Ik maak tegenwoordig het lunchpakket voor mijn man en sindsdien grijpt hij veel minder naar de snacks. Hij krijgt zes broodjes en 2 stuks fruit en een mueslireep mee voor op het werk. Misschien eet je man overdag wel te weinig? Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook een enorme snoepkont ben en niet zoveel discipline helaas Maar ik haal dus ook niet zoveel in huis. Ik heb hier de regel dat we op woensdag mogen snoepen en 1 dag in het weekend. Ik haal standaard 1 zak chips in de week, en that's it, jammer dan als ie op is. Maar goed, de knop moet toch echt bij je man zelf omgaan, daar kun je niet zoveel aan doen. Behalve hem te stimuleren. Vaker een rondje lopen, met zijn allen zwemmen. Misschien krijgt hij dan wel weer zin om meer te bewegen. Lastige situatie
Herkenbaar. Ik heb destijds wel degelijk in een heel emotioneel moment gezegd dat ik bang was dat hij onze dochter nooit zou zien kinderen krijgen, als ie zo bleef snoepen. Heb hem toen eerlijk gezegd dat ik doodsbang was voor zijn gezondheid, en dat hij er echt iets aan moest doen. Dat is toen behoorlijk goed aangekomen, voor de allereerste keer, want hij heeft daarna contact opgenomen met een diëtiste.
hier ook een vent die alles op vreet! denk je een koekje bij de thee te nemen zijn ze op.. wil je dat andere lekkers pakken is het op.. als ie niks kan vinden kijkt ie ook tussen de snoep van dl of daar wat te vreten ligt. maar gelukkig komt hij geen gram aan. ik koop vaak speciaal lekkers voor hem en voor mezelf ook vaak iets wat hij echt niet lust dus das dan veilig.. ik koop 1x per week het lekkers. is het op dan is het op maar hij is dan ook te lui om zelf naar de winkel te gaan. ik denk wel dat als hij broodbeleg gaat eten dat het meer gaat om het eten om te eten ipv dat ie echt zin aan wat heeft. probeer te ontdekken wat het is zodat jullie daarmee aan de slag kunnen gaan. en misschien wat gezondere snacks in huis halen
Ts het is precies mijn verhaal. Na ons huwelijk zo veel jaar geleden is hij 15 kilo aangekomen....een enorme zwangere buik en borsten... Ik begrijp je dus helemaal, alles geprobeerd, lief zijn, streng zijn...zijn gezondheid en aanhoudende rugklachten aankaarten....en het gekke is, hij weet het wel allemaal goed als we het over gezonde voeding hebben, en hij heeft leuk werk en voert zijn baan ook super goed uit, maar zorgen voor je lichaam zodat je lang en gezond leeft..ho maar. Ik snap er soms ook weinig van. Als je het dan samen zo goed hebt....en kinderen...waarom niet een gezond gewicht nastreven. Maar inderdaad is het voor sommigen natuurlijk echt een verslaving. Ik ook hoor met chocola...het zal altijd die hele reep zijn maar ik heb wel een grens waar ik niet overheen wil omdat het dan alleen maar heul lang duurt voordat het er ooit weer af is en omdat die spekbuik mij dan echt in de weg zit dus ik sta wel een paar keer per week op de weegschaal... De knop moet inderdaad vanzelf om, als je het er te veel over hebt komt er alleen maar ruzie van. Misschien moet je idd nog een keer duidelijk je zorgen aan hem kenbaar maken. Wat iemand hier zei: straks zie je je dochter geen kinderen meer krijgen...vind ik wel een goeie...daar had ik nog niet over nagedacht. Mijn man geeft mij ook altijd de schuld...jij koopt het...of nog mooier: van jou mag ik niet sporten...allerlei excuses..... Veel sterkte....vaak helpt het al om het van je af te schrijven...
Mee eens. Ik ben dus net zoals jouw man. Zou mijn man met zo'n houding als jij hebt naar mij toekomen, kan ik je garanderen dat ik alleen nog maar meer zou gaan eten.
Zoiets zeg ik echt nooit tegen hem omdat ik weet dat het niet werkt en ik het respectloos naar hem toe vindt. Zelf zou ik het ook niet fijn vinden als hij zo met mij zou praten.
Ik snap je wel hoor ts...en vind je niet hypocriet. Kom op...dan kun je dus nooit meer iets lekkers in huis hebben? Ik zou dan ws zo kinderachtig zijn dat ik het zou gaan verstoppen. Je vindt vast een plek. Vleeswaren wordt lastig...dat moet koel natuurlijk...en broodbeleg van anderen opeten omdat je zelf niet thuis eet doordeweeks heeft niks te maken met een eetverslaving hoor...dat is gewoon asociaal. Ik zou hem duidelijk maken dat je vindt dat hij hulp moet gaan zoeken.
Je hoeft het ook niet letterlijk te zeggen. De manier waarop je hier schrijft vind ik eigenlijk ook respectloos. Net alsof hij het doet om je te pesten.
Grote kans dat hij opgebouwde spanning omzet in snoepen en inmiddels verslaafd is aan de suiker. Stoppen betekent dat de drang naar suiker de eerste dagen veel erger wordt dus het kan alleen als hij zelf bereid is daar doorheen te gaan. Hij heeft t eerder gedaan dus hij weet dat. Hij is op dit moment niet bereid dus dan roepen jouw woorden (helaas) aleen maar meer weerstand op. En meer spanning. Dat werkt dus averechts. Misschien eens voorzichtig peilen hoe t gaat, op z'n werk...etc...beetje peilen waar de spanning zit. Misschien levert dat iets op. Ik snap je zorgen en irritatie best hoor!
Heb je zelf een eetverslaving? Gezien je zo duidelijk kan stellen dat het eten van broodbeleg daar niet bij hoort? Ben het met je eens dat het asociaal is, maar ik denk dat het er wel degelijk vandaan komt.
nee heb ik niet...tenminste niet dat ik weet maar kom...hij wordt nu als zielig gezien terwijl het ongelooflijk aso gedrag is...ik snap heel goed dat ts daar pissig om wordt en dat verdient hij dan ook vind ik. als hij het zelf vervelend zou vinden dan moet hij daar wat aan gaan doen.
Ik maak me serieus zorgen om zijn gezondheid! Hij heeft verhoogde kans op suiker en te hoog cholesterol en in zijn familie zijn veel gevallen van rheuma. Hij is kortademig, lusteloos en heeft last van hyperventilatie. Dus nee, ik doe niet of hij het doet om mij te pesten. Als hij het hebben kan hebben qua gezondheid snoept hij wat mij betreft de hele dag door, dan hoor je mij er niet over. Maar helaas kan hij dat niet hebben en ben ik letterlijk bang hem op een dag kwijt te raken.
Ik redeneer nu even vanuit mijzelf, ik heb helaas een eetverslaving, is echt een dagelijkse strijd. Ik zeg niet dat het bij jouw man net zo is, misschien is hij wel gewoon laks en gek op ongezonde dingen en interesseert het hem niet zoveel. Maar alles wat jij hierboven stelt weet ik, herken ik, denk ik dagelijks, maar toch vind ik het nog steeds heel erg moeilijk om niet terug te vallen naar het eten. Het laatste wat ik dan nodig heb is iemand die dat mij nog eens gaat zitten inpeperen. Kom naar mij toe, vraag hoe ik er zelf over denk en hoe je mij kunt helpen. Niet het juiste moment? Laat het dan ook even los. Oh en iemand die altijd slank blijft kan het misschien ook niet hebben hoor. Dat je aderen van binnen dicht slibben kun je aan de buitenkant niet zien.
In die modus zit ik nu ook hoor. Ik zeg niets over zijn eetgedrag en probeer via andere wegen met hem te praten. Alleen is hij een absolute binnenvetter en kom ik er echt niet achter wat hem dwars zit.
Misschien is hij daar zelf ook nog niet echt achter. Er is niet altijd 1 duidelijke oorzaak aan te wijzen voor het niet lekker in je vel zitten.
Wat betreft het broodbeleg verhaal. Dat vind ik idd niet kunnen. Dat hij het op eet is 1 ding, maar kun je dan niet met hem afspreken dat hij dan zelf nieuwe ophaalt? Dat de rest van je gezin dan droog brood eet vind ik wel erg.
Klopt. Er hoeft niet eens iets ernstigs aan de hand te zijn maar het kan wel n manier zijn van spanning kwijtraken. Praten is ook n manier om die spanning los te laten. Dus vooral blijven praten zou mijn advies zijn.