Uhm... mijn vriend hield samen met de vk een theekransje tussen mij benen toen ik aan het persen was... hoorde continue "oh wat een bos met haar" en "jeetje ze doet het wel goed hoor! Ik doe het dr niet na" Hij heeft dus ook echt alles gezien, en toen kwam het mooiste... Mijn vriend uiterlijk stoere macho... In tranen "schatje kijk nou ze is geboren!" hahahaha Met de placenta heeft hij ook nog gekeken en uitgebreid biologie les gehad van de vk... En nu... tja hij is niet blij met de gedachte dat ik pijn zal hebben, maar kan niet wachten om weer te zien hoe onze 2e uk geboren wordt.
mijn vriend is zo koel als een kikker , volgens mij .. ja we moeten het nog meemaken maar hij kan sowiezo wel over bloed ect.. ik vraag hem er wel es na , hoe hij tegen de bevalling aan kijkt , ja dan krijg je zo'n reactie , ja het moet er toch uit..! jij moet het werk doen.. haha , het is een lieverd met een heeeeeeeeeeeeeel klein hartje.. volgens mij beseft hij nog niet echt , dat hij straks zelf een kleine(meid) in zijn armen ligt..als wel ergens lopen of een kleine op de tv zien , kijk of stoot hij me ff aan , en zegt hij aaaaaaah..lief he ?! nee denk dat hij het nog niet echt beseft..
Maar ik denk dat het niet zozeer het bloed is waar de mannen mee zitten. Mijn vriend zit bij de brandweer en ziet heel wat bloed en mensen in de gekste houdingen. Denk dat ze er vooral mee zitten dat ze hun partner pijn zien lijden en zich hulpeloos en nutteloos voelen en het feit dat er vanalles mis zou "kunnen" gaan tijdens de bevalling.
Mijn man zag er vooral erg tegenop dat ik zoveel pijn zou hebben en dat hij dan niet echt wat voor me kon doen. Ook was hij heel bang dat er wat mis zou gaan, daarom was het de bedoeling om in het ziekenhuis te bevallen, voor zijn gemoedsrust. Uiteindelijk viel het nogal mee, de bevalling (toch thuis) is heel snel gegaan en hij is alleen het laatste uurtje erbij geweest, omdat hij op zijn werk was toen het begon. Op het moment supreme zat hij naast me en hij bleef maar zeggen: ik zie het hoofdje ik zie het hoofdje ik zie het hoofdje, haha. Hij heeft dus blijkbaar wel gekeken, ikzelf niet trouwens. Ik vind het wel een beetje plicht van een man om er bij te zijn hoor. Lekker makkelijk, je op de gang verstoppen omdat je zogenaamd niet tegen bloed kan. Zelfs al kun je als man niks doen, alleen je aanwezigheid is al genoeg, toch? Beetje morele steun enzo......
Mijn man is ook doodsbang. Voor bloed, maar ook voor de pijn van mij en voor het welzijn van ons kindje. Maar hij gaat binnenkort mee naar pufles en daar is een mannensessie waar de vk de ergste angst bij de mannen weg probeert te halen.
Mijn man vindt het wel spannend, maar vindt het niet eng. Gelukkig maar, want ik vind het doodeng, bloed enzo, dus ik heb iemand nodig die met zn voeten op de grond staat. Mijn man stelt mij nu al de hele tijd gerust, dat het allemaal goed komt, hoe dan ook, en dat hij erbij is, samen met de beste vk van de wereld (zegtie om me gerust te stellen hoor ) Ik ben benieuwd hoe het gaat op HET moment, hopelijk is hij dan ook zo "stoer" als nu
Hier begint mannetje volgens mij zenuwachtiger te worden dan ik zelf! Ben zelf totaal niet bang voor de bevalling (ik denk eerder, er is er nog nooit een blijven zitten dus het komt vast wel goed! ) En hij begon laatst zelf over dat hij het moeilijk ging vinden om mij zoveel pijn te zien lijden! Ben benieuwd hoe hij is tijdens de bevalling
Ik kan m'n vriend niet echt peilen wat dit betreft. Ik weet dat hij bloed en naalden niet leuk vindt (wordt altijd kwaad als ik zo'n medisch programma zit te kijken), maar hij wil wel heel graag achter mij zitten in het bad op het moment dat onze dochter geboren wordt. Ik hoor hem niet echt over angsten eigenlijk. Ik liet een paar bevallingsfilmpjes zien, toen zag ik hem wel diep nadenken, maar waarover? Geen idee
Heb al 2 kinderen maar met mn ex. Deze keer bevallen is dus voor mij de derde maar voor mn man de eerste keer. Hij kan overal tegen zolang t niet met mij of de kinderen is. Laatst was hij n balk aan t zagen, de zaag springt uit de zaagsnede en hij had ineens n flinke jaap in zn linker arm. Moest mijns insziens gehecht worden maar neu doe maar pleister erop... Heb een dag op m ingepraat om er toch even naar te laten kijken. (toen kon het dus niet meer gehecht worden want dat kan niet meer na 3 uur...maar kreeg hij er iig van die stripjes op zodat de wond dicht getrokken werd) Maar oh wee als er wat met ons is... Echt bij elk dingetje wat ik gehad heb tijdens de hele zwangerschap en niet direct een oorzaak kon geven, stond hij er haast op om de VK te bellen. Banden pijn, misselijk, overgeven, hoofdpijnen, etc. Kon er niet een redelijke verklaring voor geven waarom ik die juist op DAT moment had. DUS dan moest een arts het verklaren vond hij. Als ik er in mee was gegaan had onze VK post (zijn 3 dames) de handen vol gehad aan mijn vragen en niet meer toegekomen aan de rest van de bolle buikjes Hij was ook ENORM zenuwachtig voor de bevalling. Dat heb ik minder kunnen maken toen ik er achter kwam dat hij t een en ander niet helemaal goed begrepen had. Hij dacht nml dat als ik door zou hebben dat t op t gebeuren stond we nog maar zon 10 minuten hadden om in het ZH te komen! Die 10 minuten had ik hem zelf verteld...maar dat ging alleen over de pers weeen. Dat daar aan vooraf nog ontsluitings ween kwamen en die nog wel eens n uurtje of 10 zouden kunnen duren had hij niet helemaal gesnapt Hij is nu nog steeds zenuwachtig want hij weet natuurlijk niet wat er te gebeuren staat (weet natuurlijk niemand precies maar heb al 2 bevallingen gehad dus ik kan er nog n inschatting van maken) en hij kan er echt niet tegen mij pijn te zien lijden. Maar hij is er wel! Zou het voor geen goud willen missen Of hij echt aan "die kant" gaat kijken tijdens de bevalling weet ik niet. Dat zien we dan wel weer. Maar hij moet vooral doen waar hij behoefte aan heeft op dat moment. Zolang ik zn hand af en toe maar fijn mag knijpen en hij me af en toe aanraakt en omhelst (als ik daar behoefte aan heb...anders ga ik meppen ) dan zal t wel goed zijn. Heb hem verteld dat hij de navelstreng gaat door knippen...dat vond hij wel n beetje n eng/luguber idee
Veel verhalen, leuk om te lezen! Om het kort te houden: Ik vind dat (indien mogelijk) de man erbij aanwezig MOET zijn. Kijk maar eens wat een moeite, energie en pijn dat de vrouw kost! Ze hebben daarna (hopelijk) meer respect voor je (anders hebben ze wel echt een blok voor hun hoofd). En niet gaan zeiken over een beetje bloed wat jij (de man) gaat zien. Het komt wel uít mij (de vrouw)! Ik had echt zoiets van; ik heb pijn, daar moet ik doorheen, dan kom jij er zeker niet gemakkelijk van af . Gelukkig heb ik veel steun aan hem gehad en ik had het niet zonder hem kunnen doen. De vk zei zelfs laatst nog dat wij zo goed samen konden bevallen en dat er zo'n heerlijke rustige sfeer hing in ons huis tijdens de bevalling. Hopelijk kunnen we dat over een paar weekjes weer zo doen!
Nou, ik heb wel zo'n mannetje die alles uit de kast zou halen om het mij zo draaglijk mogelijk te maken. Bij wijze van op z'n kop gaan staan als ik er om vraag Ik heb wel eens de hele dag huilend door huis rondgewandeld met een blindedarmontsteking bleek achteraf, toen wist ie alleen niet zo heel goed meer wat ie er nou mee aan moest. Hij was wel direct naar huis gekomen van z'n werk. Toen zei ie van nou ik bel je ouders wel nadat ik een hele dag had lopen huilen en kotsen, in de douche, uit de douche voor de pijn....dussuhm volgens mij wel iets vergelijkbaar met een bevalling
Is het je eerste kindje? Ik kan je vertellen; ik heb een acute blindedarmontsteking gehad en vorig jaar ben ik bevallen. Maar de bevalling deed minder pijn! Zal ook wel voor iedereen verschillend zijn, maar dan weet je mijn ervaring .