Hoi meiden, tjee, echt never nooit niet gedacht hier ooit iets over mezelf te posten, helaas is dat dus wel zo. Tot een paar maanden geleden (was net 20 weken zwanger van ons 3e kindje) dacht ik dat we een happy family waren, twee gezonde jongens, nu een meisje op komst! Mooi huis, fijne vrienden, familie en goed inkomen (niet dat dat nou het belangrijkste is, maar toch fijn). Totdat mijn vriend rond mijn 20 weken zwangerschap aangaf het niet meer te zien zitten... ik snapte niet wat hij bedoelde in eerste instantie. Veel gepraat en hij loopt aan maanden, is het geen jaar, rond met het gevoel, wil ik dit wel, met haar? Hij heeft het gevoel steeds weg kunnen stoppen maar dit lukt hem nu niet meer. Nu zijn we dus op het punt beland definitief uit te elkaar te gaan als ons meisje een paar weken/maanden (kijken hoe het loopt met haar en alle afwikkelingen) oud is. Kapot ben ik er van, tis ook niet van mijn kant gekomen. Ik snap gewoon niet dat dit 'zomaar' kan, een gevoel dat ineens weg is en waarvoor je dus ook niet wilt knokken. Tenmiste, dat heeft hij gedaan, maar nooit met mij of mij erbij betrokken.Wat ik hem echt kwalijk neem. Als ik terugkijk is hij de laatste maanden ook totaal zichzelf niet... veel moe, zwaarmoedig, alles is te veel, geen initiatieven tonen. Deze zwangerschap eigenlijk al vanaf het eerste moment minder boeiend gevonden..... dus er waren tekenen, maar wist ik veel.... Pffff hoe nu verder... ik heb gelukkig supersuperlieve ouders die dag en nacht klaar staan voor mij en de kinderen, lieve zus, vriendinnen, dus ik sta er niet alleen voor. Maar men, dit wil ik gewoon niet.... waarom!! En vooral voor de kindjes straks, kan toch niet waar zijn.... Hij is zichzelf niet en hoop dat hij nog bijdraait, maar ga uit van niet en dat ik nu sterk moet zijn voor mezelf en mijn kindjes. Sorry voor het lange verhaal, maar wat een opluchting zeg..... Er is nog meer gebeurd ondertussen, maar miss dat ik dat een andere keer kom vertellen.....
Jeetje meid wat heftig zeg! Jullie willen dus tot na de bevalling bij elkaar blijven en dan gaan denken jullie nu allebei verder gaan? Hebben jullie ook overwogen om relatietherapie te gaan doen? Misschien dat het je vriend helpt om wel samen met jou en jullie kinderen verder te kunnen.. Ik wil je heel veel sterkte wensen! en probeer toch nog te genieten van je zwangerschap ondanks alle ellende.. dikke knuffel
Thanx meiden.... joan, na één gesprek wilde hij al niet meer. Gelooft dat hij zelf alles wel kan verwerken/oplossen..ja en nu dus nog samen in huis, totdat de rust na de komst van de baby er weer is. Wel komt er binnenkort een scheidingsmediator om ons op weg te helpen, zodat er al wel wat ondernomen wordt. We hebben ok geen ruzie en leven nu samen met de jongens heel vredig zo in huis. als ik alleen thuis ben met de jongens gaat het prima met me, maar als hij vrij is en hij dus thuis is, wordt letterlijk alle energie uit me gezogen en komt er niets meer uit mijn handen....
Jammer dat hij na 1 gesprek niet meer wilde, maar als hij niet wilt dan gaat het ook niet werken.. Ik hoop echt voor hem dat hij er zelf uit gaat komen, alleen wel heel jammer dat jullie hierdoor nu uit elkaar gaan.. Goed dat jullie al wel actie gaan ondernemen! Dan zijn de dingen maar vast geregeld nu het nog goed en vredig loopt in huis. Dat hebben wij ook gedaan, we zijn sinds een maand helaas uit elkaar en wonen dus nog noodgedwongen samen, het gaat goed en er is weinig ruzie dus dat is wel heel fijn voor onze meiden. We hebben alles al geregeld (of loopt nog) en daar ben ik wel heel blij mee dat we direct actie zijn gaan ondernemen.. maar ik herken wel wat je zegt, dat als hij thuis is alle energie uit je gezogen wordt. Dat heb ik precies het zelfde! Ben dan ook altijd weer blij als hij weg is (en gelukkig is hij dat ook regelmatig).. als je me wilt pb'en om verder te praten dan mag dat hoor!!
Tsja. als jullie echt uit elkaar willen zou ik niet wachten... Hoe denk je dat dat is als je moet bevallen, of net bevallen bent? Zou het niet alles verpesten? Ik zou de knoop meteen doorhakken, dan hoef je daar niet meer tegenaan te hikken!