Dit denk ik inderdaad ook... en dan zit ik met een pasgeboren baby op schoot als hij me dat komt vertellen Ben er ook goed ziek van! Hoop dat haar familie er een stokje voor gaat steken!
pff...ik ga dit topic nu even verlaten want het doet me gewoon pijn:x Heel veel sterkte meid, probeer aub bij je broer door te dringen, want dit is echt niet goed
Laatst stond er hier op het forum een verhaal van een lid wiens beste vriendin op de avond van haar huwelijk opeens ook rare dingen was gaan doen. Later bleek dat ze een psychose had gehad (en een verrekte goeie vriendin), en heeft ze daarvoor hulp gekregen. Zij was ook ongeveer 6 maandjes zwanger volgens mij Zoals het hier klinkt (wat jij zegt over geen band hebben met de baby), zou het dat ook kunnen zijn. Ik kan me gewoon niet voorstellen als je al 6 maanden er naartoe leeft, iedereen heppiedepeppie lijkt te zijn, en opeens zeg je .. nee, laat maar, ik hoef het niet, verkeerde vader ... punt. Kan me voorstellen dat ze dik in de stress heeft gezeten over hoe ze het moest vertellen, omdat het overduidelijk zal zijn dat het kind niet van je broer is. Ik hoop echt dat de psycholoog van het adoptiebureau daar doorheen kan prikken. En je broer, sorry, maar daar heb ik nog steeds geen goed woord voor over. Dan kan hij wel onzeker zijn, maar dit soort dingen doe je gewoon niet en dat heeft niets met onzekerheid te maken. Als hij echt zo bang is haar te verliezen, dan neemt hij het kind op de koop toe. Hij heeft mij er iets teveel vrede mee allemaal.
Niet bepaald aannames, dat zegt ze zelf toch? Als je quote doe het dan wel goed want schrijf ook dat ik me niet kan voorstellen dat ze het echt doorzet
Wel degelijk aannames, want wij waren er toch niet bij of wel? Ook ts heeft niet bij het bewuste gesprek gezeten maar heeft de kant van haar broer gehoord.
Nee tuurlijk niet. Ik heb toch nergens gezegd of ze de baby wel of niet wil... hoe moet ik dat nou weten?
Wat ik echt niet snap is dat iedereen maar kwaad spreek over de broer van TS... Ik vind het ook niet kunnen hoor. Maar in 3weken tijd(?) Staat zijn leven op z'n kop! Zijn vriendin blijkt vreemd te zijn gegaan, tot overmaat van ramp is ze zwanger van een ander.. En daar heeft ze ook nog over gelogen?!? Daarnaast ervaart een man de zwangerschap heel anders als wij vrouwen.. Neem aan dat iedereen dat hier wel weet. (Nee niet iedere man maar zeker wel veel) Dus ik begrijp die man volkomen dat hij zo denkt.. Nee hij mag zijn vriendin zeker niet pushen. En wat die vriendin heeft gedaan is helemaal niet goed te praten.. Maar ik kan de emoties van die man echt wel begrijpen.. Hij moet er (zonder vriendin) eens over nadenken.. Dus TS praat met je broer! Nogmaals ik keur het niet goed, en zal wel heel zp over me heen krijgen.. Maar ipv alleen maar te roepen, verplaats je eens in die man..
Ik zou een heel logische reactie van de broer van TS vinden: sorry, maar na al je leugens en nu dit ook nog wil en kan ik niet verder met deze relatie. Dat is een normale reactie, niet de gedachte "wij wissen dit kind gewoon uit, foutje, en gaan lekker met elkaar door". Zal best zijn dat die man in een emotionele achtbaan zit, maar beter neemt hij wat afstand van haar om zijn gedachten op een rijtje te zetten.
Daar ben ik het wel met je eens.. Maar ik dacht zelf ook makkelijk over abortus. Totdat ik er over na ging denken..vandaar dat ik hem misschien makkelijker 'begrijp' Hij heeft het kindje niet gezien/ gekend. Dan is zoiets natuurlijk wel makkelijk gezegd
Net een heel gesprek met mijn moeder gehad. We gaan volgende week samen met mijn broer en zijn vriendin praten om ze op andere gedachten te brengen. K zal ook zeggen dat ik niet achter hun besluit sta. .. Hoe het verder gaat moeten we maart zien. Bedankt voor jullie reacties.
Wacht maar tot het kindje geboren is, vraag me af of ze dat kleine onschuldige mensje nog af kan staan. Anderzijds; kindje groeit misschien wel gelukkiger op bij adoptie-ouders dan bij ouders die 'm niet willen.
Echt bizar! Ze voelt het kindje in haar buik! Echt heel grof, de bizarre liefde die ik (al tijdens mijn zwangerschappen) voor mijn kinderen voel, kan gewoon niet begrijpen dat iemand zoiets zegt! Heel naar, bah, echt sterkte meid, je bent er klaar mee dat jullie er zo 1 bij hebben gekregen in de familie, bah
Echt heel goed, en heel veel succes. Meer kun je toch niet doen nu, en dan heb je ook voor jezelf het gevoel dat je alles gedaan hebt wat je kon. En niet te vergeten: dat je voor dit kindje opkomt. Want niemand anders doet het.
Goed dat jullie met elkaar gaan praten. Of laten weten dat jullie ze zullen steunen als het kindje er wel komt. Snap op zich wel dat ze misschien bang zijn voor kritiek, als het kindje een andere huidskleur heeft. Maar goed die reacties komen sowieso, ook als ze het kindje afstaan ter adoptie en zij enkele maanden later weer zwanger is en dit kindje wel blijft. Overigens vraag ik me ook erg af, zoals velen hier, hoe de relatie hier na verder zal gaan. Want dan is het kindje uit de buik en "weg", zij een lichaam vol hormonen en misschien wel heel veel spijt. Gaat ze het je broer niet kwalijk nemen... Waar gaat de relatie verder. Want al was er geen enkel kind of zwangerschap in het spel, dat vreemdgaan is al een heel punt, dat moet toch eerst goed komen en elkaar weer vertrouwen e.d. Op zoiets kan je relatie al kapot gaan. En nu is er ook nog een kindje in het spel, die helemaal nergens iets aan kan doen. Het is een heel moeilijke situatie en iedereen kan een mening hebben, punt is dat zij het samen uit moeten zoeken. Maar in 3 weken tijd de beslissing tot adoptie nemen vind ik persoonlijk erg snel.
Wat een ontzettend stom verhaal. Hoe kun je nou je kind zomaar even ter adoptie opgeven? Ik zou het zelfs logischer gevonden hebben, als je broer had gezegd: Ik vergeef het je, ik blijf bij je en ik erken het kind en ga het opvoeden alsof het het mijne was... Maar goed... wat wij ook vinden, zelfs wat JIJ er van vindt: Het is je broers beslissing. Als HIJ het haar al vergeeft, wie ben jij dan om er moeilijk over te doen? Ik snap dat het moeilijk is. Mijn tip is: Even niet 'gezellig' samen afspreken. Even de boot afhouden. Als jullie elkaar ergens zien, gewoon beleefd doen en meer niet. Mijn ervaring is dat de gevoelens die je nu hebt wel slijten... Heel veel succes in elk geval!
echt he? Grof gezegd het klinkt bijna als lopende band werk. Eentje die er tussen zit die er anders dan anders uitziet en hoppa die doen we weg, op naar de volgende.
Ik heb nog niet alles gelezen... ben op pagina 14... Ik verloor mijn eerste kind toen ik 22 was en ik was al een stuk volwassener! Ik ben zelfs niet zo makkelijk met, zoals ik eerder heb gelezen, het doneren van een bloemkool aan de voedselbank of het wegdoen of verkopen van kledingstukken, zelfs daar twijfel ik maanden over en doe ik het met pijn in mijn hart weg! Eerlijk gezegd vind ik het belachelijk dat jullie hele familie niets doet, jullie hoeven niet een beslissing te beinvloeden of forceren maar ze dealen er nu met zijn tweetjes mee en misschien zou een andere kijk op dingen goed voor ze zijn! Hun sterken in een beslissing of juist een andere beslissing. Ik heb hier geen mening over verder, ik sta niet in hun schoenen, maar ik krikg het idee dat er is nagedacht over een korte termijn oplossing zonder goed na te denken over de gevolgen, die jullie hen misschien wel zouden kunnen doen inzien.