Dat is bijna de helft van de tijd!!! Dat is in mijn ogen wel heel erg veel. Je hebt het dus niet over af en toe, maar dagelijks bijna de halve dag. Dat is geen leven. Je moet voor jezelf opkomen!!
Weet je zeker dat diegene geen diagnose heeft? Dit klinkt namelijk heel veel zoals mijn zus. Hier helpt praten en je gevoel uitleggen. Voorbeeld met het pretpark. Ik zou dus gewoon met de kinderen gaan en ik had gezegd. Prima dat jij hier blijft zitten maar ik ga met de kinderen naar binnen. Ga je mee zonder mokken of blijf je liever zitten? die 10dagen had ik zelf wel afgekapt. Ik had de nummers/facebook erbij gepakt en zelf een bericht gestuurd.
bedankt voor al het meedenken. Ik kan me de reactie van een paar van jullie goed voorstellen (waarom ga ik niet weg). Dat is nu een maal een besluit dat ik genomen heb (voorlopig). Ook al vanwege het feit dat het grootste deel van de tijd (achteraf) ook wel ´bekend´ wordt dat het onredelijk was. Maar tegen dan heb ik mezelf meestal al enorm opgefokt en duurt het een eeuwigheid voordat ik ook maar excuses wil horen. Dus tips over hoe zelf kalm te blijven in die situaties zijn heel erg welkom. Het is inderdaad iemand die zich - op zo´n moment in ieder geval - helemaal niet in kan leven in de ander. Terwijl ik juist teveel empathie heb en de neiging om alles maar te doen om de ander tegemoet te komen. Het zal deels cultuur zijn / deels opvoeding (en misschien wel deels ´een diagnose´: waar moet ik dan aan denken?). Juist omdat de ander zo rustig blijft heb ik het gevoel dat ik me helemaal laat gaan in zo´n situatie. Van een afstand zal het eruit zien alsof ik degene ben die zich niet kan beheersen, terwijl me eigenlijk onrecht wordt aangedaan. Die onbalans wil ik kwijt: ik moet leren hoe hiermee om te gaan en mezelf in ieder geval het gevoel kan geven dat ik er als ´winnaar´ uit kom (of in ieder geval niet als de absolute loser). Nogmaals heel erg bedankt voor de adviezen.
Het niet in je eentje willen oplossen. Ga op een "goed" moment (dus als de persoon voor rede vatbaar is) in gesprek met die persoon. Geef aan, net als dat je hier doet, welke impact het op jou heeft en maak een "signaleringsplan". Samen vooral. Je geeft aan dat de persoon het vaak achteraf wel inziet, maar niet op het moment zelf. Je zult dus een afspraak moeten maken met zijn tweetjes die geldig is voor juist op dat moment. Een soort "codewoord" dat aangeeft dat jouw grens bereikt is en dat die persoon een stap terug moet doen. Die regel moet ALTIJD gelden. Hoe onredelijk hij/zij ook is op dat moment. Dus spreek je ergens af en die persoon gaat mee om te chagrijnen, spreek je van te voren af; als dat gebeurd, stuur ik jou naar huis en praten we er later over. Dat houdt de situatie wel hetzelfde, maar geeft jou de ruimte om tegen die persoon op dat moment je grens aan te geven en zonder geruzie te besluiten dat je voor nu maar beter alleen kunt gaan ondernemen. Enthousiast bezoek voor tien dagen? Spreek samen af dat de allereerste basis OVERLEG is. Als het gaat om familie, durf dan ook open te communiceren naar de familie en stel ze op de hoogte van dergelijk gedrag. Daarmee geef je aan dat het voor jou geen onwil is, maar soms onmacht en geeft je ruimte om terug te mogen komen op gemaakte afspraken, waar jij eigenlijk niets van weet, zonder meteen de bitch te zijn in dit verhaal. Desnoods maak je een rode kaart die je uit je tas haalt op zo'n moment dat het gebeurt. Het gaat erom dat je samen op het moment zelf de grens mag trekken. Als die persoon zelf achteraf al aangeeft dat het niet handig was, maar het zomaar gebeurt, dan moet je in een goed gesprek echt heel ver komen. Is het je partner? Dan kun je evt. middels wat gesprekstheorie ondersteuning krijgen. Succes en sterkte!
Borderline. Lees je daar eens op in. Zeg natuurlijk niet dat degene dat heeft want dat kan alleen een psychiater beoordelen. Maar het geeft wellicht handvaten om om te gaan met manipulatief gedrag en stemmingswisselingen. Want daar vind ik dit wel onder vallen. Verder vind ik het lastig om je advies te geven als ik niet weet welke relatie je hebt met deze persoon.
Als dit mijn partner was dan was het klaar. Zoiets gaat geen voorbeeld zijn voor mijn kinderen. Het klinkt misschien hard, maar ik heb in mijn jeugd ook iemand om me heen gehad met zulk gedrag en geloof me...kinderen krijgen dat hoe dan ook mee. Een vriendin van mij heeft er een handje van onder het mom van ‘durf ik niet/teveel moeite’ waardoor ik dus met haar kids plus die van mij constant bezig ben. Ga ik niet doen, dus dan maar geen uitjes.