek raakt als er bloed is na een val bijv. Mijn man vind dat hij dat niet zo snel in paniet moet raken maar ja....t is niet niks geweest en dat heeft tijd nodig. Hij heeft deze zomer ook zijn loopfiets weg gedaan omdat hij in ene wilde fietsen wat hij na t ongeluk niet meer durfde. Dat was al een grote stap naar meer zelf vertrouwen en gaat over een week nu ook starten in groep 3 en ondertussen is hij sinds een klein jaar gestart met zwemles T koudere water is soms wel lastig maar daar hoor ik m verder niet over behalve dat beide vingers paars zijn na de les
het is ook heel wat voor zo een kleine jongen. Niet gek toch. En goed dat je hem zijn tijd geeft. Ik wil graag 1 tip richting je man geven; hij kan dat vinden en dat mag hij uiten naar jouw maar niet naar ze zoon. Want dat geeft schade op lang termijn. Het was natuurlijk al erg genoeg wat er is gebeurt; maak het niet erger. Verder sterkte het komt vast goed met hem.
Ja ik zeg dat ook altijd. Hij heeft daar gewoon minder geduld in dan ik denk ik. Als hij bijv heel verdrietig is dan kan hij gewoon lekker uithuilen en ga ik ff met hem liggen en valt hij in mijn armen in slaap ( hij is vaak snel verdrietig om opa als hij erg moe is )en dat lukt mijn man gewoon niet. Is ook niet erg. We weten dat beide dus dan laat hij mij gewoon gaan. Mijn man heeft dat ook niet met zoveel woorden naar Max ge-uit hoor behalve dat hij dan zei....T is maar een schrammetje dus huilen is niet nodig. Of je moet nu gaan slapen dus droog je tranen. Klinkt heel grof maar zo bedoeld hij t niet
Haha het ging me meer om de zin je moet je niet aanstellen. Dat is niet leuk om te horen als je pijn heb of bang bent. Maar als dat niet gezegd wordt dan gaat het vast goed haha.
Euhm dat ben ik dan denk ik . Het gaat wel okee. Kan zelf niet meer alleen voor mijn dochter zorgen. Afgelopen maand twee stopweken gehad ivm vakantie. Maar heeft mijn lijf geen goed gedaan. De tweede week had ik veel pijn waardoor morfine snel op is gevoerd waardoor ik weer lusteloos en moe ben. Na de eerste chemo-week ging de tumorpijn weer redelijk over. Maar het verdere herstel duurt erg lang. Binnen twee weken weer ctscan, dus gaan we zien hoe het er voor staat. Maar het lijf is op en eten gaat ook niet goed. Ik probeer zolang mogelijk te kunnen leven zonder voedingssonde. Mijn dochter peutert lekker verder, erg vermoeiend. Mijn man vangt alles op en werkt nu 2 a 3 dagen in de wee. Het is allemaal heel dubbel. Je wilt het beste er nog uit halen maar het lijf wil niet meer en mijn geest zakt er langzaam aan er ook een beetje in weg. Heb het gevoel alles op te houden, maar ondertussen wetende dat je nog niet alles achter wilt laten. Wanneer is het dan genoeg he? Verder blijf ik de mindere dingen ook steeds vooruit schuiven. Probeer moed te vinden hier mee te beginnen. Voor vragen hoe het is, is een pb altijd welkom. Vaak lees ik dit soort topics over het hoofd. Alles kan gevraagd worden, en bij tijd en zin krijg je antwoord terug ☺️
Veel liefde voor jullie Biancs, moet vaak aan je denken. Je dochter zal alles ook wel aanvoelen en hierop reageren, erg lastig natuurlijk. Ik hoop dat jullie nog een fijne goede tijd samen hebben als gezin.
Wat ontzettend fijn om iets van je te lezen. Je bent er dus wel achtergekomen hoe het zo is gekomen want destijds was je nog erg in de war (als ik het zo goed verwoord). Maar je bent uiteindelijk dus wel serieus genomen en gelukkig er goed vanaf gekomen. Ik ben altijd een beetje bang voor onweer door diverse malen meegemaakt te hebben dat de bliksem vlakbij insloeg dus jouw verhaal maakte veel indruk op mij 😊
Bedankt voor je reactie. Nu ik je onderschrift foto zie weet ik weer wie het was. Wat ziet zijn hand er netjes uit! Wat fijn dat je dochtertje zich niet schuldig voelt, als kind kan je dat wel zo voelen, zelfs als mensen het blijven zeggen. Gelukkig is dat bij jullie niet zo. Ik denk dat ik heb het onthouden omdat m'n zoontje zelf een (aangeboren) handafwijking heeft, daardoor heb ik wat extra interesse in handen. Gelukkig gaat het bij jullie erg goed, ik hoop dat de operatie later ook meevalt.