Dat soort situaties zijn hier ook wel. Buiten dezelfde problemen qua AD(H)D die beiden hebben is er cognitief veel verschil, ten nadele van de oudste. Maar je leert vanzelf wanneer het goede momenten zijn om zoiets te doen en wanneer je het uit je hoofd laat Vaak vullen man en ik elkaar daarbij aan en begint de ander met de oudste over iets anders.
Hier idd ook. Ze bemoeit zich op school en bso ook met alles. Ze ziet en hoort ook alles! En als ik met een ander kind bezig ben gaat zij naast me staan en speelt moedertje mee.
Dat gebeurt hier ook hoor, mijn dochter ( 9 jaar) zie je nu echt voorbij haar broer gaan in veel dingen. Dit is moeilijk want in zijn wereld is hij ouder en dus kan en mag dat van hem niet (lees hij verliest zijn controle over haar) Dat is moeilijk want hoewel ik hem heel goed begrijp zit hij nu een periode waarin zijn zusje dus niets mag, ze mag niet zingen (hij wel), alle geluiden die ze maakt zijn irritant en dan loopt hij te roepen dat ze hem triggert (dat hij een heel scala aan irritante geluiden heeft dat ziet hij niet in).
Klopt, hier de mazzel dat zoon continu rooster heeft en dochter niet, dus tussen de middag hebben wij een uurtje samen. Ook hebben we 3 jaar geleden besloten dat het fijn zou zijn als zoon naar een zorgboerderij zou gaan ( op zaterdag om de week) Hij vind het er geweldig (mooi meegenomen) maar op die manier hebben wij even tijd voor onze dochter om dingen te doen (zoals winkelen) die zij leuk vind (en hij vaak niet)
Het klopt dat ik moet wachten tot alle onderzoeken zijn afgerond maar het probleem waar ik nu tegenaan loop is het hier en nu. Op dit moment kan ik hem niet helpen en dat werkt frustrerend. Eén voorbeeld ik moet waarschijnlijk opgenomen worden vandaag omdat pijn medicatie niet genoeg helpt en ik er letterlijk ziek van word van de medicatie dus ik moet opgenomen worden zodat ze injecties kunnen geven tegen de pijn. Ik kan niet weg! Als ik een paar dagen wegga dan breekt hier de pleuris uit bij zoon. Dan heb ik daarna weken feest van een opname die ik heb moeten ondergaan. Ik zit dus nu te denken om mijn moeder in huis te nemen voor een paar dagen zodat die mijn morfine kan spuiten waardoor ik toch thuis ben maar ik wel pijnbestrijding kan krijgen waar ik niet ziek van word. Ik moet voor alles oplossingen bedenken omdat ik dus niet zomaar even iets kan.
Niet alles gelezen maar wat spannend maar hopelijk straks ook verhrlderend. Kijk eens naar informatie over een ballendeken voor het slapen? Misschien is het wat?
Probeer te bedenken dat je hem nu niet even kunt helpen. Je zult zelf eerst meer kennis moeten krijgen over de stoornissen en over wat die voor jouw kind betekenen. Niet iedere autist is hetzelfde. Probeer het te accepteren en kijk naar wat ze wel kunnen. Vergelijk deze kinderen ook niet met een "normaal" kind. Dat loslaten kost heel veel tijd en energie. Probeer te kijken naar de mogelijkheden die er wel zijn. En bedenk dat het vele jaren gaat duren voor je hier een weg in zult vinden. Gelukkig is er best wat mogelijk aan behandeling, psycho educatie (heel belangrijk dat je kind leert wat het heeft en wat ze wel of niet moeten doen), en speltherapie kan ook nuttig zijn. Ze zullen ook kijken naar aanpassingen op school en of ze op een reguliere school kunnen blijven. Een kind dat ik ken volgt uiteindelijk deels thuisonderwijs of is de middag thuis om de prikkels te kunnen verwerken. En als medicatie werkt of iets om in slaap te komen gebruik dat dan ook. Behandeling is heel vaak een combinatie van therapie en medicatie. Wat je thuis kunt doen is veel structuur bieden. Een dagplanning met pictogrammen ophangen. Alles in een vaste volgorde. De slaapkamer prikkelarm maken (lees saai, rustige donkere kleuren, verduisterende gordijnen, geen posters, geen schermen etc). Kleding in de avond klaarleggen. De behandelaars zullen nog meer tips geven.
Oh en informeer naar mogelijkheden voor een logeerhuis voor het weekend of vakanties. Jullie hebben als gezin, als ouders onderling ook tijd voor elkaar en voor de andere kinderen nodig! Heel erg vaak zie je dat die ernstig aandacht tekort komen, dat relaties onder druk komen te staan en mensen zelf het niet meer aankunnen. Het is geen schande om je kind af en toe op een gespecialiseerde plek onder te brengen zodat jullie kunnen opladen. Denk ook aan het belang van andere kinderen.
Alle 4 de dingen die je noemt kunnen veel op elkaar lijken. Wanneer er vermoedens van hoogbegaafdheid zijn zou ik echt iemand laten testen met verstand van hoogbegaafdheid, ook icm de andere vermoedens. Helaas zijn er niet veel testers die hier allemaal verstand van hebben waardoor er nogal eens misdiagnoses gesteld worden... Verder, tja helaas herken ik behoorlijk wat. Voor het niet kunnen slapen werken hier een paar dingen. Vragen die Q heeft mag ze opschrijven en we bespreken het dan de volgende dag, of ze zoekt zelf antwoorden op. Dit doen we ook met dingen die haar bezig houden of waar ze zichzelf druk over maakt. Daarnaast kijken we zelf vaak wat in het journaal komt voordat ze het mag kijken. Heftige dingen (MH17, aanslagen, etc) laten we vooral ‘s avonds niet zien. Niet concentreren herken ik ook > volgekleurde Cito toetsen, ondergetekende kleren of handen, precies kunnen vertellen welk klasgenootje welke werkjes had gedaan, maar zelf letterlijk niks hebben gedaan op school. Q kon zichzelf er simpelweg niet toe zetten. Haar het nut van dingen in laten zien helpt. Dat doen ze op school nu middels top down onderwijs. En thuis, elke vakantie gaan we wel naar musea. Ze heeft een aantal boeken uit een encyclopedie reeks waar ze heel veel in leest. Opdrachten die ze moet doen, tanden poetsen, haren kammen, schoenen aan, tas niet vergeten, moeten we letterlijk elke dag herhalen. Wanneer we iets tegen haar zeggen moet ze ons echt aankijken, anders kan je antwoord krijgen en 5 minuten later te horen krijgen dat ze het echt niet gehoord heeft. Beloningssytemen of picto’s werken hier overigens ook niet.. Veel geduld en succes!
Het lastige is natuurlijk ook dat wanneer gedrag een kind 'overkomt' veel niet werkt, als het dat wel zou doen, dan zou er geen probleem meer zijn. Het is dus zoeken naar wat wel werkt, al is het maar een beetje, en vooral dingen gedurende (veel) langere tijd volhouden met zeer veel geduld om het kind zo vaardigheden aan te leren ed. Wij zijn ook nog aan het zoeken. Picto's werkte hier ook niet, maar een planbord wel. Al is het maar omdat ik er naar kan verwijzen als ze het weer eens kwijt is, zeg maar, ze vergeet zelf namelijk 9/10 om er op te kijken. Opdrachten geef ik per keer, anders ontstaat er een cognitieve overload. Ik heb zelf nogal de neiging om heel veel dingen tegelijk te zeggen, daar moet ik dus echt opletten, want dat verwerkt ze niet (goed). Ik moet haar dus heel bewust tussendoor tijd geven om dingen te verwerken, maar ook weer niet te lang, want dan is ze het weer vergeten. Continu zoeken dus. En dat zal het de rest van haar leven misschien wel blijven. Het helpt me soms om te realiseren dat het voor haar zelf nog veel lastiger moet zijn dan voor mij. (En soms maakt dat besef het juist alleen maar erger...)
Dank je wel voor je bericht. Inderdaad is het geen schande toen ik zelf nog kinderloos was vaak kinderen met een "stempel" opgevangen voor de ouders zodat die inderdaad wat rust hadden en even zichzelf weer konden zijn. Goddank heb ik lieve opa's en oma's die inderdaad af en toe de kinderen nemen een paar dagen in vakantie of weekend zodat wij weer kunnen opladen. Dat is inderdaad heel belangrijk! Helaas kunnen we zonder diagnose nog niet weekend hulp aanvragen en het is ook nog maar de vraag of we dat gaan doen want eerlijk is eerlijk we zijn wel helemaal stapelgek op hem em af en toe van hem en juist de weekenden besteden we veel tijd aan hem en aan zijn zusje.
Herkenbaar hoor! Zoon is de eerste keer getest door Fornhese (dus inderdaad wel een echte instantie) ook omdat veel ouders nu vaak roepen mijn kind is hoogbegaafd. En nu de 2e keer word hij door een grote Kinderpraktijk behandeld die erg goed staat aangeschreven in onze woonplaats. Dit ook door school, huisarts, POH aangedragen als de beste die er is. Er zijn daar kinderartsen, verpleegkundigen, psychiaters, fysio nouja de hele ratteplan en hij word dus ook breed onderzocht zodat we ons niet kunnen blind staren op 1 ding. Hij zit nu op het regulier (vanuit SBO) en die school doet werkelijk alles voor hem. Ik werd zelfs vanavond nog gebeld door de leerkracht van hem met vragen over het drukvest en als ik morgen instructies heb gekregen dat we dan om de tafel gaan zitten hoe we het gaan aanpakken. Mag de leraar het drukvest oppompen of moet ik daarvoor 3x per dag naar school komen. Nouja dat soort dingen. Ze denken ook werkelijk mee. Hij had een scherm nodig zodat hij minder prikkels krijgt en binnen een week staat dat scherm er. Zoon heeft ook zijn eigen koptelefoon gekregen die niemand anders mag lenen van hem dus echt alleen van hem is. Echt ze denken allemaal mee en hebben ook vaak een disciplinair overleg.
Even misschien een hart onder de riem. Ik begeleid tieners op een school. Wat ik vaak van hun hoor is. Ik heb moeite met..., maar het gaat al veel beter. Vroeger flipte ik hier en hier om, nu niet meer etc. Hoe meer psycho educatie deze jongeren gekregen hebben hoe beter ze hun eigen gedrag begrijpen, kunnen aangeven wat ze nodig hebben en ook situaties kunnen voorkomen. Het vraagt een hoop van jullie als ouders en van jullie kids zelf, maar wat ik zie aan jeugd met autisme en een goede of gemiddelde intelligentie is dat ze zich over het algemeen met wat begrip van de omgeving kunnen redden, uitzonderingen daargelaten. Heel veel sterkte! Lijkt me heftig! Grijp de hulp aan die jullie kunnen krijgen en heb ook oog voor de kleine successen. Wat maakt dat dat goed gaat en hoe kun je dat misschien vertalen naar andere situaties? Liefs!