Laten we het erop houden dat zij een zeer verwrongen wereldbeeld heeft en nooit zelf ergens verantwoordelijkheid voor zal nemen.
Tsja wat zal ik ervan zeggen. Voor de buiten wereld wil ze de perfecte oma spelen terwijl ze onze dochter van 14 jaar maar 1 of 2x per jaar ziet.. ze is nooit een oma geweest. Ook heeft ze na haar scheiding mijn man en zijn broer compleet in de steek gelaten en letterlijk gezegd; ik wil minimaal 1 jaar geen contact met jullie. Ik zie er altijd tegenop als ze weer komt met een verjaardag (gelukkig zijn man en dochter op dezelfde dag jarig dus maar 1x bezoek van haar) alhoewel ze altijd presteert om op moederdag te komen voor hun verjaardag zodat mijn man zich verplicht voelt iets te kopen voor haar. Mijn verjaardag nodigt ze zichzelf altijd uit maar tegenwoordig zeg ik kei hard nee ik vier het niet.
Dat is het absoluut niet nee. Ik ben inmiddels wel zo afgestompt dat ze mij niet meer raakt maar het blijft lastig om mee om te gaan. Nu zit ze in de fase waarin haar verwrongen wereldbeeld ervoor zorgt dat ze weer eens boos is op ons dus dan zien we haar niet, heerlijk rustig. Van mij mag ze boos blijven.
Het is een lieve vrouw en ik respecteer haar. Maar ze weet niet hoe ze liefde en genegenheid moet tonen. Dat maakt het vaak wat platonisch. Ze vindt met name de jongste ook wat lastig qua contact maken. M'n oudste komt uit een eerdere relatie, maar die heeft ze echt in haar hart gesloten. Dat vind ik dan wel weer mooi.
Toen ik haar voor het eerst ontmoette voelde ik een warm bad van welkom. maar ze had ook haar eigenaardigheden. Jarenlang was mijn mantra "ze bedoelt het goed" Haar manier van liefde tonen was snoep geven. Dus zodra ze vast voedsel konden eten werden ze volgestopt met suiker. Dus moest ik loslaten voor de lieve vrede. De kinderen hebben heel goed nee leren zeggen en leren voelen wanneer ze vol zaten Haar manier van dankbaarheid tonen. In het verpleeghuis stond altijd een gevuld schaaltje met snoep. En alle verzorgers die bij haar kwamen moesten daar wat van pakken. Altijd. En al het bezoek ook. Een van deze dames heeft een brief geschreven bij haar afscheid. Zij schreef: " hoever je dementie ook vorderde, je vergat nooit iedere avond als we je klaarmaakt voor het bed ons te bedanken voor de goede zorg, en ons een veilig thuis te wensen." En precies dat geeft de kern van haar wezen. Met dementie vallen de beleefdheidsschillen af. Je reacties zijn puur. Dus deze dankbaarheid en liefdevolle woorden waren geen beleefdheid. Maar echt en puur zoals ze was. Onvoorwaardelijk lief.
Schoonloeder.... Altijd negatief, wantrouwend. Is altijd zo geweest en nu zelfs zo erg dat mijn man haar er op aangesproken heeft. Onze dochter werd gek van het negatieve commentaar van oma, zo erg dat ze zei binnenkort ga ik niet meer. Ik als schoondochter doe het bij voorbaat al niet goed.
Ik heb het met haar uitgemaakt en haar zoon gehouden. Vreselijk mens is het, heeft ook een vreselijk leven waarin ze slaafs behandelt wordt door haar man. Zijn ouders hebben haar ook altijd als stront behandelt en daarna vond ze dat het mijn beurt was om te ondergaan, te pleasen, de ideale schoondochter te spelen. Ik ben daar niet zo van, van die vrouwen die elkaar straffen met bepaalde moraal. Af en toe probeert ze contact te zoeken maar ik blijf bij mjjn standpunt. Mijn man spreekt haar weinig, tis nooit echt fijn met haar of beide ouders. Kil, koud en ongemakkelijk een gezamenlijk onderwerp van gesprek te vinden.