-Vond je het achteraf mee of tegen vallen en wat vond je dan mee of tegen vallen?ik vond het wel mee vallen omdat ik me verheug heb op een keizersnee en toch natuurlijk ben bevallen viel het achteraf wel mee maar het was wel heel zwaar omdat ik me bekken niet kon ontspannen(paardrijden) -Had je de pijn erger of minder erg verwacht?ik was niet zo druk bezig met de pijn ik zei altijd maar elke bevalling is anders de een heeft veel pijn de ander niet dus wie weet heb ik heel veel of heel weinig maar uiteindelijk had ik heel veel pijn en moest ik ook een ruggenprik anders zou ik het zelf niet meer kunnen persen. -Was je misselijk?ja ik kreeg weeen opwekkers en ik vroeg aan me vriend een bakje om in te kotsen en hij kwam er net uit en toen vloog het er al uit maar me vriend kon nog net een stapje opzei doen anders zat die onder lol.... -Wat zou jij achteraf anders doen?eigelijk zou ik het gewoon zo laten we waren met ze 2tjes alleen ik en me vriend in de bevallingskamer dus lekker rustig en 3 gyns om me te helpen en die vonden het ook heel fijn bij ons... -Heb je nog tips voor diegene die nog moeten bevallen?probeer voor ej moet bevallen genoeg te rusten en neem zo min mogelijk mensen mee de bevallingskamer in dat geef de mensen die daar werken ook rust in hun hoofd ipv dat er elke keer gepraat word door allerlei mensen...Daarom vonden ze het zo fijn bij ons heerlijk rustig en ook rustig kunnen praten over hoe ik me voel en me vriend en gewoon wat andere verhaaltjes erbij...
Het viel me mee! Ik ben een ontzettend watje met een pijngrens tot mn enkels, ongeveer. Dus zag er echt heel erg tegenop. Maar echt, het viel me mee! De weeen deden pas na een uur of wat echt pijn, daarvoor was het prima te doen en zat ik nog lekker grapjes te maken met vriendlief en het ziekenhuispersoneel. Zodra het echt pijnlijk werd lukte dat niet meer maar ik heb geen moment de neiging gehad om mensen uit te schelden, te gaan gillen of wat dan ook. Ik keerde in mezelf tijdens een wee, ogen dicht en heel bewust ademhalen/puffen. Meteen na de wee was ik weer bij de les en kon ik nog wel "gezellig" doen tussendoor. Totdat ik pijnstilling kreeg dmv morfinepompje (niet doen!!!), daar werd ik stoned van maar de pijn bleef hetzelfde.. dat zou ik dus niet meer doen! Of de pijn erger was dan ik verwachtte... nee dat niet. Ik had me voorbereid op compleet drama en dat was het niet. Ja het deed akelig zeer en heb wel een keer gevraagd "oef, waarom doe ik dit ook alweer??" maar ja, je weet vantevoren dat het pijn doet. En de tijd gaat heeeeeeel snel op zo'n moment. Echt, voor je het weet is er weer een uur voorbij! Misselijk ben ik niet geweest, maar ik werd op een gegeven moment wel helemaal knetter van die sportdrank die mn vriend me bleef voeren. Weg met dat spul, veel te zoet, dat komt er zo weer uit! Met water ging het prima, heb niet hoeven spugen ofzo. Tips: tja origineel is het niet, maar laat het over je heen komen. Probeer je te richten op de ademhaling en verzet je niet tegen de pijn, dan wordt het alleen maar erger. En bedenk steeds waar je het voor doet! Straks ligt je kleintje op je buik
Mijn tweede bevalling is inmiddels ook geweest en dat hebben we op film opgenomen. Echt een aanrader! Ik kan alles terugkijken en zo een beetje herbeleven.
Ik heb er echt hele nare gevoelens aan overgehouden, vooral psychisch, maar waarschijnlijk ook wel omdat ik en al met 36 weken bevallen ben en de bevalling van begin tot eind maar 1 uur en 3 kwartier duurde, waardoor ik op de eerste plaats al overvallen werd omdat het te vroeg was en ik door de snelheid en weeënstorm geen tijd tussendoor had om aan het idee te wennen dat ons kindje er bijna zou zijn. Ik heb dit heel erg gevonden en heb er nog steeds moeite mee dat het zo is gegaan. Er zijn veel mensen die een bevalling als de mijne wegwuiven zo van: "jij hebt het gemakkelijk gehad zeg, in nog geen 2 uur, daar teken ik voor", maar zo voelt het voor mij zeker niet. Mijn vliezen braken en ik kreeg meteen een weeënstorm die aanhield totdat ik mocht persen en ik wist niet waar ik het zoeken moest, was compleet in paniek. Zoals ik al zei heb ik het er vooral psychisch nog heel erg moeilijk mee. Niks wegdromen bij het idee dat je over een paar uurtjes je kleintje in je armen houdt, niks bijzondere momenten met je partner tussen de weeën door, niet van tevoren even opfrissen of iets gemakkelijks aantrekken voordat je naar het ziekenhuis gaat, niet je kleintje in zijn eerste door jou zorgvuldig ingepakte eerste pakje zien, maar in een ziekenhuispakje omdat ze zo snel naar de couveuse-afdeling moest en ze de tijd niet namen om mijn tas door te zoeken, en als je dan zelf met bed en al op de couveuse-afdeling je kindje in je armen hebt voel je je opgejaagd omdat je met je bed midden in de ruimte (die helemaal gevuld is door je bed) enorm in de weg staat, dus echt relaxed ben je dan niet, niet de eerste nacht met zijn drietjes doorbrengen, maar je kind een verdieping lager verzorgd zien worden door een ander terwijl je even verderop in de gang wel andere baby's hoort huilen. Al met al voor mij een hele nare ervaring, maar zoals ik al zei is dat ook een groot deel psychisch. Maar ook de intensiteit van de pijn vond ik erg tegenvallen, maar dat kwam denk ik ook door de weeënstorm, ik denk dat ik het gemakkelijker had gedragen als ik pauzes tussen de weeën had gehad. Dus nee, hier geen positieve ervaring, maar iedere bevalling is anders en ik hoop dan ook dat een eventuele volgende bevalling zich in ieder geval een beetje later aandient en ook een stukje langzamer gaat, al zullen velen dat niet snappen. Maar hoe zeer de bevalling ook tegenvalt, hoe pijnlijk of teleurstellend ook, zolang je daar een gezond kindje aan overhoudt is dat het belangrijkste dat er is. Je kunt je er van tevoren druk over maken, maar het gaat zoals het gaat en je kind zal hoe dan ook geboren worden. Dat is je einddoel, de rest gaat, niet vanzelf, maar het gaat, en dat is wat je voor ogen moet houden, ook als het tegenvalt. Hoe naar ik de bevalling en alles daaromheen ook heb gevonden, en hoe moeilijk ik het er zelfs nu soms nog mee heb, zodra ik me weer realiseer wat voor prachtig meisje we ervoor terug hebben gekregen was dat het meer dan waard. Ik hoop dat jij je dat ook voor ogen kunt houden.
Ik vond mijn bevalling gewéldig!! Heerlijk dat ik het zelf mocht doen, onze 1e is namelijk geboren dmv geplande keizersnede omdat ze in stuit lag Ik had al 28 uur gebroken vliezen en ging binnen 4 uur naar volledige ontsluiting. Heb zo'n 45 geperst maar vond het allemaal geweldig. Enige wat ik vreselijk vond was de knip!! Het herstel daarvan vond ik vreselijk. Dat in de weer zijn met spoelen, badedasbadjes, bloot slapen bah bah. Ik vond het erger dan herstel van de keizersnede wond.
Ik vond t mee en tegen vallen de weeën tot 9 cm vond ik prima te doen. Die laatste cm zat ik tegen t plafond aan maar t ergste vond ik t persen maar ik had de pech dat ik een te groot kind had voor mijn bekken. Ze is uiteindelijk met de vacuüm en trekken aan haar (schouder bleef hangen) en duwen op mijn buik gekomen (ok stond klaar voor spoed ks en ik kreeg 2 pogingen voor vacuüm en toen had ik zoiets van :x heb verdorie niet de hele tijd zon best gedaan, het zal me lukken ook ). Totaal ruptuur aan overgehouden. Toch was ik lichamelijk redelijk snel hersteld hiervan. Psychisch duurde t langer maar ik heb er toch voor gekozen om t nog een keer te gaan doen ti's dus de moeite waard. Toch ga ik nu niet zo onbevangen de bevalling meer in en dat vind ik wel jammer. Ik was niet misselijk trouwens. Nu wordt deze baby qua gewicht beter in de gaten gehouden en leidde ze me eerder in indien weer aan grote kant of t wordt ks. Tips: ik heb t de bevallingsverhalen destijds ook gelezen maar verder wel gedacht van: ok t gaat pijn doen en we zien wel (kop in t zand principe). Laat t over je heen komen!
Ondanks dat ik mijn bevalling echt een hel vond, zou ik het zo over doen omdat ik het zoiets moois vind! En je krijgt er zoveel voor terug. Het eerste moment met Sem op mijn buik deed de pijn echt even vergeten. Maargoed ik ben ingeleid met 39+3 ivm ernstige bekkeninstabiliteit. Lag vanaf 36wkn al op bed omdat ik niet meer kon lopen en kwam 5kilo per week aan met vocht. Zwangerschap was dus ook geen pretje. Om 7.30 werden m'n vliezen gebroken en zat ik al op 3cm. Kreeg wee opwekkers en verschillende weeen stormen. Had buik, rug en beenweeen tegelijk, vreselijk! Om 12.30 zat ik op 5cm, schoot voor mijn gevoel echt niet op. De weeën werden nog heviger en kwamen om de minuut. Om 15.30 nog steeds 5cm en toen was ik er klaar mee. Ik wou van te voren echt geen pijnstillend maar was uitgeput. Toch een ruggespraak gekregen en om18.30 7cm. En daar bleef k op hangen. Dé ruggespraak werkte niet en bleef pijn houden. Als k om 22.30 niet verdr zou zijn (om 20.30 nog steeds 7cm) zou het een keizersnede worden maar gelukkig om 22.30 10cm! Om 23.15 mocht ik beginnen met persen omdat de ruggeprik uitgewerkt moest zijn (dat was voor mij gevoel al zo, had er toch geen profijt van) om 23.15 begonnen met persen, heeft 1u en 45min geduurd en toen is om 00.53 onze zoon eindelijk geboren!
Vond je het achteraf mee of tegen vallen en wat vond je dan mee of tegen vallen? Ik vond de weeen wel flink pijnlijk! dat viel wel even tegen. En ik vond het heerlijk toen ik mocht persen! Wat is dat een verademing..haha Had je de pijn erger of minder erg verwacht? Ik had er totaal geen verwachtingen van, heb het lekker over me heen laten komen! Was je misselijk? Nee Wat zou jij achteraf anders doen? Niks! Ja.. sneller ontsluiting krijgen Heb je nog tips voor diegene die nog moeten bevallen? Laat het over je heen komen, er komt even een momentje dat je niet meer wil, maar als die kleine op je buik ligt is het helemaal goed!