Ik zeg nergens dat deze kinderen zielig zijn. Dat maak je er zelf van. Ik geef gewoon aan wat mij opvalt. Als mijn vriendin vroeger aan het woord was werd ze niet onderbroken door andere kinderen. In huis was veel rust en de aandacht aan tafel was op haar gericht aangezien ouders natuurlijk interesse hadden in wat ze deed (heel logisch). Het werd mij toen meteen duidelijk waar die langdradigheid vandaan kwam. Mijn klasgenoot uit een groot gezin was juist zeer kort en bondig. Ook een kei in discussie en debat. Dat had ze van huis uit meegekregen. Net als het maken van ruzie. Dat is iets wat ik van heel veel mensen heb gehoord (of zelf gezien). Het maken van de inschatting of iets nu ruzie is of niet. Hoe op een goede manier om te gaan met conflicten etc. Dat is heel lastig aan te leren als je het niet hebt meegekregen. Natuurlijk leren ze ook genoeg op school. Maar een thuissituatie is echt heel wat anders dan school.
Hier ook enig kind. Ik herken veel in alle reacties. Het is niet altijd leuk maar ook gewoon zoals het is. weet je wat zoo irritant is, al die eeuwige reacties van mensen erop. Het is zielig, ben verwend, niet sociaal en kan niet delen. Nou ik kan vertellen, allemaal niet.
Ik heb de rest nog niet doorgelezen, maar reageer nu puur op mijn eigen ervaring. Ik ben enig kind, en heb geen super gelukkige jeugd gehad. Mijn ouders waren "pas" 37 toen ik geboren werd en mijn vader had nogal wat lichamelijke klachten, mijn moeder werkte fulltime. Vroeger woonden we aan de rand van een dorp, in een grote woning, ik had mijn eigen serre om te spelen, maar was ik echt gelukkig en blij? Nee.. ik was altijd alleen.. Spelen kon bijna nooit want ik ging met andere dorpelingen met een schoolbus (zo'n mooie ouderwetse gele). Nadeel was alleen dat we dus aan de rand woonden en er weinig kinderen waren. Ook vakanties altijd saai en eenzaam.. tenminste een vakantiepark zonder überhaupt een speeltuin in zuid-duitsland of een huisje in Tsjechië in een verlaten dorp is niet echt wat ik kan zeggen leuk.. Ik heb veel alleen op mijn kamer doorgebracht en was altijd een stil meisje. We zijn uiteindelijk verhuisd, en daar werd het beter, maar omdat ik de eerste 8-10 jaar alleen was geweest, was groepsvorming lastig. Ook daar niet veel kinderen en in de vakanties was ik ook vaak weer alleen.. Pas toen ik zelf echt op pad kon gaan ben ik naar de manege in de buurt gegaan, waar ik uiteindelijk dag in en dag uit heb gelopen. De enige plek waar ik happy was en niet alleen. Daar natuurlijk toen ook vriendinnen gekregen en een geweldige tijd gehad. Tot de manege wegens financiële omstandigheden helaas moest sluiten. Maar verwend? Absoluut niet.. Mijn ouders hadden nooit tijd, waren er nooit.. Ik mocht nooit iets lekkers of een kleinigheidje. Slecht weer? Even met de auto naar de manege? Natuurlijk niet. Dan moest de auto nat terug de garage in. Liever je kind door weer en wind alleen laten gaan. Douchen? Maximaal 1x per week 5 minuten, anders ging de douche op koud. Het heeft er uiteindelijk in geresulteerd dat ik vrij jong een vriend kreeg, waarbij ik hoopte een plek te vinden en niet meer eenzaam was. Helaas bleek hij verslaafd (wist ik niet direct) en was mijn leven naar ook echt niet fijn. Thuis was ook gewoon niet leuk.. m'n vader was alleen maar boos als ik niet na school nog even ging stofzuigen, vaatwasser leeghalen, aardappelen schillen etc. (Terwijl hij altijd thuis was!) Maar bij mijn ex heb ik het ook echt niet leuk gehad (wil er niet teveel over vertellen, maar ik was nog het stille voorzichtige meisje, wat inmiddels daardoor op school ook werd gepest en als ik hem dan eens weerwoord durfde te geven werd ik mishandeld. Weinig weten ervan, dus ik ga ook geen details noemen..) Maar nee, ik heb het Absoluut niet als leuk, goed en fijn ervaren.. Het ligt overigens wel groot en deels aan de ouders hoe de jeugd van het kind wordt!
Ik ben geen enig kind maar voordat ik naar de basisschool ging, was de rest al uit huis en woonden op 2 uur rijden. Dus ben wel alleen opgegroeid en ik vond het geweldig! Er kon heel veel, financieel maar ook in activiteiten: ik hoefde ook veel minder in huis te doen dan diegene boven mij moesten, ik werd snel met de auto gebracht, eigen paard kon zelfs. Ik hoefde mijn ouders niet te delen, heerlijk heb een geweldige jeugd gehad. Geen rivaliteit, geen jij kreeg dit en ik niet, niets. Zalig. Mijn ouders vonden het ook super relaxed: ze hoefden geen scheidsrechter te spelen , geen geklier in restaurant en geen onder tafel schoppen bij t ontbijt Ik ben nog steeds graag alleen heb heel erg behoefte aan eigen ruimte. Ik had veel vriendinnen en woonde in een kinderrijke buurt, vakanties altijd naar campings waar ook veel kinderen kwamen. Ik ben nooit eenzaam geweest. Koos er vaak zelf voor om even alleen te spelen zelfs Mijn vriendin was vaak jaloers op mij: die moest t zusje altijd op sleeptouw nemen (ook als ik daar.speelde), was niets aan. Ik ben ook naast mijn ouders gaan wonen, ben dol op ze band is onwijs sterk juist omdat we met zn drieën waren. Dat is iets dat ik ook jammer vindt zelf als ouder: de dynamiek veranderde wel toen onze jongste werd geboren. Ik was zoooo hecht met de oudste. Maar ik moet nu ook schipperen in aandacht, scheidsrechter spelen en t gepiep aanhoren dat t niet eerlijk is als de 1 een net iets groter stukje snoep heeft dan de ander... en ook financieel: kind erbij kost gewoon geld.
Ik betwijfel ten zeerste of meer kinderen krijgen ervoor zou zorgen dat mijn kinderen bondiger worden. Zowel, dan overweeg ik nog een aantal te adopteren of zo. Als mijn oudste vertelt over zijn dag op school dan krijg ik de precieze regels van trefbal nog volledig uitgelegd. En mijn jongste kan werkelijk elke zin van elk klasgenootje navertellen aan tafel. Ik ben dus nog niet overtuigd van de invloed van siblings hierin. Ik denk dat we ook veel toerekenen aan bepaalde zaken. Net zoals we bij oudste kinderen zeggen dat ze verantwoordelijker zijn of van middelste kinderen dat ze de verbinding zoeken. Van jongens dat ze wilder spelen en van meisjes dat ze meer verzorgend zijn. Dat zijn zaken waar we heel makkelijk in bevestigd worden en de aanwijzingen dat het veel genuanceerder is makkelijk naast ons neer leggen. Ik haal uit dit topic vooral dat het veel uitmaakt hoe ouders er in zitten en wat het karakter van het kind is. Het enige waar ik echt duidelijk een lijn in zie is de issue omtrent het overlijden van ouders.
Dat is meer karakter en hoe de ouders t doen dan wel of niet enig kind. Mijn moeder kan ook geen ruzie maken en discussiëren op een fijne manier: opa was een dictator. Ook als broers/zussen onderling werd t niet getolereerd: rust voor oma telde. Maar haar zus kan wél discussiëren, heel ander karakter. Is een stuk feller. Dat ze t thuis niet had geleerd, maakte niets uit voor haar. Mijn vriendin heeft ook geleerd discussies aan te gaan, heeft een zusje onder zich die 1,5 jaar jonger is maar door omstandigheden thuis was ze al vroeg mediator... gezinssamenstelling is minder relevant dan de gezinsomstandigheden waarin iemand opgroeid. Wat ik t grootste voordeel vond van discussie met mijn ouders? Welles nietus discussies werken niet met volwassenen, ik leerde al vlot om op de inhoud discussie te voeren. Nadeel was dat je wel sneller ouder moest worden dan je was, dat wel. Ik kon mijn ouders niet kinderachtig tijdens t bidden schoppen onder tafel natuurlijk Maar goed welles nietus ruzies had ik wel met vriendinnen hoor
@WinMom90 jeetje wat heb jij veel meegemaakt zeg. Dikke knuffel. Ik ben een stille meelezer. Als jongste van 5 kinderen hoor ik hier eigenlijk niet te reageren. Al heb ik soms wel het gevoel dat ik enig kind ben, met zussen die amper naar mijn ouders omkijken. Mijn broer wel iets meer en daar heb ik ook meteen de beste band mee, net als met mijn schoonzus en nichtjes en neefje. Maar goed...ik heb dus geen idee hoe het is om enig kind te zijn.
Ik vond het als kind echt niet leuk en nu vind ik het nog steeds heel jammer dat ik geen broers of zussen heb. Vroeger was ik voor mijn gevoel altijd alleen, terwijl m’n nichtjes wel altijd iemand hadden om te spelen. Mijn ouders zijn beide heel goed met hun broers en zussen en komen er heel regelmatig, kan daar best jaloers op zijn. Maar ook als mijn ouders straks hulpbehoevend worden bijvoorbeeld, dan sta ik er ook alleen voor. En als ze er straks niet meer zijn dan denk ik dat ik me toch wel alleen ga voelen.
Ik denk dat siblings en samen opgroeien echt wel een heel andere ervaring is dan alleen zijn thuis. Je jeugd en thuissituatie vormen je nu eenmaal. Karakter is iets dat zich vormt en ontwikkeld in de loop van je leven. Het is geen totaal vastsstaand iets. En het is logisch dat enig kind zijn daar invloed op heeft. Net als opgroeien met 7 siblings trouwens. Vaak zie je dat ouders met tal van excuses komen waarom het prima is of juist positief etc. Voornamelijk vanuit hun eigen visie. Maar hoe een kind dat zelf ervaart kan heel anders zijn. Dat lees ik hier duidelijk en herken ik ook uit mijn eigen omgeving waarin ik veel mensen ken of heb gekend die geen siblings hadden. Soms is er nu eenmaal geen keuze. Of mag je al blij zijn met 1. Over die situaties heb ik het niet. Maar ik zou er dus nooit bewust voor kiezen (als ik de keuze zou hebben). Omdat ik siblings zie als een meerwaarde. Het is geen garantie op succes maar echt wat anders dan vrienden, klasgenoten, buren etc. Dat kan voor anderen wellicht anders zijn.
Omdat ik enigst kind ben hebben wij als familie alles al vastgelegd. Hier ben ik het niet mee eens, mijn zoon heeft al vanaf dat hij 2 is een beste vriendje en ze kunnen echt niet meer zonder elkaar. Je ziet ook dat ze op een andere manier met elkaar spelen als dat ze dat met andere kinderen doen. Wij als ouders hebben daarin geïnvesteerd. Ze zijn bij elkaar kind aan huis en hebben het ook vaak over elkaar als ze elkaar een X aantal dagen niet hebben gezien.
Ik kom zelf uit gezin van 3 kinderen en heb zelf 1 zoon. Bewuste keuze. Zielig? Nee absoluut niet. Wel hebben ik en inmiddels ex man wel bewust ervoor gekozen om zijn sociaal netwerk groot te houden. Veel contact met andere kinderen, en met dagjes uit etc altijd wel iemand mee. Vriendjes thuis te spelen oid is nooit een probleem. Zelf geeft hij meermaals aan dat als hij bij vriendje thuis is geweest met wel broertjes en zusjes dat hij blij is thuis te zijn. Hij geeft niks om die drukte die een groter gezin met zich meebrengt. Speelt ook soms bewust alleen uit school, heeft dan geen behoefte aan iemand. Past bij zijn karakter. Verder zoek ik de vakanties uit met hem als uitgangspunt. Gaan we met vrienden mee of zoeken we een plek met veel ki deren en vermaak voor hem. Wellicht dat hij later als wij ouder zijn een broer of zus een beetje mist, maar ook dat is geen feit. Ik hoop dat hij net als nu zich omringt met fijne vrienden en zijn eigen partner/gezin zodat hij dat later met zelfgekozen mensen kan delen. Familie krijg je of je wilt of niet, wat die band later waard is weet je nooit. Ik werk in de zorg en zie toch heel vaak dat er hommeles is binnen de familie, of ver weg wonen waardoor zorg voor ouders alsnog op 1 iemand komen.
Ik denk dat mijn dochter opgroeit zoals jij, haha. Denk er ook echt hetzelfde over. Zie hier weleens dat jonger zusje mee moet of wil doen, daar hebben ze dan helemaal geen zin in. Snap ik ook wel. En zie bij vriendinnen of mn zus zo vaak dat het gekloot tussen de 2 is. En vriendin of zus zo vaak moet corrigeren of ertussen moet komen. Vind ik altijd erg vermoeiend om te zien. Ook wij gaan naar dingen waar dochter snel vriendinnen kan maken. Die is zo enorm sociaal, dat gaat altijd erg makkelijk. En dat als enig kind En ja, ze zal vast gemiddeld wat meer krijgen dan een ander, en er mag hier altijd veel, maar niet alles krijgt ze en niet alles mag, dus nee kent ze ook. Ze weet ook heel goed dat dingen geld kosten en we ervoor moeten werken.
Die excuses krijg je ook van mensen met meerdere kinderen. Het zijn maar meningen natuurlijk. En ook kinderen met broers of zussen kunnen het anders ervaren, ook al is het de visie van hun ouders.
Vriendje van zoon is ook enig kind 'mama neemt pilletjes om geen kindjes te krijgen' en die is ook zichtbaar niet in zn nopjes met t broertje van onze zoon hij heeft al 2,5 jaar kunnen wennen aan dat onderdeurtje maar hij vindt t nog steeds helemaal niets. Zelfs knuffels van junior worden afgewezen. Niet iedereen is happy met een rol als broer/zus, hij is ook écht zielsgelukkig als enig kind
Dat het anders is zal niemand ontkennen. Net zoals het anders is om met 1 sibling op te groeien of met 10. Maar anders betekent niet perse beter of slechter. Veel bepalender dan het aantal siblings is hoe een gezin an sich functioneert. In een harmonieus gezin met 10 kinderen zal elk kind individueel voldoende aandacht en tijd en liefde krijgen terwijl in een onveilig gezin soms 1 kind al niet gezien wordt. Ikzelf vind het hebben van een sibling ook een hele grote meerwaarde. Ik ben blij dat ze met z'n drieën zijn. Maar dat zeg ik net zo hard vanuit mijn eigen visie als elke andere ouder. En ik denk dat een enig kind in een veilige en liefdevolle omgeving weer andere meerwaarde heeft. En daar maakt elke ouder zij/haar eigen keuze in.
TS, ik lees in je startpost dat de situatie anders heeft beslist... Dan zou ik er het beste van maken met je kind als enig kind. Zoals je leest zijn hier kinderen die heel graag enig kind zijn/waren, en dat heb je toch echt voor een groot stuk zelf in handen. Lees daarom deze verhalen ook als tips. Ik lees bv. dat een fijn sociaal netwerk dan wel bijdraagt tot het welbevinden van het kind. Ook tijd en aandacht is belangrijk. Ik las van iemand die enig kind was dat die leerde op inhoud discussiëren. Ik heb 1 broer en 2 zussen en toch is dat ook een vaardigheid die wij al vroeg leerden. Daar pluk ik nu nog heel vaak de vruchten van. Mijn zussen zijn een stuk minder 'mondig'. Mijn broer is een enorme pleaser en soms kan hij plots ontploffen. Maar discussies gaat hij uit de weg. Ik ben er dus ook echt van overtuigd dat karakter voor een groot stuk aangeboren is. Mijn zussen zijn een tweeling dus echt wel zelfde opvoeding genoten, als in zelfde tijdsgeest, zelfde levensfase van mijn ouders, zelfde broer en zus als de andere zus, en toch zijn zij ook zo enorm verschillend in karakter. Ik wil gewoon een hart onder de riem steken en soms is het wat het is, maar dan kan je van de situatie het beste maken. Het lijkt me al moeilijk genoeg als het geen bewuste keuze is.
Ik heb het als kind totaal niet gemist om broers of zussen te hebben. Vond het lekker rustig en had altijd veel nichtjes en vriendinnetjes om mee te spelen. Nu ik ouder ben, zou ik het met name fijn vinden om iemand te hebben om zorgen om mijn moeder mee te bespreken bijvoorbeeld (vader is overleden). En iemand met wie je openhartig over je relatie en kinderen kunt praten, ook als dat eens niet zo lekker loopt. Want ik heb nu niet echt een vriendin waarmee ik zo close ben dat dat makkelijk kan en met mijn moeder doe ik dat ook niet zo snel. Maar dat ligt ook aan je karakter natuurlijk, ik ben vrij introvert.
..Ik heb een broertje die alle aandacht kreeg. Hij kreeg ook veel en ik tja... Nu is c net als jou zoon alleen leuk, misschien niet. Maar geen keus door erfelijke ziekte die wij beide dragen. Onze eerste is er aan overleden (wisten toen niet van het bestaan). Ze is nu 10 en weet natuurlijk van haar grote broer en globaal waarom. En natuurlijk wil je meer maar niet ten kosten van ons. Wat heeft zij er aan als zusje of broertje in en uit het ziekenhuis moet en aan ouders die een wrak zijn. Deze ervaring willen wij haar niet geven dus tja.
Vraag me toch af waarom jij voor meerdere kids heb gekozen aangezien je zelf een geweldig leven heb gehad als Enigs kind?? Hopelijk sluit je je 2e niet uit
Als kind vond ik het prima. Alleen toen ik poppenperiode had vond ik het erg jammer dat ik geen echte "pop" had om met de kinderwagen rond te karren Meest irritante aan enig kind te zijn zijn de meningen van anderen. Heb hier ook allemaal stereotype vooroordelen al gelezen zoals verwend zijn, gewend zijn om alle aandacht te krijgen, niet sociaal zijn, niet kunnen discussiëren, niet voor zichzelf op kunnen komen, het zelf superjammer vinden etc. Echt een hoop flauwekul zeg maar. Ik deed veel groepsactiviteiten, maakte overal vrienden, was zeer mondig en beargumenteerd als ik ergens geinteresseerd in was. Ik zie nu ook geen verschil tussen mijn vrienden die wel broers en zussen hebben en die die enig kind zijn. We zijn allemaal hetzelfde opgevoed.