Ik vind zwanger zijn nu naast lichamelijk ook emotioneel erg zwaar. Allereerst om de grens van de miskramen voorbij te komen, maar dan nog die slopende GUO straks om te zien of alles oké is met dit kindje.. Als ik er nu aan denk wordt ik al misselijk.. Voordat ik opnieuw zwanger werd vond ik het moeilijk om bij mijn gevoelens te komen en was ik vrij stoer met kleine instortmomenten, maar nu ik zwanger ben huil ik veel om Juli*. Ik heb het gevoel dat deze zwangerschap mij triggert om met de verwerking bezig te zijn, al verzet ik me er nog erg tegen. Op zich kan ik, doordat ik veel aan haar denk, niet hele dagen zorgen hebben om deze zwangerschap, nog niet. Ik heb meer de angst om nog eens zoveel verdriet te voelen wanneer het mis gaat. Angst voor de emotionele pijn wanneer je je al zo gehecht hebt aan je kleintje. Ik heb altijd graag 3 of 4 kindjes gewild als dat ons gegund zou zijn, maar na deze zwangerschap hou ik er écht mee op. Van mij mag het ook allemaal wel snel gaan.. Natuurlijk is er meer zekerheid na die GUO maar toch, we zijn te wijs, weten teveel van wat er allemaal kan gebeuren en die wetenschap stop je niet zomaar weg. Het maakt me niet panisch, maar sluimert wel mee op de achtergrond en maakt dat ik me niet durf te hechten, en nog niet durf te geloven dat alles goed komt..
Voor de meiden die nu erg veel angst hebben: ik heb in het ziekenhuis te horen gekregen dat als ik erg emotioneel zou worden met deze zwangerschap of angstig wordt, ik kan bellen met ze en dan hebben ze in het ziekenhuis mensen zitten waarmee ik kan praten die in dit soort dingen gespecialiseerd zijn. Is dat bij jullie niet zo? Anders zouden jullie misschien kunnen navragen of je bij zo'n persoon eens terecht zou kunnen. Op zich gaat het hier nog steeds goed. Al komt bij ons de 18 weken (dat ik de vorige zwangerschap opgenomen werd) steeds dichterbij. Af en toe denk ik er wel aan, maar ben er nu nog niet echt heel angstig over. Wellicht omdat het ook "nog" 2 weken en een dag duurt voor die termijn is aangebroken. Ik merk wel dat ik het erg fijn vind, dat ik extra echo's aan mag vragen, extra onderzoeken, telefoonnummers voor de nacht heb en eventueel psychische hulp kan krijgen, het stelt me allemaal toch best gerust. Heel veel sterkte meiden. Dikke knuff, MissQ.
Wat ontzettend fijn om te lezen datde begeleiding vanuit het ziekenhuis zo goed is. Ik verwacht dat het bij ons ziekenhuis ook wel goed zit, maar het neemt wel weer wat spanning weg.
Wat een herkenning hier. Ook hier veel spanningen voor deze zwangerschap. Ook al is de herhalingskans dat dit kindje ook downsyndroom heeft erg klein toch blijft hier ook de angst dat ik dit kindje weer kan verliezen. Extra controles in het ziekenhuis zijn dan ook wel fijn maar ik merk wel dat de angst na twee weken toch weer toe begint te nemen. Ik denk dat het steeds wel een beetje minder wordt maar de angst zal blijven tot de kleine geboren is en in mijn armen heb.
jeetje meid, dat is heftig. Maar als het niet in de genen zit is de kans dat dit kindje down heeft toch inderdaad heel klein? Ik hoop dat dat in ieder geval een beetje geruststelling geeft. Bij hoeveel weken is jullie kleintje overleden?
Kans op herhaling is inderdaad ook klein. Combinatietest gaf zelfs een score van 1:5000 dus dat is heel goed! Toch is het vertrouwen in een zwangerschap nog steeds minimaal. Onze dochter* is met 23wkn geboren.
Nee je wenst het niemand toe inderdaad, het overkomt je en je hebt eigenlijk geen keus. je wordt eventjes geleefd...
Nee je zal nooit meer de oude persoon worden maar uiteindelijk zul je ook de mooie momenten van de geboorte van je engeltje zien en maakt dit wonder je toch weer een beetje meer tot de persoon wie je bent. En ook dat kan waardevolle momenten hebben. Zo maak ik me nu veel minder snel druk om dingen, geniet ik meer van kleine dingen en weet ik nog beter wat echt belangrijk voor me is.
'fijn' topic om te lezen.. met 36,2 weken is Quincy overleden, met 37,3 weken is ze geboren.. Ik wil zo verschrikkelijk graag weer zwanger worden, maar zie ook zo tegen het hele 'traject' op.. zo noemde ik het vandaag.. eerst weer die eerste weken doorkomen (voor onze oudste 3 keer een mk gehad), en dan die o zo spannende 20 weken echo.. Quincy had 2 bloedvaten in de navelstreng ipv 3. Hoop echt dat ik van een 6e zwangerschap nog kan genieten, want ik vind/vond zwanger zijn echt heerlijk, heb bij Jayden een heerlijk zwangerschap gehad, en bij Quincy ook tot 36 weken.. Ik kom sowieso onder controle bij de gyn, maar mag ook daarnaast bij de vk lopen. dit wil ik zelf ook, om de zwangerschap wel een beetje 'leuk' te houden, en niet te medisch..
Echt he....aan de ene kant wil ik het dolgraag nog eens meemaken, dat heerlijke getrappel en dat o-zo-intieme met je ongeboren kleintje. Aan de andere kant zou ik het liefst door een zwangerschap heenslapen ofzo (hier 2 kleintjes met 10 weken overleden, en 1 bij 26 - geboren bij 36 wk)
Hier inderdaad ook een andere insteek in het leven gekregen sinds ik zelf in december kantje boord heb gelegen. Merkte het van de week bij een gesprek over het verlengen van de hypotheek. Je kunt ook nu meer betalen zodat je straks (als je een pensioen hebt en minder verdient dan nu) minder gaat betalen. En toen bedacht ik me, Nee, dat wil ik niet. We leven NU. En NU willen we leuke dingen doen. Over 10 jaar kunnen we er misschien niet eens meer zijn, je weet tenslotte nooit wat er in de toekomst gebeurd. Klein voorbeeldje, maar wel een behoorlijke impact door wat er in december gespeeld heeft. Helaas ook nog steeds geen band met de kleine in mijn buik. Ik ben aan de ene kant wel erg blij dat de placenta aan de voorkant ligt, zodat ik de kleine ook nog niet voelt. Onze Tristan en Kyra heb ik ook nooit echt bewust gevoeld. Komende weken zou ik het liefst onder een steen kruipen en na een goede 20 weken echo er pas onderuit kruipen. Natuurlijk kan dat niet, dus proberen we er maar heb beste van te maken. Dinsdag 18 weken, DE dag dat ik de vorige keer opgenomen werd in het ziekenhuis. Ben bang dat ik vanaf dinsdag tot zondag alle momenten in het ziekenhuis weer ga herbeleven. De tijd daarna werden we geleefd en moesten we alles regelen voor de crematie, dat zal ook allemaal wel weer glashelder boven water komen.
Hoi meiden, Sorrie voor mijn late reactie. Heb vorige week zondag een hele K dag gehad. Ik zat toen op de termijn dat Tristan en Kyra geboren zijn en sterretjes zijn geworden. Heel veel gehuild en stil gestaan bij die dag. Zaterdags heb ik een hele mooie foto van hun af laten drukken in sepia. Die heb ik op het tafeltje achter hun urntje erbij gezet. Zondag 2 paarse viooltjes en 2 paarse waxinelampjes erbij gezet. Vanmorgen de 20 weken echo gehad. Man o man, wat was ik zenuwachtig. Gelukkig zag alles er perfect uit! Zo mooi wat ze tegenwoordig allemaal kunnen zien! We hebben zelfs de 4 hartkamertjes gezien!!! Bloed wat in en uit het hartje gaat, de 3 bloedvaatjes in het navelstrengetje, een dicht boven lipje, 2 niertjes, 2 hersenhelftjes etc etc! Wat een last valt er dan van je schouders af!!! En we krijgen een jochie erbij!!!!! Ik ben zo benieuwd hoe onze Silvester het vind Vanmorgen vertelde ik dat papa en mama naar het ziekenhuis mochten voor de echo en dat we dan ook zouden weten of hij een broertje of zusje zou krijgen. Ik vroeg hem nog wat hij wilde, een zusje mama (want dat is wel het eerlijkste, dan zijn we met 3 jongens en 3 meisjes in huis. Papa, Tristan en ik en Mama, Kyra en de nieuwe baby). Zeg ik tegen hem, tsja, maar dat kunnen we niet kiezen he, wat nu als het een broertje gaat worden? Nou, dan ga ik janken zei die bloedserieus..... dus ik kijk hem aan; zegt ie; nee hoor mama, ik maakte maar een grapje!! Hoe gaat het met jullie?
Fijn zeg, dat alles goed was! Onbezorgd zal je zwangerschap niet zijn, maar dit is wel weer een last die weg valt.. En die Silvester haha, dat hij graag een broertje wilde.. Hier gaat het op zich goed, altijd naar omstandigheden natuurlijk.. Mis Quincy ontzettend, vooral toen Jayden vanmorgen ging wennen op school en ik dus helemaal alleen thuis was.. Had me deze periode zo anders voorgesteld.. Ik had gisteren en vandaag wel positieve ovulatietesten, dus nu 2 lange weken wachten!
Dat moet inderdaad heftig voor je geweest zijn zeg...toch is het fijn he, dat ze thuis zijn. Onze kleine man is ook thuis en ik merk dat ik er toch troost in vind dat we in ieder geval met zn vieren onder 1 dak zijn. Hier nog steeds moed aan het verzamelen om voor het echie voor een zwangerschap te gaan.
Lieve allemaal, Wat fijn dat we dit kunnen delen. Een jaar geleden hebben we ons meisje verloren aan triploidie. Een niet met het leven verenigbare chromosoomafwijking. Ik ben nu ( pas) 6 weken zwanger en bijna niemand weet het nog. Maar oh wat is dat moeilijk , ben zo nerveus of alles nu wel goed is. Volgens mij meer misselijk van spanning dan van de hormonen..... Als alles goed blijft gaan zullen we in Het Radboud onder begeleiding blijven! Ik wens jullie ontspanning toe en hoop voor alles wat er nog komt. Ik hou mij vast aan de gedachten dat het veeeeel vaker goed gaat dan fout. En twee keer een kindje verliezen? Pffffff Heel veel sterkte!