nou het moederschap weet ik niet maar zwangerschap valt mij echt vies tegen hoor ben strax echt blij als ik de bevalling achter de rug heb en mijn kindje op schoot. Ik was/ben helemaal niet op een roze wolk, heb constant wel ergens last van voel me soms net een oma , ben blij als ik strax na de bevalling weer mezelf ben , mijn oude figuur en energie daar verlang ik zo naar
ik had het ook niet echt bij de eerste, en nu wel! ik heb na mijn eerste kindje een pnd (depressie) gehad en ben als de dood dat het nu weer gaat gebeuren..... heb trouwens respect voor iedereen die er voor uit komt dat een zwangerschap & de tijd daarna niet altijd een roze wolk is!!!! vooral de tijd daarna vond ik absoluut GEEN roze wolk. deze is bij mij pas een jaar later gekomen en als ik naar mijn meisje kijk zit ik er nu nog op maar kortom, dat heeft tijd nodig! het is een hele aardschok dat je een kindje krijgt, je weet niet hoe je je moet voelen, voelt je onzeker en soms machteloos en je hele leven staat op z'n kop. helaas heb ik er te lang toen mee gelopen en had eerder aan de med. en hulp gemoeten. dat heb ik nu wel geleerd voor deze volgende, als ik me na 3 weken nog niet goed voel dan ga ik actie ondernemen!
Eerlijk? Ik vind zwanger zijn afschuwelijk! Heb het gevoel al een halfjaar hartstikke ziek te zijn. De ene kwaal lost de ander af, ik ben net aan het laatste trimester begonnen maar heb nu al het gevoel dat als dit zo doorgaat, ik binnen een maand geen kant meer op kan Ik heb er al veel voor moeten opgeven. Wat dat betreft ben ik soms best een egoïst hoor. Maar als je thuis zit, alles doet pijn en je mag je enige grote hobby niet meer uitvoeren, dan vind ik dat je best eens mag balen en klagen. Ook geestelijk veel twijfels, ik heb zelfs momenten spijt gehad dat ik zwanger geworden was. Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat er heel veel mensen graag zwanger willen worden en dit niet kunnen, maar om eerlijk te zijn: Daar heb ik niet mee te maken op dit moment dus ik wil me niet hoeven schamen om hiervoor uit te komen. Het valt me enorm tegen allemaal en ik ben heel blij dat ik geen wens voor een groot gezin heb want ik begin hier dus niet nog eens aan. Ook ben ik vaak bang het niet aan te kunnen. Ik heb een stoornis en ben daardoor ontzettend gevoelig voor prikkels. Een huilende baby kan ik vaak na 1 minuut al niet meer aan, dan moet ik weglopen. Ik hoop dat mijn natuur zal regelen dat ik dat bij mij eigen kind niet heb, maar de angst is er wel. Ik kan me nu al helemaal verlaten voelen als ik me bedenk dat de kraamhulp weg zal gaan en mijn man aan het werk. Die gedachte vliegt me wel eens naar de keel. Maar daarin zal ik vast niet de enige zijn, getuige het artikel dat ik afgelopen week in een babyblad las. Twijfels over of ik een goede moeder zal zijn heb ik nooit. Ik heb een gezond verstand en verantwoordelijkheidsgevoel en ik denk dat dat alles is wat je werkelijk nodig hebt om goed te kunnen zorgen voor een baby. Wat wel zo is: hoe verder ik kom, hoe vaker er ook een leuk momentje is. Bijvoorbeeld het bewegen van de baby. Soms is het onprettig, maar ik kan me echt wel vermaken door 's avonds op bed te liggen en dan te kijken hoe mijn buik heen en weer golft. En ik geniet er extra van als ik iets wat ik erg leuk vind in mijn eentje kan doen, in de wetenschap dat dat hierna nooit meer hetzelfde zal zijn. Kortom: Ik ga er vanuit dat het absoluut geen rozengeur en maneschijn zal zijn, geen mythische roze wolk. Maar het zal vast wel loslopen uiteindelijk. En als dat niet zo is, dan meteen aan de bel trekken! En vooral niet verzwijgen als je het moeilijk krijgt.
Ooooh dames wat zijn we eerlijk en wat is het allemaal herkenbaar Ik begin ook nu pas een beetje te genieten, en we zijn bijna 3 maanden verder... Maar het komt echt goed! Dat weet ik echt zeker! En dat heb ik ook in mijn hoofd wanneer ik erg moe en depri ben. De eerste tijd is gewoon erg moeilijk! En Assje: ik snap het probleem dat je het dan zwaar vind en er eerlijk voor uit wil komen. en als mensen niet zwanger kunnen worden die dat horen, ja dat is misschien voor hun op dat moment onbegrijpelijk maar ook zij zullen er wel eens mee te maken krijgen als ze wel zwanger zijn. En eerlijkheid duurt t langst toch, gaan liegen is ook zo wat.
oh ja hoor dat gevoel kreeg ik ook halverwege de zwangerschap. kon ineens ff helemaal in paniek zijn. ik heb met volle teugen genoten van de zwangerschap, mar heb ook een periode flink aan mezelf getwijfeld hoor. is helemaal overgegaan naar het eind van de zwangerschap. laat je gevoel maar gewoon lekker komen en praat erover met je partner. kan al een hoop helpen. maar vooral: geniet van je zwangerschap, want het gaat echt goedkomen
Ik herken het ook. Mijn 1ste zwangerschap verliep op zich niet slecht maar veel lichamelijke strubbelingen waardoor ik af en toe flink de balen had. Ook de twijfels sloegen regelmatig toe. Iedereen vond dat ik zo'n mooie buik had maar ik vond mezelf eigenlijk best een beetje maf uitzien Ik had ook totaal geen idee wat me te wachten stond. Je stelt je wel dingen voor maar het is zo moeilijk voor te stellen wat het allemaal echt inhoud. De bevalling was een hel.. tja, daar kan ik heel kort over zijn Het moedergevoel was ook ver te zoeken. Ik ben ingeleid v.w. hoge bloeddruk maar ik was er voor mijn gevoel nog helemaal niet klaar voor ( met 39+4 weken, ahum ) Het ging allemaal zo snel ineens en dan ligt daar ineens zo'n klein frummeltje bij je waar ik gewoon niet van wist hoe ik ermee om moest gaan. Had ook totaal niet het idee dat het mijn kindje was. Hij bleek ook nog eens een huilbaby te zijn en de eerste tijd was gewoon zwaar. Maarrr het komt écht goed. Mijn jongen is nu alles voor me.. mijn lekker ding, mijn grote liefde Nu bij de 2e zwangerschap vind ik mezelf weer een beetje gek met dikke buik maar ik besef nu wel wat het allemaal inhoud en kan gewoon veel meer genieten. Tuurlijk heb ik nu nog weleens een beetje depri gevoelens maar ik denk dat dat er ook wel een beetje bij hoort door al die hormonen die door je lijf heen gieren.
Hallo, Wat goed om dit te lezen zeg. Ik vind het nl enorm bijzonder om (al is het nog maar zo kort) zwanger te zijn. Maar leuk? Sinds 2 weken doen mijn borsten zo zeer dat ik geen bh aan kan, maar zonder naar buiten kan ook niet, dat doet ook pijn... Constant buikpijn, misselijk.... Ik hoop dat het snel beter wordt. Bovendien zit ik de laatse week ook nog eens alleen maar huilend op de bank, denkend aan wat er allemaal gaat veranderen, of we er wel goed aan hebben gedaan, of we wel genoeg geld zullen hebben... Ik wordt op dit moment echt gek van mezelf! Dus bedankt voor dit topic, weet ik in ieder geval dat ik niet de enige ben die soms baalt.
Ik vind zwanger zijn niks aan. Ik vind de schopjes wel bijzonder, maar verder.. Al dat gespuug en gedoe, bah. En ja, ik hou al wel van het kind dat in mn buik zit. Bij de eerste vloog het me vaak aan, dat ik dacht, oh jee, kan ik dat allemaal wel, en hoe moet dit, en hoe moet dat, oh shit, eigenlijk weet ik niks van baby's! Maar uiteindelijk is het goed gekomen, de eerste 3 maanden vond ik zwaar (was een beetje depri) maar daarna vond ik het steeds leuker worden ik verwacht dat ik hetzelfde met deze baby zal hebben, maar ook nu denk ik soms wel eens, oh jee, als ik het maar trek met 2 kinderen, en hoe moet dat dan, en hoe moet dit dan.. Zal er wel een beetje bij horen dus
Helemaal mee eens Behalve dan dat ik me toch weer over heb laten halen door mijn man, en het nog een keer gedaan heb Maar deze keer voel ik me weer precies zo als de vorige keer... Nr 3 kan mijn man wel vergeten.
Inderdaad! Ik hou niet van liegen en uiteindelijk lukt het je toch niet meer om zoiets vol te houden. Je krijgt er zelf ook last van. Tuurlijk kun je je inhouden in het bijzijn van bepaalde mensen en tegen de een wat meer zeggen dan tegen de ander, maar helemaal verzwijgen zou ik niet doen. Mijn ervaring is dat mensen liever hebben dat je eerlijk bent en hen respecteert. Want liegen is in mijn ogen ook een vorm van iemand niet respecteren, alsof je ermee zegt dat diegene jouw waarheid niet aan zou kunnen. Dat is een mooie verwoording. Bijzonder: zeker! Al die veranderingen, het volgen hoe een kindje groeit, de enorme ladingen informatie over dingen die je anders nooit had geweten. Ik vind het zeker fascinerend. Maar dat maakt het niet direct ook leuk
Ook ik vind mijn eerste zwangerschap behoorlijk heftig en zooo totaal anders als ik verwacht had. Ik kan de veranderingen van mijn lichaam niet accepteren, vind het erg moeilijk om zo aan te komen en dik te worden gezien mijn verleden met eetproblemen. Niet dat ik daar ook nog maar iets last van heb en had het totaal niet verwacht, omdat ik dacht mezelf alleen maar mooier te gaan vinden, omdat ik alle zwangere vrouwen mooi vind. ( helaas behalve mijzelf) Durf soms niet echt t huis uit en zit liever thuis in mijn slobberbroek. Vanaf week 16 ischias en bekkenklachten, dus lig veel op bed en heb erg veel moeite met werken. Ja het valt me best tegen, hoe veel ik ook geniet van mijn trappelende meisje in mn buik, maar ik kan niet wachten tot ze er is en ik me wat meer mijzelf voel. Tis inderdaad jammer dat het een roze wolk genoemd wordt soms, want ik heb t best moeilijk gehad om te accepteren dat het anders was dan iedereen en alles (media) je voorhoudt.
Hihi, dan heeft je man t goed gedaan haha. Wij wilden heel graag 2 kindjes, en nog steeds, maar het enige is dat ik ECHT NIET nog een keer zwanger wil worden. Hopelijk verander ik nog van mening, anders wordt het erg lastig... Ik weet nu ook dat er veel vrouwen zijn die de zwangerschap helemaal niet leuk vinden. Maar het duurt even voordat je daar achter bent en beseft dat je niet alleen bent. Dat was een goeie eyeopener en voelde me gelijk minder schuldig.
En dit had ik ook. Het idee dat er een kindje in je buik zit is raar en ik was heel bang of ik er na de bevalling wel een klik bij zou voelen. Ik vond het zo'n abstract iets. Er zit een kindje, maar je weet niet wie het is, hoe hij/zij er uit ziet en toch heb je er een soort van band mee want je draagt het 9 maanden bij je en voelt het op het laatst iedere dag bewegen. Toen ze geboren was en de verloskundige me hechtte, zei ik steeds: het klopt, dit klopt gewoon. Verloskundige snapte er niks van, vroeg de hele tijd wat ik toch bedoelde. Die zal wel gedacht hebben: sterk spul die pethidine Het klinkt heel zweverig, totaal niet mij (ik ben heel nuchter) maar het klopte gewoon echt. Dit was het meisje dat al die tijd in mij zat en zij hoort bij mij! Nu is het overigens nog wel wennen aan elkaar hoor. Ik voelde gelijk wel onvoorstelbaar veel liefde, ik wist niet waar ik met al die liefde heen moest bij wijze van spreken. NooNooman is de eerste dagen bedolven onder de kusjes en knuffels Ondanks dat ik verschrikkelijk gek ben op dat kleine meisje is het nog wel aftasten. Ik heb niet aan één stuk door dat enorme gevoel van liefde, dat je wel kan huilen van geluk. Vooral 's avonds en 's nachts is dat te merken, dan is mijn lontje aanzienlijk korter en stiekem schaam ik me daar ook nog eens voor.
Wat een super topic! Ik ben nog helemaal niet zo lang zwanger maar vannacht vroeg ik me af: hoe moet dat verder ik ben nog zo vroeg in de zwangerschap en ik moet nog zolang! 6 weken en ik heb vreselijke buikpijn gelukkig helpt een warme kruik erg goed en houd het na 15 minuten wel op! Ik vind het allemaal wel erg leuk en het liefste schreeuw ik het van de daken maar ik geloof de vrouwen niet die zeggen dat ze de zwangerschap nergens last van hebben gehad Ik voel me vooral ziek zwak en ....zwanger!
Ik las een keer een goede uitspraak: een roze wolk is er niet, alleen roze momenten. Ik denk dat we het hier allemaal mee eens zijn. Het eerste gedeelte van een zwangerschap bestaat hier uit angst voor een miskraam, misselijk zijn, 0% energie hebben, auwie boobies en overhoop liggende darmen. Als dat wat minder wordt komt er bekkeninstabiliteit en ischias bij. Ik zat in een rolstoel en langdurig in de ziektewet daarbij. Ik dacht als de baby er eenmaal is komt het wel goed. Afschuwelijke bevalling gehad waarbij ik dood wilde en Jason vast in mijn bekken zat. Daarna was ik te kapot om voor hem te zorgen.. Hop depressief toen en een kindje met erge kma en reflux. Toen ik dat eenmaal wist en we medicijnen en dieet hadden.. Hee toen werd het ineens leuk. Ik dacht van tevoren wel op een roze wolk te belanden maar die was er niet. Was dat ff een tegenvaller. maar heb wel altijd mijn momenten gepakt. Bij de echo's, eerste schopje, babyuitzet uitzoeken, mijn grote ronde buik (het is echt net of je een bal hebt ingeslikt!), toen de bevalling eindelijk was afgelopen en ik hem voor het eerst zag, keek hij me met mooie blauwe ogen zo helder aan. Wist niet van tevoren dat ik zoiets moois kon produceren whaha Volgens mij staat deze 'mythe' steeds meer op ontkrachten. Met al dat gedoe dat ouders jaren ongelukkig zijn etc (al is dat weer ietwat overdreven mijn inziens). Pak je mooie momenten meiden.. Een roze wolk bestaat zelden! Veel vrouwen hebben nu eenmaal klachten bij de zwangerschap die niet prettig zijn en het is voor je lichaam een zware klus om te klaren maar vergeet niet dat het straks allemaal de moeite waard is. Wees niet te bang om wat komen gaat.. Ben ook bang ervoor geweest en van tijd tot tijd nog steeds, maar het komt allemaal op zijn pootjes!
Wat scheelt het een hoop om dit allemaal te lezen. Je bent niet de enige! Erg fijn die herkenning. Wat ik vooral ook moeilijk vind, is om enthousiast te reageren op andere mensen en hun meningen over de zwangerschap. "Zo geweldig om die schopjes te voelen, of de hik!! Je weet niet wat je meemaakt!!" Je lacht dan een beetje mee... Of vrouwen die zeggen "Ik wil alleen al gewoon zwanger zijn om het zwanger zijn." Dat vind ik best moeilijk. Iedereen verwacht zo dat het helemaal geweldig is, en bijna niemand beseft dat dat ook niet zo kan zijn. Dat je alles met de zwangerschap maar leuk moet vinden. Dat je moet genieten. Ik vind het lastig dat het zo'n taboe is waardoor je ook je mening niet durft te geven en anderen niet durft te vertellen over hoe jij het allemaal meemaakt/vindt. Ik heb gelukkig niet al teveel down momenten waardoor ik het kan overzien en denk dat hulp (medicijnen enzo) niet nodig is maar ik zou hier dan ook bijna niet over durven te beginnen! Gelukkig heb ik wel, wat sommige ook schrijven hier, het idee dat wanneer de kleine op mijn buik ligt straks, ik van haar hou. Dat ze van mij is en dat wij voor haar moeten zorgen met alle liefde die we hebben. Ze zouden eens bij de verloskundigen hiernaar moeten vragen. Hoe je je voelt, ik weet niet hoe dat bij jullie verloskundige is, maar bij mij is het gewoon een oppervlakkig bezoekje, standaard controles en tot over een paar weken maar weer. Erg jammer vind ik..