Hallo allemaal, Ik lees hier altijd zo veel positieve berichten van meiden die al een hele tijd bezig zijn zwanger te worden. Ik vind het ongelofelijk hoe jullie zo positief en hoopvol kunnen blijven en hoop op tips hoe ik dat ook kan Wij zijn nu 15 maanden bezig en lopen inmiddels bij de gyn. Mijn vriend heeft slecht zaad, maar bij mij lijkt op het eerste gezicht alles goed in orde. Wij staan net aan het begin van de mmm en in januari gaan we starten met de eerste echte onderzoeken. Ik had het er van begin af aan moeilijk dat het zo lang duurde, maar sinds we weten dat mijn vriend slecht zaad heeft lijkt het wel of ik geen hoop meer heb op een baby. Ik ben continu zo verdrietig, omdat het maar niet wil lukken. Het verdriet wordt de laatste tijd alleen maar erger en ik wil al niet eens meer vrijen om de teleurstelling, wanneer ik weer ongesteld wordt, te voorkomen. Dat is toch niet normaal?! Mijn vriend zegt altijd dat we het moeten afwachten en dat er tegenwoordig zo veel mogelijkheden zijn voor stellen als wij, maar ik ben er steeds meer van overtuigd dat het voor ons gewoon niet is weggelegd. Ik weet echt niet waar die overtuiging vandaan komt en ik wil het ook helemaal niet, omdat ik me er zelf alleen maar ellendiger voel. Ik wil heel graag geloven dat het allemaal goed komt en ik alleen maar geduld moet hebben, maar dat durf ik niet, omdat ik bang ben aan het eind toch weer teleurgesteld te worden. Soms wil ik mijn verdriet gewoon de wereld in schreeuwen in de hoop dat iemand het begrijpt. Op mijn werk kan ik me niet meer concentreren en ik vind het steeds moeilijker mijn verdriet niet te laten zien, al helemaal met een zwangere collega dagelijks voor mijn neus. De dingen, waarin ik afleiding zoek (sporten, leuke dingen doen, vrijwilligerswerk enz.) helpen wel, maar laten het verdriet maar kort vergeten. Ik kan elk moment spontaan in tranen uitbarsten, wat niet altijd even handig is , en ik ben bang dat ik op de mensen, die hiervan af weten (mijn vriend en twee goede vriendinnen), erg negatief over kom, omdat ik steeds maar loop te klagen over mijn verdriet. Zo ken ik mezelf helemaal niet, want ik ben altijd een positief en vrolijk iemand en ik wil helemaal niet zon chagrijnige zeurkous zijn! Ik vraag me dus af of dit voor iemand herkenbaar is en zo ja, hoe jullie hiermee omgaan? Misschien heeft iemand tips om je in zo een situatie beter te voelen en er beter mee om te gaan? Ik wil heel graag hoop houden, maar wat kan ik tegen mezelf zeggen om er ook in te geloven? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen en gevoelens en wellicht kunnen we elkaar hierin steunen?! Alvast bedankt voor reacties! Groetjes, Nati
lieve meid, bij de 1e hebben wij ook in de MMM gezeten. En was het verdriet, maar vooral die alles overheersende angst om met lege armen achter te blijven enorm. Hoe ik er mee om ging? Ik ben christen en daar putte ik mijn kracht uit. Maar wat heb ik vaak geschreeuwd naar boven!! Ook de meiden hier van het PCO clubje hebben me veel geholpen! Wat er 1 telkens zei: zoek weer het lichtpuntje, de hoop. Een volgende ronde, een onderzoek, een bezoekje aan de gyn.... sterkte meid, liefss Taliaa
Lieve Nati, Ik wilde je even een hart onder de riem steken en je laten weten dat ik heel veel in jouw verhaal herken. Wij zitten nu ook in ronde 15 (volgeden week alweer 16, zucht) en sinds het begin van deze maand ook in de mmm. Tot voor kort ging er ik eigenlijk best ok mee om (al zeg ik het zelf ), maar sinds ik in sept weer een vmk heb gehad is me de moed meer en meer in de schoenen gezakt. We blijven het wel elke maand proberen, maar soms denk ik echt waarom - het lutk toch niet. Het doet inderdaad zo'n pijn om elke maand weer die stomme ongi te krijgen :x en het is steeds moeilijker om nog hoop te houden. Maar je MOET toch hoop blijven houden meis! Voor slecht zaad hebben ze tegenwoordig heel veel goede oplossing. Als er ook maar een paar goede zwemmertjes tussen zitten, dan kunnen ze met IVf of ICSI proberen die je eitje te laten bevruchten. Of wellicht is het zelfs mogelijk om met een behandeling de kwaliteit v/h zaad van je mannetje te verbeteren. Het duurt misschien nog even, maar als er verder niets aan de hand is met jullie dan is de kans groot dat je uitiendelijk echt je eigen beebje hebt! Je moet er in blijven geloven! Helaas kan ik je weinig goede tips geven. Ik hoor altijd 'focus je meer op andere dingen dan allen op zwanger willen worden' en zorg dat je genoeg leuke dingen in je leven hebt. Dat werkt wel een beetje, maar is ook makkelijekr gezegd dan gedaan. Vorige week waren we een weekje op vakantie en het is helaas niet zo dat ik me dan ook ineens veel beter voel en er niet meer aan denk. Tja, ik denk dat het belangrijkste is dat je toch hoop probeert te houden. Natuurlijk is het normaal om je af en toe af te vragen of het uberhaupt wel gaat lukken en even een flink dipje te hebben, maar porbeer die gedachten later dan wel weer uit je hoofd te zetten. Er zijn heel veel meiden hier op het forum die er heeeeel lang over gedaan hebben een zwanger te worden, maar waarbij uiteindelijk toch lukte! Denk daar maar aan. Hele dikke knuffel!
Hey lieve Nati, Ook ik herken me onwijs in je verhaal hoor. Wij zijn nu ook 15 maanden bezig en ook hier wil t maar niet lukken. We hebben al diverse onderzoeken gehad en daaruit kwam dat mijn progesteron level echt veel en veel te laag is. Nu ben ik aan het wachten op een HSG en vanuit daar gaan we verder. Op dit moment zit ik thuis in de ziektewet omdat ik me ook niet meer op mijn werk kon concentreren en het even niet aankon om constant geconfronteerd te worden met twee zwangere collega's. Ik weet ook wel dat ik hoop moet houden maar het is gewoon heel erg lastig om positief te blijven. Dus je bent ech niet de enige en het is fijn om het hier soms van je af te kunnen schrijven.
Lieve Nati, Ook ik kan jou goed begrijpen. Wij zijn bezig sinds oktober 2007 voor een eerste kindje. Ik ben tot op heden nog niet zwanger geweest. Ook wij zitten in de MMM en gaan inmiddels voor de 5e IUI. Met het zaad van mijn vriend is (gelukkig) niets mis, maar het probleem ligt bij mij (mijn slijm vermoordt zaadjes). Elke maand dat ik weer ongi word, ben ik weer verdrietig. Ook vind ik het steeds moeilijker om blij te zijn voor iemand die aankondigt zwanger te zijn. Dit komt gewoon doordat ik ook eens zo graag degene zou willen zijn met een positieve zwangerschapstest. Je vraagt om tips... Ten eerste: uit je verdriet en krop het niet op. Ik weet niet hoeveel mensen in jouw omgeving weten dat jullie in de MMM zitten? Bij ons weet iedereen het. Daar ben ik nu erg blij om. Ik kan overal mijn verhaal kwijt en iedereen leeft mee. Ik kan dus steun zoeken als ik dat nodig heb. Zelfs bij mijn nu-nog collega's (ik zit per 1 januari 2010 helaas zonder werk). Die zijn gelukkig ook erg begripvol. Ik merk ook dat voor mezelf mijn werk juist afleiding biedt. Ik ben wel erg bang voor januari, als mijn werk wegvalt. Dan zit ik dus thuis te prakkezeren...... Dus probeer ten tweede afleiding te zoeken, hoe moeilijk dat ook is. Als je je gedachten maar ergens anders op kunt zetten, al is dat maar voor even. Ten derde: verlies nooit de moed en hoop. Ook erg moeilijk. Dat weet ik. Want hoe vaker een behandeling mislukt, hoe meer de moed je in de schoenen zal gaan zinken. Toch...Blijf er in geloven. Voor mezelf heb ik in mijn hoofd geprent: ik geef pas op als ik ALLES heb geprobeerd! Zolang ik nog niet alles geprobeerd heb, bestaat er dus de kans dat ik WEL een kindje mag krijgen. Bij mij speelt mijn leeftijd ook nog eens een rol. Over een paar weekjes ben ik 35. Nog niet te oud voor een kindje, maar voor mijn gevoel begint mijn biologische klok keihard te tikken...Dat is ook enigszins benauwend. Nogmaals: zie onder mijn banner. Elke ronde biedt nieuwe kansen. De MMM biedt geen wondermiddelen, maar er is zoveel mogelijk tegenwoordig! Zelfs met slecht zaad. Liefs, Be Happy
Ik begrijp je ook helemaal... 13 maanden bezig en 2 (v)mk achter de rug. De 2e x dat het raak was durfde ik savonds niet naar bed, bang om snachts wakker te worden met buikpijn enzo... Sochtends om 6 uur werd ik wakker en werd mijn angst waarheid. Iedreen om me heen lijkt binnen no-time wanger te worden. Gisteren ook weer een collega met groot nieuws. De hele ochtend ging het over zwanger zijn, baby's, jongetjes meisjes blablabla... Ik heb hard doorgewerkt om het maar niet te hoeven horen. Ik ben wel heel blij voor degene die zwanger zijn hoor! Maar denk dan wel "wanneer wij dan?" Toch heb ik 3 van de 4 weken vertrouwen dat het allemaal goed gaat komen. Maar dan, die laatste week..... het moment van ongi worden... de eerste paar dagen daarna... Dan kunnen ze me opvegen. Janken en chagerijnig zijn Ik heb ook af en toe het gevoel van opgeven... gewoon geen sex, dan ook geen zorgen... maarja, de wens is zo groot! Ik kan je weinig tips geven helaas... want er is géén aan/uit knopje! Wel ben ik gestopt met ovutesten... Het geeft me meer rust de eerste 3 weken van mijn cyclus. Helaas ga ik daarna tellen, rekenen, tellen en nog een keer rekenen of we wel genoeg hebben geklust. Praten of schrijven dat werkt het best! Liefs Cyntje78
Ik herken je verhaal ook erg goed. Wij zitten nu in ronde 21 en we moeten nu verplicht van de arts 2 maand hormoonpauze nemen ivm cystes en dat valt me ook erg zwaar. Iedereen om je heen wordt zwanger, overal wordt je aan zwangerschappen en dus je eigen lee buik geconfronteerd... Bij ons ligt het medische net andersom: vriendlief is alles in orde en ik ben niet al te vruchtbaar zeg maar. Maar we voelen ons waasrschijlijk wel even rot. Ik heb geen tip of een handreiking wat je zou moeten gaan doen om je weer beter te gaan laten voelen... Niemand kan jou verdriet van je af nemen. Wat ik wel kan gaan doen is je het advies geven er openlijk over te zijn in je omgeving. Dan kunnen mensen rekening houden met jou verdriet en voel je je niet zo vreselijk ontplofbaar. Voor mij werkt het namelijk om er open over te zijn. Dan hoef ik geen rol te spelen van een persoon die geen vruchtbaarheidsproblemen heeft, maar gewoon mezelf zijn. Verder, kom lekker je ding van je afkletsen. Kom eventueel in de rubriek vruchtbaarheidsproblemen mee kletsen, daar zullen waarschijnlijk meer gelijkgestemden zijn dan in deze rubriek van zwanger worden. Je zou trouwens ook het boekje open zenuw kunnen aanschaffen, ff lekker herkenbare verhalen lezen van hoe mensen zich zoals wij zich kunnen voelen. Verder, ff lekker janken geeft niets. Heb je inspiratie nodig om te janken? kijk hier maar eens naar YouTube - I Would Die For That of Tears and Hope - the infertility awareness project succes verzekerd, ben je het weer ff lekker kwijt!! Als je tenminste maar wel zo nu en dan ook dit in je oren knoopt: YouTube - BLØF - De Storm (Geef Niet Op) Official Video Succes meid!! En weet dat als je je ei kwijt wilt, er meer dan zat meiden hier op het forum zijn die echt jou begrijpen!!
ik herken je verhaal en verdriet heeel goed meid. wij zijn al 11 jaar aan het hopen en verdrietig we hebben het een tijd links laten ligen zo van ach laat maar we blijven kinderloos . sins aug dit jaar in de mmm we hebben nu meer hoop gekregen nu mijn vleesboom er uit gaat die er al uit zou zijn maar ik heb te hoge bloeddruk dus helaas is het niet door gegaan. eerst moet de bloeddruk na beneden morgen nog een keer naar de ass om te testen en dan maar hopen dat ik als nog snel geholpen word. 210 waarschijnlijk ivf of isci manlief zijn zaad word in dec nog een keer na gekeken de dobbelsteen heeft voor ons op moment 20 kantjes ik heb geen tips voor je alleen verlies de hoop niet hoe moelijk het ook is lees hier op het forum meer verhalen van meiden en put daar hoop uit is mij wel gelukt oja en dat boek open zenuw ga ik ook halen maartje hele dikke knuf
hey meis, ik ken het gevoel ook heel goed. Wij zijn al 17 maanden bezig en nog steeds niks. Lopen nu ook in het zh en daar worden we echt behandeld als een nummertje. Absoluut niks meer. Ik heb lang geleden een topic geopend ( dames die langer bezig zijn dan 1 jaar ) Misschien een idee voor je om daar mee te kletsen, daar zitten we allemaal in het zelfde schuitje als jij. Het topic staat nu nog onder zwanger worden maar zal verplaatst worden naar de clubs.
Ook hier iemand die het verhaal echt wel herkent! Wij zijn nu ook ruim 15 maanden bezig, en nog geen enkele keer raak geweest. Met m'n vriend is niks aan de hand, z'n kwakkie was prima. Maar met mij dus niet... We lopen sinds eind augustus in de MMM, en onze FA is er van overtuigd dat het alleen door m'n overgewicht komt, terwijl ik er van overtuigd ben dat er meer aan de hand is, en het waarschijnlijk voor een groot deel van m'n schildklier afhankelijk is. Wordt gelukkig binnenkort wel geprikt, maar moet ondertussen toch ook nog 'even' 20kg afvallen. Heb geen tips voor je om de moed er in te houden, ik leef zelf nu van afspraak naar afspraak.. En gezien ik zoveel moet afvallen kan ik me daar ook volledig op concentreren, maar toch. Heb afgelopen maandag zelfs nog een 'break-down' gehad, vriendlief kwam thuis van z'n werk, zei hoi, ging op de bank voor de tv zitten, en op dat moment knapten bij mij de stoppen.. Ben met pannen en spatels gaan gooien (was aan het afwassen), heb m'n mp3speler gepakt, schoenen aan gedaan en ben weggegaan. Lopen.. Muziek dusdanig hard dat ik m'n eigen gedachten niet eens meer kon horen. Op dat moment besloten maar weer aan de pil te gaan als ik weer ongi word, de handdoek in de ring gooien! Ben er helemaal flauw van en dan maar gewoon niet! Maar nu, paar dagen later, zit ik te wachten tot ik ongi word, zodat we weer verder kunnen met de onderzoeken.. Dus het is echt een proces van 'vallen en opstaan', en proberen je er doorheen te slaan.. Onder "vruchtbaarheidsbehandelingen" staat ook een topic, "meiden die pas in het ziekenhuis lopen". You're welcome to check it out Oh, en sorry voor 't lange verhaal
Al het bovenstaande komt mij zo bekend voor, ik heb het afgelopen jaar nog nooit zoveel gehuild en eerlijk gezegd ben ik er een beetje klaar mee. Ik wil niet meer dat mijn leven overschaduwd wordt door het verdriet en de angst maar ook ik vind het heel moeilijk het een plekje te geven. Het is vooral bij mij de angst die steeds weer omhoog komt, de angst om misschien nooit een kindje te kunnen krijgen. Wij staan dan nog maar pas aan het begin van behandelingen maar toch ben ik bang dat nou juist wij tot dat kleine percentage behoren die ongewenst kinderloos zullen blijven. En aan de andere kant fantaseer ik dat wij ooit wel een kindje zullen hebben. De laatste tijd vraag ik mij echt af waarom nou juist wij zo'n moeite hebben met zwanger raken, en dat terwijl er bij ons geen afwijkingen zijn gevonden. Ik kan je niet echt tips geven om met je verdriet om te gaan. Ja, praat erover met mensen, mij lucht het vaak wel op. Alhoewel ik mij toch vaak erg eenzaam voel omdat bijna iedereen in mijn omgeving al kindjes hebben en ook nog eens heel snel zwanger waren. Ze zijn allemaal heel meelevend hoor, maar snappen natuurlijk niet helemaal ons verdriet en dat kan ik wel merken. Verder vind ik de tips van Maartje, die liedjes, ook wel een goeie. Ik luister veel naar muziek en huil er dan ook lekker bij, dat lucht op. Maar probeer ook moed uit liedjes te krijgen, de moed om niet op te geven. En blijf vooral hier al je verdriet en frustraties opschrijven, het maakt niet uit dat je steeds hetzelfde schrijft. Als het je oplucht vooral schrijven
ik hoef mij verhaal niet te schrijven dat hebben jullie allemaal al gedaan wat mij posit houd is er veel over praten om ons heen weet iedereen het en daar ben ik er blij om je krijgt geen vragen van wil je nog geen bb of zo ik probeer overal het posit uit te halen hoe zwaar het soms ook is maar vooral praten suc6 allemaal op naar een vruchbaar 2010
Hoi, Iedereen bedankt voor alle berichten!!! Dat velen van jullie mijn gevoelens herkennen vind ik heel fijn, al gun ik het natuurlijk niemand dezelfde rotgevoelens te hebben als ik! :x Op gegeven ging ik me echter afvragen of ik wel normaal ben, omdat ik zo verdrietig ben terwijl wij pas aan het begin van de mmm staan en er nog zo veel mogelijk schijnt te zijn. Als ik jullie verhalen lees voel ik me toch wel normaal Mijn vriend is helemaal geweldig, maar hij geeft mij vaak het gevoel dat ik niet zo moet zeuren en het allemaal rustig moet afwachten. Hij is veel nuchterder en heeft vertrouwen in de mmm, wat ik dus helaas totaal niet heb. Ik schaam me vaak voor mijn gevoelens, omdat ik dan denk aan al die meiden die nog veel langer zijn als wij of waarbij het uiteindelijk misschien toch niet is gelukt. Ik denk dan vaak dat ik (nog) helemaal geen reden heb om zo overspannen te lopen doen. Maar elke maand is er gewoon een te veel. Met een vakantie, leuke uitjes of muziek kan ik me op zich wel goed afleiden - tot ik een zwangere buik of kinderwagen zie. En het is ook niet zo tot ik er echt 24/7 mee bezig ben en ik heb ook goede en positieve dagen, waarop ik me prima voel en zeker van het leven geniet. In mijn omgeving weten twee goede vriendinnen ervan. Een naaste collega heb ik het ook verteld, maar dat was toen meer om te verklaren waarom ik zo chagrijnig en oneerlijk tegen hem was. Daarna hebben wij het er nooit meer over gehad. Aan de ene kant vind ik het fijn dat verder niemand het weet, maar aan de andere kant vind ik het steeds moeilijker mijn gezicht in de plooi te houden. Soms lijkt het me gewoon heerlijk om mijn gevoelens niet meer te moeten verstoppen en gewoon te kunnen laten zien dat ik verdrietig ben, maar aan de andere kant vind ik het zo privé dat ik er bijvoorbeeld op mijn werk toch niet echt over wil praten. Ik ben ook bang voor de reacties, dus houd ik het nog even stil - zolang ik het nog kan volhouden, haha. De zin van cyntje78, gewoon geen sex, dan ook geen zorgen... maarja, de wens is zo groot!, omschrijft precies hoe ik me nu voel, het is zo vreselijk dubbel allemaal! Ook wat Saz667 schreef herken ik helemaal: Op dat moment besloten maar weer aan de pil te gaan als ik weer ongi word, de handdoek in de ring gooien! Ben er helemaal flauw van en dan maar gewoon niet!Ik was van de week ook bijna weer begonnen met de pil, ik was het allemaal zo zat!!!! Nu ben ik wel blij dat ik het toch niet gedaan heb. Groetjes en veel sterkte en succes iedereen, Nati
nati jij ook heel veel sterkte en succes in de mmm en vooral van je af schrijven he kan heel goed werken hoor
hey meid, ik kan niet echt meepraten, want zijn nog maar net begonnen, maar ik kan je alleen heel veel succes toewensen en zoals nog gezegd: veel erover praten met mensen die dit ook meemaken... of hier op t forum je hartje luchten en ook bij goede vriendinnen... ik vind dat een echte goeie vriendin dit gerust aankan en je kan steunen hoor... veel succes en do not give up!!!
Lieve allemaal, Voor mijn gevoel ben ik al lang bezig , maar kom niet eens in de buurt bij jullie rondes. Het raakt me om jullie verhalen te lezen. Mijn zus zit in ronde 13 en van de 3 milj zaadjes van haar man konden ze maar 1 levende vinden, heel triest dus. Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen. Liefs Kapedi
wij gaan maand 13 in en ik heb zo'n beetje de handdoek in de ring gegooid ik voel mij precies het zelfde als jou, ik kan het ook totaal niet meer aan als ik super lieve kindje zie of vrouwen met mooie bolle buikje. soms trekt je het gewoon even niet meer, ik begrijp je best. Tips heb ik niet, praat met je vriend / man over je verdriet en denk zoveel mogen aan de goede dingen. xxxjes we komen er wel
ook ik herken jullie verhalen.. ook wij zijn al een aardig tijdje bezig, met als resultaat 3 miskramen waarvan een een tweeling.. wij hebben veel onderzoeken gehad, waar eerst niks uitkwam.. toen de laatste keer dat ik zwanger was van een tweeling was er een afwijking aan mijn baarmoeder te zien.. een uterus bicornis.. nadat we dit ondekt hebben heeft de gyneacoloog eigenlijk gezegd van je moet gewoon blijven wachten tot het wel een keer goed gaat.. en toen voelde we ons helemaal ellendig en je hebt het gevoel van we worden aan ons lot over gelaten.. terwijl je weet dat ze niks voor je kunnen doen, doet dit toch pijn. ik ben de laatste tijd echt een wrak, kan om alles huilen.. steeds weer die angst of het ooit wel goed komt! de mensen om mij heen weten niet echt hoe ik me voel, en denken dat het allemaal wel meevalt heb ik het idee.. maar door dit alles ben ik echt een heeeel ander mens geworden... de eerste twee miskramen was ik nog redelijk positief maar merk aan mezelf dat ik dat nu echt niet meer ben.. ik heb niet echt het idee dat je dit soort verdriet kan verwerken, ik niet goed in ieder geval, wel probeer ik veel "mijn verhaal" op te schrijven.. ook ben ik bezig met afvallen ben al 20kg kwijt en daar stort ik me momenteel helemaal op.. inmiddels zijn we alweer een tijdje bezig om weer zwanger te raken maar tot op heden nog geen resultaat helaas! dit nummer beschrijft goed het gevoel. YouTube - Reni & Elise - Een maand voorbij YouTube - Celine Dion - A New Day Has Come ik hoop echt voor iedereen dat het snel raak mag zijn. en onze grootste wens mag uitkomen!! heel veel geluk allemaal!
Hoihoi, Ik heb er zelf 9 maanden over gedaan, en ergerde me er enorm aan.. Ik las een x hier op het forum, dat iemand pas zwanger raakte toen ze zich er niet meer veel mee bezig hield. Toen d8 ik, ach het zal wel.. Maar na mijn 9 maanden was ik het zo zat dat ik me er bij neer had gelegt en een break nam.. En heel raar, maar waar! ik raakte toevallig in die maand zwanger! Mis moet je ook even een break houden! Even verstand op 0 .. en wie weet lukt het bij jou ook liefs
Ik weet dat je het goed en lief bedoelt en wil je absoluut niet aanvallen, maar ik wil je wel even een advies geven.... "er niet mee bezig zijn" .... zo'n opmerking moet je niet maken naar iemand die in de MMM zit (zoals ik!)... Anders mag je alle MMM-meiden even uitleggen hoe je "er niet mee bezig moet zijn" als je vaak naar het ziekenhuis moet voor vruchtbaarheidsbehandelingen. Ook TS loopt inmiddels bij de gynaecoloog en staat aan het begin van de MMM. Moet ze daar dan maar even mee stoppen ofzo?