Hoe is het om mmm-mama te zijn?

Vanaf 2012 in de mmm en sinds juni zwanger van een verse tp. Ik ben nog geen mama maar dit was het wel al waard tot nu toe. Al moet ik zeggen dat ik van alle medicijnen en behandelingen absoluut geen last heb gehad

 

Ons eerste kindje hebben wij dankzij de mmm. Het was het absoluut waard Het enige wat ik wel gemerkt heb is dat ik zo intens gelukkig was tijdens de zwangerschap dat ik het moederschap wel wat onderschatte. Toen ons kindje er eenmaal was begon ik me pas te realiseren dat het ook heel zwaar kan zijn. Ik zie dat ook wel om me heen bij dames die via een medisch traject zwanger zijn geraakt.

 

Voor mij was het altijd het waard om door te blijven vechten zolang de wens groter was dan de ellende. We zijn blijven door vechten. De ellende was groot. De ellende was intens groot. Maar mijn verlangen was vele malen groter.
Ik ben de eerste x zwanger geraakt na vele IVF behandelingen, in DD. De tweede keer dmv ECD in Nij Geertgen en ik heb drie prachtige kinderen dankzij de mmm gekregen.

Dan antwoord op jouw vraag hóe het is om nu moeder te zijn: intens mooi. Ik geniet enorm van mijn drie schatjes en voor mij is alle pijn en ellende waard geweest!! Ja, ook toen mijn tweeling enorm veel huilden en dat best zwaar was dankte ik moeder natuur en de dokters nog steeds op m'n blote knietjes dat ik mijn drie boeven had gekregen. Maar als ik gewoon bezig ben met mijn kinderen sta ik er niet elke keer meer zo bij stil. Maar op bepaalde onverwachte momenten blijft het emotioneel als ik er bij stil sta. Zo krijg ik bijv kriebelende ogen en neus van jouw vraag en heb ik moeite om niet te gaan huilen van dankbaarheid en blijdschap wanneer ik m'n oudste blij op het podium zie staan zingen en dansen tijdens de weekafsluiting. Zo'n gevoel ook van: kijk mij hier eens staan kijken naar MIJN dochter

Oh en toen m'n jongste boeven er net waren liep ik een keer zo te grijzen achter m'n duokinderwagen terwijl m'n dochter op het meerijplankje stond dat ik ook moest vechten tegen de tranen. Hmmm ik kom nu wel als een enorme jankerd over geloof ik haha.

 

Oh maartje zo herkenbaar!! mij grote droombeeld wat ik wilde doen als ik kinderen had:dat ze lekker bij mij op de bank lagen (hoe simpel eigenlijk) en als ik een dochter mocht krijgen naar het K3 concert. Ik denk dat ik de enige moeder was die op het punt stond van janken toen ze opkwamen hahaha . Niet in woorden uit te drukken!

 

Nu kan ik zeggen: ja het is het allemaal waard geweest. Maar voor ik zwanger was heb ik mij regelmatig afgevraagd, waar doe ik het voor, gaat het ooit wel lukken enz. Ik heb regelmatig gedacht dat ik beter kon stoppen omdat het zo zwaar was, om even later te realiseren dat ik dan zeker met lege handen zou blijven staan.

Tijdens mijn zwangerschap duurde het lang voordat ik kon genieten. Angst overheerste vooral. Zo bang dat het alsnog mis zou gaan. Toen ik beweging in mijn buik begon te voelen verdween langzaam de angst naar achteren en kon ik gaan genieten.

Als ik nu terug denk aan die 4 jaar, doet het nog steeds pijn. Maar het grote verschil is dat ik er nu niet dagelijks mee bezig ben. Ik mag nu voor mijn zoontje zorgen en daar geniet ik intens van!

Toen ik trouwens nog in de mm zat en mn collega daarvan op de hoogte bracht was ze in tranen, ze vertelde hetzelfde mee te hebben gemaakt. Bij haar was het alleen al 20jr geleden. Dus ik denk dat de pijn nooit helemaal over gaat.

 

Zeker! Ben dolgelukkig met mijn kinderen. De mmm zou wel een stuk 'lichter' zijn geweest als ik op dat moment wist dat het zou gaan lukken. Die onzekerheid vond ik vreselijk. Voor een moeilijk examen kun je studeren, maar hoe je je 'best' ook doet, bij de mmm zijn geen garanties en de tegenslagen wennen nooit. Voel me nu denk ik extra dankbaar voor onze wonders

 

Het was het helemaal waard voor me. De liefde die ik voel voor mijn zoontje en voor mijn man die ik als geweldige papa zie,daar kan je niets mee vergelijken

Ik heb tijdens mijn reis door de MMM vaak gedacht "wil ik eigenlijk wel een kind?"het legde zo'n beslag op mijn leven, op mn relatie, op mijn lijf.... Wil ik dat wel? Gelukkig kon ik goed praten met mijn moeder die me elke keer weer liet inzien 'jij hebt teveel tijd om daar over ma te denken.andere wil zwanger worden en is dat binnen een paar maanden. Jij bent al jaren bezig. Niet so gek dat je gaat twijfelen' en nu achteraf kan ik zeggen dat ze gelijk had. Ik ben ervoor gemaakt om mama te zijn.

Zoon is 1.5 en ik sta er nu heel sterk in. niet nog een keer. Niet nog een keer dat proces. Niet nog een keer zwanger (was erg zwaar) niet nog een keer bevallen (heel zwaar)

Absoluut een litteken overgehouden van proces. Maar daarom extra blij met wat ik wel heb. blij dat ik zwangerschap en bevalling heb mogen meemaken en vooral dat ik mijn kleine aapje in mn leven heb.

 

Hoewel ik nog geen mama ben en ik 'maar' een half haar in de mmm ben geweest en 'maar' 3 keer alleen Pregnyl heb hoeven spuiten, had ik vandaag mijn geluksmomentje toen ik mijn naaldencontainer met overgebleven naalden inleverde.
De behandeling van mij was niet intensief en heb het ook niet zo ervaren, maar de onzekerheid is verschrikkelijk en het niet (meer) vertrouwen in je eigen lichaam.

En natuurlijk was het, het waard
Vooral nu ik een druk trappelend mannetje in mijn buik voel!

 

Ik vond de mmm zwaar. 8 icsi's in totaal gehad. Na icsi 4 kregen wij onze dochter. Na weer 3 icsi's zwanger van een tweeling, één stopte met groeien bij 8,5 wk, de ander had trisomie 18.
Na de vroeggeboorte van onze zoon nog eenmaal een icsi gedaan, maar ik kon niet meer. Wilde niet meer. Geen naalden meer, geen hoop meer. Geen teleurstellingen meer en inderdaad verder met mijn leven.

Nu is mijn dochter 4,5 en ben ik echt klaar met de mmm, heb er geen moeite mee, ben er niet mee bezig en ik voel me denk ik niet anders dan een andere moeder.
Wel kan ik vol trots en dankbaarheid naar mijn dochter kijken! Ze is dan ook erg goed gelukt Het is het absoluut waard geweest. Voor mij was er wel degelijk een verschil tussen de wens voor de eerste of de tweede. Mijn dochter heeft mij mama gemaakt en mijn wens vervuld. Mijn hart is groot genoeg voor nog 3 kindjes, maar ik ben gelukkig en tevreden.

Wel heb ik altijd tranen voor stellen/mannen/vrouwen die na dit traject nog kinderloos zijn, dat vind ik erg.
En ik kan best boos worden op mensen die zomaar, onnadenkend kinderen op de wereld zetten.

 

Wauw, wat een confronterend topic, maar ook zo herkenbaar met het gevoel 'wil ik wel kinderen'.
We zitten nu 1,5 jaar in de mmm en hopen uiteraard nog steeds dat er iets moois uit mag komen.
Maar nooit heb ik rekening gehouden met de littekens die je er aan over houdt.

 

Wij hebben ruim 5 jaar in de MMM gezeten, en vandaag precies 38 weken zwanger. Het blijft nog steeds onwerkelijk en mooi om dit mee te mogen maken. Hoe ons leven er straks uitziet met die kleine meid? Waarschijnlijk staat alles op zijn kop, maar daar gaan we vast van genieten.
Wij hebben elke poging gezien als extra kans om dit mee te maken. En hoe lastig het ook kon zijn, het is elke poging waard geweest. Tuurlijk verdriet als het niet lukte, maar blijf vooral genieten van de dingen die nu mooi zijn. Vakanties die je met zijn 2-en nog mooi kan maken, en alle andere mooie dingen waardoor jij en je partner samen zijn.

 

Wauw wat een 'fijn' topic tegen te komen en te lezen...
Het geeft me toch weer extra hoop !
Niet dat ik zou willen opgeven want daar is mijn wens VEEL te groot voor, maar het gevoel van ' gaat het ooit wel lukken ', ' ga ik ooit zwanger zijn ' of 'ga ik ooit wel mama zijn' ... Het gevoel zit hier elke dag, het gevoel dat ik nooit een zwangere buik ga mogen ervaren.
En dan lees ik al jullie reacties en dat velen onder jullie hetzelfde gevoel hadden van dat het ooit wel zou lukken...
Ik hoop jullie allemaal snel te mogen volgen !
Bedankt om dit topic te openen Dreamer !!! Veel succes ook aan jou.

 

Ik heb maar 7 maanden in de mmm gezeten, heb clomid gebruikt en een Leo operatie gehad. Het ruime half jaar ervoor nooit ongesteld geweest, stiekem tel ik die maanden ook een beetje mee, omdat ik toen zeker wist dat ik niet zwanger zou raken (want niet ongesteld betekent geen eisprong). Ik vond die onzekerheid echt vreselijk! Maar toen ik zwanger was vond ik het zó bijzonder! Ik was wel heel onzeker, was zo bang dat het mis zou gaan. Toen de oudste geboren was was ik even helemaal de kluts kwijt, het maakte echt een enorme impact. Maar daarna alleen maar zo gelukkig geweest, al viel het me soms best zwaar, je romantiseert het hebben van een kindje wel, maar dat is denk ik ook als je niet in de mmm hebt gezeten.
Ik ben van de jongste zwanger geraakt zonder mmm, dat vond ik zo bijzonder en zo ontzettend relaxed! Je hebt wel spanning of je zwanger bent en ik heb ook een miskraam gehad, maar we hadden al een kindje en we hoefden niet naar het ziekenhuis.
Nu heb ik niet zo heel ingrijpende behandelingen gehad, maar ik weet zeker dat ik doorgegaan was tot de allerlaatste mogelijkheid, ben zo ontzettend blij met ze, alles is het waard!
Bij mij geen littekens, zodra dochter geboren was was ik bij wijze van spreken alles uit de mmm vergeten. Zeker toen de tweede 'gewoon' zonder hulp lukte. Klagen over de zware nachten heb ik nooit gedaan, mede omdat ik zo dankbaar was dát ik ze had, maar ook wel omdat ik vind dat dat erbij hoort.
Het enige waar ik wel eens last van heb is een gevoel van jaloezie, als iemand zegt zwanger te zijn. Heel stom, maar ik had daar zó'n moeite mee toen ik maar niet zwanger raakte, dat dat gevoel altijd nog de kop opsteekt als ik zulk nieuws hoor. Terwijl ik helemaal niet jaloers ben, want ik wil niet meer zwanger worden, tenminste, ik wil best zwanger zijn (vond het heerlijk) maar ik vind 2 kinderen genoeg

 

Na twee kinderen en een miskraam in de mmm beland. Mijn verhaal kun je lezen op de blog hier op de site, klik op het 1-tje rechtsboven in dit bericht

En of het het waard was, 2 jaar lang strijden om erkenning, de operaties, en uiteindelijk toch ivf? Oh echt wel . Onze 'eskimo' ligt boven te slapen, is een prachtig kereltje en maakt ons gezin compleet. En ik denk echt geen seconde meer terug aan de tijd, moeite en tranen die het heeft gekost. Wij zijn compleet gelukkig nu.