Sorry voor het lange verhaal. Gisteren is onze kat toch wel vrij plotseling overleden. Hij is 2 dagen slecht geweest en toen uit zichzelf overleden. We hadden onze dochters al wel wat voorbereid dat hij zou kunnen komen te overlijden maar nu het zover is reageren ze allebei zo anders. De oudste van 9 is hoogsensitief en vindt het heel moeilijk om haar emoties te tonen. Gelukkig heeft ze al meerdere keren kunnen huilen en dat lucht haar ook wel op. Ze wil er niet over praten op school, dat vindt ze heel moeilijk. De jongste van 6 is hoogsensitief met een hele sterke wil en mogelijk hoogbegaafd. Zij wilde vooral heel veel dingen weten toen de kat net overleden was. Hoe voelt hij aan? Waarom is hij zo hard? Hoe gaat een kat dood? Wat gebeurd er met de kat? En ga zo maar door. Gisteren hebben we echt afscheid genomen toen we hem bij de dierenarts brachten zodat hij gecremeerd kon worden. De oudste wilde er niet bij zijn maar de jongste wel. Gelijk kwamen de vragen weer en heeft zij de overleden, stijve kat ook nog even vastgehouden omdat ze wilde weten hoe het voelde. Nu merken we dat, vooral de jongste, constant maar blijft herhalen dat ze het zo jammer vindt dat de kat dood is. Dat ze hem zo gigantisch gaat missen, dat hij nu in de hemel is. Dit zo ongeveer elk half uur. Ze huilt af en toe ook en daar geven we haar ook de ruimte voor. We hebben geprobeerd uit te leggen dat we heel goed snappen dat ze het jammer vindt en dat ze hem gaat missen en dat wij dat ook doen. Ook hebben we afgesproken dat we in de kerstvakantie een fotoboek van hem gaan maken. Onze oudste dochter vindt het heel vervelend dat haar zusje er zo over door blijft praten. Ook haar hebben we uitgelegd dat haar zusje dat wat meer nodig heeft dan zij en dat we proberen rekening te houden met allebei. Maar nu mijn vraag, kunnen we nog meer doen om ze goed te begeleiden? Het afscheid is wel heel snel gekomen maar ze hebben wel afscheid kunnen nemen. Hebben jullie misschien nog tips?
Tijd en in dit geval splitsen. De jongste moet dr ei kwijt en ventileert er behoorlijk op los, dat botst enorm. Dat hebben mijn man en ik ook gehad met M*. Alternatief is dat je een tijdvak inlast waarin geen vragen rond de poes gesteld worden. Bijv. rond avondeten, net wat voor jullie de "veilige zones" moeten wezen dat je oudste ook gewoon kan zijn zonder dat ze weer met het overlijden geconfronteerd moet worden. Of dat de jongste dr vragen wel mag opschrijven en dat je ze op een ander moment rustig beantwoord. Geef haar desnoods een boekje waarin ze alles opschrijft wat ze vragen wil, dan schrijven jullie samen het antwoord op de vragen als de oudste in dr eigen "zen zone" zit. En komt je jongste dan weer met een vraag kijkt ze eerst in t boekje, want in 90% vd gevallen herhalen de vragen zich. Die nieuwsgierigheid en vragenvuur ga je niet aan ontkomen. Je moet het alleen zodanig manouvreren dat je beiden de ruimte geeft.
Wij hadden onze kat in de tuin begraven.. mijn oudste zoon heeft nog heel vaak bloemetjes en tekeningen bij het grafje gebracht. Heb je de as meegekregen of iets dergelijks? Anders kun je misschien een “altaartje” inrichten waar je kind die daar behoefte aan heeft zich even terug kan trekken, of dingetjes bij kan zetten.
Hij is vandaag opgehaald door het crematorium dus zal vandaag of morgen gecremeerd worden. Het as komt dan wel terug maar dat willen we dan in de tuin uitstrooien. We willen in ieder geval samen met de kinderen een mooi fotoboek maken. Zodat ze allebei een mooie herinnering aan het hebben.
1) kies goed uit waar je strooit, anders krijg je in elk geval van de jongste te horen dat je niet over het gras mag lopen want dat is zielug voor de poes. (Ervaring met een strooiveld op de mensen begraafplaats, G is als des doods om op "iemand" te gaan staan...heb maar niet verteld hoeveel kilo daar al ligt uitgestrooid) 2) bewaar een deel (als je verhuisplannen hebt in de nabije toekomst)
Praat er open over en betrek ze ook erbij, dus bv ook bij het verzinnen van een afscheidsceremonie en waar jullie de as gaan uitstrooien (bv z’n lievelingshoekje in de tuin? of misschien willen ze het liever niet uitstrooien maar binnen op een mooie plek zetten?). Fotoboek zou ik ook doen, en misschien kun je daarmee dan een klein plekje maken in een kast ofzo om de kat te gedenken, dus bv dat fotoboek neerzetten, een mooie foto in een lijstje erbij, evt de as of een plukje vacht in een mooi potje, dat soort dingen…
Bij ons overleed heel onverwacht mijn vader en twee weken later de kat. Wat dood was wisten ze inmiddels wel Ze hebben een doos versiert en daar hebben we hem ook in laten slapen Met z'n alleen begraven in de achtertuin Toen ik met mijn familie de steen voor mijn vader gingen uitzoeken en ze hoorden dat de kat ook nog overleden was mochten mijn kinderen een steentje meenemen en daar hebben ze zijn naam in gegraveerd. .Het eerste jaar zijn nog vaak met de buurkinderen op bezoek bij de kat geweest
Onze kat was slecht toen ik naar het ziekenhuis moest voor een keizersnede. Toen ik thuis kwam was ze de nacht ervoor overleden. Ik kwam dus met een baby thuis en 30 minuten later stond ik mijn kat te begraven. Echt bizar was dat. Onze andere kat hebben we 2 maanden daarna in laten slapen. Die had waarschijnlijk een hersenbloeding gehad. Van de 1e kat heb ik het meeste op de achtergrond meegemaakt omdat ik nog herstellende was. Mijn oudste denkt er veel over na maar wil het er liever niet over hebben. Mijn 2e heeft het er graag over. Legt nu nog steeds bloemetjes neer op de plek waar we ze hebben begraven. Praat er ook veel over wat de oudste dan weer niet leuk vind. Het is nu wel minder, ook omdat we sinds kerst vorig jaar een nieuw katje hebben. Al moet ik wel zeggen dat dat voor mezelf te snel was. (16 jaar de katten gehad en dan na 4 maanden een nieuwe). Voor de kinderen was dat wel een goed moment maar ik heb er wel last van gehad Maar geef ze vooral de ruimte voor hun verdriet. Ieder op hun eigen wijze. Maak een mooi plekje waar ze terecht kunnen. En zwicht niet te snel voor een nieuw beestje O, en sterkte uiteraard!
Wij hoefden geen as terug maar de kinderen wilden dat wel. Zij hadden ook bedacht dat zijn as wel in de tuin uitgestrooid kon worden. Het was een binnenkat maar hij ontsnapte soms en snuffelen dan graag achterin de tuin. Dus daar wordt hij ook uitgestrooid. Er komt geen nieuwe kat bij. We hebben nu nog 1 kat van ook 16. Die gaat nu goed maar dat afscheid duurt ook geen 5 jaar meer. Gisteravond hebben we een pauze ingelast voor de jongste dochter. Tijdens het eten mocht ze het niet over de kat hebben. Dat resulteerde in fikse driftbuien en schreeuwen. Later heb ik het nogmaals met haar erover gehad en ze begreep het wel maar ze vindt het wel heel moeilijk.
Het is twee dagen geleden, ik vind het heel normaal dat ze er nu nog zo mee bezig zijn en ook heel logisch dat ze er op een verschillende manier mee omgaan. Voor nu zou ik blijven doen wat je doet: blijven praten als er behoefte aan is, dingen uitleggen (ook m.b.t. dat mensen verschillend met dit soort dingen omgaan), antwoord geven op vragen, enz. Na verloop van tijd kun je het naar mijn idee best wat meer kaderen (kan ook nu al als het echt teveel wordt), dus de jongste vragen om bv. vragen te bewaren (al dan niet in 'opgeschreven vorm') voor een moment dat ze moet (één van) jullie alleen is, om rekening te houden met haar zus (ze moeten immers rekening houden met elkaar, niet alleen de oudste met de jongste ). En ja, dat is moeilijk, maar ook dat 'moet' ze leren en dat kost tijd. Hier had één van de kinderen vaak behoefte aan een foto van het overleden dier/de overleden persoon, die deden we dan in een mooi lijstje en kon op hun kamer staan. De ander, die dat niet wilde, hoefde er dan niet continu tegenaan te kijken. Ik heb ook wel eens een boekje gekocht met vragen die ze in konden vullen. En ik kan me ook voorstellen dat een 'zorgenpoppetje' of '-knuffeltje' voor sommige kinderen fijn kan zijn om tegen te praten of briefjes in te doen.
Onze oudste huilde veel na het overlijden van de hond (HB) Onze jongste (hoogsensitief en HB) leek er in eerste instantie niet veel mee bezig maar was wel neerslachtig.Ze ging na een week ineens allemaal boekjes tekenen en schrijven over de hond, verzon verhaaltjes ook over dat de hond dood was en daarna was ze opgelucht en zag je haar weer vrolijk worden. Dus misschien vindt je jongste zoiets ook fijn, het van haar af spelen/creatief iets maken/rollenspel?
Ach wat verdrietig voor de kinderen. Je oudste zal het besef op deze leeftijd krijgen dat dood betekent voor altijd weg., dat is best heftig te beseffen. Misschien helpt het om over de dood te praten, om de emoties van je oudste woorden te geven? Al doe je het meeste woord, zo kan ze het in de hoofd misschien beter een plekje geven, geef je haar een gevoel van steun. We hebben ons huisdier in de tuin begraven. We hebben mooie bloemen gepland en het is een gedenkplek voor de kinderen. Soms praat mijn oudste er ook over met vriendinnen dat ze vertelt, kijk hier ligt mijn vorige konijn. Of dat we erover praten van, zou ze al vergaan zijn en hoe gaat dat zo in de grond? Van die plotse gesprekken waardoor het stapsgewijs een plekje krijgt. Dat is misschien ook wat voor je kids?
Ik heb de rest van de antwoorden niet gelezen, maar ik herken het van mijn dochter. Ik heb haar een schoenendoos laten beschilderen en daar hebben we herinneringen in gedaan. Iedereen in onze omgeving was ontzettend lief voor haar, want ze was gek op het beestje. Zij was haar beste vriendje kwijt. Het is gewoon een rouwproces en dat heeft tijd nodig. Uiteindelijk heeft het bij mijn dochter niet voldoende geholpen en ze heeft enkele gesprekken gehad met de psychologisch ondersteuner (?) bij de de huisarts.
Dank jullie wel voor de antwoorden. Inmiddels heeft de jongste het nog maar weinig over de kat. Wel soms dat ze hem mist maar verder niet veel. De oudste zegt nu vooral dat het goed is zo. Dat de kat oud was en dat zijn levens echt op waren. We hebben het nog wel over hem maar dan proberen we zoveel mogelijk leuke herinneringen op te halen. Dat lijkt wel te helpen. Na de kerst gaan we beginnen met foto's verzamelen en een fotoboek maken.
O ja, wij hebben de meiden nog een kussen gegeven met een foto van de kat erop. (Ieder had een 'eigen' kat. Mijn oudste doet er niks mee, mijn middelste slaapt ermee.