Hoe is het om enig kind te zijn?

Ik vond het heel erg fijn, ik heb geen broer/zus gemist en als we met familie uiteten gingen of een uitje hadden mocht ik altijd een vriendin meenemen. Al kon ik mezelf altijd erg goed vermaken en had ik snel nieuwe vriendinnen of vrienden.

Mijn moeder is jaren geleden in het buitenland ontzettend ziek geweest en ging bijna dood, ook toen had ik niet het gevoel dat ik een broer/zus miste. Het is gewoon wat het is en dat is helemaal prima. Soms denk ik ook dat we er te zwaar aan tillen dat een kind een broer/zus zou moeten hebben.

 

Ik vond en vind het niet leuk. Maar dat komt denk ik vooral door de omstandigheden. Mijn moeder was ziek, en mijn vader afwezig. Weinig familie. Weinig vriendinnen. Ik heb het eigenlijk altijd gemist. Op dit moment heb ik gewoon geen familie meer, geen opa of oma, geen vader of moeder en geen broer of zus. Vind t eenzaam soms.

 

Ik vond het ook echt niet leuk..
Zeker niet tien mijn ouders gingen scheiden(vechtscheiding) en niemand echt kon voelen hoe het voor mij was.
In 2014 kreeg mijn vader een herseninfarct en kwam er veel op mijn bordje(en dat van mijn man). Mijn vader had op dat moment pas 3 weken een nieuwe partner dis konden aan haar niet veel vragen. Mijn vader is geen makkelijke man en na het infarct is hij nog meer negatief veranderd, ook dit voel ik alleen..
Ik ben heel blij dat wij twee kindjes mochten krijgen.

Mijn man is ook enigste kind en heeft dat weer heel fijn gevonden

 

Ik denk dat het heel erg van de omstandigheden afhangt… ik heb een soort gelijk verhaal als @Glass . Mijn moeder was altijd ziekelijk en mijn vader snel overspannen. Ik was veel bij mijn opa en oma. Nu leeft alleen mijn vader nog, die zit in een verpleeghuis en ik mis het hebben van eigen familie. Er is verder niemand anders om ermee over te praten, niemand meer om herinneringen mee op te halen.
Verder was ik altijd veel alleen, omdat mijn moeder niet veel mensen over de vloer kon verdragen. Dus ja ik heb me ook altijd behoorlijk alleen gevoeld.

Maar het kan ook heel anders natuurlijk. Een vriendin van mij heeft 1 dochter en ze is de hele dag bezig die van clubje naar clubje te rijden, gaat speciaal op vakantie met een groep mensen met kinderen zodat er altijd andere kinderen zijn, heeft van haar tuin een soort speeltuin voor de hele straat gemaakt… haar dochter zal een stuk minder eenzaam zijn dan ik was.
Als je de mogelijkheden en de energie ervoor hebt is overal een oplossing voor natuurlijk.

 

Ik vond het helemaal niet leuk. Een van de redenen dat wij er zeker 2 wilde.

Altijd alleen op buitenlandvakanties. Altijd vriendjes en vriendinnetjes moeten zoeken en als die tijdens vakanties dan dagjes weg waren dan was je weer alleen. We stonden wel op een camping met allemaal vaste mensen dus we hadden een grote vriendengroep die we in de weekenden en zomervakantie altijd zagen. Maar wintersport en midweekjes/week centerparcs ging niet altijd iemand mee, wel vaak een vriendin of een van mijn nichtjes maar als dat dus niet zo was was je weer alleen.

Toen mijn ouders gingen scheiden en toen we verhuisde van zuid Holland naar Brabant was ik weer alleen. Letterlijk want ik kon helemaal niemand. En dat gaat nu ook door. Als mijn ouders iets overkomt dan ben ik weer alleen. Tuurlijk heb ik mijn man en kinderen maar dat is toch anders. Er is niemand die eventuele zorg kan delen met je. Dat zie ik nu bij mijn schoonouders, beide mantelzorgers voor hun ouders en vooral schoonvader is echt dagelijks naast zijn werk en zijn zieke vrouw bij zijn moeder die dementie heeft.

Ik heb ditzelfde gesprek trouwens gehad met mijn schoonmoeder die het ook haatte en daarom twee kinderen nam. En waar haar moeder heel hard riep "ze is niks tekort gekomen!". Is dat feitelijk misschien wel waar maar zo voelt dat niet voor ons. Ik heb geen slechte jeugd gehad, mijn ouders hebben mij alles gegeven wat ik wilde maar toch miste je dat kleine stukje dat je niet iemand had om alles mee te delen.

En ik weet dat heel veel mensen met broers en zussen nu gaan reageren met "het is ook echt niet leuk om wel broers/zussen te hebben hoor want: vul reden in". Maar als je geen enigkind bent heb je geen idee, helemaal niet als je het alleen maar hebt gezien bij een vriendin/vriend die "het wel leuk vond!".

 

Dat laatste is dan andersom natuurlijk ook zo. Jij weet ook niet hoe het echt is een broer of zus te hebben. Ook zij mogen er een mening over hebben. Lang niet iedereen met broers of zussen hebben een goede band, en dan kun je er net zo goed alleen voor staan.

 

Mijn man is enig kind en hij heeft er niet veel aan gemist, hij wist niet beter. Ligt denk ik ook heel erg aan de situatie zoals ik hierboven in de reacties lees.
Het enige wat hij wel mist nu, is om bepaalde dingen met een broer/ zus te kunnen delen, bijv. wanneer ouders iets hebben of ziek worden of op leeftijd komen.. alles komt dan op zijn schouders terecht en dat is dan wel zwaar.

 

Er wordt al snel vanuit gegaan dat je een goede band hebt met je broer of zus. Ik ben niet enig kind, maar heb een broer die ik eigenlijk nooit zie. Ik denk ook dat als er iets gebeurd met mijn ouders, ik niet op steun van hem hoef te rekenen en dat alles op mijn bordje komt.

Wat ik hiermee wil zeggen: het wil dus helemaal niet altijd zeggen dat als je een broer of zus hebt, dit je gelukkiger of minder eenzaam maakt.

 

Ik wou vroeger heel graag een broertje of zusje erbij. Maar helaas was dat mijn ouders niet gegund. Vond het altijd zo gezellig als ik ergens kwam waar meerdere kinderen waren. Nu hebben wij zelf 3 kinderen, en nummer 4 is onderweg.

 

Maar het topic ging over hoe het is om een enig kind te zijn. Niet hoe het is om broers en zussen te hebben. Ik ga bij zo'n topic ook niet verkondigen hoe het is om enig kind te zijn. Dus ik snap niet zo goed waarom mensen dat wel altijd doen bij zo'n topic.

 

Ik heb wel een broertje maar we schelen twaalf jaar dus ben lang enig kind geweest. Ik heb niks gemist. Ik had veel vriendinnen in de buurt , als we iets gingen doen mocht ik altijd iemand meenemen en op vakantie had ik ook snel vriendinnen. Enige wat minder leuk was , was als we naar een pretpark gingen want mijn ouders wilden nooit mee in attracties maar goed meestal nam ik dan dus iemand mee.
Met de feestdagen was het super gezellig en kwam er familie of neefjes en nichtjes dus ook dan was het prima.
Mijn moeder deed wel echt altijd haar best in de vakanties , we deden veel uitjes enzo.

 

Ik denk wel dat we door de lockdowns gezien hebben dat de mens sociale contacten nodig heeft, of het nu goede of slechte contacten zijn. Misschien heb je nu helemaal niks met je broer, maar als kinderen heb je samen in 1 huis gewoond, samen gespeeld, samen ruzie gemaakt, samen tv gekeken. Ik denk dat jij daar veel van geleerd hebt over sociale interacties, dingen die ik pas veel later of helemaal niet geleerd heb. Ik ging pas met andere kinderen spelen op de kleuterschool en ik vond ze doodeng.

Als het gaat om de praktische verzorging van zieke ouders, zie je vaak dat dat vooral bij 1 kind ligt. Boodschappen doen en naar dokters rijden, niet iedereen zal zn leven daar zo op in willen richten om dat intensief te doen. Maar er zijn soms ook heftige beslissingen die je moet nemen, of kleine dingen waarbij je soms zou willen dat je heel even met iemand kon sparren. Bijvoorbeeld de crematie van mijn moeder: welke muziek draaien we? Wat was haar lievelingsjurk die ze aan moet? Als er gewoon iemand was die ik daarvoor een appje kon sturen was al fijn geweest. Dan had diegene verder niks hoeven doen.

 

Ik denk dat t idd ook heel erg afhangt van omstqandigheden, geld, gezondheid etc. Mijn moeder was altijd ziek, we gingen nooit op vakantie of een dagje weg. Ik moest de krantenwijken en moestuintjes van de kinderen uit mijn klas overnemen omdat ik als enige 6 weken thuis was. Mijn moeder was heel gefocusd op mij, was nooit alleen thuis, want ja moeder was ziek thuis. Alles wat ik deed lag onder een vergrootglas.
Toen mijn moeder overleed was dat heel moeilijk, was zo bang dat ik dingen verkeerd zou doen of zo. Raar misschien, maar wat zou t fijn zijn geweest om even te overleggen.

 

Vroeger vond ik het niet lastig om vriendinnen te maken, maar ik werd erg gepest op school. Pas na de middelbare ging dat beter. En tegenwoordig werkt iedereen ft, heeft kinderen en een familie. Dus ja, veel alleen.

 

Oh wat een herkenbaar verhaal hebben wij, ongelofelijk! We zijn 2 zomers op vakantie naar zeeland geweest, daarna kon dat niet meer met mijn moeder en bleven we thuis. Ik maakte altijd een kalender voor 6 weken en dan streepte ik de dagen af totdat de zomervakantie voorbij was. En inderdaad, altijd dat vergrootglas…