Oké serieus… ik durf gewoon niet meer weg, ik wil gewoon niet meer weg in iedergeval niet met mijn kinderen. En ja dit klinkt heeeeeeel onaardig, maar zo bedoel ik dat natuurlijk niet… maar we zitten in de 2e week van de vakantie. Op dagen dat ik vrij ben dus weekend en gister en vandaag was ik vrij, probeer ik allemaal leuke dingen te doen. Ergens ijsje halen, of een dagje uit… maar echt de ongehoorzaamheid! Ik baal want er is werkelijk geen genieten aan! Beide jongens (7 en bijna 6) lopen alleen maar elkaar te treiteren, en te pesten en ik loop hier constant maar in te sussen en lijk wel n viswijf en politie agent en sta dus dagelijks op overleefstand! Krijg alleen maar grote monden. Vanmiddag dacht ik even (na een flinke woorden discussie met mijn bijna 6 jarige) gezellig met z’n allen naar het centrum te gaan hapje te eten… nou dit heb ik geweten schaamde me dood! De oudste die werkelijk de boel op stelten zette, elkaar te treiteren… en de twee jongsten van 3 jaar doen natuurlijk lekker mee met niet luisteren. En dit is trouwens altijd zo als we even weg “moeten”…. Of we gaan wat doen… ik denk dan prima kun je niet luisteren doen we niks meer leuks… Maarja dan wordt het ook niet heel gezellig. Zaterdag staat er weer een uitje want moet nu 3 volle dagen werken, en zondag gaan we uit eten. Nou, je begrijpt wel dat ik er tegenop zie. Ik bespreek altijd “dit gaan we doen, kunnen we afspreken dat jullie je oortjes gebruiken”? En dat is op dat moment ja… maar we zijn nog geen 5 min weg en de sfeer is al weer opgeslagen. en dan zie je andere gezinnen waarbij de kindjes er netjes naast lopen… en wel luisteren. Hoe dan… geen enkel ding kan hier normaal zonder dat ik/wij boos moeten worden… Weetje we doen ons best al ouders, maar jeetje. Het lijkt wel of wij onze kinderen gewoon niet aankunnen. Ik probeer de jongens ook afzonderlijk van de meiden mee te nemen en we doen zonder hun zusjes ook leuke dingen maar Pff hoe gaat dat bij jullie?
Jeetje, dat is lastig. Ik heb twee van die kinderen die er netjes naast lopen en eigenlijk altijd wel luisteren . Enigste wat ik kan bedenken dat ik altijd gedaan heb is consequent zijn en duidelijk. En af en toe ook best boos op geworden als ze dingen deden die niet konden. Ooit hebben ze een volle boodschappenkar omgetrokken omdat ze er op aan het hangen waren en ik had al gezegd dat dat mis zou gaan. Toen hebben ze in de winkel echt wel op hun kop gehad en konden ze alles op gaan ruimen, het maakt mij niet zoveel uit wat andere daar van vinden dat maakt het wel makkelijker denk ik. En dingen afspreken met een beloning (omkopen ), maar als ze de afspraak niet zijn nagekomen ook geen beloning zoals extra schermtijd ofzo. En misschien zijn ze nu op een leeftijd allemaal dat het gewoon even niet te doen is. Het is ook niet niks alleen op pad met 4 kids, vind dat je al erg ondernemerd bent hoor!
Ik moest aan je topic van vorig jaar denken.. toen je ook met je handen in het haar zat en eigenlijk met dezelfde problematiek. Deze https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/voel-me-de-meest-waardeloze-moeder-ooit.716184/ Is er tussentijds iets veranderd? Want het voelt nog steeds als een vrij negatieve spiraal maar mss vooral omdat jij het zo voelt. Heb je niet te hoge verwachtingen? Sommige kinderen zijn drukker en de leeftijd valt ook niet mee. Probeer ze positief te benaderen, dat helpt echt. Als jouw stemming vrolijk is, als je ze soms gewoon ff laat... kunnen jullie allemaal meer ontspannen
Wij hebben toentertijd hulp ingeschakeld! Nouja we waren bezig met aanvragen en onderzoeken op adhd en hulp gewoon waar ik zeg maar tips bij zou krijgen mbt tot de oudste want die was natuurlijk super pittig en dit zag familie ook (niet dat alles aan hem lag, zeker niet) maar geloof het of niet maar hij veranderde ineens… met hem kan ik 9 vd 10x echt wel wat afspreken en als het klaar is is het vaak ook klaar… maar is het vooral nu de andere die de rest mee trekt in z’n hele gedoe! Zal misschien ook de leeftijd zijn zoals de oudste toen ook heeft gehad maar, ik wil gewoon normaal weg kunnen.
Is er een diagnose uit gekomen bij de oudste? Ik wil niet iedereen een diagnose aanpraten, maar ADHD bv is wel erfelijk. Grote kans dat de jongste het dan ook heeft. 6/7 jaar is juist de leeftijd dat zulke verschillen met leeftijdsnoten op gaan vallen. En als ze echt ADHD hebben dan is het geen onwil van de kinderen. Ze moeten best snappen dat ze moeten luisteren, maar juist de situaties die jij omschrijft geven veel prikkels en zijn juist de situaties die voor zulke kinderen lastig zijn. Als ze ADHD hebben kan medicatie heel veel goed doen.
Wij deden op die leeftijd enkel dingen die ze ‘aan konden’, nog steeds trouwens (hier ook een met ADHD ). Uiteten dus alleen bij pannenkoekenrestaurants en van die ‘vreetschuren’ waar lopen gewoon mag. En qua uitjes vooral speeltuinen, pretparken en ‘actieve musea’. Breken ze de boel af? Dan halen we geen ijsje en/of gaan we naar huis en zij daar zo nodig naar hun kamer. Geen schermtijd is ook een perfecte ‘straf’ hier. Maar meestal gaat het grotendeels goed, omdat we zo goed mogelijk proberen aan te sluiten bij wat ze aan kunnen. Met vier lijkt het me nog pittiger. Ik zou om die reden dus alleen met een extra volwassene gaan of maar met de helft van de kinderen en/of alleen naar iets waar ze allemaal de ruimte hebben en iets kunnen doen wat ze echt leuk vinden/wat geen conflicten oplevert.
Nee , want voor hem was de hulp achteraf niet nodig. Nee, want er zijn verder geen onderzoeken geweest omdat zijn gedrag ineens veranderde en het juist heel goed ging. Vooral na de periode van Corona en dat alles dus weer mocht en er structuur was van school ect.
Als structuur hem helpt, dan zou ik hem die in de vakantie ook zoveel mogelijk geven. En dan niet alleen verbaal/in uitleg, maar ook op papier met plaatjes of als hij kan lezen met woorden.
Heb niet heel veel tips. Maar ze gaan al misschien best veel dagen naar de opvang? Dus misschien zijn ze op hun vrije dagen gewoon toe aan even niets? Dat is hier wel zo. Ik ben zelf ook altijd moe na een paar dagen werken. Ik moet er niet aan denken om dan verplicht ook nog iets te moeten. Maar ik merk het ook bij de kinderen. Als je iets wel wil ondernemen. Zou een kinderboerderij of buitenspeeltuin een optie zijn? Jij koffie mee, en zij lekker spelen? Maar hier helemaal herkenbaar hoor, apart kunnen ze prima spelen. Maar als de oudste nog maar 1 minuut binnen is, is ze al aan het 'sarren. Echt heel irritant.
Vragen over opvoeding / gedrag van kinderen liggen altijd gevoelig. Ik ken heel veel gezinnen en weet dat er kinderen zijn die ouders hebben die super consequent zijn, goed aansluiten bij hun kind, warm zijn etc. èn toch moeilijk gedrag vertonen. In die situatie is er met die kinderen eigenlijk altijd 'iets' aan de hand. Super pijnlijk voor die ouders als er dingen worden gezegd als 'je moet gewoon strenger zijn'. Of nog erger 'laat je kind maar een weekje bij mij logeren, dan weet ie wel hoe hij zich moet gedragen.' Er zijn trouwens ook genoeg kinderen waar 'iets' mee is, en die zich (dankzij de opvoeding van hun ouders) over het algemeen zo gedragen, dat je je er prima mee kunt vertonen. Maar als je kijkt naar die kinderen die ASS of ADHD o.i.d. hebben, dan heb je het over hooguit 10% van de kinderen. En hoewel ik de ouders van die 10% niet wil kwetsen door met 'wees gewoon strenger' advies te komen, geldt voor de overige (ruim) 90% dat opvoeding een belangrijke rol speelt in het gedrag. Lange inleiding. Maar eigenlijk is dit gewoon een soort disclaimer: heb je een kind met ADHD of ASS of iets anders: betrek mijn advies dan niet op je eigen situatie. Dit is bedoeld voor 'de rest'. En TS: je gaf aan dat het gedrag van je oudste ineens verbeterde. Dat zou je op die leeftijd eigenlijk niet verwachten als er sprake is van ASS, ADHD, ODD e.d. Tenzij je ineens een heel andere aanpak bent gaan hanteren of als er medicatie wordt gegeven ofzo. Maar als ik je goed begrijp, is dat allebei niet het geval. Zonder jouw kinderen verder te kennen, waag ik dus maar even het gokje dat er in ieder geval van jou oudste niet 'iets' aan de hand is wat het gedrag veroorzaakt. Ik zou dus eerst nog eens goed nadenken: is er ìets veranderd in die periode dat het gedrag van je oudste beter werd? Toch consequenter geweest? Meer structuur? Meer uitdaging op school? Meer rust? Of juist een uitlaatklep in sport? Want als je iets bedenkt wat toen veranderd is, dan zou je dat misschien voor de jongere kinderen ook kunnen gebruiken. Maar heel eerlijk: 9 van de 10 keer is het geven èn hanteren van duidelijke regels toch hetgeen wat het beste werkt. Er zijn kinderen, die lijken zichzelf wel op te voeden. Mijn oudste is er wel zo één. Hij is wel erg druk, maar luistert wel goed. Ik wil niet zo'n 'mijn kind doet dat niet'-moeder zijn. Maar echt: mijn kind doet dat niet en dat zeg ik niet alleen, ook zijn juffen zeggen dat. Hij is druk, maar brááf. Wij dachten dus dat we goede opvoeders waren. Toen kwam nummer 2. Die valt, net als jouw kinderen kennelijk, niet in die categorie die zichzelf opvoedt en vanzelf naar de ouders luistert. Tja, dan moet je aan de bak. Onze jongste heeft ons geleerd wat opvoeden is. Voor hem en voor heel veel andere kinderen geldt: zorg dat de regels héél helder zijn. En wees consequent. Zeg wat je doet en doe wat je zegt. En dat echt van jongs af aan. Hoe later je daarmee begint, hoe lastiger het wordt. Eigenlijk moet je kind voordat hij naar de basisschool gaat eigenlijk wel weten: moeders wil is wet / vaders wil is wet. Dit klinkt heel ouderwets en autoritair. Dat is niet hoe we onze kinderen benaderen. Ze hebben behoorlijk veel vrijheid, krijgen vaak inspraak. In sommige dingen zouden we ècht strenger moeten zijn (schermtijd, helpen in huis). Maar daar waar we wel een grens trekken, is het ook echt een keiharde grens. En dat weten ze uit ervaring en dus levert dat nooit (meer) een probleem op. Toen onze kinderen peuters waren, was 'meelopen' bijvoorbeeld zo'n dingetje. Er waren heus momenten dat we alle tijd hadden en ze bij elk bloemetje mochten stoppen. Maar er waren ook momenten dat ze gewoon naast ons op de stoep moesten meelopen. En we accepteerden het dan echt niet als ze dat niet deden. Dus dan maar aan de hand. En dan kun je proberen los te komen, gillen en krijsen: je zult meegaan. En lukte het niet aan de hand, dan maar (krijsend) in de wagen of desnoods als een pak meel onder de arm. Maar op het moment dat de opdracht is: en nu loop je mee, is er geen andere uitkomst mogelijk dan dat. Dan kun jij wel bedenken dat je liever bloemetjes wil plukken, maar dat gaat dan ècht niet gebeuren. Op zo'n moment is dat echt heel vervelend, zo'n driftkikker die alles bij elkaar krijst. Maar ik denk echt dat doorzetten op zo'n moment ontzettend belangrijk is. Het gaat dan namelijk niet (meer) alleen om het moeten meelopen, maar ook om je kind te leren dat hij / zij in bepaalde situaties gewoon moet luisteren. In een restaurant idem. Zodra mijn man of ik zeg dat je op je stoel moet blijven zitten, zit je op een stoel. Er zijn geen andere opties. Als het moet, pak ik je op en zet ik je op je stoel. En loop je dan nog weg of ga je gillen: prima, maar dan zijn we ook echt weg. Desnoods zou mijn man of ik dan met dat kind in de auto gaan zitten, maar jouw restaurantbezoek is dan voorbij. Dat hebben we overigens nooit hoeven doen, onze kinderen gaan graag uit eten en kijken dus wel uit om dat te verpesten. Maar dat komt denk ik ook omdat ze allebei heel goed weten dat ze in die situatie gewoon niks te kiezen hebben en gewoon moeten doen wat we zeggen. Die 'strijd' hoeven we dus niet in een restaurant aan te gaan, want ze hebben al eerder in andere situaties geleerd dat ze moeten luisteren. (Bijvoorbeeld als ze liever bloemetjes gingen plukken dan meelopen.) Je kunt trouwens ook niet verwachten dat je kind in een restaurant ineens netjes aan tafel zit, als het thuis niet hoeft. Althans: sommige kinderen zullen dat kunnen, want die kunnen prima het onderscheid maken tussen 'thuis' of 'ergens anders'. Maar heel veel kinderen kunnen dat niet. Wil je dus dat ze in een restaurant aan tafel blijven zitten? Dan moet dat thuis ook een regel zijn. En aan die regel houd iedereen zich dus altijd. Doe je dat niet? Dan staat daar een consequentie tegenover. Onze jongste heeft een paar keer met een bordje eten op z'n kamer gezeten. En dan kun je natuurlijk naar je toetje fluiten. In een restaurant zijn de toetjes vaak nog feestelijker, dus dat wil je zéker niet missen. Dus als je als kind thuis al hebt gemerkt wat er gebeurt als je je niet gedraagt aan tafel, dan weet je in een restaurant precies hoe het hoort. En natuurlijk kunnen daar uitzonderingen op zijn, maar dat moet dan ook helder zijn. Wij eten met oud & nieuw en bij de verjaardagen van de kinderen voor de tv. En als we uitgebreid barbecueën, mogen ze tussendoor ook wel van tafel af. Maar dat zijn dus heel duidelijke, herkenbare uitzonderingen. Waardoor je dus binnen je consequente opvoeding, heus nog mogelijkheden hebt om af te wijken. Maar ze weten in de basis wat er van ze verwacht wordt. Als ik de dingen hierboven teruglees, komt het best streng en negatief over. Toch is dat in de praktijk niet zo. We benoemen vooral ook heel vaak wat ze goed doen, welke dingen we heel fijn vinden, we zeggen vaak 'dank je wel'. We doen veel dingen samen, kletsen, lachen. En we laten zelf het gedrag zien dat we van onze kinderen verwachten. Eigenlijk hoeven we tegenwoordig helemaal niet zo vaak 'streng' te zijn, maar dat komt echt omdat we daar (vooral bij onze jongste) de eerste jaren in 'geïnvesteerd' hebben. We hebben wat opvoeden betreft een belangrijke basis gelegd toen ze jonger waren. Nu ze ouder worden, veranderen regels natuurlijk. Maar één ding blijft gelijk: het is nu voor onze kinderen eigenlijk volkomen vanzelfsprekend om te doen wat wij vragen. Dat is wel iets wat je ze eerst moet aanleren. En dat is in het begin best lastig. Maar uiteindelijk is het voor iedereen prettiger. Oók voor je kind zelf, want de meeste kinderen zijn gewoon erg gebaat bij duidelijkheid. Soms is dat 'vervelende' gedrag (onbewust) juist een manier van een kind om te vragen: geef me duidelijkheid, stel grenzen. Ik weet niet waar ik aan toe ben. Wat NiekeKris trouwens zei, is natuurlijk ook waar. We gingen niet met een 3 jarige een 4-gangen menu eten in een poepsjiek restaurant. Wel gingen we gerust naar de Griek met een speelhoekje. Even aan tafel tot we de keuze hebben gemaakt wat we gaan eten. Ga dan maar lekker spelen tot het eten er is. En na het hoofdgerecht keken we dan even hoe het er voor stond: zat een dessert er nog in of werd het tijd om naar huis te gaan? En na een lange, drukke dag is MacDonalds misschien een beter idee dan de Griek. Dus kijk naar wat een kind aankan, wees daar reëel in. Maar binnen de mogelijkheden van je kind, mag je gerust bepaalde eisen stellen aan gedrag. Sterker nog: je mag geen eisen stellen, je moet het eigenlijk gewoon. Dat hebben kinderen ook nodig. En als je eenmaal eisen hebt gesteld of grenzen hebt bepaald, dan komt het moeilijke stuk: zorgen dat het gebeurt zoals jij hebt gezegd. En zo niet, dan heeft dat een (vervelende) consequentie. Lukt het wel, dan geef je je kinderen een compliment en een knuffel en vertel je hoe fijn je het vond dat ze zo goed luisterden. Benoem hoe gezellig het is geweest. DIt wordt al een lang verhaal. Laatste ding nog. In het voorbeeld van eten en wel / geen toetje, hebben wij dat nooit benoemd als straf of beloning. We nemen ook wel eens géén toetje, terwijl het heel gezellig was. Maar dan hadden we simpelweg minder tijd of hadden al genoeg gegeten. Maar als het ongezellig is, je steeds moet mopperen etc, dan is geen toetje daar ook een logisch gevolg op want dan wil je eigenlijk gewoon zo snel mogelijk weg. Is het gezellig, dan blijf je graag langer aan tafel zitten en is het dus ook een logisch vervolg om nog een toetje te nemen. En zo is het in andere situaties ook. Als je in het winkelcentrum de hele tijd probeert weg te lopen, huilt etc. dan word ik daar gewoon ook chagrijnig van. Dan ga ik die lijdensweg niet nog eens verlengen door óók nog naar Intertoys of het speelplekje te gaan. Terwijl als we gewoon gezellig kletsend door de stad kunnen en je een beetje meewerkt zodat het allemaal vlot gaat, dan zou het zomaar kunnen dat we nog tijd & zin hebben om ook even bij Intertoys binnen te lopen.
Waarom zou je elke vrije dag wat leuks moeten ondernemen? Laat het gaan! Als je er zo tegen op ziet, skip dan het uitje van zaterdag, dan kun je hopelijk zondag wat relaxter uit eten (neem aan dat je man daar wel bij is?) En ik moest inderdaad ook denken aan je eerdere topic, wellicht dat je wat tips van toen nu op de anderen kunt toepassen? Blijft rot hè! Je wilt ze graag wat leuks bieden en dan loopt het zó anders
Je moet u afvragen wie je nu juist plezier doet met uitstapjes? Uzelf niet en uw kinderen duidelijk ook niet. Ga op zoek naar iets wat jullie wel leuk vinden. Mss is dat voor jullie gezin gewoon thuis zijn of rennen in het bos? Je kan ook prima uitstapjes maken met 1 kind. Verleg de focus en ipv dingen doen kan je mss beter op zoek gaan naar rust. Mss hebben uw kinderen daar veel meer aan, dan een uitstap waarbij mama heel de tijd boos is.
Eens met Tupps lange verhaal. met 2 kanttekeningen: ik heb 4 autisten. 3 met diagnose en de vierde is overduidelijk ook autistisch maar pas 2,5 en gaan we (nu) niet laten onderzoeken. Mijn kinderen zijn tot een jaar of 8 echt vreselijk qua luisteren, ergens heen gaan etc en dan slaan ze als een blad om en worden ze ineens veel makkelijker. Tot die leeftijd is er een enorme “controle drang/ik moet het doen zoals het in mijn hoofd zit “ en daarna kun je ineens met ze praten en gewoon afspraken maken. Onze jongste dochter is 7,5 en begint nu dus ook richting haar oudere broer en zus te gaan qua gedrag. Wel worden hun andere typische autisten trekjes sterker en komen er ook meer Tics. Helaas. Maar kinderen kunnen dus wel ineens zo veranderen als er “iets” is. en de 2de: ik ga gewoon bijna nergens heen. Het moet voor ons allemaal leuk zijn, een uitje. Ook voor mij. Naar de speeltuin met koffie voor mij en zij lekker spelen bestaat hier gewoon niet. Ze gaan dan niet gewoon spelen… dus dan gaan we gewoon niet zo vaak, of alleen als mijn man ook mee kan. Is misschien niet zo leuk, en zeker niet als dat gedacht had, maar het is anders gewoon niet te doen. Ik ga nu vaker wat 1 op 1 met de kinderen doen en dat gaat veel beter!
Ik vind dit juist opvallend. Voor mij zou het juist geen reden zijn om dingen uit te sluiten. Want er komen zoveel bekende factoren terug. Een opmerking van een flexibel persoon met autisme die bij mij is blijven hangen is dat hij zo flexibel is geworden doordat hij steeds meer paden heeft kunnen toevoegen aan zijn 'routine'. Mochten er activiteiten juist wel goed gaan dan zou ik kijken naar het waarom. Komt dat doordat het bekend is zou ik minder in het spontane onbekende aan activiteiten gaan zitten. Dan zou ik kijken naar de activiteiten die wel goed gaan en daar een basis cirkel van maken. En nu en dan en nieuwe activiteit proberen om onderdeel te maken van het programma. Uit eten gaan zou ik daarbij niet voorop zetten. Als ik naar mijn kinderen kijk zou dat teveel van hun vragen. Op deze leeftijd zou ik vooral kijken naar speeltuinen. En dan met een zo kort mogelijke reistijd. Een ijsje uit de vriezer kan ook na een dag rennen in de speeltuin. Maar daarnaast wil ik zeggen dat het heel lastig is als er 1 is die problemen heeft met een activiteit en daardoor een kettingreactie in werking zet. Het voelt niet eerlijk, maar in dat geval is de aandacht toch gericht op het overeind houden van die eerste steen. Buiten dat kan je voor spontanere acties misschien beter een volger meenemen. En soms misschien juist die eerste steen zodat het al wat bekender wordt.
Hier hebben we een kind wat regels en duidelijke grenzen keihard nodig heeft. Als baby enorm prikkelgevoelig en een temperament van heb ik jou daar, dus dat hebben we van heel vroeg af aan al in kaders gezet en die verwachting is ook niet echt anders, het is wel leeftijdsproof zeg maar. Ze weet ook dondersgoed te vertellen wat wel en niet mag en wat we van haar verwachten. Van tevoren vertel ik wat we gaan halen en welke winkels ik moet zijn. Als ze goed luistert halen we nog wat lekkers voor bij de koffie/thee en dat mag zij dan uitdelen. (Voelt ze zich heel wat) Winkel 1 gaat goed hardstikke gezellig (supermarkt voor wat vers producten, dus dat is bewust al kort), winkel 2 gaat ook goed (schiet de kruidvat in voor luiers) maar merk je dat het lastiger wordt... winkel 3 (dan ben je 20-30 minuten in t centrum dus geen uuuuren onderweg ofzo) ben ik aan t sachrijnen. Dan zijn die oren kapot, ookal is t voor haar voor een paar schoenen ofzo, luisteren ho maar. Sommige dagen liggen die oren nog in bed, dan blijft ze maar thuis en mag ze niet mee. Het beperkt je verschrikkelijk. Maar ik zie t thuis ook wel terug hoor. Heel de tijd een heerlijk kind en dan ineens komt er een plannetje voorbij zetten wat nou niet zo'n goed idee is. Met stift op dr been tekenen terwijl met pen, potlood en stiften op papier horen te komen en dat papier op de tafel ligt. Let hier op verwoording, dit is zo'n geval van "we tekenen op papier niet op wat anders" je de terugkoppeling krijgt dat ze schrijft en niet tekent...Dat mag wel he? Dat heb ik al vroeg afgeleerd na mn tape op de grond van de keuken en dat dr schoenen achter de steep moesten blijven en ze op dr sokken naast me kwam. Jup, technicallity...this round is yours. Enige relaxe uitje is krijspaleis. Ongeacht wat je doet het is na een half uurtje doorgaans bal. Krijspaleis vindt ze echter heerlijk en ze rent vliegt en springt rustig 4 uur achter elkaar door met af en toe een slok drinken. Hebben nu een jaar abbo genomen. Kom je daar uit heeft ze ff oplaadt tijd nodig, logisch, maar daarna is t weer t "normale liedje". Huisarts liet al eens eerder adhd vallen, ze heeft er zonder meer trekjes van. We zijn er hier alleen nog niet over uit of we daar wat mee willen. Een en ander zal afhangen hoe t op school gaat. Streng en consequent zijn wil nog niet altijd de oplossing wezen alhoewel ik niet wil weten hoe t zonder zou zijn. En hier mag best veel binnen die grenzen. Hoeveel last je van die grens hebt is volledig afhankelijk van je gedrag. Maar ik hou mn hoop op 7,5-8 geloof ik als ik t zo lees. Ik zie t ook niet als onwil dat ze dwars doet, oren kapot gaan. Maar weet wel dat het verdraaide lastig is om zelf elke keer de energie te vinden om haar weer in de "meewerkstand" te krijgen. En soms is die energie ook gewoon op, dan vervalt dus de speeltuin/knutselen/koekjes bakken. Heb dr uitgelegd dat mijn energie net als een potje knikkers is. Leuke dingen kosten energie, waarschuwen/handhaven kost energie, huishouden kost energie. Heb een weekje met een potje knikkers gewerkt. Gewoon glazen pot voor de voorraad en dan een potje met een smiley potje met frown face en eentje met een huisje er op. En zo de dagen doorgaan met die knikkers en eind van de dag samen kijken...oei erg veel in de verkeerde pot. Andere dag veel in de happy face en ja dat was een erg gezellige dag. Dus ik roep hier nog wel eens dat mn knikkerpotje energie beperkt is.(en dat toen nog met 1, hoe moe ben je wel niet met 4...)
Hij heeft al best veel onderzoeken lopen mbt TOS. En in zh poeppoli… wil hem dus beetje behoeden voor nog meer getouwtrek. ze gaan niet naar de opvang. Mijn man is altijd thuis voor hun. niu hoef echt niet elke vrije dag wat leuks te doen maar in de vakantie vind ik dat wel. En het centrum moest gewoon even wat er moest wat geruild worden. Ja en dan gaan we gelijk daar even iets eten. Ik werk normaal z’n 4 dagen in de week zijn maar weinig momenten dat ik zelf mijn kinderen van school kan halen of brengen. Is vaak maar 1 of 2 per week. Dus in de vakantie neem ik het ervan omdat ik weet dat er nu nog drukkere periode aan komt dus niets geks aan tijd voor je kinderen maken op moment dat ik het kan doen. Mijn man is altijd thuis, haalt en brengt ze van school hier hebben ze vrije tijd dus opvang ook niet aan de orde.
Het is leuk als je wat leuks kan doen, maar dan moet het wel ook leuk zijn, toch? En dat is het momenteel niets, voor jou niet, maar vermoedelijk voor de kinderen ook niet, als ik je berichten lees. Ik zou dus een ‘stapje terug’ doen en bedenken wat wel leuk is en daar mee beginnen. Wat tupp schrijft “ Die 'strijd' hoeven we dus niet in een restaurant aan te gaan, want ze hebben al eerder in andere situaties geleerd dat ze moeten luisteren.” Begin met iets kleins en liefst iets wat ze echt echt echt leuk vinden. Luisteren ze niet en na een meer of twee/drie waarschuwen nog niet? Dan is het klaar, pak je alles in en ga je naar huis. Ja, dat is jammer, maar het is een investering die je doet. Een volgende keer denken ze waarschijnlijk een keer extra na. En waarschijnlijk stoppen ze dan nog niet altijd en moet je het riedeltje nog een paar keer herhalen (zeker omdat je meer dan een kind hebt ), maar grote kans dat het kwartje op een gegeven moment valt. En dan kun je mogelijk uit gaan breiden naar andere uitstapjes. Maar ‘tijd maken voor je kinderen’ kan ook op andere manieren! Ga een keer met een van de vier iets doen en ook dat hoeft niet groot te zijn. Bak samen wat lekkers, lees ze ‘s avonds een keer extra lang voor, doe een dansje in de woonkamer, ga met een van de jongsten samen in bad (als je die hebt natuurlijk ), ga eendjes voeren, haal een broodje bij de bakker of supermarkt en eet het op in de speeltuin, enz. Allemaal kleine dingen die hier meestal wel goed gingen, zeker als ik met een van hen was. Voor mij zijn dat soort momenten veel meer ‘quality time’ dan grote dingen waar ze ‘de boel afbreken’, elkaar irriteren, enz. En probeer je verder ook niet schuldig te voelen: zover moeders die werken en hun kinderen niet dagelijks kunnen ophalen. Als gezin verdeel je taken, zo werkt dat nu eenmaal. Je doet heel veel voor ze, dat voelen ze echt. Je legt de druk voor jezelf nu volgens mij heel hoog, de dagen die je met ze hebt moet je iets doen en ze moeten leuk zijn ed. Soms helpt het om het moeten los te laten, sowieso wordt de druk dan minder en soms werkt dat ook nog eens door in hoe dingen gaan.