Mijn moeder maakte de opmerking dat ik mijn dochtertje (5 maanden) niet genoeg blootstel aan nieuwe ervaringen buitenshuis en nieuwe mensen, en dat zij daarom zo eenkennig en mamaplakkerig is. 't Is waar dat mijn dochter liever niet door anderen vastgehouden wilt worden, inclusief mijn moeder (die ze overigens minstens 1 keer per week ziet), ze snel wegduikt als vreemden haar aankijken, en dat mijn dochter erg van haar routine houd. Maar dit is toch gewoon normaal voor een 5 maanden oude baby met een thuismama? Of heeft mijn moeder gelijk?
Ik denk dat het aan het karakter ligt. Ons zoontje is nooit eenkennig geweest, eigenlijk. Hij ging vanaf het begin van hand tot hand, maar dat was óók omdat ie daar geen problemen mee had. Als wij hadden gemerkt dat hij het niet prettig vond hadden we ons beschermender opgesteld... Ik herken het gezeur wel. Ons zoontje slaapt het beste als het stil is, dus ik leg hem altijd lekker op zijn eigen kamer en maak niet teveel lawaai als hij slaapt, ga niet de trap op en af lopen, bijvoorbeeld. Volgens mijn moeder zorg ik er daardoor voor dat hij gevoelig wordt voor geluid... Dus precies een zelfde soort verwijt. Maar het is gewoon onzin. Ik doe dat omdat hij gevoelig is voor geluid, en niet andersom, dat hij gevoelig is voor geluid omdat ik dat doe. En volgens mij geldt dat voor jouw situatie ook.... Alleen dan met eenkennigheid ipv gevoeligheid voor geluid.
Ben het met Bolkje eens. Het zit echt in een kind of niet hoor. Olle vind alles wat nieuw is interessant, heeft nog nooit van de kat uit de boom kijken gehoord en loopt op alles en iedereen af en zegt dan: Hi en geeft een handje Doet hij helemaal uit zichzelf, hebben wij hem nooit bewust aangeleerd... Terwijl mijn vriend en ik zelf, niet per se verlegen, maar wel wat terughoudender zijn. Ze is ook pas 5 maanden he, wat bij mijn nichtje werkt, en bij dochter van vrienden (die zijn al wel iets ouder), is als je ergens nieuw binnenkomt of iemand nieuw bij jullie binnenkomt is de kleine eerst bij jou op schoot houden, en dan als ze zelf aangeeft naar de nieuwe mensen toe te willen haar te laten gaan.
Vervelend is dat hé? Van die opa's en oma's die het allemaal nog zo goed D) weten te herinneren hoe het vroeger allemaal ging. Volgens mijn oma kon mijn oom met drie maanden lopen! Echt waar hoor! Met een stalen gezicht beweert ze dat om er vervolgens te hinten dat die van mij toch wel erg langzaam is. Volgens mij heeft ze ze niet allemaal meer op een rijtje . Dit is een fase, echt. Bijna alle kinderen worden zo tussen de zes en twaalf maanden eenkennig en wat angstig. Sommige kinderen wat erger dan andere kinderen. Dat kan soms ook gewoon aan het karaktertje liggen hoor! Hier kun je er evt wat meer over lezen: Je baby en eenkennigheid en verlatingsangst Eenkennig Je kunt er niets aan doen, behalve er gewoon lekker aan toe geven . Lekker knuffelen. "Ieder kind is anders, en niet ieder kind zal even eenkennig zijn als de ander. De mate van eenkennigheid hangt naast de manier waarop jij met je baby omgaat, ook af van zijn karaktertje. Op dat laatste heb jij dus geen invloed. Door met spelletjes in te spelen op je babys nieuwe verlatingsangst kun je hem helpen om sneller te begrijpen dat je misschien af en toe uit het zicht bent, maar altijd terug komt". "Tips: - Vertel je baby altijd dat je even weg gaat, wat je gaat doen en zeg hem dat je terug komt. - Speel eens wat vaker kiekeboe met speeltjes, maar ook met jezelf. - Blijf praten of zingen als je niet in het zicht bent. Zo weet hij dat je er nog wel bent. - Ga nooit stiekem weg, ook niet als het je pijn doet om zijn tranen te zien. Neem kort en krachtig afscheid en zorg dat er iemand is die hem vertelt dat jij terugkomt als hij, net na je afscheid, in tranen is. - De allerbelangrijkste tip: neem zijn verlatingsangst serieus en maak het niet belachelijk of bagatelliseer het niet". Er is echt geen reden om aan jezelf te twijfelen. Het is toch heerlijk voor een baby om lekker thuis bij mama te zijn! Overal mee naar toenemen kan altijd nog! Ik neem aan dat je toch wel regelmatig met je dochtertje gaat wandelen of naar de supermarkt gaat? Dat je niet 100% van de tijd thuis zit, want dat lijkt me inderdaad niet goed. Als ze wat ouder is en wat meer aandacht voor andere kindjes kan hebben, dan zou ik toch kijken om haar wat meer met andere leeftijdgenootjes laten spelen. Dat is enorm belangrijk voor haar sociale ontwikkeling, maar op dit moment is ze daar nog veel te klein voor. Er komt een periode dan is die eenkennigheidsfase voorbij en rent ze van je weg om alles te ontdekken En dan kun jij erachter aan! Dus gewoon lekker van genieten (want het heeft ook wel wat, als ze zo lekker dicht tegen je aan kruipt). Ik zou me de kritiek van je moeder niet zo aantrekken: "De fase van eenkennigheid is er een die heel veel kinderen doorlopen. En in de meeste gevallen kunnen zowel de ouders als het kind hier goed mee omgaan. Soms kost dit wat meer moeite, maar uiteindelijk groeit bijna ieder kind er weer over heen. Kinderen leren er op vertrouwen dat de ouders altijd weer terugkomen, dat ze het ook best even redden zonder de ouders en dat ook anderen het kind kunnen helpen, begeleiden en steunen."
Mijn baby is eenkennig doordat ik borstvoeding geef. Volgens de oma's dan! De oudste 2 waren niet zo eenkennig als m'n jongste, maar dit is gewoon weer een ander persoontje. Heeft niks met borst of flesvoeding te maken, en ook niet met het blootstellen aan nieuwe situaties. Die oma's soms En stiekem vind ik het wel gezellig, gaat allemaal vanzelf weer over
je kunt een kind niet eenkennig maken of niet. Een kind dat naar een opvang gaat kan evengoed heel eenkennig zijn. En een kind dat altijd thuis is bv helemaal niet. Kinderen net zoals de jouwe en de mijne die practisch altijd thuis bij papa en mama zijn, kunnen soms wel wat meer moeite hebben met afscheid nemen, puur omdat zij dit niet gewend zijn. Maar dat vind ik met een baby van 5 maanden geen probleem Ik vind het wel belangrijk dat ze op een bepaalde leeftijd leren om afscheid van mama te nemen en met andere kinderen ergens anders zijn, maar tussen de 2 en 3 jaar lijkt mij vroeg zat en daar is de psz dus heel geschikt voor.
Ligt echt aan het karakter. Mijn dochter is altijd een plakker geweest, nu ruim 2 en nog steeds een echt mama kindje. Kijkt altijd de kat uit de boom bij vreemden, duurt een tijdje voor ze zich open stelt, en zal nooit zomaar lachen naar vreemden. Ze gaat sinds ze 1,5 is naar een peuterspeelzaaltje en daar is ze wel heel open, nooit drama om weg te brengen ook. Zoontje is tegenovergesteld, die loopt zo met iedereen mee en vindt iedereen leuk. Ben bij beide de eerste 1,5 jaar volledig thuis (en daarna ook maar dan gaan ze wel naar psz) dus daar ligt het niet aan. Echt het karakter! Zou me geen zorgen maken, ze is nog zo klein! Kan gewoon bij haar horen, niet elk kindje is hetzelfde, prima toch En vooral niet druk maken om wat anderen zeggen, iedereen weet het altijd beter maar jij kent je kindje het best. Gewoon op jouw manier doen!
Fijn om te horen Ik herken veel van mijzelf in haar en ik was (en ben nog steeds) ook erg gesteld op mijn ritme en voorspelbaarheid. Dus ik stond er ook nooit bij stil dat dat misschien een "probleem" was (volgens mijn moeder dan ). Het past inderdaad gewoon echt bij haar karakter. Ik ga elke dag wandelen met haar en minstens 1 keer per week naar de supermarkt. Verder ziet ze ook regelmatig wel andere mensen, zoals de opa's en oma's, maar ook buurvrouwen, vriendinnen (sommigen met hun eigen baby's erbij), en ook wildvreemden in de winkelstraat. Laatste tijd ook veel verschillende artsen e.d. Naar mijn mening genoeg "blootstelling" dus. En als ze straks oud genoeg is wil ik graag dat ze naar de psz gaat, inderdaad goed voor haar ontwikkeling. Ach, ik laat mijn moeder dan maar gewoon kletsen Volgens mij gaat het prima zo!
Hier met 3 maanden al eenkennig tot bijna het jaar.. Je kunt er niks tegen doen, ik moest haar altijd huilend achter laten bij opa's, oma's en de gastouder, echt niet tof! Ik merkte vooral dat de omgeving het daar moeilijk mee heeft.. ik kreeg ook vaak de opmerking; vind jij het niet moeilijk dat ze zo eenkennig is? Nee dus!