Ingrijpen bij spelende kleuters?

Ligt er ook aan hoe goed ze elkaar kennen, hoe vaak ze met elkaar spelen en hoe ze met elkaar spelen. Maar ik hou het meestal wel in de gaten en corrigeer mijn kind ook, ik vind dat ze gewoon met andere kinderen moet kunnen spelen en ik vind het mijn taak als moeder om er wat aan te doen als het niet goed gaat. Daar staat wel weer tegenover dat ik vind dat kinderen ook de kans moeten krijgen om te leren samen te spelen, zonder dat mama de hele tijd in hun nek staat te hijgen.

Meestal zeg ik iets in de trant van:"Volgens mij vindt XXXXX het niet zo leuk wat je nu doet. Wil je daar even mee ophouden?" En als het dan niet ophoudt laat ik haar even apart spelen.

Maar het is wel lastig hoor want in de leeftijdscategorie waar mijn dochter zit (4 jr) beginnen ze net samen te spelen maar vechten ze ook continu, en kunnen ze nog niet zo goed delen, en nog niet zo goed inleven in de ander. En ze verzinnen van alles, ik heb ook wel eens meegemaakt dat een kindje riep dat mijn dochtertje haar geslagen had maar dat ik toch echt zag dat er een halve kamer tussen zat

Dus een beetje inschatten naar de situatie, zou ik zeggen. En ook kijken naar de ouders van het andere kind, wat die er van vinden.

 

Ik doe weinig.. meestal kijk ik even (tenminste als ik niet van mijn stoel hoef op te staan) en kijk ik vooral ook wat de andere ouders verwachten. Zelf ben ik van mening dat kleuters heel veel zelf kunnen en moeten oplossen maar soms denken andere ouders daar anders over. Dan grijp ik liever in (of eigenlijk liever niet maar ik wil niet dat zo'n oversensitieve ouder gaat ingrijpen).

Als het te lang door gaat, dan leidt ik het kind in kwestie (en dat hoeft niet mijn kind te zijn) liever even af dan dat ik er wat van zeg. Meestal is het namelijk een kwestie van voorkeuren en niet van 'stout' of 'onjuist'.

Zolang ze elkaar de tent niet uitvechten (bijten, krabben, harentrekken) proberen ze het eerst maar zelf op te lossen.. daar leren ze van.

 

Even de situatie volgen, kijken wat er gebeurt. En daar waar nodig corrigeer ik mijn kind en zeg ik dat hij lief moet zijn tegen die en die. Maar gelukkig gebeurt dit zelden of nooit want hij is juist altijd heel lief tegen andere kindjes

 

Altijd heel lief? Dan zou ik me zorgen gaan maken. Een kind moet leren om van zich af te bijten, ruzies te beslechten, niet alleen maar mee te bewegen etc.
Je hebt kinderen die een lief karakter hebben (dat is mijn oudste ook) maar altijd lief? Nee, dat is niet goed.

 

Haha ik bedenk ineens dat ik er ook bij moet zeggen dat mijn dochtertje een echt hooligan is, net een jongetje, ze is enorm onbesuisd en timmert overal op. Dus ook op kleinere kinderen Ik hou haar dus een beetje kort

 

De situatie die jij beschrijft: Ik kijk of mijn kind reageert. en als de andere duidelijk aangeeft het niet te willen en mijn kind gaat door. roep ik mijn kind bij me. vraag wat zegt het andere kindje tegen je? en waarom ga je dan toch door? en geef dan aan dat het moet stoppen met de andere te plagen.

 

Ik observeer even. Maar als het echt nodig is corrigeer ik mijn kind wel.
Helemaal als het vaak word gezegd.
Ga echt niet zitten wachten tot iemand anders er wat van zegt. Dat gebeurt hier wel eens dat ik een kind van een ander tot de orde moet roepen terwijl ouders er zelf bij zijn. Daar heb ik toch zo'n hekel aan!

Nu moet ik zeggen dat mijn oudste een zacht ei is en eerder over zich heen laat lopen. Daar moet ik dus eerder voor opkomen dan corrigeren. Maar die kleinste draak van mij die kan er wat van.

 

Mja als een kindje duidelijk van streek raakt omdat mijn kind iets vervelends uithaalt... Dan zeg ik meestal iets van "hoho, geen ruzie maken he" en vaak is dat wel genoeg.

En ik zou ook niet meteen ingrijpen of iets dergelijks..
Maar ze mag ook niet terroriseren.
Zou het ook niet op prijs stellen als andere ouders dat prima vinden

Maar het is iets waar je eigenlijk op dat moment bij moet zijn denk ik.
is het 16x deze die terrort mag je daar als ouder best wat van zeggen
Een meningsverschil daarentegen hoort er natuurlijk gewoon bij.

 

Hier is het zo dat het niet gaan om corrigeren maar vooral om een uitleg wat er gebeurd (is). Zo begrijpt mijn dochter rollenspel niet goed en denkt ze vaak dat een ander kind haar expres bang wil maken. Haar boosheid is dan meestal angst/onbegrip. Ja ik grijp in, bij mijn kind en bij een ander. Op een rustige manier, dat wel.

 

Ja hoor, ik weet dat mijn dochter echt een kreng kan zijn, dus als ik een ander kind hoor schreeuwen dan check ik even wat er aan de hand is, en meestal moet ik dan toch wel even zeggen dat ze het haar van de ander los moet laten.

Ik vind niet dat kleuters alles zelf maar uit moeten zoeken, veel weten de grens niet goed, en ik wil niet dat mijn dochter de grens leert over de rug van een ander. Die grens leert ze gewoon van mij als ze te ver gaat.

 

Ik vind het niet meer dan normaal om even te checken als het uit de hand loopt.
Je hoeft niet direct in te grijpen, maar een correctie is soms nodig. Vaak doen de kinderen dat zelf wel, maar soms ook niet. En daar zijn wij als volwassenen voor.

 

Heel goed, ben ik het helemaal mee eens. Af en toe kan het geen kwaad, maar over het algemeen geven wij de grens aan.

 

Ik vind wel dat je je kind er dan op aan hoort te spreken dat ze andermans grenzen moet accepteren. Ik heb het andersom een keer meegemaakt. Mijn dochter herhaalde een hele tijd 'dat wil ik niet' en uiteindelijk balde ze haar vuisten en schreeuwde helemaal gefrustreerd DAT WIL IK NIEEEEEET! Word ik erop aangegekeken dat ik mijndochter niet corrigeer omdat ze schreeuwt. Die moeder zei ik leer ze dat ze niet mogen schreeuwen. Tja ik leer ze dat ze andermans grenzen moeten accepteren.

 

Ja zeker grijp ik in! Ik wil mijn kinderen echt leren dat ze naar de ander moeten luisteren/kijken: dit kind geeft duidelijk zijn grens aan, je dochter gaat daaroverheen, dan vind ik dat je dat haar moet uitleggen.
Ik verwacht dat andersom ook.

BIj ons op school hebben ze de uitspraak: Stop, hou op! Als een kind dat zegt moet de ander dat respecteren! Dat werkt heel goed! Schoolbreed.

 

Ja hier ook stop hou op.

Zelfs onze peuter neemt dat nu over

En het werkt echt.

TS, ik zou zeker wel er naartoe en kijken wat er is. Na een paar keer ik wil het niet...dan luistert het andere kind dus niet en zul je als ouder moeten ingrijpen.

Ik ga nooit direct er naartoe omdat ze ook zelf moeten proberen om er uit te komen.

 

Hier regelmatig 2 dames die elkaar in de haren vliegen . Echt een haat liefde verhouding soms, want ze zijn dol op elkaar, maar als het fout gaat, gaat het ook goed fout... Het komt er hier meestal op neer dat ik zeg dat ze rekening met elkaar moeten houden. Aangezien ik vaak ook niet weet wie er begon. Zo zou ik het in elke situatie doen geloof ik.

 

Ik vroeg me een tijdje geleden ook af of ik me zorgen moest maken over Eva, heb dat toen ook aangegeven bij haar juffen, maar die vonden dat Eva het prima deed. Ze gaven wel aan dat Eva absoluut niet van ruzie enzo houdt. Op school houdt ze zich behoorlijk gedeisd, zal niet zo snel (of helemaal niet denk ik zelfs) ruzie zoeken. Thuis bijt ze wel behoorlijk van zich af. Ik denk dat ze buitenshuis nog wel meer van zich af zal gaan bijten. Maar vraag me ook af wat ik eraan zou kunnen doen.

 

Dit had ik kunnen schrijven

Ik bemoei me hier in huis pas mee als ze hard gaan schreeuwen, en ik ga echt niet lopen uitzoeken wie wat tegen wie heeft gezegd, afgepakt enz.
Fysiek worden accepteer ik niet, dan grijp ik direct in.
Bij mondelinge ruzie mogen ze het zelf onderling oplossen, maar er mag niet worden geschreeuwd. Ik zeg dan ook dat ze rustig mogen worden en uitpraten.
Als ze met zn 3en hard aan 1 ding staan te trekken met een hoop geschreeuw erbij, dreig ik alleen dat ik dat ding zal afpakken. Ineens is er helemaal niks aan de hand, en kunnen ze prima om de beurt spelen

 

Maar houd je het daarmee niet een beetje zelf in stand?

Ik heb het gevoel als ik vaak voor mijn kind probleempjes/ ruzietjes moet oplossen, dat ik dan een signaal afgeef dat ik het kind dat niet zelf kan.