Ook ik herken je gevoel heel erg Wij zitten nu in ronde 22, maandag weer bij de gyn geweest. 40% kans op een spontane zwangerschap binnen een jaar (waarom is er dan nog steeds niks ?) nu sta ik op de wachtlijst voor een kijkoperatie, dan gaan ze kijken of de eileiders open zijn en of er verklevingen zitten. vinden ze niks dan moeten we eerst nog een jaar zelf proberen, voordat ze ons helpen. Op dit moment zit ik er al helemaal doorheen, ik denk niet dat ik het aan kan om nog een jaar zo door te gaan. Ik heb helaas geen tips :S Iedereen heel veel sterkte Liefs Dina
Dina, 4 maanden geleden kregen wij ook te horen dat we zelfs 50% kans hadden dat we binnen het half jaar zwanger zouden zijn. Dan zijn we 2 jaar bezig en daarna hebben we dan nog 42% dat we binnen 1 jaar zwanger zijn. Leuk hoor die 50% kans maar volgens mij behoren mijn vriend en ik tot die 50% die dus niet zwanger raakt. Dus nog 3 cyclussen (inclusief deze) en dan gaan we weer naar de gyn. Ik sta er dan op dat we aan IUI gaan beginnen, ik ga niet weer een half jaar of jaar vruchteloos zitten wachten.
Er zijn helaas vele vrouwen (en mannen) die zich in jouw verhaal kunnen herkennen. Ik ben er ook 1 van. Nu 14 maanden bezig. Ik ben dan wel even zwanger geweest, maar helaas bleek bij de 1e echo dat ons kindje niet meer leefde. Nu lopen we ook bij de gynaecoloog om wat onderzoeken te laten doen. Puur om uit te sluiten dat er niet wat anders meespeelt. Ik heb helaas ook mijn leeftijd niet mee (ik ben 38 jaar). Iedereen gaat er anders mee om, de een beter dan de ander. Blijf er over praten. Zeker met je partner! Succes!
Ik heb even snel hierdoorheen gelezen. Ik herken het gevoel ook heel erg. Heb ook regelmatig de hoop verloren en vreselijke buien gehad. Toen wij het wilde vertellen dat het niet lukte was dus net schoonzusje zwanger die altijd zei nog niet aan kinderen toe te zijn. Hier ook veel moeite mee gehad. Wat mij erg helpt is hier lezen, en dan ook bij vruchtbaarheidsbehandelingen. Daar zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Nu ik bezig ben met de iui is er weer hoop voor mij. Deze heb ik in de periode van onderzoeken niet gehad. Maar dus ook weer teleurstelling als het niet gelukt is. Heb zelf afgelopen maanden dus niet meer gedacht zal het lukken. En daardoor was de sex ook meteen weer om van te genieten en niet van het moet. Ik heb het op een gegeven moment wel verteld aan andere mensen. Manlief heeft daar geen behoefte aan, maar ik wel. Als je een baalbui hebt kan je je ei kwijt. En mensen snappen jou buien dan beter. Want ze merken dat er toch wat is hoor. En je krijgt gewoon medeleven en steun. Verder loop ik bij een alternatieve arts, ben uiteindelijk zelf sterker geworden door alles. En voor mijn gevoel ook egoistisch. Maar ik kies nu eerder voor mezelf. En het is en blijft moeilijk. Zeker als je een rotdag hebt. Maar probeer toch door te gaan.
ook ik ken het gevoel. Zie overal buiken en baby's. Er is hier al een kamer ingericht, we hadden nooit gedacht dat dit zo lang zou duren. Ik heb verschillende chronische aandoeningen en ik voel me soms wel eens heel goed mislukt. Dan val ik uit naar mijn vriend en zeg 'wat heb je nou aan zo'n slechte broedmachine'...het is echt een uiting van frustratie. Ik probeer, ook tegenover mijn vriend, mijn tranen binnen te houden, want ik weet, een vriendin met al die sores al en dan ook nog eens alleen maar tranen, das geen lol aan. Maar het is moeilijk. Zeker nadat wij na een jaar niet geloof werden en het hard gespeeld is. Na een jaar in mei zwanger geworden en een miskraam. Een curettage die niet goed loopt en na ellenlang zeuren (en verwijzing naar maatsch werk te krijgen ipv goed onderzoek) verklevingen. Nu zijn we overgestapt naar een fert. kliniek. Geen gezeik over afvallen (ik ben niet zo dik, maar ik lees zoveel verhalen over dat afvallen), en een positieve benadering. Vandaag moet ik weer. (MAG ik weer). Anderhalf uur rijden heen, anderhalf uur rijden terug. Ben kapot als ik thuis ben. Maar ik heb het ervoor over. Ik ga ook op in dat sprankje hoop, de positieve instelling van mijn fertiliteitsarts, het feit dat ik nu eindeljik ongesteld ben geworden na de verklevingen, elk sprankje hoop. Toch trek ik de kast met kleertjes niet open. Want dan ben ik bang dat het nooit werkelijkheid gaat worden. En dat we alles moeten verkopen... wij zijn bezig sinds juni 2008. Het lijkt een eeuwigheid. Ik wens ons allen heel veel kracht en veel hoop, en vooral heel veel geluk en succes.
over dat er te veel mee bezig zijn..wat tegen mij ook altijd wordt gezegd.. echt vervelend!! net of het je eigen schuld is dat het niet lukt omdat je er veel mee bezig bent!!
Als je in de mmm zit is het helemaal erg vind ik. Want hoe kan ik er niet mee bezig zijn als je leeft van onderzoek naar onderzoek. En elke week in het ziekenhuis zit. Heb ooit tegen schoonzusje gezegd hoe kan ik er niet mee bezig zijn als ik alle weken naar ziekenhuis moet en overal omheen moet plannen. Keek ze me raar aan. En afgelopen week de 1ste iui gehad. In 8 dagen tijd 6 keer op en neer naar ziekenhuis. Toch zo 1 tot 1.5uur per dag daaraan kwijt. Dan nog alle avonden prikken op hetzelfde tijdstip. Niet weten wanneer je voor iui moet, dus eigenlijks niks kunnen plannen voor dagje weg. En dan nog te horen krijgen niet zo mee bezig zijn. Knap lastig.
Mischien een beetje stom, Maar ik heb het bericht niet helemaal gelezen.. en wist niet dat ze in de MMM zit. Dat is indd geen pretje! En daar kan je moeilijk er niet mee bezig zijn! Sorry en excusses hiervoor! Hopelijk lukt het voor jullie alle snel! liefs
lana@ ik ga de liedjes op zoeken als ik ze gehoord hoor je mijn reactie wel sterkte en succes met zwanger worden
ach ja dat kan ook stom ik ben blond he ik ga het zo doen kan manlief ze ook even horen hoe gaat het met jou?
@ marnat hier gaat het momenteel wel goed, en hoe gaat het bij jou?? .heb alleen heel erg het gevoel dat ik deze maand zwanger ben.. weet niet waarom, maar vind dat echt een vervelend gevoel want als het dan weer niet zo is dan doet het extra pijn.. hebben meer van jullie dat?? ik weet ook echt niet waarom ik dat gevoel heb...
lana@ met mij gaat het wel goed ik wacht op papieren van het ziekenhuis wanneer ik geholpen word aan mijn vleesboom
Haaii, Ik herken mezelf ook in jouw probleem, ik wilde vroeger altijd al op mijn achttiende graag moeder zijn.. alleen had ik het toen niet in de gaten dat ik te druk bezig was met feesten en plezier maken en dat dat allemaal niet mee hielp Nu ben ik inmiddels 34 en ben nog steeds kindloos, ook ik heb elke maand weer wanneer ik ongesteld dat ik breek en dat me vriendinnen wel in no time zwanger raken, of dat je overal mooie zwangere buiken ziet lopen. Ik ben ckr niet jarloers maar het doet me wel pijn in me hart. Ook ik heb geen zin meer in sex om maar elke maand te teleurstelling te voorkomen.Ik kan je ook geen tips geven maar wil je wel laten weten dat ik erg met je mee voel. Laten we hoop blijven houden en er op vertrouwen dat wij ook een keer gezegend zullen worden met ons wondertje. Heel veel liefs, Soraya
net het ziekenhuis gebeld om te vragen of er al meer bekent is ja zegt ze volgende week gaat door je papieren gaan vandaag de deur uit als je bloeddruk goed blijft ik zei ik gebruik de medicatie nog steeds maar ze zijn haast op ik weet niet of ik door moet slikken weet ik ook niet zegt ze je kunt de dokter er over bellen dat doe ik morgen vroeg even hopen dat bloedruk goed blijft duimen 15 dec yesssssssss gaat ie er uit
Heerlijk marnat. En hopelijk heeft het succes bij je. Is het een grote ingreep? Of ben je zo weer op de been? Als het niet lukt zie je inderdaad overal kinderwagens en zwangere buiken. Heb ik ook last van. Net alsof je ze aantrekt als een magneet.
Hier mijn ervaring toen ik zelf in jouw situatie zat. Mijn ex-man en ik waren een jaar bezig toen we in de mmm terrecht kwamen. Dat was een hele ervaring en shock op zich. Ik kan me er nog maar wazig weinig van herinneren. Ik kan me wel herinneren dat ik zo ontzettend emotioneel was en kon er niet tegen om te horen dat er iemand die ik kende zwanger was. Ik was zoooo jaloers en vervloekte die meiden, hoopte echt dat ze een miskraam zouden krijggen. Ik heb 3 jaar met mijn ex in de mmm gezeten en als laatste heb ik ICSI ondergaan en toen is ons huwelijk is op de klippen gelopen. Ik heb me toen voorgenomen om me er maar bij neer te leggen dat ik nooit een kindje van mezelf zou krijgen. Ik heb jaren tegen mezelf gezegd ( en iedereen die het wou horen) dat ik onvruchtbaar ben en nooit zwanger zal raken. Het klinkt misschien raar, maar dat was voor mij de manier om me er overheen te zetten en de moed gewoon te laten varen. Vorig jaar februari ben ik opnieuw getrouwd en mijn man wist dat ik "onvruchtbaar" was, dus we zouden gaan adopteren. In mei hebben we alle benodigde papieren aangevraagd voor adoptie en we gingen daar onze tijd voor nemen om er nogeens heel goed over na te denken. We besloten dat we ECHT een familie wilden beginnen en gingen voor de 4th of July viering naar mijn schoonouders. Als we terugkwamen gingen we werk van de adoptie maken en alle papieren invullen. Terwijl we bij mijn schoonouders waren voelde ik me niet zo lekker en was ook misselijk soms, heel erg moe. Mijn schoonmoeder doet voet reflex therapie en ze was mijn voeten aan het doen toen ze me vroeg of ik misschien problemen met mijn baarmoeder had want ze voelde iets. Ik vertelde haar dat ik onvruchtbaar was... De volgende dag zei mijn schoonzus, "zeg zou je niet zwanger kunnen zijn, doe eens een test". Natuurlijk verklaarde ik haar voor gek en zei dat ik geen kinderen kon krijgen. Ze drong toch aan en gaf me een test mee die ik de volgende ochtend heb gedaan. Ja en je raad het al. ZWANGER! Onze zoon is nu ruim 9 maanden oud en is het beste wat ons ooit overkomen is. Hij was alle moeite en verdriet die ik over de jaren heb gehad dubbel en dwars waard. Ik zou zo weer 10 jaar in de waan zijn dat ik geen kinderen kan krijgen en dan ineens een echt wondertje verwelkomen. Ok dat was een heel verhaal, maar mijn punt is eigenlijk: Ik geloof niet dat het mogelijk is om ermee te leven totdat je de moed opgeeft. Ik heb het zoooo ontzettend moeilijk gehad tijdens de mmm. Zoals ik al zei is mijn huwelijk erdoor naar de maan gegaan. Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt. Alles wat jij beschijft, zo heb ik me ook gevoeld. En het hielp mij totaal niet als mensen tegen me zeiden dat ik geduld moest hebben en me er gewoon bij neerleggen dat het moeilijk is. Ik hoorde vaak dat als mensen jaren in de mmm hebben gezeten en de moed opgeven dat ze binnen de kortste keren spontaan zwanger waren, Ik heb altijd gezegd: ja dank je, maar ik geloof er geen reet van. Nu ik dat zelf heb meegemaakt kan ik je zeggen dat het mogelijk is! Ik weet dat dit waarschijnlijk niet is wat je wilt horen, maar het is echt waar. Probeer er niet mee bezig te zijn en te genieten van je leven. Rust in je hoofd is heel belangrijk. Heel veel succes en ik duim voor je dat je een mooi kindje op de wereld mag zetten!
@lynnami: ik herken je verhaal. Zeker over het idee dat een ander een miskraam krijgt. Heb dat heel erg bij mijn schoonzusje gehad. Schaam me er diep voor, maar ja. Ook bij mij is het niet zo best voor mijn huwelijk. Deze heeft al heel wat klappen te verduren gehad. Zijn wonderbaarlijk nog wel samen. Maar de angst zit er wel bij mij dat het een keer mis kan gaan. Ik denk dat het ook een beetje afhankelijk is of er lichamelijk echt iets mis is of niet of het wel of niet zal lukken als je er niet mee bezig bent. Bij ons zitten er anti-stoffen in het sperma. Daardoor klontert het samen. Dus de kans op een spontane zwangerschap is heel klein. Ben er de eerste maanden totaal niet mee bezig geweest om zwanger te worden. Maar in deze situatie verwacht ik weinig wonderen. Gelukkig is het bij jou goed gekomen en heb je je eigen wondertje.
Ik had bijna geen eisprong en mijn ex had slecht zaad. Mijn hormonen lagen zo erg overhoop dat, zelfs ALS ik een eisprong had, mijn lichaam niet genoeg progesteron aanmaakte om een mooi bedje te maken voor de innesteling van een bevrucht eicelletje. Ik ging er dus niet vanuit dat ik ooit zwanger zou zijn zonder ingrijpen van een dokter. Het doet pijn in mijn hart om te weten dat er zo ontzettend veel meiden zijn die zooo ontzettend graag een gezinnetje willen van hunzelf en hun partner en waar het niet lukt. Ik maak me nogsteeds kwaad om verhalen over "ik wou eigenlijk helemaal niet zwanger worden maar heb toch onbeschermde sex gehad, en nu ben ik zwanger! Wat moet ik doen???"