Denk dat het wel een trauma genoemd kan worden, of in ieder geval een heel diep verdriet om hoe het gegaan is. Maar dat is niet de standaard he, dus ga je hier alsjeblieft niet op vastpinnen en dat je al helemaal opziet tegen de bevalling omdat dit en dat en zus en zo kan gebeuren!
Is inderdaad moeilijk, bij mij is het pas 5 weken geleden maar ik heb ook nog wel moeite met mijn spoedkeizersnee Het was het beste maar ik had het zo graag anders gezien. Ik zag pas een bevalling op tv waar de vrouw in kwestie een bad bevalling had en dat was zo mooi hoe je samen met je partner dit kan meemaken Door de medicijnen die ik heb gehad voor de spoedkeizersnee en de ruggeprik zijn herinneringen ook niet heel aanwezig. Tijdens de spoedkeizersnee was ik zo moe dat ik dacht een dutje doen zou niet slecht zijn. De operatie assistentes waren mij constant vragen aan het stellen om dit te voorkomen Ik heb mijn zoon even gezien en daarna twee uur moeten wachten Het gevoel dat ik de eerste uren heb gemist daar zit ik ook mee. En dat je niet veel kan in de dagen daarna. Je kind niet kunnen optillen en andere die je kind verzorgen. Het gemis is er bij mij ook nog
Een bevalling is geen trauma (uitzonderingen daargelaten uiteraard) maar het is een heftige gebeurtenis die niet te plannen valt. Je kan dus na een bevalling best flink in de war zijn en gaan nadenken over wat er nu eigenlijk gebeurd is. De vraag is 'hoe kom je daar overheen?' kortom hoe verwerk je dit en hoe geef je het een plaatsje, zijn daar tips voor? Tenminste zo heb ik de vraag opgevat
Jullie weten half niet hoe goed jullie reacties me doen. Ik wil en kan dit gewoon niet in mijn omgeving kwijt, want iedereen zal zeggen: het is uiteindelijk toch goed afgelopen, je hebt niet te klagen? Klopt, maar dat neemt het gevoel wat ik had niet weg... Ik heb nooit een goede band gehad met mijn vader, ik heb me altijd ongewenst gevoeld. Ik heb altijd alles alleen gedaan en alleen gevoeld En dit kindje was zo gewenst. Ik keek er zo naar uit om hem op de meest liefdevolle manier te ontvangen: lekker ontspannen, thuis, in mijn eigen bevalbad. Ik wist zeker dat ik verliefd zou zijn op mijn baby. Ineens werd ik medisch. Niets aan de hand, dat maakt het niet minder "leuk" en bovendien heb ik toch niets te zeggen, het loopt zoals het loopt. En toen beviel ik prematuur. En ook dat is niet erg. Maar dan heb ik net een topprestatie geleverd en wordt mijn kindje direct na de geboorte weggehaald en ik kreeg hem pas 5 uur later weer te zien. Terwijl er met ons allebei helemaal niets mankeerde. Hij was te vroeg en dan zit je eenmaal vast aan een protocol. Dus daar lag ik op het bevalbed, te wachten tot iemand me kwam douchen terwijl ik het prima zelf kon. En het eerste wat ik van mijn kindje te zien kreeg was een filmpje waarop mijn man hem een flesje gaf. Ik wilde borstvoeding geven! Hij moest in mijn armen liggen en bij mij drinken! Het kwam bij niemand van de verpleging op om ons weer te herenigen want "eerst maar even je kamer installeren en je een beetje opfrissen". Na die lange uren wachten terwijl hij 40 meter verderop met zijn vader zat te knuffelen (wat ik niet erg vind hoor, ik had gewoon zo graag gehoopt dat ik dat was...), werd ik eindelijk naar hem toe gereden. Onder toeziend oog van mijn man, moeder, 4 verpleegsters mochten we eindelijk kennis maken. En ik was niet ik, niet verliefd. Ik was verdoofd. Ik vond hem wel mooi en lief en veel te klein, maar mijn hele lichaam schreeuwde: jij hoort hier nog niet te zijn. En dat was zo dubbel, ik ben blij met mijn baby, maar niet dat hij er nu al is. En toen begon de ellende met de kraamtijd pas, waarin ik alles alleen heb gedaan, zelf achter de dingen aan ging, zo veel weerstand moest geven om toch het beste te doen. Er was geen ruimte om te verwerken of om te huilen of om te praten. Niet met de verloskundige, niet met mijn man. We zaten midden in een noodzakelijke verbouwing en hij maakte ook lange uren thuis. Ik was alleen. En toen mijn zoontje naar huis mocht, was ik ineens weer gewoon kraamvrouw. Dus eerst moet ik heen en weer rennen en dan ben ik ineens de leuke kraamvrouw? Rot op, het is vanaf het begin leuk of het is nooit leuk! Dat gevoel dat ik mijn kind hebt gefaald en er niet mocht zijn toen hij me nodig had. Ik heb laatst een boek gelezen wat ik beter niet had kunnen lezen. Er stond beschreven hoe de moeder na de geboorte van haar kind, zij zich een imprint maakt van hem wat er voor zorgt dat ze onvoorwaardelijk van hem houdt. En dat als haar kind wordt weggehaald, ze in staat van rouw komt, omdat haar lichaam wel is bevallen maar er geen levend kind is om de bevalling goed af te sluiten. That struck me really hard. Want zo voelde ik mij ook. Men kwam me feliciteren. Ik had eerder het idee dat ik gecondoleerd moest worden. Gecondoleerd met het verlies van een mooie start samen. Gecondoleerd met al die maanden waarin je met je gevoel moet vechten. En ik hou ontzettend veel van mijn zoontje, echt waar. Maar ik denk dat men pas beseft hoe erg je die "sparkle" van het eerste moment direct na de geboorte mist, als je hem niet hebt gehad. Lucht toch wel een beetje op. Sorry voor het onsamenhangende verhaal.
Wat heftig meis en helaas veel herkenbaar.. Vooral dat je inderdaad veel alleen moet doen en maar doorgaan, doorgaan, doorgaan en daarna ben je opeens aaaah ooooh koetsjiekoetsjie.. Dikke knuffel!
Misschien zie ik spoken hoor, maar bedoel je oprecht of meer als van wat zeuren jullie? Het zullen vast mijn hormonen zijn want ben lekker ongesteld( dus niet moet lelijk bedoelt) Maar trauma is toch een heftige gebeurtenis? Zo heb ik het wel ervaren. Totaal geen aanleiding was er en opeens lig je te persen terwijl je verlof nog niet eens begonnen is.... Babykamer moest nog afgemaakt worden en je kind wordt meteen meegenomen
Ik denk dat het voor jou echt heel belangrijk is om hier veel over te praten en dat het ook zeker geen kwaad kan om dit met een professioneel iemand te doen. Een bevalling is heel ingrijpend en het wordt er niet makkelijker op als alles daarna ook niet gaat zoals jij wilt en er niet goed naar je geluisterd wordt. Verder zou ik toch een gesprek aanvragen met de gynaecoloog. Soms kan het heel verhelderend zijn en misschien vind je er ook wel een stukje erkenning. Heel veel sterkte!
Mijn dochter lag wel direct bij me, maar ook ik ben toen niet verliefd geworden. Ik voelde me geen moeder en wist me er geen raad mee, verdoofd is zoals jij zei het juiste woord. Daarna stond ik er ook alleen voor, wij gingen verhuizen. Manlief aan het klussen, werken of studeren en ik zat met een huilbaby. Ik heb mijn tips al eerder geplaatst, maar echt, ga praten, zoek 'hulp'. Ik ben er te lang mee blijven lopen en ben mijn dochter pas als een leeuwin gaan bewaken toen ze een jaar of twee was. Nu is het mijn kind, maar wat had ik graag eerder van haar gehouden. Ik hield van haar, maar anders. Je bent niet de enige, het is niet vreemd of raar, maar doe er wel wat mee
ik heb de indruk dat een aantal mensen hier echt hulp nodig. Gecondoleerd moeten worden terwijl je kindje nog leeft, dat vind ik erg ongepast. Vooral naar diegene die echt hun kindje hebben moeten verliezen. Dat lijkt mij niet in verhouding tot een paar uur bij jou. Ik wil je gevoel niet bagetaliseren want jouw gevoel is jouw gevoel. Wel wil ik je meegven; als je zo kunt denken, meid ga ajb snel hulp zoeken voor het te laat is.
Ik herken een hoop aan gevoelens in je verhaal. Heb zelf de eerste dagen mijn kind niet kunnen zien en dat vind ik nog verschrikkelijk en heeft het heel moeilijk gemaakt een band met mijn kind te krijgen. Ook ik vecht alles in mijn eentje uit, heb er ook lang niet over kunnen praten en nu nog moeizaam. Helaas, het is iets wat niet ongedaan kan worden gemaakt. Maar ik hoop dat het schrijven van je verhaal toch wat mag meehelpen in het geven van een plekje. Knuffel!
Ik zou echt hulp zoeken, blijf hier niet mee rond lopen! Ik kan je ten zeerste Life Coaching - Life Coaching, Bewustzijnstraining en Zelfmanagement aanraden, ze zorgt dat je in contact komt met je gevoel en het leert te verwerken, Blijf erover praten!
Excuus! Ik dacht dat het topic was hoe kom je door je eerste bevalling heen (als in bang om te gaan bevallen)
Sorry maar ik volg je niet? Hoezo gecondoleerd ? Het zal wel weer aan mij liggen maar vind een negatief ondertoon in je bericht zitten
Dat klinkt als duidelijk geen klik met deze mevrouw Micchan! Ik wil je adviseren om het nogmaals te proberen bij iemand anders. Misschien een psycholoog die gespecialiseerd is in trauma's en rouwverwerking. Maar ook bij zo iemand blijft altijd dat je een klik moet hebben, het is zoooo persoonlijk!
Heel erg herkenbaar. Ons mannetje is net een jaar geweest en ik dacht ook de hele tijd 'één jaar geleden dit, en één jaar geleden dat'... Ik moet zeggen dat ik wel altijd heb gedacht dat ik het moeilijker ging hebben maar dat was gelukkig niet zo. Mijn bevalling was voor mij toch echt wel traumatisch, ik was zo graag zwanger, en plots van ene moment op de andere is daar een baby en heb je een lege blubberbuik, en de weg daarnaar is zo immens pijnlijk en verschrikkelijk, jakkes (zo heb ik het ervaren hé). En dan moet je plots je nachten opofferen voor een wezentje dat je eigenlijk niet kent. Hij deed me pijn, want bij de borstvoeding deed het pijn, mijn knip deed pijn, hij nam mijn nachtrust af, het was echt verschrikkelijk, hoe kon ik in godsnaam van dit wezentje gaan houden... Ik werd tegengehouden in alles wat ik deed, door hem... Ik wist het niet, maar mijn man gelukkig wel, maar ik was rustig aan het wegzakken in een depressie, dus gelukkig mocht ik na 12 weken weer gaan werken, daar leefde ik weer helemaal van op. Ik had er geen enkel probleem mee om hem achter te laten bij de crèche, ik wilde gewoon weer doen wat ik graag deed, gaan werken. En pas dan is het voor mij beter beginnen gaan, met hele kleine stapjes hoor, en soms wat stapjes terug, maar naarmate de tijd vooruit ging, J. gewoon lekker sliep 's nachts, ik mijn lichaam terugkreeg en ons leven terug stabiliseerde ben ik er helemaal doorgekomen. Ik heb het laatste weekend van mijn zwangerschapsverlof gezegd tegen mijn man, al huilend, dat ik niet hield van onze zoon, dat hij voor mij gewoon een verplichting is, iets wat ik moet doen. Mijn man was er niet gedurende die moeilijke periode, want we waren aan het verbouwen, maar op dat moment heb ik hem veel pijn gedaan en is hij wel tijd voor mij beginnen maken. Gelukkig maar. Nu ben ik er helemaal door gekomen en hebben we ook plannen voor een brusje. Soms word ik helemaal bang van het idee, want ja, ga ik weer door dezelfde hel moeten gaan, mentaal dan. Wie zal het zeggen... Dan lees ik hier van een mama met twee zoontjes (naam ontsnapt me) dat ze een betere band heeft met de jongste dan met de oudste, en dat beangstigt me ook... maar aan de andere kant, het is gewoon natuurlijk, we zien wel wat er op ons afkomt. We will cross that bridge when we get there
Volgens mij heb ik het in alle emotie heel ongelukkig neergezet. Ik bedoelde meer dat ik totaal niet blij was met zijn komst (wel met hem) dis wanneer mensen heel blij mij feliciteerden met de komst van de baby voelde ik me alsof er iets in mij was dood gegaan (dat allereerste moedergevoel). Met alle respect, ik vind niet dat ik rekening hoef te houden met wie dan ook in mijn eigen topic. Natuurlijk prijs ik mij gelukkig, ik probeerde alleen mijn gevoelens te verwoorden.