Op vrijdag 18 september kreeg ik 's Avonds laat buikpijn...een pijn die ik nog niet kende, dat waren dus weeën. Vrij snel de verloskundige gebeld en volgens haar was het uit de hand gelopen bandenpijn en ik moet rustig gaan liggen. Nog geen 10 minuten later enorm veel bloedverlies. De vk heeft toen gelijk een ambulance gebeld en ik werd met spoed afgevoerd naar het ziekenhuis. Het bleek dat ik 3 cm ontsluiting had. Ik dacht nog: dit kan toch helemaal niet, ik ben pas 23 weken zwanger! Er werd snel gehandeld en ik kreeg weeënremmers en deze sloegen erg goed aan. Ook de bloedwaardes waren perfect. 24 uur later moest ik weer bloedprikken... helaas foute boel. 'Mevrouw, u heeft een infectie en daarom moeten wij stoppen met de weeënremmers.' De vloer zakte onder mijn voeten vandaan... Op zondag ben ik bevallen van een heel mooi meisje, met alles erop en eraan. Ze heeft het niet gered...ze was net geen 24 weken, dus er kon niets worden gedaan. Er zal nooit een verklaring komen, waarom ik ontsluiting had...waarom ik een infectie kreeg... De artsen noemen het pech, dikke vette pech. Op 21 december moet ik terug naar het ziekenhuis voor een onderzoek. Pas dan kan er worden gekeken of ik in aanmerking kom voor een cerclage bij een 2e zwangerschap. Zonder dit, zou ik het niet aandurven denk ik. De angst en onzekerheid zal enorm zijn bij een volgende zwangerschap, maar wij willen heel graag een kindje. Wij wachten de onderzoeken af en ik blijf onder controle in het ziekenhuis. Ik wil ook graag vermelden dat ik 2 jaar geleden een lisexcisie behandeling heb gehad. En persoonlijk denk ik dat ik meer controle had moeten krijgen en dat de artsen mij hadden moeten informeren dat er een kans is op een vroeggeboorte... Hoe klein deze kans ook zal zijn...
Lieve Juul, Wat ontzettend verdrietig en oneerlijk dat jullie afscheid hebben moeten nemen van jullie dochter. Ondanks alles wil ik je toch ook feliciteren met de geboorte van jullie Alina, want zij heeft jullie toch ook papa en mama gemaakt. Uit ervaring weet ik dat het rouwproces een weg van vallen en opstaan is. De scherpe randjes zullen er mettertijd vanaf gaan, maar zij zal altijd gemist worden. Ik wil jullie dan ook veel liefde, licht en kracht toewensen.
Dank je wel Diazz. Het is inderdaad vallen en opstaan. Wij kijken ook erg uit naar de toekomst en we hopen op een gezonde zwangerschap. Ook al zal de 2e zwangerschap heel angstig zijn. Hoop dat Alina ooit nog een broertje of zusje erbij krijgt Heb jij hetzelfde meegemaakt in het verleden?
Heel veel sterkte Juul!!! Wat ontzettend moeilijk dat jullie dit hebben moeten mee maken. Wij hebben vorig jaar november ons zoontje verloren met 20 weken zwangerschap. Over 1,5 week is het een jaar geleden en het gemis blijft enorm
Beste Juul, Wat verdrietig dat jullie eerste kindje niet bij jullie kon blijven en dat jullie nu wel papa en mama zijn van een klein vlindertje. Heel veel sterkte de komende tijd. Uit ervaring weet ik dat het soms zo zwaar kan zijn maar dat ondanks het verdriet er ook weer mooiere dagen aan zullen komen. Ik wens jullie veel liefs, kracht en moed en hoop dat er een klein broertje of zusje van Alina in de toekomst zal komen.
Hoi Juul, Dat klopt. In oktober vorig jaar ben ik veel te vroeg bevallen van ons zoontje. Zoveel verdriet en heb me zo alleen gevoeld. Ik ben van ellende na 2,5 week maar weer gaan werken In December bleek ik alweer zwanger. Ontzettend blij en dankbaar, maar de angst ( en het verdriet) overheerste. Ik heb mezelf echt voor me moeten nemen ' te genieten', want ook dit kindje verdiende alle aandacht en liefde. En ik zou nooit spijt krijgen van het wél genieten, mocht het onverhoopt weer fout gaan, maar wél spijt krijgen als ik deze zwangerschap niet genoten zou hebben. Vanaf 24 weken werd het wat relaxter, al heb ik tot de dag van de bevalling vol spanning gezeten. En toen was ze daar, en zij huilde wel! Ontzettend dubbel, want zij was er niet geweest als mijn zoon er geweest was. Deze nieuwe zwangerschap heeft het verdriet iets dragelijker gemaakt, dat wel. Je hebt weer iets om naar uit te kijken. Maar dat grote gapende gat, die enorme leegte, die voel ik nog steeds. Onze kleine man zal altijd gemist worden, net zoals jullie kleine meisje. Ik hoop dat wanneer jullie daar klaar voor zijn, een nieuw wonder jullie snel gegeven zal zijn. Een kindje in jullie armen waar je voor mag zorgen. Liefs
Meid toch..Wat een verlies en wat een verdriet moet je hebben...Ik heb er geen woorden voor. Ik wens je alle liefde toe en sterkte met dit verlies. Ook ben ik het zeker met je eens over wat je zegt over de lisexcisie behandeling. Helaas moet je er in Nederland zelf erg op hameren, op extra controles. Ik vind dit ok geen goed beleid van de artsen. Ik wens je nogmaals veel sterkte en dat je maar snel weer een babietje in je armen mag hebben! Dat zou het gemis niet wegnemen maar toch...
Dank jullie wel voor de lieve reacties. Erg lief! Het gemis zal er inderdaad altijd zijn en met de tijd leer ik er wel beter mee om gaan. Ik ben nog niet aan het werk, maar zou het aan de ene kant wel willen voor de afleiding. Ik verbaas me er echt over, dat er zoveel vrouwen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt en dat er nooit echt een verklaring voor is.... Diazz: wat ontzettend fijn om te horen dat je bent bevallen van een mooi dochtertje. Voelde het gek om vrij snel weer zwanger te zijn? Wij willen ook liever niet te lang wachten, maar het advies van de artsen is om 6 maanden te wachten omdat de kans op een miskraam bijna 5 keer zo hoog is?! Skye81: dat is zeker zo! Mijn moeder is bezig om een brief te schrijven naar ministerie van volksgezondheid. Dat daar echt meer aandacht aan besteed moet worden. Het kan gewoon geen toeval zijn! Vrouwen die een lis behandeling hebben gehad en die zwanger raken, moeten onder controle van het ziekenhuis. Er is tenslotte aan de baarmoedermond gesleuteld.... Mamavanle: wat ontzettend triest om te horen...Het gemis van onze kindjes zal altijd blijven. Floort: ja dat is zeker zo. Ik merk ook dat het stapje voor stapje beter gaat. Maar het heeft mij wel verandert en ik ben anders gaan denken over bepaalde dingen...
Heel veel sterkte met het verlies van jullie dochter Alina, mooie naam heeft ze gekregen. Ik zou niet te snel weer gaan werken want anders kom je je zelf echt tegen. Stap voor stap is goed genoeg en laat je door niemand pushen.
Lieve Juul, Allereerst, hoe gaat het nu met je? Kom je de dagen een beetje door? De zwangerschap van mijn dochter was prachtig en loodzwaar tegelijkertijd. Het onbevangen zwanger zijn zat er hier écht niet meer in, het is ook net of je steeds wacht op dat slechte nieuws, die bevestiging. Gelukkig kwam dat niet, en ligt er een prachtig meisje in haar bed te slapen. De grootste klap ervaar ik eigenlijk nu. Het is een jaar vol spanning geweest, en het is net of ik soms niet meer weet hoe het is om zonder die spanning te leven, heel gek. Hoewel de blijdschap en de intense dankbaarheid overheerst nu ons meisje er is, gaat er werkelijk geen dag voorbij dat ik niet dat enorme gemis voel. Persoonlijk denk ik dat dat zal blijven, en gek genoeg vind ik dat ook fijn. Hij is immers iedere traan waard toch? Ons was trouwens niet het advies gegeven om 6 maanden te wachten. Hoewel de zwangerschap toch een beetje als een verrassing kwam ( wij wilde een korte time-out), was de gyn meer dan enthousiast dat ik me alweer zo snel kwam melden bij hem
Juul, wat goed dat je moeder dit initiatief heeft genomen! Het is toch ook niet normaal hoe makkelijk ze er hier over denken?! In dit topic staat ook het verhaal van Neis, zij heeft 2 kindjes verloren rond de 20 weken en zei schrijft ook over de lisexcisie behandeling. Laat je ajb goed informeren bij een volgende zs en eis de controles. Omdat ik zelf niet erg tevreden was over hoe het in NL gaat mbt de gemakszucht van de gynaecologen ( ik had herhaalde miskramen ) Ben ik af en toe naar Belgie gereden voor mn gemoedsrust. Wel erg eigenlijk als ik er goed over nadenk maar ik wilde per se onder goede controles staan. Neem rustig de tijd voor de verwerking en doe waar jij je goed bij voelt. Het verdriet daar kun je niet omheen en soms maak je in het leven dingen mee waardoor je toch n beetje verandert en anders over dingen denkt... Heeeel veel sterkte!!!
Lieve Diazz, het doet mij erg goed, het begrip van jouw kant. Het gaat met up's en Down's. Maar ik merk dat het steeds ietsje beter gaat en heb nog wel af en toe een slechte dag en die accepteer ik dan ook en ik weet waar het vandaan komt. Nu is afgelopen vrijdag ook mijn schoonvader overleden, dus dat verdriet komt weer heel dichtbij nu. Het is een jaar om gauw te vergeten en we hebben alle hoop voor 2016! En uiteraard het inwendig onderzoek even afwachten in december... Maar we hebben veel hoop Ik denk inderdaad dat het gemis er altijd zal zijn...
o brr heel veel sterkte met het verlies van jullie Alina ( mijn dochter heet ook zo. ) Dat ze altijd mag waken over jullie
Lieve Juul, Ik lees nu pas je bericht, en wat schrik ik hiervan. Gecondoleerd met het verlies van je schoonvader, wat verschrikkelijk! Zoveel verlies achter elkaar is bijna onmenselijk. Heel veel sterkte! Hoe gaat het met je? En met je partner? Wat moet dit enorm moeilijk zijn. Ik wens je alvast heel veel succes met alle onderzoeken die komen gaan, en hoop dat daar iets positiefs uit zal komen. Dat verdienen jullie. Nogmaals heel veel sterkte en kracht toegewenst de komende tijd! Liefs xx
Juul, gefeliciteerd met je dochter Alina en gecondoleerd met het verlies van jullie meisje. En ook met het verlies van je schoonvader. Wat verdrietig! Ons meisje is ook met 23 weken geboren, onder de wettelijke grens van dit regeltjes land. Wat fijn om te lezen dat jouw moeder de juiste kant op aan het schrijven is. Ik voel zelf aan alle kanten dat ik de hele wereld wel op zijn kop zou willen zetten om sommige dingen te veranderen.. Zo weet de gemiddelde vrouw die voor het eerst zwanger is wel dat er een grote kans is op een miskraam de eerste drie maanden, maar niet wat er na die drie maanden nog gebeuren kan. Vrouwen moeten niet bang gemaakt worden, maar naar mijn idee zouden vrouwen wel moeten weten van het bestaan van vroeggeboortes, de leeftijdsgrens van 24 weken en vooral: hoe voelen weeën aan. Ik had overduidelijk weeen, al twee dagen voor mijn bevalling en toch gingen er geen alarmbellen af. Ik zag de druk en de pijn aan als kramp in mijn darmen, niet als weeen. Wat als ik dit wel had geweten en eerder aan de bel had getrokken? Kortom: ik zou graag bij de VK heel wat dingen anders zien, maak de vrouwen ook na de eerste drie maanden bekend met belangrijke zaken. En de regelgeving van NL over de 24 weken grens, die had allang aangepast moeten zijn kijkend naar de anderen landen in West Europa.. Zo frustrerend allemaal. Ik zou graag de wereld veranderen, al weet ik dat het ook een deel het verdriet en de boosheid is. Mijn meisje en al die andere vele te vroeg geboren kindjes komen daarmee niet terug. Heel veel kracht en sterkte toegewenst!