Ik kan niet over m’n vader praten. Tenminste: wel over wat voor geweldige vader hij voor ons was en welke fantastische dingen we vroeger hebben gedaan, maar niet wat het betekent voor mij dat hij er niet meer is. Of als er belangrijke dagen aan komen, zoals zijn sterfdag of verjaardag, dan is dat thuis enorm aan me te merken maar zeggen dat ik dat zo moeilijk vind, nee. Schrijven kan ik wel (soortement erfelijkheid ook al kan dat niet echt bij mij maar bij wijze van. Ik kom uit een schrijversfamilie). Dus schrijf ik af en toe stukjes en kan ik daar m’n gevoel in kwijt. Hebben jullie dit ook? Ik bedoel zoiets. Dat praten soms lastig is? En in welke situaties?
Jazeker, ik heb exacte hetzelfde met mijn overleden moeder. Ik kan en wil niet praten uit angst misschien dat alles weer naar boven komt. Ik houd mijn hart vast omdat ik bang ben dat er ooit een moment zal komen dat ik instort.
Herkenbaar. Ik krop alles op totdat het er wel uit mòet... En dat is erger geworden toen ik een keer wel een 'vriend' appte over mijn vader en ik te horen kreeg dat ik 'm lastig viel want het was al laat en nou was zijn vriendin gaan slapen zonder hem een kus te geven en zat hij inmiddels weer beneden op de bank (ja true story... Hij was toen mijn beste vriend, inmiddels al bijna een jaar geen contact meer mee gelukkig want zulke dingen zijn meer gebeurd).
Ja dat heb ik ook, één specifiek onderwerp, maar dat vind ik zo lastig dat ik het zelf op een anoniem forum niet kan.
Zeker onderwerpen als verlies, dood en gemis zijn heel moeilijk om te omschrijven in woorden. Je leven gaat door maar een deel van je is achtergebleven. Dat is allemaal gevoel en emoties. Daar is weinig rationeel aan, je kan het niet echt uitleggen. Je hoeft er ook helemaal niet over te praten als je dat niet wil. Er valt na, bijvoorbeeld, jaren, ook niet heel veel te zeggen misschien?
Misschien heb je wel gelijk dat ik er niet over hoef te praten. En is het meer omdat ‘het nu eenmaal zo hoort’ Ik moet daar nog eens goed over nadenken. Ik wou alleen dat als ik het over hem heb, ik niet zo’n groot brok in m’n keel kreeg zodat ik niet eens meer iets kán zeggen...
Ja, ik heb dat helaas ook wel. Over bepaalde dingen die gebeurd zijn in mijn tienerjaren. Soms triggert iets weleens herinneringen hieraan en dan ben ik een paar dagen helemaal van slag, maar erover praten kan ik echt niet. Ik heb het ook zo lang weggestopt dat ik bang ben dat als ik ooit begin met praten ik helemaal kapot ga ofzo...
Ik denk dat dat zo voelt maar dat zal niet zo zijn. Er zit veel verdriet en gemis en het is pijnlijk om daar aan te denken. Je bent bang dat de pijn teveel zal zijn, maar dat is niet zo. De dood van een ouder is een deel van onze natuur. De pijn zal ons niet breken in de zin dat het ons verlamd en we er nooit meer bovenop komen. De angst om de pijn te voelen doet meer pijn dan de pijn zelf.
Bij mij niet zozeer een speciaal onderwerp waarover ik niet kan praten. Maar meer dat ik het lastig vind om voor mezelf op te komen of om mijn wensen kenbaar te maken. Waardoor ik te lang mezelf onzichtbaar maak en onvrede naar binnen richt. Bewustwording hiervan is de eerste belangrijke stap. Maar het is hard werken om dit om te buigen
Ik herken het wel. Gaat ook om de ziekte en het overlijden van mijn vader. Hij was zo gezond en zijn ziek zijn kwam zo plotseling. Het was zo'n nare lichamelijke en psychische aftakeling om van dichtbij mee te maken. Ik denk er vaak aan, maar heb het er niet vaak over. Soms komt er iets ter sprake over mijn vader, en als dat plotseling is, kan ik daar ook wel van schrikken. Ik verwacht niet dat ik er ooit van in ga storten. Ik ben wel zo reëel, dat ik weet dat je je ouders ooit gaat verliezen. Ik had mijn vader er graag nog een jaartje of 20 bij gehad, maar toen hij overleed was ik al lang en breed volwassen en zelf moeder. Dus kan ik mijn leven ook verder leven zonder hem. Als je begrijpt wat ik bedoel. Ben je zelf nog kind, dan lijkt mij zo'n verlies veel meer impact hebben.
Laten we zeggen dat ik mijn lesje wel heb geleerd. Zal nu al helemaal minder snel iemand zomaar erover vertellen... Met mijn zussen kan ik ook niet over mijn vader praten. Vooral met de middelste niet. Ja wel over de 'algemene' herinneringen zeg maar, maar verder niet. Er is een hoop gebeurd in onze jeugd rondom hem en de laatste maanden voor zijn overlijden en met het overlijden zelf, maar soms lijkt het alsof ik de enige ben die zich de rot dingen herinnert. Ik zeg weleens tegen mijn moeder: het lijkt wel alsof wij alledrie in een ander huis zijn opgegroeid. Oudste zus doet dat denk ik uit (zelf)bescherming, middelste omdat zij en onze vader 4 handen op 1 buik waren, ikzelf omdat ik inmiddels wel weet dat het geen nut heeft erover te beginnen en het alleen maar voor gezeik zorgt (vooral met middelste zus). Maar ook over andere dingen praat ik niet snel. Ook bijv over mijn hele traject van zwanger worden niet. Alleen met mijn moeder praat ik echt over alles.
Ik ben enorm bang voor de dood.. als ik daar aan denk of over praat krijg ik paniekaanval.. daar kan ik dus echt niet over praten..
Ik ben ook helemaal geen prater. Ik heb er ook echt oprecht een hekel aan om over alles wat er bij ons is gebeurd te praten. Ik word er toch alleen maar verdrietig en boos van en voel me er ook ook heel opgelaten bij omdat ik altijd weer volschiet. Ik praat er weleens met mijn moeder over en ook met mijn tante en nicht kan ik erover praten. Het gros van de mensen die ik ken weten geeneens wat er allemaal is gebeurd. Mijn beide broers zijn overleden en 9 van de 10x zeg ik dat enigskind ben. Is toch ook gewoon erg maar heb soms echt niet de energie om weer te vertellen en uit te leggen. Mijn vader overleed toen ik 11 jaar was en daar kan ik wel over vertellen maar dat andere erbij is gewoon te veel en te veel trauma en ik wil het ook niet met jan en allemaal delen. Dan maar weer mijn masker op.
Jazeker. Er zijn in mijn jeugd een aantal dingen gebeurd met een enorme impact die me echt gevormd hebben. Het stomme is nog dat ik er júist amper meer aan denk en op een gegeven moment letterlijk besloot een knop om te zetten en de deur dicht te slaan. Ik weet dus niet of ik dit van mezelf nou een kracht of een zwakte zou noemen. Ik denk er soms nog wel aan en ach, als ik een avond alleen ben dan pak ik een glas wijn (of 4 als ik mezelf echt heel zielig vind) maar dat is het dan ook weer. Dan moet ik de volgende dag mezelf weer man-uppen en dan ben ik er weer voor 2 jaar ofzo vanaf. ohhhhh wat klinkt dit fout als ik dit zo opschrijf.
Gelukkig geen last (meer) van. Ik kwam wel altijd verschrikkelijk slecht op voor mezelf. Maar 1 burnout en dat probleem was ook verholpen. Het enige waar ik niet over kan praten is dat mn man hoognodig een paar kilo kwijt moet gaan raken. Niet voor mij, ik hou toch wel van m, maar wel voor zn eigen gezondheid. Wil mn maatje voorlopig echt nog niet kwijt. Mja elke keer dat dat ter sprake kwam was hij tot in zn core beledigd. Tja ooit was hij maatje L, tegenwoordig XXL dus het is niet dat ik nou onzin klets. Dus hij krijgt nu gewoon gezond eten en alle lekkere snacks enzo haal ik gewoon niet in huis. Dan maar hardcore.
ik heb ook wel iets waarover ik met mijn familie niet kan praten. Met mijn man gelukkig wel, en blij mee dat ik op die manier wel mijn hart kan luchten. Maar als ik bij mijn familie ben, ben ik onbewust toch een ander persoon dan dat ik vroeg was. Ik blijf dan ook nooit lang bij mijn familie op bezoek (niet dat ik ze haat ofzo hoor, zeker niet! Maar tis meer een ergernis gevoel wat ik heb..)
Ik weet het niet.. Beetje overlevingsmodus denk ik. Ene dag gaat het goed en kan ik ook echt genieten van mijn kinderen of van een cappuccino op de bank en geluk voelen. Andere moment voel ik een enorme leegte en eenzaamheid die met geen pen te beschrijven is. Wat voelt men als hij instort?