Wat spannend! Mijn dochtertje mag dinsdag voor het eerst ik zie er ook als een berg tegen op. Ik ben nu al 23 weken thuis ivm zwangerschapsbraken en dus al 23 weken (zo goed al) 24/7 bij mijn dochter. Nu moet ik haar "ineens" daar achter laten en het is al zo'n gevoelig meisje Ja het is leuk voor haar met andere kindjes, ja ze zal er veel leren, ja het zal allemaal prima gaan...maar ik vind er op dit moment niets aan Ik herken het dus helemaal
Mijn vriend zorgt fulltime voor onze kinderen en sinds augustus is ook de jongste voor 3 ochtenden naar de Kindergarten gegaan... papa had het er maar moeilijk mee En nu is hij "blij" dat ze sinds vorige week al vijf ochtenden heen gaat. Moet er wel bij zeggen dat onze dochter er ook echt wel aan toe was om de hele week van 8-12 heen te gaan hoor. Enne... papa vermaakt zich prima die ochtenden, kan hij weer gaan sporten/revalideren.
Ik ben sinds de geboorte van mijn zoontje op 1 maand na altijd thuis geweest. Hij is altijd een goede afleiding voor mij geweest in zware periode. Nog steeds trouwens... Ik heb zijn tasje klaar staan... Overal zijn naam op geschreven. Gelukkig kunnen we rustig aan doen, we worden rond 13:10 verwacht... Kan hem gelukkig 15:30 weer ophalen. Op woensdag gaat hij van 08:45 tot 11:15
Komt goed schatje! Toen ik E. Voor de eerste x bracht kon ik wel janken! Slikte een brok in mn keel eeg toen ik zei dat ik weg ging.. en mevrouwtje keek niet eens meer op, krijg een inimimie kusje en een zwaai.. Succes morgen!
Het went. Ik vind wel dat ik nu de tijd dat ze thuis is meer geniet van haar, bewuster kijk naar hoe ze zich ontwikkeld en wat voor prachtige meid het is. In jou geval is het natuurlijk de fysieke pijn die extra meespeelt, dat maakt het verhaal wel anders dan bij mij. Wellicht kan je in wat anders je afleiding vinden.
Ik vond het ook heel moeilijk toen ik M. naar de kinderopvang bracht. De eerste paar keren liep ik huilend weg. Maar door te zien dat hij het daar zo leuk heeft voel ik me nu super goed en breng ik hem met plezier heen. Hij geniet ontzettend en als ik hem ophaal is het een klein feestje . Lekker veel met mama knuffelen en nog wat leuks doen. Probeer het los te laten, hoe moeilijk het is. Jou verdriet voelt hij en dan heb je de kans dat hij niet wil dat je weggaat want mama is verdrietig. Het is fijn dat hij je de afleiding geeft als jij het moeilijk hebt of pijn hebt, maar dat is natuurlijk niet zijn taak. Je moet proberen zelf dingen te gaan oppakken (wat je kan met je "ziekte" (mag je het zo noemen?) en proberen iets te vinden wat je afleiding geeft en wat voor jou fijn is. Je zult zien dat eigen tijd af en toe heerlijk is Succes morgen, jullie gaan het vast beiden heel goed doen!
De eerste week dat ik hem naar de gastouder bracht (wow, 3 tot 4 uur per dag; en dan de eerste week maar 2 dagen) heb ik ook gehuild. Ik heb zelfs tijdens het proefuurtje gehuild. De 2e week werd het iets beter. Maar nog steeds heb ik hem het liefst bij me. Mja, ik breng hem nu ongeveer zo'n 20 uur per week en soms ook gewoon wanneer het niet écht superhard nodig is, maar dan krijg ik gewoon nét dat beetje extra gedaan qua huiswerk/schoolopdrachten of een huishoudelijke taak ofzo.
Ik ging de eerste keren na het brengen echt huilend naar huis.. Vond het vreselijk om haar los te laten en daarna in een leeg huis zonder haar te komen! Haha maar het is allemaal goed gekomen! Het went echt. Daarnaast ga je ook zien hoe leuk ze het daar hebben en dat scheelt dan ook enorm..
Dat weet ik nog wel op fb... Heb nog gereageerd toen. Thanks allemaal. Gelukkig heb ik mijn zenuwen nog redelijk onder controle. Verwacht straks wel dat dat gaat veranderen J heeft alles nog niet zo door... Als ik zeg we gaan vandaag naar schooltje zegt hij nee mama...
Het viel me alles mee. Geen tranen niets.. zowel bij j en mama niet Toen ik hem melde dat papa en mama weg gingen dacht hij dat hij mee moest... Dat was niet de bedoeling. Nee mama ik blijf rijden hier.. Ja hoor man is goed. Buiten nog even gespiekt maar meneer had het te druk. Bij het ophalen nog even gesproken met de juffen, die waren ook erg tevreden. Hij was erg lief, heeft geen traan gelaten, goed geluisterd en de wc daar ook al even uitgetest gheheheh. Nu zit hij lekker op de bank rustig tv te kijken. Ikzelf ben wel iets rustiger nu.. Maar het nare gevoel is nog niet weg... wel denk ik dat ik beter zal slapen nu
Wat fijn dat hij het zo naar zijn zin heeft gehad! Dat is vast al een hele opluchting Het "nare" gevoel met tzt gewoon slijten denk ik. Dit heeft hij (en jij!!) in elk geval super gedaan hoor. Hier morgen de grote dag..pfff ik ben al zo'n hormonaal emo-wrak
gelukkig kan ik nu zeggen dat het erger lijkt allemaal dan dat het daadwerkelijk is. Maar dat is altijd achter af. En idd dat gevoel zal wel moeten slijten. Ik denk dat jay er weinig last van heeft hahaha
Wat een herkenning dit topic. Na mijn verlof toen onze dochter geboren is heb ik drie dagen gehad dat ik in de huil schoot omdat ik moest werken weer.(maar 16 uur p/w) maar toch. En ze was dan gewoon met haar papa. Mijn gevoel werd steeds rustiger. En nu is het geen probleem meer. Gister is onze dochter ook voor het eerst naar de psz geweest. Ik was licht gespannen ervoor. Mijn vriend zei dat niet te hebben. Ze huilde 3 sec. toen we weggingen, en ze heeft supergoed meegedaan zei de juf. Toen we haar ophaalde had ze hele rode wangetjes en als een blok geslapen na de lunch. Vriend en ik waren de rest van de dag toch wat van slag, en zijn s'avonds ook samen vroeg naar bed gegaan. Hahaha het hakte er bij hem toch ook wel in. Ons kleine poppie helemaal alleen de maatschappij in. Het zal iedere week dat ze gaat wel beter gaan.