Ik heb 2 flinke knullen op de wereld gezet en daar laat mijn lijf nog iedere dag de gevolgen van zien; Bekkenpijn, blaasverzakking, hangborsten, hangbuik, gevoelige littekens van knip. Ik moet er niet aan denken dat ik nog een keer of 4 zou moeten bevallen, dan blijft er niks van me over! Maar nog niet zo heel lang geleden was het heel normaal dat vrouwen wel een keer of 10 een bevalling deden in hun leven... in een tijd waarin er nog geen bekkenfysio was! Waren die op het laatst dan allemaal incontinent? Konden ze uberhaupt nog normaal traplopen met hun bekken? En dat het dan uberhaupt nog lukte om zwanger te raken met zo'n doorgezakte onderkant! Konden ze vroeger stiekum beter bevallen dan nu? Of kwam het omdat de babys lichter wogen? Waren de vrouwen fitter? Wat denken jullie?
Ik denk een combinatie van factoren. Het gemiddelde geboortegewicht is nu hoger, Zo ook de leeftijd van de moeder bij de 1e->herstel is dan vaak al langer. En over dingen zoals incontinentie enzovoort dat hoorde er "gewoon" bij.er werd weinig over gesproken.
Vrouwen werden vroeger natuurlijk vaak op jongere leeftijd moeder, dan veert het toch allemaal wat sneller weer terug... En daarnaast tegenwoordig hebben we veel meer gezond en vooral ook veel eten, waardoor kindjes toch een stuk groter ter wereld komen. En als derde denk ik dat die spieren vroeger ook wat getrainder waren van het harde werken dat we tegenwoordig ook niet veel meer doen. Welke vrouw heeft tegenwoordig nou nog een écht lichamelijk zwaar beroep?!
Vrouwen waren vroeger veel jonger als ze begonnen met al die kinderen. En ze gingen ook veel jonger dood, mogelijk ook wel doordat hun lichaam gewoon op was na al dat zwangeren en baren. Om het nog maar even niet te hebben over het aantal moeders en babies dat het niet haalde, omdat het lichamelijk toch niet goed ging. En het is ook wel persoonlijk. Ik heb er nu 3 en ik zou er zo nog wel meer kunnen krijgen, zonder problemen. Ik heb hele makkelijke zwangerschappen en bevallingen gehad. Mijn lichaam heeft geen opvallende littekens opgelopen van het moederen.
Nou de moeders van de babyboom generatie gingen echt niet zo vroeg dood hoor, heel veel zijn gelukkig nog steeds in leven, ondanks 14, 15, 16 kinderen.
Ot: mijn oma is mijn grote voorbeeld in het leven. Een hele sterke vrouw, die in de jaren 60 een baan had, een kleine boerderij en 5 kinderen. De jongste heeft ze zelf ter wereld gebracht toen mijn opa met andere 4 kinderen naar de bioscoop was. Ze hadden geen telefoon en de bevalling kwam heel snel op gang. Ze was bevallen op het bed, heeft de navelstreng doorgeknipt, baby gevoed, kindje en zichzelf gewassen en heeft op het bed gewacht totdat de rest thuiskwam. Ze heeft tot haar 89ste alles zelf gedaan en heeft altijd geroepen dat zij niet zou kunnen leven in deze tijd, al dat gezeur en ontevredenheid, geen dankbaarheid en harmonie, heel anders dan in jaren 50 en 60.
Ik weet niet in hoeverre het gebruikelijk was, maar de oma van mijn man had 10 kinderen (ieder jaar 1 en soms wel 2 in een jaar tijd ) en zij kreeg van de kruisvereniging of zoiets) een gezinshulp vanaf het 5e kind geloof ik.
Mijn ouders komen beide uit grote gezinnen (8&12 kinderen). Mijn oma van moeders kant kon het ook helemaal niet aan. Zowel fysiek als emotioneel was het eigenlijk teveel. De dokter zei na kind 4 al dat ze eigenlijk geen kinderen meer moest krijgen, de pastoor was het daar echter niet mee eens en dus kwamen er nog 4. Mijn oma heeft daar wel degelijk veel last van gehad. Mijn andere oma kon het fysiek wel goed aan. Maar geen van de kinderen waren 8 pond. Dat scheelt natuurlijk ook een hoop. Daarnaast leven wij natuurlijk eigenlijk heel ongezond. We zitten teveel, bewegen niet genoeg en niet op de juiste manier. Dat heeft natuurlijk genoeg effect op onze lichamen. Tel daar de eigenlijk te goede voedingsstatus en te hoge leeftijd bij op en dat verklaart aardig waarom het nu minder makkelijk gaat.
Mijn ene oma zou 8 kinderen hebben gehad. Helaas heeft ze 't niet gehaald bij de bevalling. Mijn moeder en haar tweelingszus wel. Ze mocht eigenlijk niet meer zwanger raken na 6 zware bevallingen, maar tja ... anti-conceptie in de jaren '50 was niet echt bespreekbaar. Het is dus gewoon soms echt levensgevaarlijk. Mijn andere oma heeft er met gemak 9 op de wereld gezet. En ze werkte daarnaast ook nog heel veel (ze had 3 eigen winkels). Hoe ze dat al die jaren heeft geflikt is mij nog altijd een raadsel. Bij de eerste was ze 22, maar bij de laatste was ze toch echt 39 en dus een "oude moeder". En ze is toch echt 83 geworden.
wow wat apart om te lezen...sjonge jonge, en ik zit soms te klagen dat ik het al te druk heb met 2..en ik werk parttime..Ik heb wel een hele zware 1e bevalling gehad waar ik echt onder heb geleden.. maar pff 10 kinderen hebben lijkt me vreselijk...zowel als moeder zijnde als voor de kids. hoe moet je ze nu allemaal de aandacht kunnen geven die ze nodig hebben, ik ben bang dat de oudste de zorg voor de jongste heeft...(al zullen er vast wel uitzonderingen zijn)..het lijkt mij teveel van het goede wel ontzettend sneu dat jouw ene oma is overleden kaboutermeis, pff. dat lijkt me echt erg om tijdens de bevalling te overlijden...
In de gezinnen van mijn ouders zorgden de oudsten ook wel deels voor de jongsten. En een-op-een tijd was natuurlijk helemaal spaarzaam. Maar dat was gewoon ook wat iedereen gewend was. In totaal werd er gewoon minder tijd aan de kinderen besteed, er werd veel meer verwacht dat ze zichzelf bezighielden. Hetgeen natuurlijk ook best makkelijk gaat als er in je straat een stuk of 20 leeftijdsgenootjes wonen. Mijn schoonvader woonde in een straat vol met katholieke gezinnen waar de gemiddelde! gezinsgrootte 7 kinderen was. Hij had slechts 5 broers en zussen, dus hij kwam uit een klein gezin. De hele situatie is dan gewoon anders. Of dat goed of slecht is ligt aan je verwachtingen. Wij vinden het nu heel belangrijk om elk kind apart te stimuleren, aandacht aan te geven en dergelijke, maar lange tijd vond men dat veel minder belangrijk. En niet iedereen uit een groot gezin heeft daar slechte herinneringen aan.
Ze begonnen misschien jong, maar gingen ook langer door. Mijn oma heeft 10 kinderen gekregen en het verschil tussen de oudste en de jongste was erg groot. Misschien wel 20 jaar! Ook al begin je dan vroeg, bij de laatste ben je toch al best oud. Snap ook niet zo goed hoe ze dat nou gedaan heeft!
Moeders waren gemiddeld toch 5-10 jaar jonger als ze kinderen kregen, dat scheelt echt. Daarnaast lag de focus denk ik een beetje anders vroeger. Als moeder was je moeder en huisvrouw. Je missie was die 12 kinderen grootbrengen. Meer was er niet. Nu ben je moeder, huisvrouw in veel minder tijd want je werkt ook nog, je moet sporten en minstens 1 hobby hebben, social media bijhouden, vrijwilliger zijn bij iets, je kinderen naar school, zwemles, gym, voetbal, judo en ballet brengen en naar hun speelafspraakjes. Dat was er vroeger allemaal niet hoor. Kinderen gingen zelf lopend naar school, zwemles als je geluk had, de rest van het rijtje gewoon niet, spelen met vriendjes in de buurt. Dat maakt denk ik het grote verschil. De maatschappij is veranderd en daar passen niet zo goed 10 kinderen meer in. Dan passen 2 of 3 beter. En onze maatstaven zijn veranderd. Twee kinderen op 1 slaapkamer, oef lastig. Vroeger sliepen ze met zn allen in 1 bed.
Ze hadden misschien niet veel verplichtingen buitenshuis, maar wel binnenshuis. Want om 5 uur moesten ze zorgen dat alle kindjes rustig waren, het eten op tafel stond en dat ze zelf even een schoon shirtje aantrokken en lippenstift opdeden voor de man des huizes thuis kwam uit zijn werk
Mijn moeder komt uit een gezin van 12, die is inderdaad grotendeels opgevoed door haar oudere zussen Mijn vader uit een gezin van 2, maar die kreeg niet meer aandacht van zijn ouders. De laatste generaties zijn heeeeel veel meer tijd met hun kinderen gaan doorbrengen.
Als je met die generatie praat zullen de mensen je niet snel vertellen dat ze aandacht tekort kwamen of ongelukkig waren, dit soort begrippen zijn heel betrekkelijk. De generatie van grote gezinnen heeft over het algemeen een veel hechtere relatie met elkaar, ze zijn heel verbonden en heel sociaal, vooral tussen broers en zussen. Is dat slecht iets? Kinderen hadden minder uren per dag op moedersschoot (terwijl de moeders gewoon thuis voor de kinderen waren), maar meer contact met de rest van het gezin, met familie, buren, vriendjes enz. We kunnen ook stellen dat in deze tijd kinderen die ouder aandacht zo nodig hebben, omdat ze van niemand anders die aandacht (kunnen) krijgen. Dat is het gevolg van individualisme, en ik heb mijn twijfels over of onze kinderen echt gelukkiger zijn dan mijn oma in haar kindertijd.
hihi dat gebeurde bij mijn oma echt niet hoor in het gewone arbeidersgezin . Overigens kon mijn oma het ook niet aan (heeft ook 1 kindje verloren van een paar dagen oud) - die is nog (2x keer zelfs) weken uit huis geweest na een postnatale depressie. Maar omdat er veel kinderen waren, werd dat zo opgevangen, maar dat was wel zwaar. Maar ook toen ging het niet vanzelf..
Ik denk ook dat ze fysiek een stuk sterker waren. Daarnaast werd er ook een hoop uitbesteed aan oudere kinderen. Mijn oma kreeg haar eerste kind op haar 28e (dus vrij oud voor die tijd) en haar laatste op haar 43e. In die tijd heeft ze 10 kinderen gekregen. Borstvoeding gaf ze heel kort omdat ze daar geen tijd voor had en er moesten een paar kinderen van school af om te helpen thuis. Uiteindelijk is ze vorig jaar op 98 jarige leeftijd overleden zonder noemenswaardige gezondheidsproblemen. Ik hoop dat ik iets van haar gestel geërfd heb De zwangerschappen en bevallingen zou ik misschien nog wel aan kunnen, die gaan bij mij ook erg soepel. Maar 10 kinderen opvoeden + dat huishouden (zonder wasmachine ) petje af hoor!!
Ik denk dat ik het gewoon niet zou overleven in die tijd en met zo veel kinderen. 10 keer HG gaat gewoon niet.