Ik zie in mijn vriend de papa die ik altijd voor mijn eventuele kinderen heb gewenst. Hij is echt stapelverliefd op zijn kleine meisje en is apetrots op alles wat ik en zij doen. Als ik ze samen zie wordt ik telkens nog meer verliefder als dat ik al was. Zodra hij thuiskomt van het werken neemt hij Roos van mij over en dan is het echt papa en Roos tijd.
MIjn man is echt een super papa! Daar kan ik echt geen slecht woord over zeggen! Hij doet alles! Hi is ook meerdere dagdelen per week alleen met hem, en dat gaat allemaal vanzelf, hoef niks te zeggen van te voren! Het gaat gewoon perfect! Die 2 zijn beste vriendjes! Af en toe mag hij wel wat strenger zijn! hahahahah kus miek
Ik kan er 1 ding over zeggen; ik kon mij geen betere vader wensen voor mijn dochter! Die band die zij hebben maakt mij wel eens jaloers maar o zo gelukkig!
@vlerkje... wat eerlijk en moedig dat je dit zo schrijft. Ik bedoel, op dit soort vragen en onderwerpen reageren vaak alleen maar mama's die zo trots zijn en dat aan de hele wereld willen laten weten (incl ikzelf natuurlijk). Daarom vind ik het zo moedig dat jij je verhaal doet. Erg jammer en spijtig dat het zo gelopen is, je stelt je er toch heel wat anders van voor. Lijkt mij een zware taak om er alleen voor te staan. Alleen al omdat je veel dingen niet kan delen met iemand zoals het eerste lachje, stapje etc. Laat staan alle zorgen die er nog bij komen kijken. Ik denk dat je heel trots op jezelf mag wezen. Als ik je onderschrift zo lees, zit dat wel goed!
Mijn man is ook een superpapa gelukkig. Niemand had het echt verwacht omdat hij vaak heel stil is en nog best jong toen we Jesper kregen, maar hij is geweldig. Hij doet alles wat ik doe en nu ik weer zwanger ben doet hij wel meer dan ik.
Ik red het in mijn eentje ook wel, maar net wat je zegt... Ik had het zo leuk gevonden om het 1e lachje samen met hem te delen, de eerste keer op zijn zijtje en buikje draaien... Die stralende oogjes bij het zingen van een liedje. Straks zijn 1e keer naar het KDV, zijn 1e verjaardag enz.enz. Als ik dan nu een papa met zijn kindje(s) in het park/supermarkt zie lopen met zo'n fiere glimlach en lekker dollend... Bekruipt me echt een jaloers gevoel, ik had het Duke zo graag gegund... En ondanks dat ik er niets aan kan doen/veranderen, voel ik me daadwerkelijk wel schuldig.